ตอนที่ 1-1

“อะไรนะครับคุณย่า มันเร็วเกินไปหรือเปล่าครับ”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อปลายสายยังยืนยันความตั้งใจของตน ที่เคี่ยวเข็ญเขามาตั้งแต่ปีที่แล้ว เรื่องจะให้เขาดำเนินกิจการเปิดโรงพยาบาล เขาเป็นหมอเต็มตัวได้แค่ไม่กี่ปี อยากจะหาประสบการณ์ไปก่อนในโรงพยาบาลรัฐแห่งนี้ แน่นอนว่า มันไม่ได้ตรงใจในสิ่งที่บุคคลที่เขานับถือที่สุดในชีวิตคิด และหมายมั่นปั้นมืออยากให้เขาเป็น

“ไม่เร็วไปหรอก ช้าไปเสียด้วยซ้ำ อะไรกันน่ะ ตาเอื้อ เงินของย่าพร้อม แค่นั้น มันก็จบแล้วนะ หมอดีๆ ดังๆ พร้อมอยู่แล้วถ้าเงินเราถึง ให้ตาโอบช่วยโปรโมตทางธุรกิจ ย่าว่า...”

“เอ่อ...คุณย่าครับ ผมกำลังจะขับรถแล้วน่ะครับ นี่ก็ดึกมาแล้ว คุณย่าพักผ่อนดีกว่านะครับ ไว้ถึงแล้วยังไงผมจะไปรับ”

“ไม่อยากคุยล่ะสิ”

คุณเพชรสกาวดักคออย่างรู้ทันหลานชายของนาง พลางสั่นหน้าน้อยๆ พ่อคนนี้ไม่ได้ดั่งใจจริงๆ นางมีหลานรักอยู่สองคน เป็นทายาทของตระกูลคือเอกเอื้อ และโอบตะวัน หลานชายทั้งสองที่นางฟูมฟักมากับมือ คนหนึ่งเป็นหลานกำพร้าที่พ่อแม่เสียชีวิต ส่วนอีกคนเป็นหลานกำพร้าเพราะพ่อแม่หย่ากัน นางจึงรับพวกเขามาไว้เป็นครอบครัว เพื่อสืบทอดมรดกอันรุ่งเรืองและกิจการมากมายของนาง คนหนึ่งดูจะได้ดั่งใจมาก อย่างโอบตะวัน ส่วนอีกคนนั้น ดูจะเข็นไม่ค่อยขึ้นเสียจริงๆ

“ผมเป็นห่วงคุณย่าต่างหากล่ะครับ เห็นว่าพรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้ว เรื่องเงินๆ ทองๆ เราค่อยคุยกันวันหลังนะครับ”

“ย่ะ เรื่องเงินทองคุยกันวันหลังได้ แต่เรื่องที่ย่าจะต้องคุยเร่งด่วนกับเราตอนกลับไป ก็คือเรื่องของหนูลูกแก้ว ที่เราจะต้องคุยกัน”

“ลูกแก้ว ลูกแก้วมาเกี่ยวอะไรกับผมครับ”

คิ้วของเอกเอื้อขมวดเข้าหากันอีกหน เพียงแค่ชื่อของเธอก็ทำให้เขาปวดหัวตุบๆ เสียแล้ว

“เกี่ยวสิ ย่าหยุดทัวร์รอบโลกหนนี้ เพราะจะไปจัดการเรื่องงานหมั้นให้เรานั่นแหละตาเอื้อ ไล่ย่าไปนอนก็ดีล่ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ย่าง่วงแล้ว”

มีเสียงหาวลอดเข้ามา พร้อมกับการตัดสาย ส่วนเอกเอื้อได้แต่จับหูโทรศัพท์ทิ้งค้างไว้อย่างนั้น ปากอ้าค้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าทางนั้นจะวางสายไปเกือบนาทีแล้ว เขาก็ยังอยู่ค้างในท่านั้น จนคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ถึงกับทำหน้าสงสัย แล้วเอามือมาโบกใกล้ๆ หน้าเขา

“ฮ้าย...สามี เป็นอะไรไปค้า...เกิดอะไรขึ้นกับหมอเอื้อ what?”

