2

2

“จะหนีไปไหน”

อภินันท์ตามมากระชากเรียวแขนบอบบางเข้ามาในอ้อมแขน

“ว้าย! คนบ้า ป่าเถื่อน”

นิรดาตกใจผลักไสร่างหนาที่กอดรัดเธอแนบแน่น ร่างสูงรั้งร่างอรชรกดลงบนที่นอนกว้างอย่างรวดเร็ว

“ใช่ ฉันยอมรับตามที่เธอว่านั่นแหละ เธอต้องรับมันให้ได้สิ ไหนๆ จะแต่งงานกันแล้ว จะดีดดิ้นไปทำไม”

อภินันท์พูดอยู่เหนือร่างงามที่ดิ้นรนผลักไสทุบตีเขาเป็นพัลวัน

“ปล่อย กรุณาให้เกียรติฉันด้วย” นิรดาบอกเขาเสียงสั่น

“ให้เกียรติเหรอ”

อภินันท์หัวเราะลงลูกคอ ก้มมองใบหน้าสวยหวานที่กำลังแดงระเรื่อชวนคลั่ง ผู้หญิงอะไรน่าฟัดชะมัด เขาคิดในใจ แตะลิ้นเลียริมฝีปากไปมาท่าทีกระหาย เธอมองสบแล้วยิ่งหน้าแดงลามไปถึงใบหู

สายตาของเขาลูบโลมไปตามโครงหน้าสวยหวาน ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มอวบอิ่มสีชมพูน่าจุมพิตนั้น

“ขอมัดจำก่อนนะ เพราะคืนนี้จะทำมากกว่านี้”

ชายหนุ่มไม่รอฟังคำอนุญาต ก้มใบหน้าหล่อเหลาลงจุมพิตหนักหน่วง ไม่เปิดโอกาสให้คนใต้ร่างได้ดิ้นหนีไปไหนได้

มือเรียวทุบตีไปบนแผ่นหลังกว้างด้วยความตกใจ ร่างน้อยค่อยๆ อ่อนแรงลงในที่สุด จุมพิตแสนหวานดำเนินไปอย่างเร้าอารมณ์ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงได้ จนเมื่อคนทั้งคู่ต้องการอากาศหายใจนั่นแหละ ใบหน้าคมเข้มจึงต้องถอดถอนจุมพิตแสนหวานออกอย่างแสนเสียดาย

“หอมแล้วก็หวานเสียไม่มี” เขาไล้ปากของเธอไปมาอย่างติดใจ

ทำเสียงพอใจเมื่อละใบหน้าออกห่างกลีบปากแสนหวาน เปลี่ยนไปคลุกเคล้าตามซอกคอขาวผ่อง มือหนากระตุกสายเสื้อคลุมออกง่ายดายเสียจนคนด้อยประสบการณ์ไม่สามารถปัดป้องได้ทัน

“ปล่อย!” นิรดาต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองที่กำลังคล้อยตามเขาไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจ

ริมฝีปากหยักหนาขบเม้มยอดถันที่ยังห่อหุ้มด้วยชั้นในสีหวานไร้สาย เขามองด้วยสายตาเป็นประกายใช้ฟันคมกัดเพื่อปลดตะขอหน้าออก นิรดาสะดุ้งเมื่อหนวดเขียวครึ้มสัมผัสถูไถไปกับทรวงอกอวบอิ่ม

“อย่า!” หญิงสาวทำท่าจะผลักไสใบหน้าของเขาออกห่างแต่ช้ากว่าคนที่ก้มลงตวัดลิ้นสากร้อนออกมาไล้เลียยอดถันสีสดอย่างรวดเร็ว

มือเรียวบางจับศีรษะเขา ทำท่าจะผลักไสอีกรอบ กลับวางเอาไว้เพื่อหาที่ยึดแทน

ร่างบางแต่อวบอิ่มหยัดกายขึ้นด้วยความเผลอไผล เขาครางแหบพร่าพอใจกับรสชาติหวานล้ำนั้น ริมฝีปากร้อนรุ่มเปลี่ยนจากการตวัดลิ้นลามเลียยอดถันเป็นดูดเม้มทรวงอวบเข้าไปแทนอย่างกระหาย

