ตอนที่ : 03 ผูกข้อไม้ มัดข้อมือ

หลายวันผ่านไป

ชายแปลกหน้าที่บุหงาได้ช่วยเอาไว้เริ่มหายดีขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มเดินเหินเองได้ แต่เขาก็ไม่ได้ออกไปไหนไกลด้วยความที่ไม่รู้จักที่นี่เลย เขาจึงอยู่แค่บริเวณรอบบ้านของบุหงาเท่านั้น และก็มีแค่บุหงาคนเดียวที่เขารู้จักและไว้ใจเนื่องจากเธอเป็นคนแรกที่เขาฟื้นขึ้นมาและได้เจอ

"บุหงา เดี๋ยวก่อนสิบุหงา เธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมดูเมินๆ ฉันจัง"

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก" ถึงเธอจะตอบปฏิเสธอย่างนั้นแต่เขาก็ยังรู้สึกได้ว่าเธอแปลกไปจริงๆ แปลกไปจากเดิม ถึงภายนอกเธอจะดูเป็นคนหยิ่งๆ ไม่ค่อยคุยหรือสุงสิงกับใครแต่ยังไงเธอก็เคยคุยกับเขามากกว่านี้

"ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องสนใจฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละนานไปเดี๋ยวคุณก็จะชินเอง"

"...."

"ฉันทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าต้องทำตัวยังไง ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนแปลกหน้า และก็ไม่ควรอยู่ที่นี่ แต่จะให้ฉันไปไหนได้เกาะนี้ก็ใช่ว่าจะมีคนเข้าออกตลอดสักหน่อย"

"....."

"แล้วถ้าไปแล้วฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงต่อกับตัวเองเพราะไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร"

"ช่างมันเถอะ แต่ถึงยังไงคุณก็มาอยู่ร่วมบ้านกับฉันไม่ได้หรอกเอาไว้จะให้พี่อินทรช่วยหาที่พักให้ก็แล้วกัน" เธอไม่ได้ใจร้ายใจดำ แต่เธออยู่กับแม่แค่สองคนเท่านั้น ถ้าเขาเกิดกลับใจทำร้ายผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตมาจะทำยังไง เธอเองก็ใช่ว่าจะเก่งต่อสู้กับคนตัวใหญ่อย่างเขาได้สักหน่อย

"บุหงามาคุยกับข้า!" เสียงผู้เป็นแม่เรียกพร้อมกับสีหน้าที่ขึงขังที่บ่งบอกว่าน่าจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นอีกแล้ว

"อย่าไปไหนไกลล่ะ ฉันไปหาแม่ก่อน" พูดจบเธอก็รีบเดินตามหลังผู้เป็นแม่ไปในทันที แต่พอเดินไปถึงบ้านก็ต้องตกใจเพราะมีทั้งผู้หลักผู้ใหญ่ในหมู่บ้านรวมถึงแม่เฒ่าจันทร์อยู่ด้วยพร้อมหน้าพร้อมตากันเลย

"เกิดอะไรขึ้นทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่?"

"เอ็งกับไอ้หนุ่มแปลกหน้าคนนั้นทำเรื่องผิดผีของหมู่บ้านไปแล้ว" ยายเฒ่าจันทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ขึงขังแหบแห้งตามประสาคนแก่

"พูดอะไรของยายฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"ข้ารู้ข้าเห็น เอ็งกับไอ้หนุ่มนั่นจะต้องทำเรื่องให้มันถูกต้องก่อนที่หมู่บ้านของเราจะเกิดหายนะ"

"ยาย! ยายพูดอะไรของยายเนี่ย ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำอะไร"

"ไอ้หนุ่มนั่นมันถูกเนื้อต้องตัวเองไปแล้ว มันผิดกฎผิดผีของหมู่บ้าน!" ยายเฒ่าจันทร์ยังคงตวาดด้วยเสียงแหบแห้งเช่นเดิม

"แม่นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

"ข้าก็บอกเองแล้วว่าให้ระวังเนื้อระวังตัวทำไมเอ็งถึงไม่ฟังกันบ้าง"

"แล้วแม่จะไปเชื่ออะไรกับยายแก่ๆ คนนึง อาจจะขี้หลงขี้ลืมหูตาพร่ามัวมองอะไรผิดไปหมด"

"นังบุหงา!"

"บุหงาฟังลุงนะ หมู่บ้านเราต่อให้เด็กมันจะไม่ค่อยเชื่อกับเรื่องพวกนี้แต่คนแก่ๆ รุ่นลุงป้าน้าอาเขาก็ยังเชื่อกันอยู่"

"ต้องทำให้ถูกต้องก่อนที่หมู่บ้านมันจะเกิดหายนะครั้งใหญ่!"