“ใครสามีมึง ไอ้กล้า”

ได้ยินชื่อตัวเองท่าสะดิ้งก็เกิดขึ้นทันที กับผู้ชายร่างบาง ผิวขาวจัด หน้าหล่อสวย ผิวใสกิ๊ก ใส่เชิ้ตสีส้มลายทาง กางเกงรีดเรียบ รองเท้าหนังขัดมันวับ ดูดีแบบหัวจรดเท้า และพร้อมๆ กันก็ดูเปิดเผยเพศของตนเองสุดๆ

“หยาบคาย...มาเรียกว่าอ้งไอ้ ยิ่งเรียกไอ้กล้า ยิ่งหยาบคายมากนะ บอกกี่ทีให้เรียกกีวี่”

“เป็นคนดีๆ ไม่ชอบ ชอบเป็นยาขัดรองเท้า”

เอกเอื้อพูดหยอก พร้อมกับหัวเราะหึๆ แล้วต้องรีบยกการ์ดขึ้นกันทางนั้น ที่ตรงเข้ามาทำท่าทุบๆ เขา อย่างไม่เอาจริงนัก

“นี่แนะๆ ผลไม้ย่ะ ผลไม้ น้ำยาขัดเกิบอะไร ผลไม้รสเปรี้ยวอมหวาน เหมือนนิสัยดิฉัน ที่ทั้งหวาน ทั้งเปรี้ยว อมเปรี้ยวอมหวาน สนใจไหมละจ๊ะ ที่รัก”

กล้า...หรือชื่อจริงๆ คือเสือกล้า เพื่อนแพทย์ของเขา ที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ปีหนึ่ง มาเปิดเผยความเกย์ตอนปีสี่ที่ฝึกงานกัน แต่มิตรภาพระหว่างเขาและหมอนี่ยังไม่เปลี่ยนแปลง ก็อย่างว่า เพื่อนก็คือเพื่อน คบไปแล้วถูกใจ เลิกคบก็ไม่ได้เสียด้วยสิ

“พยายามมากี่ปีแล้วล่ะ ไอ้หมอกล้า”

“หลายปีแล้วย่ะ ไม่เคยจะสำเร็จ”

เสือกล้าค้อนขวับ เขามองหน้าของเพื่อนหนุ่ม เอกเอื้อมีใบหน้าที่หล่อเหลา ใบหน้าเรียวได้รูป คิ้วเข้ม นัยน์ตายาวรีคมกริบแฝงแววขี้เล่น จมูกโด่งสวย ริมฝีปากบางน่าจูบ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ไม่แปลกที่หมอเอื้อจะป๊อบปูล่าที่สุดในโรงพยาบาล บางทีคนไข้ไม่ป่วย แต่แกล้งป่วยเพื่อจะมาจีบหมอก็มี

เอกเอื้อหัวเราะอย่างถูกใจ ลืมเรื่องกลุ้มไปได้แวบหนึ่ง แค่แวบเดียว แล้วหน้าเขาก็มุ่ยต่อ พลางลงมือเก็บข้าวของลงเป้ไปด้วย

“ว่าแต่หน้ามุ่ยแบบนี้ เป็นอะไรไปอะมึง ไม่สบายใจอะไรบอกมะ...เอ่อ...บอกกู”

ว่าแล้วก็ทำเสียงห้าว เมื่อเอกเอื้อทำตาโหดใส่ เขาถอนใจน้อยๆ เรื่องกลุ้มหนักอกหนนี้ ใครจะช่วยได้บ้างไหมหว่า เอาน่ะ...ถึงไอ้เสือกล้าไม่ช่วยไม่ได้ ขอแค่ได้ระบายก็ยังดี

“ย่ากูกำลังจะกลับมา”

“อ้อ...เรื่องเดิมๆ ที่จะเป็นโรงพยาบาลให้มึงบริหารใช่ปะ เอาสิวะไอ้หมอเอื้อ หูย...จะได้รวยกันระเบิดระเบ้อ ตูมตามพระรามเก้ากันเลยล่ะ พาเพื่อนไปด้วยนะอิอิ ตั้งเงินเดือนให้เพื่อนสัก ล้านหนึ่ง จะได้ไปทำนม ทำ...”

