บทที่ 2 อยากถูกจูบ...เดี๋ยวผมจัดให้ครับ 1

บทที่ 2

อยากถูกจูบ...เดี๋ยวผมจัดให้ครับ

“ข้อ 1 ห้ามปล้ำฉันเด็ดขาด ข้อ 2 ต้องให้อิสระแก่ฉัน ข้อ 3 ห้ามเบี้ยวเรื่องเงิน 3 ข้อนี้สำคัญมาก คุณต้องทำตามทุกข้อ เข้าใจมั๊ยคะคุณธีรภัทร” พูดจบ หญิงสาวก็ยัดกระดาษลงบนฝ่ามือชายหนุ่มพร้อมทำเสียงเจ้าเล่ห์

“คุณจะลองเอาไปอ่านดูอีกรอบให้ชัดเจนก็ได้นะคะ จะได้ตัดสินใจถูกว่าควรจะว่าจ้างฉันไปทำงานดีหรือเปล่า”

“ไม่ต้องอ่านหรอก ผมตกลง” ชายหนุ่มส่งกระดาษคืนให้หญิงสาว ชั่ววูบหนึ่งที่แววตาของเขาบังเกิดเป็นประกายท้าทายขึ้นมา

“ดีค่ะ เข้าใจตรงกันแล้วก็ดี ว่าแต่ว่าคุณจะให้ฉันทำหน้าที่ยังไงบ้าง” เธอเปิดปากถาม อดที่จะลอบมองเสี้ยวหน้าคมเข้มของอีกฝ่ายไม่ได้

“หน้าที่เมียเขาทำกันยังไงล่ะ คุณก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ หึหึ” ประโยคท้าย ชายหนุ่มแอบหยอดเสียงหัวเราะในลำคอที่ฟังดูไม่น่าไว้วางใจลงไปด้วยเล่นเอาหญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอลำบาก

“คุณอย่าพูดบ้าๆ” ดูจากสีหน้าและน้ำเสียงสั่นๆของหญิงสาว เขาก็พอจะเดาออกแล้วล่ะว่าเธอคิดอะไรอยู่

“คุณคงคิดทะลึ่งอยู่ล่ะสิ ผมหมายถึงว่า หน้าที่เมียน่ะ จะต้องคอยรับมือกับบรรดาสาวๆผู้ลากมากดีที่คุณแม่ของผมต้องการได้มาเป็นลูกสะใภ้ต่างหากล่ะ”

“คุณจ้างฉันสามหมื่นเพื่อไปทำอะไรงี่เง่าแบบนี้นี่นะ” วรัศยา เบ้หน้าอย่างไม่ชอบใจ

“ผมอยากหาผู้หญิงที่ผมรักมาเป็นคู่ครองมากกว่าอยู่กับผู้หญิงที่แม่เลือกให้ คุณเข้าใจหรือยัง”

“เอ๊ะ...ดูน้ำเน่าชอบกล เหมือนเคยอ่านเจอในนิยายเล่มไหนสักเรื่องหนึ่ง” หญิงสาวยกนิ้วชี้ขึ้นจิ้มคางทำท่าครุ่นคิดจนเขาอยากจับจูบซะให้เข็ด จะได้เลิกทำท่ายียวนใส่เขาแบบนี้เสียที

“ถ้าคุณตกลงจะทำงานให้ผม พรุ่งนี้ก็เตรียมเก็บของแล้วมารอผมที่บ้านหลังนี้เวลาบ่ายสามก็แล้วกันนะ” ชายหนุ่มพูดเป็นเชิงตัดบทก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปมากกว่านี้

“โอเคค่ะ งั้นฉันกลับล่ะ” เธอพูดพลางก็ลุกขึ้นโดยไม่ทันสังเกตว่ามีลูกตาคมๆของใครบางคนลอบมองที่สะโพกตึงที่ถูกซุกซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ตัวเก่า

“ครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามไปส่งหญิงสาวที่หน้าประตูรั้ว

