บทที่7 l เสนอตัว

“ใครแพ้รอบนี้เลี้ยงพวกเราแทนไอ้นัตนะเว้ย” คนนั่งตรงกลางเสนอความคิดก่อนใคร

“ตกลง” ทุกคนเลยต่างเออออตาม ส่วนฉันเก็บรวมไพ่เสร็จก็แหงนหน้าไปมองพี่นัตซึที่กำลังนั่งยิ้มหน้าบาน มือข้างหนึ่งกำลังยกแก้วเหล้าจิบพอดี

“กูอยากให้ไอ้เลโอเป็นคนเลี้ยงเว้ย” เหมือนพี่นัตซึกำลังจะพูดกับคนอื่น แต่สายตาคู่นั้นกำลังจ้องฉันอย่างไม่วางตา

“เชี้ย!! กูว่ามึงต้องเลี้ยงเหมือนเดิมว่ะ น้องมึงต้องแพ้อีกแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า” คนถูกเอ่ยชื่อหันไปตอบกลับพี่นัตซึ แล้วหันมานั่งหัวเราะอย่างมั่นใจ สายตาดูถูกนั่นกำลังเยาะเย้ยฉันอยู่ แต่ใครสน!

ฉันสับไพ่ต่อ แล้วแจกให้ทุกคนจนครบเหมือนเดิม ทุกคนหยิบไพ่ขึ้นมาดู ทันใดนั้นคนที่นั่งหัวโต๊ะก็หงายไพ่ทันที “กูป๊อกเก้า สองเด้งเว้ย” แน่นอนว่าเขาคือคนชนะในรอบนี้

“กูแปด รอบนี้ผ่านสบาย” ต่อมาไอ้คนสักเต็มตัวก็เป็นคนหงายไพ่ มันเองก็เป็นฝ่ายชนะ

แล้วฉันก็ทำหน้าที่เจ้ามือถามอีกสี่คนที่เหลือ “ใครจะเรียกไพ่บ้าง”

ทั้งสี่คนเรียกเพิ่ม ฉันก็ส่งไปให้คนละใบ และให้ตัวเองอีกใบ

“กูหกแต้ม” คนชื่อเคนหงายไพ่ต่อ

“กูห้า รอดไหมวะ” คนที่นั่งเก้าอี้ตัวสุดท้ายหงายไพ่

“กูก็ห้าแต้ม” อีกคนก็หงายไพ่ ในตอนนี้เหลือเพียงฉันกับคนชื่อเลโอเท่านั้น ที่ยังไม่ได้โชว์ไพ่ตัวเอง

“เลโอมึงได้อะไรวะ” คนชื่อเคนหันไปถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ทุกสายตาเลยหันไปจับจ้องเขาที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าฉัน

“สี่...กูได้สี่แต้ม เจ้ามือเปิดไพ่สิ” เขาเอ่ยตอบ ในขณะที่หงายไพ่ แล้วก็ถึงตาฉันเป็นคนสุดท้าย เพื่อไม่ให้เสียเวลา ฉันหงายไพ่สามใบให้ทุกคนได้เห็น “หกแต้ม”

เสียงหัวเราะดังขึ้นทันที เป็นของพี่นัตซึที่กำลังหัวเราะชอบใจ ที่คนชื่อเลโอเป็นฝ่ายแพ้ “ฮ่าฮ่าฮ่า กูบอกแล้วว่ามึงต้องเป็นคนเลี้ยงไอ้เลโอ”

“ไรวะ โกงกูเปล่าเนี่ย มา ๆ กูขอแก้ตัวอีกครั้ง” เจ้าตัวทำหน้าไม่พอใจ แต่ไม่ได้แสดงอาการอะไรมาก นอกจากทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ แล้วผู้หญิงที่มากับเขาก็ลุกจากที่นั่งฝั่งพี่นัตซึเดินมาคล้องคอเขาเพื่อให้คลายความหงุดหงิด “ไม่เป็นไรนะคะพี่เลโอ แพ้นิดหน่อยเอง”

“นั่นสิ ๆ มานั่งตักพี่ให้กำลังใจหน่อย” คนโมโหอยู่ก็เปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีคว้าแขนหญิงสาวให้มานั่งตักตัวเอง แล้วมุดหน้าลงไปซุกร่องอกที่โผล่ออกมาจนเกือบเห็นจุกทั้งสองข้าง ไม่ใช่แค่เธอหรอก ผู้หญิงอีกคนที่มากับคนชื่อเคนก็เดินมาเหมือนกัน เธอไม่พูดมาก...กับจ้ำอ้าวมานั่งตักคนชื่อเคนเลย มีแวบหนึ่งที่ฉันเห็นสายตาหื่นกามของผู้ชายคนที่นั่งข้าง ๆ เขา เหลือบมองบั้นท้ายใหญ่ ๆ ของเธอ

