5 คืนนี้อยู่…ปรนนิบัติมาเฟีย

“นั่งสิ…นั่งลงข้างๆ ฉัน”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยกับหญิงสาว ในขณะที่สายตาจ้องมองปานจะกลืนกิน ยูริยิ้ม และหย่อนตัวนั่งลงข้างกายมาร์ลิกซ์โดยเว้นระยะห่างเอาไว้เล็กน้อย มือเล็กวางไว้บนหน้าตักตัวเอง ด้วยความที่กระโปรงสั้นอยู่แล้ว เวลานั่งชายกระโปรงจึงเลิกขึ้นจนเกือบมองเห็นชั้นในที่สวมใส่ โชคดีที่ใส่ถุงน่องสีดำทับเอาไว้จึงยากที่จะมองเห็น และอีกทั้งห้องนี้ก็ไม่ได้สว่างมากด้วย

พรึ่บ

“???” เธอทำหน้างง เมื่อมาร์ลิกซ์นำสูทสีดำของเขาที่พาดอยู่ข้างหลังมาวางบนตักเธอ พอเงยหน้าขึ้นมองเขา เขาก็ไม่พูดอะไร หันไปพูดคุยกับผู้ชายที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกันต่อ ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เพราะภาษาที่ใช้เป็นภาษาอังกฤษผสมกับจีน พอเข้าใจภาษาอังกฤษอยู่บ้างแต่ไม่ทั้งหมด

“ไม่ดื่มเหรอ?” เสียงเข้มเอ่ยถามข้างใบหู ยูริที่นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวก็สะดุ้งโหยงและหันไปมองเจ้าของประโยคเมื่อครู่ ใบหน้าอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนสามารถมองเห็นกันและกันผ่านนัยน์ตาของอีกฝั่ง

“ดื่มสิ” มาร์ลิกซ์ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้หญิงสาว

เธอรับมาและยิ้มขอบคุณ ไม่กล้าพูดออกเสียงเพราะกลัวมาร์ลิกซ์จำเธอได้ แววตาที่เขามองเธอไม่ต่างอะไรจากสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังจ้องจะกระโจนเข้าใส่เหยื่อ…

“ขยับเข้ามาใกล้ๆ ฉัน”

อีกฝ่ายเริ่มออกคำสั่ง ยูริจำใจต้องขยับเข้าไปใกล้ตามที่คนตัวโตสั่ง กลิ่นหอมหวานเย้ายวนที่ลอยมาเตะจมูกโด่งมันของมาร์ลิกซ์ ทำให้เขาจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร จริงๆ แล้ว เขาจำได้ตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาในห้องนี้แล้ว

เธอคือยูริ…

แม้จะสวมใส่หน้ากากแฟนตาซีสีดำอยู่ เขาก็จำได้อย่างแม่นยำว่าคือใคร เพียงแต่ยังไม่อยากรีบเฉลยให้ยูริรู้ตอนนี้เท่านั้น ตอนแรกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่ คุณจอร์น หาให้เป็นยูริ เพราะทางนั้นบอกแค่ว่าได้เตรียมผู้หญิงไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว แถมยังตรงสเปกเขาทุกอย่าง

เขาตั้งใจจะปฏิเสธไม่มาตามคำเชิญของคุณจอร์น แต่พอได้ยินทางนั้นบอกว่าผู้หญิง ‘ตรงสเปก’ เขา ก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจ และใช่…ตรงสเปกมากจริงๆ แถมยังเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขามีอารมณ์คั่งค้างคราวก่อนอีกด้วย

“แค่กๆ” เธอสำลักแอลกอฮอล์ที่มาร์ลิกซ์เพิ่งยื่นให้ดื่มออกมา เพราะรสชาติและกลิ่นค่อนข้างแรงมากสำหรับเธอ

“ขะ…ขอโทษค่ะ” รีบขอโทษเมื่อเผลอทำตัวเสียมารยาทต่อหน้าลูกค้าระดับVVIP พวกเขาไม่ได้ถือสา หันไปคุยเรื่องของตัวเองและสนใจผู้หญิงข้างกายต่อ เธอหันไปมองมาร์ลิกซ์เพื่อดูว่าเขามีท่าทียังไงบ้างตอนได้ยินเสียงเธอพูด

ขอให้เขาจำเธอไม่ได้ด้วยเถอะ

“คุณจอร์นนี่ตาถึงมากนะครับ ที่เลือกผู้หญิงคนนี้มาให้คุณมาร์ลิกซ์ ขนาดใส่หน้ากากยังสวยขนาดนี้ ถ้าถอดออกจะสวยมากขนาดไหน” หนึ่งในลูกค้าVVIPเริ่มพูดถึงยูริ หญิงสาวบีบแก้วแอลกอฮอล์ในมือแน่น ภายในใจภาวนาขอให้ไม่มีใครขอให้ตนถอดหน้ากากออก

“ฮ่าๆๆ ได้ยินว่าคุณมาร์ลิกซ์ชอบผู้หญิงสไตล์นี้น่ะครับ บวกกับลี่จินเขามีเด็กใหม่มาแนะนำพอดี ผมเลยเลือกคนนี้”