เสือกล้าทำท่าชี้เป้า ว่าตรงไหนที่ตนอยากทำ

“ฝันไป ฝันไปก่อนยาวๆ ไอ้หมอกล้า กูไม่ทำง่ายๆ หรอก โรงพยาบาลตามใจคุณย่าน่ะ ยิ่งให้เงินเดือนมึงล้านหนึ่งนะ ฝันไปเลย แล้วแน่ใจว่าอยากจะเฉาะ ผลข้างเคียงมันเยอะนะมึง”

“กูก็พูดเอาฮาไปงั้นล่ะ เรื่องไปผ่าน่ะ ก็เป็นหมอนี่หว่า ขนาดดั้งกูยังไม่กล้าทำเลยอะมึง เป็นกระเทยหุ่นบางหน้าสวยแบบนี้ แค่นี้ก็รับออเดอร์ไม่ไหวแล้วล่ะมึง ฮี่ๆ”

“เรื่องสะดิ้งน่ะ แอ๊บๆ ไว้ก็ดีนะมึง หึๆ ระวังเหอะผอ.ใหม่แกจะเพ่งเล็งเอา”

คุณหมอหนุ่มเอ่ยเตือน เพราะด้วยอาชีพที่ค่อนข้างเป็นที่นับถือของผู้คน บางทีการวางตัวก็สำคัญ เสือกล้าทำงานดี ทุ่มเทเพื่องาน แต่มีข้อเสียคือภาพลักษณ์ ที่เต็มร้อยกับเพศของตนเองมาก บางคนก็เอ็นดู แต่ก็ยังมีหลายคนที่รับไม่ได้

“กูรู้น่า ว่าควรจะทำต่อหน้าใคร จะแรดเบอร์ห้าได้ต่อหน้าใคร ใครจะไปอย่างมึง หมอเอื้อ หมอที่โซฮอท หมอขาวตี๋หล่อ อารมณ์ดีที่สุดของโรงพยาบาลของเรา หล่อ โสด แมน วุ้ย...หายากยิ่งกว่าหาปูนาในทะเล”

“หืม?”

บางทีศัพท์แสงของเพื่อนรัก ก็ทำให้เขางงได้ตลอดเวลา เห็นหน้าของหมอหนุ่มแล้ว เสือกล้าก็หัวเราะก๊าก พร้อมกับตรงไปคล้องแขนเพื่อน ที่วันนี้ยอมให้คล้องแต่โดยดีเพราะเผลอ เดินควงกันออกมาจากห้องพักแพทย์ สวนกับนางพยาบาลเวรดึก ที่ทักทายคุณหมอทั้งสอง ตามองแต่เอกเอื้อ จนเสือกล้าต้องเอ่ยล้อ

“นั่นไง นั่นๆๆ เผลอได้ที่ไหน มึงน่ะเป็นที่ต้องการของชะนีโลกจริงๆ นะ ดูๆ มองมึงตาละห้อยเลย”

“อยากให้เค้ามองมึงหรือไง ไอ้กล้า”

เอกเอื้อหัวเราะจริตของเพื่อน เสือกล้าบุ้ยใบ้ไปทางบุรุษพยาบาลที่กำลังเข็นเตียงคนไข้เดินสวนมาแล้วค้อมศีรษะเป็นเชิงทักทายพวกเขานิดหนึ่ง