แบบว่า...ละในฐานที่เข้าใจตรงกันนะ

“รอบนี้พนันอะไรดีวะ ไอ้เคนเด็กมึงนมใหญ่ฉิบหาย เอาอีนี่เดิมพันไหม รอบนี้ใครชนะได้มันไป” คนนั่งหัวโต๊ะเอ่ยขึ้น ในขณะที่จับจ้องหน้าอกผู้หญิงคนนั้นตาเป็นมัน

“ก็ได้ กูซื้อมาแค่หนึ่งหมื่น คืนนี้ใครชนะ กูให้อีนี่ไปนอนด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า เชิญเยได้เต็มที่เลยเพื่อน” คนชื่อเคนไม่ได้โกรธเลยสักนิด กับยินดีด้วยซ้ำที่เพื่อนเสนอขึ้นแบบนั้น ผิดกับตัวผู้หญิง ที่ตอนนี้เธอกำลังทำหน้าไม่พอใจ

“ไม่เอานะพี่เคน อย่าเล่นแบบนี้สิคะ โฉมมากับพี่เคน ก็ต้องกลับกับพี่เคน” เธอทำเสียงออดอ้อนหันกลับไปคล้องคอชายหนุ่ม

ทว่า! เขากลับปัดมือเธอออก แล้วตอบอย่างหงุดหงิด “หุบปากซะน้องโฉม”

“แต่โฉมมากับเฮียเคนนะ!!” คราวนี้เธอเปลี่ยนเป็นพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ทำให้ชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึง “อีนี่!! กูบอกให้หุบปากไง!!”

เสียงตวาดทำให้เธอหุบปากในทันที ส่วนคนอื่นก็พลอยเงียบไปด้วย บรรยากาศเริ่มมาคุ ส่วนฉันได้แต่ยืนสมเพชในอาชีพของพวกเธอ ถึงจะได้เงินดีก็เถอะนะ แต่ใช่ว่าลูกค้าทุกคนจะเป็นคนดีจริงไหม? อย่างว่าพวกเธอเลือกเองนิว่าจะทำงานแบบนี้ งั้นก็รับชะตากรรมไปสะเถอะ

ความเงียบกินเวลาไปหลายนาที และฉันก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นก่อน เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ “รอบนี้ฉันขอผ่าน เพราะไม่รู้จะเอาตัวหล่อนไปทำไม” เสียงเรียบเอ่ยในขณะที่มองหน้าผู้หญิงคนนั้น

“โอเค งั้นให้น้องจุนโกะผ่าน แต่เป็นคนแจกไพ่เหมือนเดิมนะ รอบนี้ขอพี่ชนะนะอยากเยหญิงฟรี” ผู้ชายที่นั่งข้างคนชื่อเคนเอ่ย

“จัดไปค่ะ” ฉันกระพริบตาข้างเดียวให้เขา จากนั้นก็แจกไพ่ให้อีกห้าคนเหมือนเดิมแต่รอบนี้ฉันไม่เล่น

“กูแปดแต้มชนะเว้ย” ไอ้คนที่มีรอยสักเต็มตัวเป็นคนแรกที่หงายไพ่ พร้อมกับเอ่ยเสียงดัง แต่ใช่ว่าเกมจะจบลงง่าย ๆ เมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงเอ่ยต่อ

“เชี้ย!! นี่กูไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” นั่นเป็นเสียงของคนที่ฉันพึ่งกระพริบตาส่งซิกให้ พอเขาหงายไพ่ก็ถึงกับสบถออกมาเสียงดัง แล้วหันมายิ้มกับฉัน “ขอบคุณนางฟ้าของพี่” แล้วเขาก็หันไปพูดกับไอ้คนที่มีรอยสักเต็มตัว “โทษทีกูป๊อกเก้า สองเด้งโว้ย ชนะมึงว่ะ”

ใช่!! นั่นเป็นแต้มที่สูงที่สุดแล้ว คนอื่นไม่จำเป็นต้องหงายไพ่ให้เสียเวลา

“ไรวะ น้องจุนโกะโกงเปล่าเนี้ย” คนชื่อเคนหันมาจ้องหน้าฉันเหมือนหาเรื่อง

“เออ ๆ เป็นแบบนี้สองรอบแล้วนะเว้ย” และคนชื่อเลโอก็ช่วยเสริม

“พวกนายดวงไม่ดีเองอย่าโทษฉันค่ะ” ฉันเอ่ยจบก็หยิบปืนจากเอวมาวางบนโต๊ะ ปึก!!! ทุกคนเงียบไปเลย ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะสะใจ

‘คิดว่าแน่ ที่แท้ก็พวกกลัวตายทั้งนั้น’

“นะ...น้องจุนโกะใจเย็นก่อน” คนที่นั่งตรงกลางรีบเอ่ยห้าม เพราะมันเคยเห็นมาแล้วว่าฉันยิงจริง ๆ ไม่ใช่เอาปืนมาแค่ขู่

“นั่นสิ ๆ ตกลงไอ้วิทย์ชนะ งั้นพาน้องโฉมไปเลยเนอะไอ้เคน” คนนั่งหัวโต๊ะรีบเอ่ยเสริม แล้วหันไปพยักพเยิดกับคนชื่อเคน

