ตอน 1

เมียเลี้ยงเดี่ยว (ชุด พ่อบ้าน 4.0)

พี่ต้น กับ ไพลิน และเค้ก

“สวัสดีครับ” พี่ต้นเดินไปหยุดตรงโต๊ะสาวสวยที่มาดื่มกันตามลำพังหญิงสาวล้วนแค่สามสาว เขาเพ่งสายตามองไปยังสาวสวยในชุดเซ็กซี่สีดำ พี่ต้นเป็นผู้ชายคลั่งสาวสวมชุดดำเป็นชีวิตจิตใจ วันนี้ที่ออกมาเที่ยวได้ก็แค่หลอกเมียมางานเลี้ยงนิดหน่อย เมียก็เชื่อไม่ซักไซ้ต่างคนต่างมีงาน

“หวัดดีค่ะพี่...” หญิงสาวนางหนึ่งหันมาทางหนุ่มเข้ามาทัก เว้นช่องว่างให้เขาได้แนะนำชื่อตัวเอง

“พี่ต้นครับ” หนุ่มวัยสามสิบกว่าๆ รูปร่างท่าทีเท่สมาร์ท ตาหวานคม แนะนำตัวกับสามสาว

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่...ต้น” สาวนางหนึ่งสวมชุดเดรสรัดรูป รัดเน้นรูปร่างหน้าอกนูน เอวเอส สะโพกลมกลึง และสำคัญไปกว่าหุ่นเขาชอบผู้หญิงผิว...ขาว สะดุดตาก็ตรงนี้ พอดีสาวที่ควงมาขอตัวหาที่เงียบๆ รับโทรศัพท์ เวลาไม่กี่นาทีเขายังสามารถหาเวลาทำความรู้จักกับผู้หญิงอีกคนได้

“ปรางค่ะ” สาวชุดดำแนะนำตัว ยิ้มอ่อนโปรยเสน่ห์ ให้กับชายหนุ่มช่างมาดหล่อ คมคาย และมีเสน่ห์ความเป็นผู้ชายเจ้าชู้ดึงดูดรุนแรง “นี่แนน” ปรางหันไปทางสาวสวมเสื้อเกาะอกลายดอกพื้นขาว กางเกงยีนชายหลุดลุ่ยขาสั้น “ส่วนคนนี้วีวีค่ะ” สาวเดรสรัดรูปสีเทาถูกแนะนำเป็นคนสุดท้าย ทั้งสามน่ารัก สวยไปคนละแบบ หากแต่คนที่พี่ต้นเล็งไว้คือสาวเดรสรัดรูปสีดำ หล่อนทำให้เขาส่งสายตามองไม่วางตา

“นี่โทรศัพท์พี่ต้นครับ” พี่ต้นวางโทรศัพท์ของตัวเองลงตรงหน้าปราง

“ให้ทำไมคะพี่ต้น” ปรางสาวเดรสดำ แกล้งทำตัวไร้เดียงสาไม่รู้ความหมายของการวางโทรศัพท์อ่อยเหยื่อตรงหน้า พี่คนนี้ขายตรงโดนใจ ไม่อ้อมค้อม ให้เสียเวลาเหมือนผู้ชายหลายๆ คนที่เข้ามาจีบพวกเธอก่อนหน้านี้

“พี่อยากได้เบอร์ของน้องปราง” เขายักคิ้วข้างเดียวเป็นเชิงว่าช้าอยู่ไย อ้อมค้อมทำไม รีบหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้น ขึ้นมากดเมมเบอร์น้องให้พี่เดี๋ยวนี้ ก่อนที่เด็กของพี่จะกลับมานั่งที่โต๊ะ

“เบอร์แนนได้ไหมคะ” แนนหยิบโทรศัพท์ของพี่ต้นไปถือยั่วเล่นๆ

“ไม่มีปัญหาครับ” น่ารักไม่ต่างกันเพียงแต่เขาสะดุดตาที่ปราง หากว่าได้เบอร์ใครก็ไม่ต่าง เชื่อว่าไต่ไปหาอีกคนได้ไม่ยาก

