1

“ผู้หญิงแพศยา...เพล้ง”

เจ้าของเสียงปาแก้วไวน์ในมือ กระทบกับฝาผนังห้องเต็มแรง ตามอารมณ์คุกรุ่นในหัวใจ กำปั้นทุบลงบนมินิบาร์หลายครั้ง ใบหน้าแดงก่ำจากพิษรักฝังอุรา

สี่ปีแล้ว สี่ปีที่ตะวันฉายไม่เคยลืมว่าจันทร์ สตรีคนแรกที่เขารักหมดใจ รักแบบไม่เผื่อความเจ็บปวด เสียใจหรือผิดหวัง เพราะคิดว่า หล่อนไม่มีวันทรยศตน

ผิดคาด...

ว่าจันทร์มีชายอื่น หล่อนตีปีกจากไป ใช้ชีวิตคู่กับชายคนนั้น มิเพียงแค่นั้น ยังมีโซ่ทองคล้องใจ เป็นเด็กหญิงวัยสามปีกว่า ว่าจันทร์มีความสุข ในขณะที่ตะวันฉายทุกข์ทรมานใจ ผ่านมาหลายปี ความรู้สึกนี้เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ใหม่สดยกไปจากจิตใจไม่ได้ และไม่มีวันบรรเทา หากไม่ได้ชำระแค้นหญิงชั่ว ชายเลวให้สาสมใจ

ใครทำให้ตะวันฉายเจ็บ คนนั้นต้องเจ็บมากกว่าเขาร้อยเท่าพันทวี

แก้แค้นสี่ปี ก็ยังมิสาย...

หกเดือนต่อมา

คำว่า ทำงานตัวเป็นเกลียว คงใช้กับหญิงสาววัยยี่สิบเก้าปี ที่ทำงานตั้งแต่ตีห้า กว่าจะได้นอนเวลาก็ล่วงไปกว่าเที่ยงคืน ว่าจันทร์ทำงานหนักมาในช่วงหลายเดือนมานี้ ให้ได้เงินมากพอสำหรับค่าใช้จ่ายในบ้าน ที่สวนทางกลับรายได้ ยิ่งคนในบ้านป่วยถึงสองคน

คนแรกด้วยอายุที่มาถึงแปดสิบห้าปี เกิดอุบัติเหตุลื่นล้มหน้าบ้าน นอกจากศีรษะแตก ยังส่งผลต่อร่างกาย กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง ต้องมีคนดูแลใกล้ชิด รวมถึงข้าวของเครื่องใช้สำหรับผู้ป่วย อาทิเช่นผ้าอ้อมผู้ใหญ่ อุปกรณ์สำหรับทำความสะอาดแผลกดทับ ที่ต่อเดือนใช้เงินหลายพันบาท

อีกคนชื่อตฤณ ชายวัยสามสิบสามปี ร่างกายตฤณสมบูรณ์แข็งแรง แต่มีเหตุทำให้ขาข้างซ้ายผิดรูป รักษาหลายขั้นตอน ไม่ว่าจะเป็นการผ่าตัดสองครั้ง และตอนนี้ตฤณเข้าเฝือกอยู่ จะนำเฝือกออกเดือนหน้า ตฤณทำอาชีพล้างแอร์ เมื่อประสบอุบัติเหตุ เขาจึงทำงานนี้ไม่ได้ ตอนนี้จึงช่วยภรรยาดูแลบ้าน และลูกสาว รวมถึงยายบุญ ที่ป่วย

คนที่เป็นเสาหลักในบ้าน คงหนีไม่พ้น ว่าจันทร์ ที่ไม่เคยปริปากบ่นเรื่องความเหนื่อย ขอแค่งานที่ทำได้เงินมาจุนเจือครอบครัว ต่อให้เหนื่อยมากแค่ไหน หล่อนพร้อมสู้ และแม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยเรื่องงานมากแค่ไหน หน้าที่แม่ ว่าจันทร์ทำได้ดีเช่นกัน

ว่าจันทร์แม้ว่านอนดึก แต่หล่อนตื่นเช้า ตื่นมาอย่างแรกที่ทำคือ ทำอาหารใส่บาตรให้คนละแวกบ้าน ที่จ้างวานให้ทำทุกวัน ซึ่งมีอยู่ด้วยกันสิบสองหลัง หล่อนต้องจัดเตรียมให้เสร็จทุกอย่างก่อนหกโมงสิบห้า เพื่อให้ทันพระสงฆ์มาบิณฑบาตในเวลาหกโมงครึ่ง พร้อมกันนี้ หล่อนทำอาหารเช้าให้ทุกคนในบ้านด้วย ไม่ลืมทำให้ลูกสาวสุดแสนน่ารัก นามว่าจันทร์ฉาย หรือลูกจันทร์