"พูดอะไรเลอะเทอะน่ะยาย หายยะนงหายนะอะไร มันไม่มีหรอกถ้ามันจะมีมันมีไปตั้งนานแล้ว" ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องที่หนุ่มสาวที่เป็นเด็กในหมู่บ้านเช่นเดียวกับเธอจะแอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันตามประสาเด็กวัยรุ่นซึ่งก็ไม่ได้มีความเชื่อกับอะไรพวกนี้อยู่แล้ว

มันก็ไม่เห็นจะมีเรื่องร้ายหรือหายนะเกิดขึ้นอย่างที่ยายเฒ่าจันทร์พูดเลยนั่นจึงทำให้บุหงายิ่งเชื่อมากขึ้นว่ามันเป็นเพียงความเชื่อเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้จริงๆ

"นังบุหงา!" ผู้เป็นแม่ตะคอก ถึงจะรู้นิสัยของลูกสาวดีแต่ก็ต้องปรามเอาไว้บ้างเพราะบุหงาคงจะพูดเยอะกว่านี้อย่างแน่นอน

"อะไรล่ะแม่ฉันก็พูดของฉันจริงๆ นี่"

"เอ็งไม่เชื่อข้าจริงๆ งั้นรึ" ยายเฒ่าจันทร์ถาม

"ฉันไม่เชื่อหรอกเรื่องพวกนี้น่ะ ยายเองก็แก่แล้วนะเลอะเลือนหรือเปล่า แล้วทำไมจะต้องคอยมาจับผิดกับคนอย่างฉันด้วย ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ ยังไม่เคยไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจเลยด้วย"

"เอาเถอะบุหงา ยังไงความเชื่อของหมู่บ้านมันก็ยังอยู่ เอ็งทำผิดผีไปแล้วเอ็งก็ต้องยอมรับการกระทำของตัวเอง"

"หมายความว่าไง?"

"เอ็งกับไอ้หนุ่มแปลกหน้าคนนั้นจะต้องทำพิธีสู่ขอร่วมหอกันอย่างถูกต้องก่อนที่มันจะเกิดหายนะขึ้นจริงๆ"

"....."

บุหงาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะต้องถูกกดดันให้ทำเรื่องที่ตัวเองไม่เชื่อมาตั้งแต่แรกแบบนี้ จะให้เธอไปผูกข้อไม้มัดข้อมือกับคนที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อได้ยังไงกัน เขาก็แค่คนที่เธอช่วยเหลือมาก็เท่านั้นส่วนเรื่องอะไรพวกนั้นเธอไม่เคยคิดเลย

ในขณะที่บุหงากำลังถูกสายตาของคนอื่นๆ กดดัน ร่างสูงหุ่นล่ำก็เดินออกมาจากหลังต้นไม้ เพราะเขาแอบตามบุหงามาตั้งแต่แรกอยู่แล้วด้วยความอยากรู้อยากเห็นเขาจึงตามมาแอบฟังจนได้รู้ความจริงทุกอย่าง เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าการกระทำแค่นั้นจะทำให้เธอต้องเดือดร้อนได้มากขนาดนี้

"ถ้าไอ้คนแปลกหน้าที่ทุกคนพูดถึงมันคือผม ผมก็พร้อมที่จะยอมรับการกระทำของตัวเองทุกอย่าง"

"....." ทุกคนเงียบและหันไปมองพร้อมกัน เนื่องจากบางคนก็ยังไม่เคยเห็นหน้าตาของคนแปลกหน้าเลยสักครั้ง

"ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไรไปตอนนั้นผมไม่รู้ตัวแต่หากผมทำผิดไปแล้วผมก็พร้อมที่จะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง"

"ทำไมต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย มันไม่ได้ทำให้ใครตายสักหน่อย กะอีแค่ความเชื่อบ้าๆ กับคำพูดของยายแก่ๆคนนึงที่ไม่มีหลักฐานอะไร ทุกคนยังจะเชื่อกันอยู่อีกเหรอ?!" บุหงาเริ่มหมดความอดทน บวกกับการถูกสายตาของคนอื่นกดดันมันทำให้เธอสติแตกไม่อยากเป็นคนแบบนี้เลยแต่ทำไมต้องเป็นเธอที่ต้องเจอเรื่องพวกนี้

"ไอ้คนแปลกหน้านี่มันกระชากแขนเอ็งจนหน้าทิ่มเข้าหากันแล้ว ข้ารู้ข้าเห็น อย่ามาบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงในเมื่อเอ็งก็รู้ดีอยู่แก่ใจนังบุหงา!"

"....."

"ที่บ้านของแม่เอ็งไง"

"ตกลงจ้ะแม่เฒ่า ฉันจะให้บุหงามัดข้อไม้ผูกข้อมือกับหนุ่มแปลกหน้าคนนี้"

"แม่!"