“ตามสบายว่ะเพื่อน” เจ้าตัวผลักผู้หญิงบนตักออกให้ลุกไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาฉวยโอกาสโอบเอวเธอในทันที

“กูกลับเลยดีกว่า คืนนี้คงต้องเหนื่อยจนถึงเช้า” เขาลุกขึ้นยืนหันมาส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนจะลากผู้หญิงคนนั้นให้เดินตาม ถึงแม้เธอจะพยายามรั้งขา หรือหันมาส่งสายตาเว้าวอนกับคนชื่อเคน นั่นไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อนเลย เขาไม่หันไปดูเธอสักนิด แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าเขี่ยเธอทิ้งราวกับขยะสกปรก

เมื่อชายคนนั้นลากผู้หญิงเดินไปได้สองสามก้าว พี่นัตซึก็หันไปทักเพื่อน พลางเดินเข้าไปหา “ได้หญิงแล้วรีบกลับเชียวมึง”

“ต้องขอบใจน้องมึงว่ะ ที่ทำให้กูได้ของฟรี คืนนี้จะจัดให้คุ้มเนอะน้องโฉม พวกเราต้องสนุกกันจนลืมพี่ไม่ลงแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า”

ทั้งสองสนทนากันไม่กี่ประโยค แล้วคนโชคดีก็เดินลากผู้หญิงออกไป พี่นัตซึจึงเดินกลับมานั่งที่เดิม ดูพวกเราต่อว่าจะพนันอะไร

“มีใครจะเล่นต่อไหมคะ” ฉันกวาดสายตามองผู้เล่นที่เหลืออยู่ แล้วในตอนนั้นคนชื่อเคนก็แหงนหน้ามามองกัน “คืนนี้พี่ไม่มีเด็กพากลับบ้าน น้องจุนโกะกลับกับพี่นะครับ”

“อยากตายก็เชิญเอาน้องกูกลับเลยครับ” พี่นัตซึตะโกนสวนมาทันที ไม่ใช่ว่าห่วงฉันหรอก ก็แค่ห่วงเพื่อนนั่นแหละ ไอ้พวกคนที่เคยเห็นเกียรติศักดิ์ของฉันแล้วก็ต่างพากันนั่งหัวเราะชอบใจ ส่วนคนที่ไม่รู้อะไรก็ต่างพากันทำหน้างง ๆ

“พอ ๆ มาต่อกันดีกว่ากูอยากแก้มือ” และเป็นคนที่ชื่อเลโอเอ่ยห้ามขึ้น ทุกคนจึงพากันเงียบ

“รอบนี้พนันอะไรกันดีวะ” คนนั่งหัวโต๊ะหันไปถามพวกเพื่อน ๆ ทุกคนต่างทำหน้าครุ่นคิด และก็เป็นฉันอีกแล้วที่เอ่ยตัดหน้าก่อนที่จะมีใครพูดอะไร

“เอางี้ไหมคะ ห้องนอนจุนโกะที่บ้านไม่ค่อยชอบเท่าไหร่อยากตกแต่งใหม่อยู่พอดี ถ้ารอบนี้ใครแพ้จะช่วยออกเงินให้หน่อยได้ไหม งบประมาณแค่ห้าล้านเอง”

อึ้ง...ทุกคนต่างพากันนั่งเงียบ อ้าปากค้าง เดาว่าเงินห้าล้านสำหรับบางคนคงเยอะไป ผิดกับคนชื่อเลโอกับเคนที่นั่งอมยิ้ม ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับจำนวนเงินที่ฉันพูด และในตอนนั้นก็มีเสียงแทรก ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อ

“จุนไม่บอกพี่ละจะได้ทำให้ใหม่...เอ๊ะ! แต่แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน พี่จะได้ไม่เสียเงิน พวกมึงจะเล่นเปล่า”

จะเป็นใครได้...ก็พี่นัตซึนั่นแหละ หน้าตาตอนแรกก็เหมือนจะน้อยใจนะ แต่คงคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงเปลี่ยนไปยิ้มแทน

“ทำห้องใหม่ งั้นเข้าออกห้องน้องจุนโกะได้สินะ” คนชื่อเคนหันมาส่งยิ้มตาหวานให้ฉัน

“ได้สิ จะเข้าจะออกเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันยินดีต้อนรับ” ฉันจิกตาใส่เขากลับ

ทันใดนั้น!!

“ขอเล่นด้วยดิ”

เสียงทุ้มต่ำดังมาจากฝั่งพวกพี่นัตซึนั่งอยู่ ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง ที่กำลังนั่งไขว่ห้างเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงโซฟาตัวยาว

บ้าเอ้ย!! ใครก็ได้เสนอตัวมาเล่น ฉันยินดีจะพนันด้วย...แต่ต้องไม่ใช่กับไอ้หน้านิ่งคนนี้ ให้ตาย!! รู้สึกเกลียดขี้หน้ามันจริง ๆ