เสียงครางกระเส่าดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มไม่ขาดสายเรียกเลือดหนุ่มในกายให้เร่าร้อนรุนแรงขึ้น

ริมฝีปากหยักหนาละจากทรวงอวบอย่างแสนเสียดาย อยากเชยชิมสัดส่วนอื่นที่ล่อตาล่อใจ เรียวปากหนาจึงขบเม้มไปทั่วหน้าท้องแบนราบ สลับกับตวัดลิ้นสากร้อนออกมาลามเลียด้วยความกระหาย

นิรดาหยัดกายไปมา ร่างน้อยสั่นไหวด้วยอารมณ์หวามไหวรุนแรงที่โจมตีไปทั่วร่าง

หญิงสาวควบคุมตัวเองไม่ได้ เผลอครวญครางน่าอายออกมา มือแกร่งของบุรุษเพศแสนชำนาญรีบปลดปราการชิ้นน้อยด้านล่างออกโดยเธอไม่รู้ตัวสักนิด

หญิงสาวอุทานเมื่อเขายกร่างเธอขึ้นจากที่นอนเพื่อดึงซับในสีหวานออกไป โดยที่เธอช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย

มือหนาแยกเรียวขาออกจากกันพร้อมทั้งจับร่างบอบบางให้ชันเข่าขึ้นอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวตะเกียกตะกายหนี รับรู้ว่ากำลังจะเสียท่าให้เขา หน้าสวยหวานแดงซ่านในการกระทำอันจาบจ้วงหื่นกระหายนั้น

“ปล่อย...” นิรดาพูดเสียงสั่น เผลอกัดริมฝีปากแน่นเมื่อใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มก้มลงเชยชิมยอดเกสรสีสวย

เขาไม่สนใจคำห้ามปรามของคนใต้ร่าง สะโพกผายดิ้นส่ายเพื่อจะหนีให้รอดพ้นเรียวลิ้นร้ายกาจที่กำลังตวัดลามเลียไปทั่วกลีบดอกสวยสดไม่เว้นวาง เสียงจังหวะรักของปลายลิ้นที่เร่งเร้าดังระงม เรียกเลือดฝาดที่แก้มสาวมากกว่าเดิม

“ยัยจืดไม่คิดว่าจะหวานขนาดนี้” อภินันท์เงยหน้าขึ้นจากดอกไม้งามสีสด ดวงตาเป็นประกาย

นิรดาหน้าแดงลามไปถึงใบหูแต่ไม่อาจสู้แรงของเขาได้

“คนฉวยโอกาส” เธอว่าเขาเสียงพร่าซ่าน ริมฝีปากสั่นระริกจากอารมณ์หวามที่กำลังวิ่งวุ่นไปทั่วร่าง

อภินันท์ยักคิ้วไม่สนใจคำต่อว่านั้น เขาก้มลงไปเชยชิมกลีบดอกไม้งามและยอดเกสรหอมหวานอีกครั้ง

หญิงสาวสะดุ้งกัดริมฝีปากไม่ให้ตัวเองอุทานเสียงน่าอายออกมา แต่หาทนได้ไม่ เมื่อเขาเร่งเร้าเหมือนแกล้ง เสียงหวานเปล่งออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เขายิ้มพรายเพราะชอบเสียงหวานนั้นจับใจ

“น้องหนู... น้องหนูเปิดประตูให้แม่หน่อยลูก”

คุณนิพาเคาะประตูเรียกบุตรสาวอยู่หน้าห้อง อภินันท์ชะงักด้วยความหงุดหงิด

หญิงสาวได้สติผลักไสร่างหนาออกอย่างตกใจ มือบางรวบเสื้อคลุมมาผูกสายด้วยมืออันสั่นเทา

“ค่ะคุณแม่” นิรดาขานรับ รีบตะเกียกตะกายลงจากเตียงนอนหนานุ่ม หันไปมองหน้าว่าที่เจ้าบ่าวด้วยดวงตาหวาดหวั่นหัวใจจดวงน้อยสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