“ค่ะ” วรัศยารับคำ และนั่นก็เป็นคำสุดท้ายที่เธอได้พูดคุยกับเขาในวันนี้

ร่างบางนอนพลิกกระสับกระส่ายอยู่บนที่นอน ดวงตากลมโตเหม่อมองเพดานห้องอย่างลังเลใจ

' บ้าชะมัด พรุ่งนี้เธอจะต้องไปทำงานกับเขาอยู่แล้ว แต่ทำไมเธอถึงเพิ่งจะมาคิดมากนะ เขาเป็นผู้ชาย ในขณะที่เธอเป็นผู้หญิง ถึงเขาจะเป็นถึงนักธุรกิจร่ำรวยมหาศาล ซึ่งคงไม่มีวันจะหันมามองผู้หญิงที่มีอาชีพเป็นนักเขียนเล็กๆอย่างเธอ แต่ว่า...ถ้าอยู่ใกล้ๆกันมากๆแล้วเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา เพราะธีรภัทรนั้นมีข่าวคาวเรื่องผู้หญิงอยู่บ่อยๆจนใครๆก็พากันเรียกว่าเขาเป็นคาสโนว่า แล้วเธอจะทำยังไงดี ' วรัศยาคิดในใจอย่างกังวล คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันมุ่น

' แต่ว่า...คู่ควงของธีรภัทรแต่ละคนมีแต่สวยๆหุ่นดีๆ แต่งตัวมีรสนิยมทั้งนั้นนี่นา เขาคงจะชอบผู้หญิงสวยๆ คงไม่ผิดกฎมาจับเธอปล้ำหรอกกระมัง....แต่อะไรๆก็เกิดขึ้นได้นี่นา ' เสียงทอดถอนหายใจดังแรงๆเพื่อระบายความอัดอั้น ก่อนที่ดวงตากลมจะสว่างวาบขึ้นเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

' ใช่แล้ว หมอนั่นชอบคนสวยๆนี่นา...ถ้างั้นเธอก็ต้องทำตัวให้ตรงกันข้ามกับสเปคของเขา เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง !!!! '

ตอนบ่ายสามของวันต่อมา

“.....”

“......”

“..........”

“................”

ริมฝีปากหยักลึกได้รูปของธีรภัทรอ้าค้างเล็กน้อยเมื่อกวาดตามองไปทั่วร่างของอีกฝ่าย

“ทำไมแต่งตัวแบบนี้มา ห๊ะ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นอย่างไม่พอใจ มือหนาจับเสื้อของหญิงสาวกระตุกแรงๆจนน่ากลัวว่ามันจะขาด

“นี่อะไรกัน เสื้อยืดตัวนี้ซื้อมาแล้วกี่ปี”

มือใหญ่เลือนลงมากระตุกกระโปรงอัดกลีบยาวจนถึงตาตุ่มของหญิงสาวจนเธออดที่จะอุทานออกมาด้วยความตกใจไม่ได้

“แล้วนี่มันอะไรกัน กระโปรงทรงคุณป้าตัวนี้เธอใส่มาได้ยังไง ยัยบ้านนอก” เขาตะคอกเสียงดัง ตาคู่คมเหล่มองแว่นหนาที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเธอจนเธอดูเหมือนคุณป้าคนหนึ่ง ไม่ใช่หญิงสาววัย 24อย่างที่เป็นอยู่

“ถอดแว่นออก” เขาสั่ง

“อะไรนะ”

“ผมบอกให้ถอดแว่นออกไง ยัยหูตึง” เขาว่าพร้อมตีหน้ายักษ์ราวกับจะฆ่าเธอให้ตายคามือ

“ฉันไม่ถอด” เธอยืนกรานเสียงแข็ง

“แต่งแบบนี้จะมาเดินคู่กับผมได้ไง” พูดจบเขาก็กวาดสายตามองร่างบางตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอีกครั้งเล่นเอาวรัศยาเริ่มเดือดขึ้นมา เธอจึงมองเขากลับไปบ้าง

ร่างสูงในชุดกางเกงขายาวและเสื้อเนื้อบางเหมาะกับอากาศร้อนๆ ราคาแพง แว่นตาสีดำที่เขาสวมอยู่บนใบหน้าเสริมให้เขาดูดีขึ้นอีกเป็นกอง ผิดกับแว่นตาหนาเตอะที่เธอสวมอยู่เสียลิบลับ