สำรับอาหารของลูกสาวถูกตั้งไว้บนโต๊ะอาหารแบบสี่ที่นั่ง รวมถึงอาหารของสามีที่แม้ว่า ร่างกายยังไม่สมบูรณ์ ทำงานไม่ได้ แต่หล่อนก็ไม่ทอดทิ้ง ดูแลเป็นอย่างดี เหมือนกับช่วงที่ตฤณร่างกายแข็งแรง เขาดูแลคนในบ้านอย่างไม่มีบกพร่อง ส่วนอาหารของยายบุญ ว่าจันทร์จัดเตรียมไว้ต่างหาก เพราะอาหารที่ยายบุญกินได้ มักเป็นอาหารอ่อนๆ เช่นโจ๊ก ข้าวต้มหมูสับ หรือแกงจืด

ว่าจันทร์ทำหน้าที่อาบน้ำให้บุตรสาว ก่อนที่หน้าที่แต่งตัวเป็นของตฤณ เพื่อให้ภรรยาไปอาบน้ำแต่งตัว ไปทำงาน จากนั้นพ่อแม่ลูกจมานั่งกินข้าวพร้อมกัน

“วันนี้ก่อนไปรับลูกจันทร์ พี่จะไปเอาผ้าอ้อมผู้ใหญ่ที่มูลนิธินะ ลงชื่อขอไว้ เขาโทรไปบอกเมื่อวานว่าได้แล้ว จะได้ประหยัดเงิน” ตฤณบอกว่าจันทร์ “เสาร์อาทิตย์มีงานที่อู่เฮียมด พี่จะพาลูกจันทร์ไปด้วยนะ ส่วนยาย พันจะมาดูให้”

ตฤณไม่ใช่ว่าอยู่นิ่งเฉย ให้ภรรยาเลี้ยงดูอย่างเดียว แม้ว่าขาซ้ายเข้าเฝือก เดินเหินไม่ได้สะดวก ต้องใช้ไม้พยุงร่างคอยช่วย แต่มือเขายังใช้งานได้ ทุกวันหยุด เขาจะไปทำงานที่อู่ดังกล่าว ได้เงินมาวันละ 400 บาท แม้เงินไม่มาก แต่ก็นำมาใช้จ่ายในบ้าน ช่วยว่าจันทร์อีกแรง

“พี่ตฤณทำไหวแน่นะคะ ถ้าไม่ไหวอย่าฝืน ฝ้ายกลัวว่า ขาพี่จะผิดรูป ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องผ่าตัดใหม่อีก จะยิ่งทำให้การรักษาล่าช้า รอถอดเฝือกก่อนดีกว่าค่ะ ค่อยทำงาน ฝ้ายยังไหวค่ะ”

“พี่คิดว่า คงไม่เป็นอะไร เข้าเฝือกมาหลายเดือนแล้ว มันคงอยู่ตัวแล้วแหละ อีกอย่างพี่ไม่อยากอยู่เฉยๆ ด้วย มือพี่ยังดีแล้วพี่ก็อยากช่วยฝ้ายด้วย” ตฤณตอบกลับ “ให้พี่ทำเถอะนะ พี่อยากช่วยฝ้าย”

“ค่ะ ตามใจพี่ตฤณค่ะ แต่ถ้าไม่ไหว อย่าฝืนนะคะ”

“จ้ะ พี่รู้แล้ว กินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวฝ้ายไปทำงานสาย” ว่าจันทร์ยิ้มให้สามี ก่อนลงมือทานข้าว ตฤณมองสองแม่ลูกแล้วยิ้ม ภายใต้รอยยิ้ม กลับมีความสงสาร เห็นใจว่าจันทร์อยู่มาก ชีวิตหล่อนดีกว่านี้แน่ หากตนไม่เป็นเช่นนี้

“ลูกจันทร์คะ วันนี้เงินเดือนคุณแม่ออก คุณแม่จะพาไปกินไอติมนะคะ” ว่าจันทร์บอกลูกสาว หน้าตาน่ารักมาก ใบหน้าละหม้ายคล้ายคนเป็นพ่อไม่มีผิด

“ค่ะคุณแม่ กินไก่เคเอฟซีด้วยได้ไหมคะ ลูกจันทร์อยากกินค่ะ” ลูกสาวแสนน่ารัก และเปรียบเสมือนแรงกำลังใจของคนเป็นแม่ตอบ ยิ้มให้ว่าจันทร์ ที่หอมแก้มบุตรสาวทั้งสองข้างด้วยรักสุดใจ