อภินันท์ลงจากเตียงจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นไป

เขาหรี่ตามองหญิงสาวที่ขานรับมารดาแต่ไม่ยอมไปเปิดประตูสักที เนื่องจากต้องจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

ร่างสูงจึงเดินไปเปิดประตูเสียเอง คุณนิพาอ้าปากค้างแทนเมื่อเห็นว่าที่ลูกเขยอยู่ในห้องนอนของลูกสาว

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” อภินันท์ขอตัวอย่างสุภาพ คุณนิพาเลยพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้

“น้องหนู ตาใหญ่มาทำอะไรเหรอลูก” คุณนิพาถามบุตรสาวที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่อีกมุมของห้อง

“เอ่อ... คะคือ... ว่า...” นิรดาอ้ำอึ้งขึ้นมาทันที ไม่รู้จะตอบมารดาว่าอย่างไร คุณนิพาจึงไม่เซ้าซี้บุตรสาวอีก

“น้องหนูยังไม่ทานอะไรเลยนะลูก ทานอะไรสักนิดนะจ๊ะ เดี๋ยวต้องเตรียมตัวไปงานในตอนเย็นแล้ว”

คุณนิพาลูบศีรษะบุตรสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู

“ค่ะคุณแม่” นิรดารับคำมารดาร รับรู้ถึงความห่วงใยของท่าน แต่เธอกินอะไรไม่ลงจริงๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านพ้นไป แต่ก็ฝืนกินนิดหน่อยให้มารดาหายห่วง

อภินันท์มองเจ้าสาวอย่างหงุดหงิดที่มีผู้ชายมากหน้าหลายตามาแสดงความยินกับเธอจนออกนอกหน้า แถมยังดูสนิทสนมกันเกินเหตุ ไหนจะสายตาอาลัยอาวรณ์นั้นอีก มันมองแล้วขัดในตาของเขาชะมัด

“ไหว้ลุงคะนองกับป้ารำไพสิจ๊ะลูก”

คุณอรอุมาบอกลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้เสียงหวาน ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างนอบน้อม

“เสียดายจริงๆ ที่ตาน้อยกลับไปแล้ว ไม่เช่นนั้นจะได้ทำความรู้จักกับหนูรำเพย”

คุณอรอุมาพูดอย่างเสียดาย มองใบหน้าเล็กน่ารักของว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต เพราะอภิรักษ์กลับไปดูเรื่องเพลิงไหม้ที่ไร่ เลยคลาดกับเด็กสาว

“ไม่เป็นไรจ้ะ อีกไม่นานคงได้เจอกัน”

รำไพพูดกับอรอุมาอย่างรู้กัน

“พี่สาวสวยจังเลยค่ะ น่ารักอย่างแรงถูกใจวัยรุ่น”

รำเพยพูดกับนิรดาเสียงน่ารัก

“ขอบใจจ้ะ น้องรำเพยก็น่ารักมากเลยค่ะ” นิรดาบอกอย่างเอ็นดู อภินันท์เผลอยิ้มอย่างชอบใจที่มีคนชมเจ้าสาวของเขา

หลังจากเสร็จงานเลี้ยงในตอนเย็น เป็นพิธีส่งตัวเข้าห้องหอ ผู้ใหญ่ให้พรกันตามสมควร อภินันท์บอกกับญาติผู้ใหญ่ว่าเขาขอตัวเจ้าสาวกลับบ้านไร่เลยในคืนนี้ ทุกคนอ้ำอึ้งแต่คุณนิพาพาบุตรสาวไปเก็บของ ตัดสินใจแทนทุกอย่างเมื่อเห็นอารมณ์ร้อนของบุตรเขยที่เร่งรีบอยากกลับไร่

ทุกคนลงมาส่งนิรดาที่หน้าบ้าน หญิงสาวซุ่มซ่ามสะดุดหกล้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่อภินันท์รับร่างของเจ้าสาวเอาไว้ได้ทัน

สายตาคมมองใบหน้าเจ้าสาวในอ้อมแขนด้วยความตกตะลึงอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานน่ารัก ดวงตากลมโตดูไร้เดียงสา ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูสดน่าสัมผัส แก้มเนียนสีระเรื่อน่ารักน่าใคร่เหลือจะกล่าว