“ผมคงต้องไปขอให้ลี่จินคนสวยช่วยหามาให้บ้างแล้ว”

“เริ่มชักอยากเห็นหน้าเด็กใหม่ลี่จินแล้วสิ ถอดหน้ากากแฟนตาซีออกได้ไหมหนู”

หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เมื่อหนึ่งในลูกค้าVVIPบอกให้เธอถอดหน้ากากแฟนตาซีออก แววตาเธอเริ่มฉายถึงความกังวลออกมา พอมีคนพูดแบบนั้น ก็เริ่มมีคนเห็นด้วย และทั้งหมดก็หันมามองเธออย่างให้ความสนใจ

“เอ่อ…”

“สองหมื่น แลกกับการที่หนูถอดหน้ากากแฟนตาซีออก”

เงินสองหมื่นถามว่าอยากได้ไหม? บอกเลยอยากได้ แต่มันติดตรงที่…เธอกล้าพอที่จะถอดหน้ากากแฟนตาซีออกต่อหน้าทุกคน รวมถึงมาร์ลิกซ์หรือไม่…

ไม่อยากถอดมันออก เพราะไม่อยากให้มาร์ลิกซ์จำเธอได้

“ผู้หญิงคนนี้คุณจอร์นดีลมาให้ผม เท่ากับว่าเธอเป็นคนของผม และคนเดียวที่สามารถสั่งเธอได้…ก็คือผม”

มาร์ลิกซ์พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ ทันทีที่มาเฟียหนุ่มพูดจบ ภายในห้องVVIPก็เริ่มมีความเงียบเข้ามาปกคลุม ไม่มีใครกล้าคัดค้านในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เพราะรู้ดีว่า ถ้าหากทำให้มาร์ลิกซ์ไม่พอใจขึ้นมาเมื่อไหร่…ผลที่จะตามมาคืออะไรทุกคนทราบดี

“ถ้าอย่างนั้นคุณมาร์ลิกซ์ช่วยสั่งผู้หญิงคนนี้ ถอดหน้ากากออกให้พวกเราดูหน้าเต็มๆ ของเธอได้ไหมครับ?”

สายตาคมเข้มเคลื่อนไปมองเจ้าของประโยคดังกล่าว มุมปากหยักกระตุกยิ้ม ก่อนจะขยับริมฝีปากตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ชวนเสียวสันหลังวาบ

“อยู่ที่ว่าคุณบารอน…ยอมเสียนิ้วให้ผมหนึ่งนิ้วรึเปล่า”

บารอน หนึ่งในลูกค้าVVIP และเป็นนักธุรกิจจากฮ่องกงหุบยิ้มลงทันที เมื่อมาร์ลิกซ์ขอนิ้วตนเองเป็นการแลกเปลี่ยนกับการที่ยอมสั่งให้ผู้หญิงข้างกายยอมถอดหน้ากาก บารอนหน้าซีดเผือด มองมีดที่มาร์ลิกซ์กำลังควงไปมาในมือ

“กล้าไหมครับ?”

“คุณบารอนแค่พูดเล่นน่ะครับคุณมาร์ลิกซ์” จอร์นพูดแก้ต่างให้บารอน เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี

“แต่ผมพูดจริง มีใครอยากให้ผู้หญิงคนนี้ถอดหน้ากากอีกไหมครับ? ถ้าอยากดูหน้าของเธอ ก็เอานิ้วของพวกคุณมาแลก”

“…” ทั้งห้องเงียบกริบ ยูริมองมาร์ลิกซ์นิ่งๆ ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลัง ‘ช่วย’ ไม่ให้เธอถอดหน้ากากออก หรือจริงๆ แล้ว…เขารู้อยู่ว่าเธอเป็นใคร

“คืนนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พวกคุณทำให้ผมหมดอารมณ์ที่จะอยู่ต่อ”

“ตะ…แต่ว่าพวกเรายังไม่เข้าประเด็นสำคัญเลยนะครับ” จอร์นพูด

“ไว้ค่อยส่งรายละเอียดมาให้คนสนิทของผมทีหลังแล้วกัน” เขาลุกขึ้นยืนหลังจากพูดจบ ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย

“ส่วนเธอ…กลับกับฉัน”

มาเฟียหนุ่มเดินนำออกไปโดยมียูริเดินตามมาติดๆ หญิงสาวกำลังเดินอยู่ท่ามกลางชายชุดดำซึ่งเป็นลูกน้องของมาร์ลิกซ์ แขนเล็กมีสูทสีดำของคนตัวโตประดับอยู่

“ถอดหน้ากากออกได้แล้ว”

“คะ?”

กึกก เท้าใหญ่หยุดเคลื่อนไหวและคว้าแขนเล็กเอาไว้ ออกแรงดึงร่างบางแนบลงผนังปูนซีเมนต์ใกล้ๆ สายตาคมเข้มตวัดมองลูกน้องเชิงออกคำสั่งผ่านสายตาให้หันหน้าไปทางอื่น

ดวงตากลมโตคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรตรงหน้าพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาหล่อ ดูดี และมีเสน่ห์มาก ไม่แปลกใจเลยทำไมผู้หญิงถึงชอบเขาเยอะนัก

พรึ่บ!