“พี่ต้นขอแก ไม่ได้ขอฉัน แกเมมเบอร์พี่ต้นสิ” แนนส่งโทรศัพท์ให้ปราง

ปรางยิ้มใสโปรยเสน่ห์ ต่อให้รู้ว่าชายคนนี้มากับผู้หญิงคนอื่น แล้วไงใครแคร์ สมัยนี้เหงาๆ มักนก กล้ามักได้ หล่อนกล้ามากกว่าทำตัวเหงาไม่สนผู้ชาย แล้วผู้ชายที่มาขอเบอร์คนนี้หล่อกว่าคนอื่น ปรางเมมเบอร์โทรศัพท์ตัวเองลงในเครื่องพี่ต้น พอมีเบอร์โทร. ไลน์ก็จะเด้งอัตโนมัติ ได้ทั้งเบอร์ทั้งไลน์ คุยกันทางไหนก็มีสิทธิ์เท่ากัน

“พี่ต้น !” เสียงตวาดดังขึ้นด้านหลังแข่งกับเสียงเพลงที่กำลังกระหึ่มในคลับหรู

“เอ้า...พราวคุยเสร็จแล้วหรือจ๊ะ” พี่ต้นหันขวับไปทันใด เขาตกใจหากแต่คนแบบต้นไม่แสดงอาการความตกใจ เขามักควบคุมสีหน้าและอารมณ์ได้เสมอ

“ทำไมไม่นั่งที่โต๊ะ” พราวตาขวางทันใดถามเสียงแข็ง ไม่ชอบใจที่ผู้ชายของหล่อน มาวอแวกับผู้หญิงคนอื่นเป็นฝูง “พราวได้กลิ่นฝูงแรด” ดูก็รู้ว่าจ้องจะงาบผู้ชายของหล่อน

“อ้าวววๆๆๆ พูดแบบนี้หาเรื่องหรือไง” แนนขึงขังไม่ชอบคำพูดผู้หญิงที่มากับผู้ชายหล่อคนนี้ อะไรมีสิทธิ์แค่ไหนในตัวผู้ชาย ทำมาหาเรื่อง ได้กลิ่นฝูงแรดบ้าบอไร ไม่เคยโดนตบหรืออย่างไร

“ไม่เอาแนน ใจเย็นๆ” ปรางเข้าไปห้ามแนน ยัยแนนมันใจถึง ใครพูดกวนตีนไม่ได้ นางชอบหัวร้อน “ไม่มีอะไรนะคะ พี่เขาแค่แวะมาทักทาย”

“พี่ต้น !” พราวฟึดฟัด แหม...ตีหน้าใสซื่อ ที่แท้ก็อยากกินผู้ชายของคนอื่น

“กลับ” พี่ต้นใช้คำพูดแข็งกระด้างเด็ดขาด ลากพราวกลับไปขึ้นรถ พอไปถึงรถเขายัดพราวใส่เข้าไป “พี่ไม่ชอบ อย่าทำแบบนี้” พราวแข็งขืนอยากกลับไปหาเรื่องผู้หญิงพวกนั้น การที่พราวได้คบกับพี่ต้นก็ทำตัวไม่ต่างกับผู้หญิงพวกนั้นสักนิด เริ่มต้นด้วยการอ่อย คืบคลานเข้าหา ต่อมาเสนอตัว จนพี่ต้นทนไม่ไหว จัดการกินหล่อนซะก็เท่านั้น พอพี่ต้นกินก็ถือว่าตัวเองเหนือผู้หญิงคนอื่น ชอบทำตัวเป็นเจ้าของชายหนุ่ม

“พราวบอกแล้วไงคะ พราวยอมแค่พี่ไพลินเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นที่มาทีหลัง พราวไม่ยอม”

“นี่พี่ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้คิดอะไรกับเขาซะหน่อย”

“ทำไมต้องไปคุยกับพวกมัน”

“แค่เขาชวนดื่ม พี่ก็ดื่มเท่านั้นเอง”

“อย่าให้พราวรู้นะว่าพี่ต้นคิดจะมีผู้หญิงเพิ่ม พราวแฉพี่ต้นกับพี่ไพลินแน่”

“อย่าขู่พี่นะพราว เธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับพี่ ก็แค่...กิ๊ก” ผู้หญิงถ้าคุมไม่อยู่ก็ไม่ต้องมาคบกัน

