ตอนที่ 7 โลกทั้งใบ

"กางเกงในเปียกค่ะ ชั้นในก็เปียกถ้าจะให้พิมพ์ใส่ตัวเดิมนอนมีหวังเป็นปอดบวมตายกันพอดี"

"ทำไมปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้ฮะ!" ไม่วายโดนเอ็ด แต่รอบนี้พิมพิกาหาได้สะท้านไหวไม่

"ทำแบบนี้เพราะอ่อยพี่ติค่ะ"

"เธอก็รู้ว่าพี่ไม่คิดทำอะไรเกินเลยกับเธอหรอก มันเปล่าประโยชน์ อย่าทำตัวแบบนี้อีกนะ" คราวนี้พิมพิกาโดนสั่งสอนชุดใหญ่ เธอไม่ใช่เด็กนะ โตพอพร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างเองแล้ว

"เพราะรู้ว่าพี่ติไม่กล้าทำอะไรพิมพ์ไงคะ พี่ติปอดแหก ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงฟาดเรียบโชว์สกิลบนเตียงกับสาวไปตั้งกี่ท่าแล้วละค่ะ แบบพี่ติเรียกภาษาบ้าน ๆ ว่าไร้น้ำยาด้วยซ้ำ..."

ทราบดีว่าแฟนหนุ่มไม่ชอบการโดนดูถูกเหยียดหยาม โดยเฉพาะศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย พิมพิกาหวังสะกิดต่อมความอดทนเขาให้ขาดสะบั้น ลองดูกันซิว่าเขาจะใจเย็นได้สักกี่น้ำ

"นี่หรือคำพูดของคนรักกัน เขาดูถูกกันแบบนี้ใช่ไหม"

พิมพิกาที่คิดว่าถือไพ่เหนือกว่าใจอ่อนหยวบ คำพูดแผ่วเบาคล้ายเอือมระอาต่อเธอพานให้ฉุกคิด

"พี่ติไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ พิมพ์ไม่ได้จะดูถูกให้พี่รู้สึกไม่ดีเลยนะ" เธอรีบส่ายหน้าพรืด อยากปฏิเสธว่าไม่ได้ดูถูก น้ำท่วมปากลิ้นจุกคอจนอึกอัก "พิมพ์แค่อยากก้าวข้ามคำว่าคบหาแค่โอบกอด พิมพ์อยากลองอะไรใหม่ ๆ บ้าง"

"ทำแล้วมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกนะพิมพ์ เธอจะเอาแค่อารมณ์อยากรู้อยากลองเป็นหลักไม่ได้" ซึ่งกีรติอธิบายเรื่องนี้กับคนรักไปแล้วหลายครั้ง

"พิมพ์รู้ค่ะ แต่พิมพ์ยอมรับ เราวินวินกันทั้งคู่ด้วยนี่คะ" หาเหตุผลมาหักล้างเขาจนได้

"พิมพ์จะรั้นให้พี่ทำแบบนั้นกับเธอจริง ๆ ใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ พิมพ์รักพี่ตินะคะ"

กีรติช้อนปลายคางเรียวสวยขึ้นมาก่อนจะประทับจูบตามกรอบใบหน้าเธอ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึก ยิ่งพิมพิการะริกระรี้อยากให้เขาครอบครองความกระเสือกกระสันก็วิ่งพล่าน

"เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะพิมพ์" ก่อนที่ทุกอย่างจะถลำลึกกว่านี้ หากหญิงสาวกลับส่ายหน้า เธอเขย่งเท้าเพื่อให้สูงเท่าครึ่งความสูงของเขา ก่อนจะยื่นหน้าไปจู่โจมจูบปากหยัก

ดวงตากลมหวานฉ่ำค่อย ๆ ปรือปิด ลิ้นชอนไชเข้าไปคว้านชิมน้ำหวานอย่างโหยหา และไม่นึกรังเกียจ เธอต้องการจูบลึกซึ้งจากกีรติมานานแล้ว บัดนี้เธอได้ตามปรารถนาเสียที

หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำครั้นผละออกก็รีบเอ่ย "พี่ติมีถุงยางไหมคะ"

คนไร้เดียงสาแม้แต่จูบยังเงอะงะกลับตั้งคำถามไม่อายราวกับเกณฑ์สนามมามาก

"พี่จะมีได้ยังไงพี่ไม่ได้ใช้ของพวกนี้นานแล้วตั้งแต่มีเธอ"

ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งพิมพิกาได้ แม้ไม่มีเครื่องป้องกันโรคก็ตาม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมพ์รอไม่ไหวแล้ว"

"พี่จะอ่อนโยน...เรากำลังจะเป็นของกันและกันแล้วนะ" เขาให้คำมั่นสัญญาแม้เคยสาบานว่าจะไม่ล่วงเกินเธอ วันนี้กีรติยอมกลืนน้ำลายตัวเอง

"ถึงจะเจ็บพิมพ์ก็ทนไหวค่ะ" เพราะความเจ็บหลังพรหมจรรย์ถูกพรากที่ได้รับก็เจือจางไปด้วยความรู้สึกดี อารมณ์หวามไหวซึ่งมาจากบทรักที่ทำร่วมกับแฟนหนุ่ม กีรติสามารถผูกมัดเธอไว้ได้ทั้งทางจิตใจ และร่างกาย

"ทำตามที่ฉันสั่ง ไปบอกนางลูกตัวดีของฉันตามนี้!" ธำรงเอ่ยสั่งคนขับรถอย่างทรงเดชด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ ใบหน้าเหี่ยวย่นเข้มขรึมด้วยอารมณ์คุกรุ่นตั้งแต่เมื่อคืนที่ทะเลาะกับบุตรยังไม่เจือจาง นอนครุ่นคิดหาวิถีทางแยกเธอกับแฟนหนุ่มคนปัจจุบันออกไปจากชีวิตกันให้ได้

ธำรงคิดแผนกการซับซ้อนซ่อนเงื่อนออกในตอนเช้าสาง กำชับจัดแจงแม่บ้าน คนสวน และคนขับรถตั้งแต่เช้าเพื่อไม่ให้แผนการของตนพังไม่เป็นท่า

ก่อนที่ทรงยศจะขับรถออกไปรับพิมพิกาที่หม่ยอมกลับบ้าน ริอ่านเหิมเกริมค้างบ้านผู้ชาย ธำรงจึงเรียกตัวมาพบเสียก่อน

"ได้ครับคุณท่าน"

"หากมันไม่เชื่อฟังฉัน มันก็ต้องมีใครสักคนเจ็บ และจบไม่สวย..."

ทรงเดชหวั่นอกหวั่นใจเพราะท่าทางของนายท่านไร้แววล้อเล่นเลยสักนิด คล้ายคราวนี้ท่านจะเอาจริง ทำจริงอย่างที่กล่าวมา

"อย่าลืมบอกมันล่ะว่าฉันล้มป่วยเพราะมัน จะสิ้นใจตายเพราะความใฝ่ต่ำของมัน"

แผนการของธำรงคือการกุเรื่องอาการล้มป่วยกะทันหันเพราะตรอมใจที่บุตรสาวหนีตามผู้ชายไป แล้วทิ้งบิดาให้ป่วยไม่มาดูดำดูดี โกหกเธอเพื่ออ้างสิทธิ์ความเป็นผู้ให้กำเนิดชีวิต ผู้มีพระคุณ และขึ้นชื่อว่าบิดา

ซึ่งง่ายต่อการควบคุม พิมพิกาใจอ่อนง่าย รักบิดามากแม้บางครั้งออกจะดื้อรั้น แต่สุดท้ายก็เข้าอีหรอบเดิม ระหว่างกีรติกับบิดา ธำรงมั่นใจว่าเธอต้องเลือกบิดาอยู่แล้วต่อให้รักผู้ชายไร้อนาคตคนนั้นมากก็ตาม