“!!!” หัวใจเธอกระตุกวูบขึ้นมา หลังจากหน้ากากแฟนตาซีถูกมาร์ลิกซ์ถอดออกอย่างไร้เยื่อใย เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีหน้ากากปิดบังใบหน้า

“คิดว่าฉันจำเธอไม่ได้เหรอสาวน้อย?”

“…” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน มาร์ลิกซ์จำเธอได้

“ฉันจำได้ตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาในห้องแล้ว”

“สะ…แสดงว่าคุณมาร์ลิกซ์แกล้งจำยูริไม่ได้เหรอคะ?”

“เปล่า ฉันไม่ได้แกล้งจำเธอไม่ได้”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ส่วนเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจูบกันได้อยู่รอมร่อ กลิ่นแอลกอฮอล์เจือด้วยกลิ่นหอมจากตัวเขา ทำหัวใจเธอสั่นไหวได้ไม่ยาก

“แค่ใส่หน้ากากโง่ๆ อันเดียว อย่าคิดว่าฉันจะจำเธอไม่ได้”

“…”

“คืนนี้เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ ว่าทำไมเธอ…ถึงมาทำงาน แบบนี้” มาร์ลิกซ์กระซิบลงข้างใบหูขาวหญิงสาวด้วยโทนเสียงทุ้มต่ำ ฝ่ามือเย็นที่เลื่อนมาสัมผัสขาอ่อนผ่านถุงน่องสีดำ ทำหญิงสาวสะดุ้งเฮือกขึ้นมาด้วยความตกใจ

เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เวลาอยู่ใกล้มาร์ลิกซ์อย่างบอกไม่ถูก จมูกโด่งสันที่เคลื่อนลงมาแตะสัมผัสเบาๆ ที่ลำคอพลอยทำให้หัวใจเธอกระตุกวูบ นี่แค่ถูกเขาสัมผัสนิดเดียวร่างกายยังอ่อนระทวยขนาดนี้ ไม่อยากคิดตอนเธอต้องปรนนิบัติเขาบนเตียงเลย…

“ตัวเธอหอมจนฉัน…อยากจับเธอกินซะตอนนี้เลย”

“…” เธอยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ครั้นจะขยับหนี ขาทั้งสองก็อ่อนแรงเกินกว่าจะทำอย่างนั้น

“คืนนี้ถ้าเล่าเรื่องที่เธอมาทำงานแบบนี้ให้ฉันฟังได้พอใจ…ฉันจะตบรางวัลให้เธอเป็นอย่างงาม”

“ละ…แล้วถ้าทำให้คุณไม่พอใจล่ะคะ”

“ก็อย่าทำให้ฉันไม่พอใจสิ” เขาพูดพร้อมกับใช้มือลูบไล้กรอบหน้ารูปไข่สวยหวาน

“…”

“บางที ถ้าคืนนี้เธอทำให้พอใจ ฉันจะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี”

“เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ของคุณมาร์ลิกซ์น่ะเหรอคะ?” ปากนะปาก ไม่รู้จะถามถึงผู้หญิงในสต็อกของเขาทำไมก็ไม่รู้ ปากพาซวยจริงๆ วินาทีตอนเธอถาม สายตาเขานิ่งลงจนดูน่ากลัว ซึ่งต่างจากตอนเธอยังไม่ถามโดยสิ้นเชิง

“หึ ไม่ยักรู้ว่าเธอสนใจเรื่องของฉันด้วย”

“ก็เคยเห็นไงคะ เลยถาม…” ใช่ เธอเคยเห็นเขาพาผู้หญิงขึ้นไปข้างบนเพื่อมี ‘เซ็กซ์’ ด้วย บางครั้งเอาเครื่องดื่มขึ้นไปให้ ได้ยินเสียงครวญครางของผู้หญิงดังออกมาจากห้องที่ติดกับห้องพักส่วนตัวของเขาก็มี

“ทุกครั้งที่เธอเอาเครื่องดื่มขึ้นมาให้ฉัน เธอแอบฟังเวลาฉันมีอะไรกับผู้หญิงตลอดเลยใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะคะ!” เธอปฏิเสธ ทั้งที่จริงๆ แล้ว…เธอโกหก

“ช่างมันเถอะ เสียเวลามามากพอแล้ว ตอนนี้ฉันอยากฟังเรื่องของเธอจะแย่อยู่แล้ว”

“…”

“หวังว่าเรื่องของเธอจะสนุกมากพอ จนทำให้ฉันอยากฟังอีกเรื่อยๆ นะ” ริมฝีปากหยักได้รูปฉีกยิ้มร้ายกาจ สายตาหลุบมองเนินอกที่เบียดชิดกันสวยงาม และต้องอารมณ์เสียเมื่อยูริยกมือขึ้นมาปิด

“ไม่มีเรื่อยๆ ค่ะ เล่าให้ฟังแค่ครั้งเดียว”

“หึ…เดี๋ยวก็รู้”