“พี่ต้น...” พราวออเซาะชายหนุ่ม กลัวเสียเขาไป กลัวเขาทิ้ง เท่าที่ยอมเป็นรองเมียพี่ต้นก็ช้ำใจพอแล้ว ยังจะต้องระแวงผู้หญิงคนอื่นอีก ที่พูดไปเพราะหวงเขาเท่านั้น ไม่อยากทำให้เขาอารมณ์เสียซะหน่อย “พราวขอโทษ พราวหวงพี่ต้นนี่คะ”

“เออๆๆ คราวหน้าอย่าทำนิสัยแบบนี้อีกแล้วกัน รู้อยู่นี่พี่ไม่ชอบ”

“พี่ต้นก็อย่าคุยกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าพราวสิคะ และอย่ามีคนอื่นอีก มีพี่ไพลินกับพราวน่าจะพอนะคะ”

“อืม...” ต้นตัดรำคาญพุ่งยานพาหนะลิ่วไปตามท้องถนน

“คืนนี้พราวขอไปที่คอนโดพี่ต้นนะคะ”

“ไม่ได้พี่จะกลับบ้าน”

“จะกลับจริงๆ หรือคะ น่านะ ไปที่คอนโดพี่เถอะ พราวจะ...ดูแลพี่ต้นให้ดีที่สุด” พราวไม่ใช่แค่พูดแต่มือกับตายังประสานกัน มือเล็กว่องไวของพราวขยับเคลื่อนตามต้นขา ลงไปหาเจ้าขุนที่อยู่ในเป้ากางเกง

“ไม่เล่นน่าพราว” เขาเริ่มเสียวซ่าน ออกปากห้ามหญิงสาว ด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงในอารมณ์

“ใครว่าพราวเล่นคะ พราวทำจริงค่ะ พราวอยากดูแลพี่ต้นทุกวันทุกเวลาด้วยซ้ำ”

“อืม...ไม่เอาสิ พี่ทนไม่ไหวจอดรถข้างทางจัดการพราวไม่รู้ด้วยนะ”

“ทำได้หราคะ ตื่นเต้นดีนะแบบนั้น”

นิ้วเรียวของพราวไม่อยู่นิ่งต่อให้พูดห้ามปรามก็ไร้ผล ต้นขับรถไปเบื้องหน้า เกรงเกิดอุบัติเหตุจะแย่ ถ้าขับไม่เก่งจริงได้แฉลบลงข้างทางแน่เชื่อสิ นิ้วซนมากของน้องพราวรูดซิปกางเกงพี่ต้น

ใบหน้าพี่ต้นบิดเบี้ยว ใจอยากห้ามปรามในการทำเรื่องเสียวไม่เหมาะสม ในที่ที่ยังไม่ใช่ที่ หากแต่ปากกลับไม่อ้า เปล่งเสียงบอกหญิงสาวที่คิดจะงัดเอาเจ้าขุน ออกมาทำร้ายกลางถนน หน้าพี่ต้นเริ่มก่ำด้วยเลือดสวาท แข้งขาเริ่มสั่น มือที่ใช้ควบคุมพวงมาลัย มีอันต้องกระดิกนิ้ว ไล่ความรู้สึกกำลังถูกก่อกวนให้เจอกับความเสียสุดกลั้น

เพราะพราวเป็นแบบนี้เขาจึงหลงหล่อน พี่ต้นพบพราวที่บริษัท ไพลิน คิดส์ แอนด์ มัม บริษัทนิตยสารสิ่งพิมพ์เกี่ยวกับแม่และเด็ก พราวเป็นแอดมิน หน้าตาน่ารัก หูตาพราวเหมือนชื่อ หล่อนอ่อยเบอร์แรง เขาจึงสนองตอบแบบเบอร์แรงกว่ากลับ สนุกสนานกันไป

“โอววว อา...” พี่ต้นสุดจะทนกับการใช้มือน้อยๆ ปรนเปรอเจ้าขุน เขาแข็งขึ้นเป็นลำจากมือเล็กๆ ช่างรูดช่างบีบคลึง “ไม่นะพราว หยุดเถอะ พี่ต้น...อา...” เขาไม่ไหวทนไม่ได้แล้วนะ พราว...อืม...ครางในใจก็แล้ว แอบเผลอครางน้องพราวก็ยิ่งได้ใจ นวดเจ้าขุนราวกับจบมาจากวัดโพธิ์