ตอนที่ : 02 จำไม่ได้

บุหงาคอยดูแลคนแปลกหน้าโดนไม่สนคำคัดค้านของแม่เฒ่าจันทร์หรือแม่กระทั่งผู้เป็นแม่ของตัวเอง เพราะชีวิตคนเรามันสำคัญกว่าความเชื่อบ้าๆ บอๆ อะไรนั่นอีก ความเชื่อ ผิดผี คำสั่งสอนของคนโบร่ำโบราณ แต่แล้วยังไงล่ะ นั่นมันความเชื่อของคนโบราณ ใครอยากจะเชื่ออยากจะสานต่อก็ตามใจ แต่ไม่ใช่กับคนอย่างบุหงา

“อึกอืม...”

“…..” บุหงาที่กำลังนั่งบดยาอยู่ได้ยินเสียงพึมพำผ่านลำคอเบาๆ เธอก็รีบหันไปมองในทันที เธอเห็นว่าคนที่กำลังนอนเจ็บอยู่มีการเคลื่อนไหว ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้สึกตัวบ้างแล้ว “ตื่นละเหรอคนแปลกหน้า?”

“เธอเป็นใคร?!”

“อะ โอ๊ย จะ เจ็บนะ!” เธอร้องโอดโอยออกมาเพราะเจ็บปวดจากการกระทำของเขา มือหนาที่ร้อนระอุจับเข้าที่แขนของหญิงสาวแล้วออกแรงบีบเหมือนกำลังโกรธแค้น แต่ดูเหมือนกับว่าเขากำลังละเมอเพราะพิษไข้มากกว่า

เขาไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาแต่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากแขนของเธอเช่นกัน หนำซ้ำมันยังแรงขึ้นเรื่อยๆ อีก จนเธอทนไม่ไหวและสะบัดแขนออกมาเอง

“อะไรเนี่ย ยังไม่ฟื้นแต่มาทำร้ายคนอื่นได้” บุหงาพึมพำอยู่กับตัวเอง ก่อนจะชะโงกหน้าไปมองคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะทำให้เธอเจ็บตัวไปก่อนหน้านี้ แต่แล้วจู่ๆ ชายแปลกหน้าก็ลืมตาขึ้นมา ตาของเขามันแข็งกร้าวจนบุหงาตกใจถอยหนีเพราะมันเหมือนกับผีเลย

“อ่า...ที่นี่...ที่ไหน ปะ ปวดหัว ปะ ปวดหัวอึก...ธะ เธอเป็นใคร..” ไม่ใช่แค่เขาที่ตกใจ เธอเองก็ตกใจไม่ต่างกัน จู่ๆ เขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาทำให้เธอเจ็บตัว นี่ยังจะมามองเธอด้วยสายตาแบบนี้อีก

คนแปลกหน้าประคองตัวเองที่สะบักสะบอมให้ลุกขึ้นนั่ง มองหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ มือก็จับหน้าท้องของตัวเองแน่นอีกข้างก็กุมที่ศีรษะราวกับว่ากำลังเจ็บปวดไม่ต่างกัน

แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังทำให้บุหงาไม่กล้าจะเข้ามาใกล้กับเขา เธอยังนั่งมองอยู่ไกลๆ ด้วยความระวัดระวัง เพราะกลัวว่าเขาจะทำให้เธอต้องเจ็บตัวอีก

“ฉันอยู่ที่ไหน เธอเป็นใคร อึก...ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย ทำไมปวดหัวแบบนี้”

“…..” บุหงานั่งฟังนิ่ง ยังไม่กล้าพอที่จะเข้าไปตอนนี้ เพราะถ้าผู้ชายคนนี้ยังเป็นแบบนี้มีหวังเธอยังได้เจ็บตัวอีกแน่

“อึก...ปวดหัว ปวดหัว”

“ตายแล้ว บุหงาทำไมปล่อยให้เขาเลือดไหลแบบนี้” ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาเพราะได้ยินเสียงโครมครามดังด้านใน พอเข้ามาก็เห็นคนแปลกหน้านั่งอยู่และตรงแผลมีเลือดออก เพราะเป็นแผลใหญ่แม้จะเย็บปิดแผลแล้วแต่หากเคลื่อนไหวมากๆ เข้าแผลก็จะฉีกเอาได้

มันเป็นการรักษาแบบชาวบ้าน ที่ไม่ได้มีผ้าพันแผลสีขาว มีเพียงยาสมุนไพรที่บดละเอียดมาโปะห้ามเลือดไว้ตรงแผล และมีผ้าที่เป็นเหมือนเสื้อฉีกเป็นเส้นๆ มาพันไว้รอบเอวอีกทีเพื่อไม่ให้ยาหล่นลงมา

แม่ของบุหงาเป็นแม่หม้าย การถูกเนื้อต้องตัวชายมันเลยไม่ผิดเหมือนกับหญิงสาวแรกแย้มเช่นกับบุหงาในตอนนี้

แม่ของเธอจัดการทำแผลให้กับคนแปลกหน้าจนเสร็จเรียบร้อย และก็ดูเหมือนว่าเขาจะลดอาการหวาดระแวงลงบ้างแล้ว คงจะรู้ว่าทั้งสองคือคนที่ช่วยตัวเองไว้ ไม่ใช่คนที่จะมาทำร้าย

“พ่อหนุ่มมาจากไหน มาทำถึงลอยมาถึงนี่ได้ล่ะ”

“ผมไม่รู้ครับ ผมจำไม่ได้เลย ผม...ผมจำไม่ได้” เขาทำหน้างงๆ กับตัวเอง พยายามนึกแล้วแต่ก็นึกอะไรไม่ออกเลย ยิ่งกดดันกับตัวเองก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกปวดหัวหนักขึ้นไปอีก เขาจำอะไรไม่ได้เลย จำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง จำไม่ได้ว่าตัวเองมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

“เอาไงดีล่ะแม่ เขาจำไม่ได้แบบนี้ จะให้เขาอยู่กับเราเหรอ?” บุหงาถามผู้เป็นแม่ เพราะเธอแค่จะช่วยรักษาพอเขาหายดีแล้วจะกลับไปเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้

เขาเป็นใครมาจากไหนเธอเองก็ไม่รู้ ยังจะมาจำอะไรไม่ได้เลยอีกแบบนี้จะทำยังไงต่อไป

“เขาจำไม่ได้ก็ต้องให้เขาอยู่นี่ก่อน จะให้เขาร่อนเร่ไปได้ยังไงกันล่ะ เอ็งก็ระวังด้วยนะบุหงา”

“ระวังอะไรล่ะแม่ ฉันไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย ก็แค่ช่วยรักษาคนไง”

“…..” แม่ของเธอไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ก่อนจะเดินออกไปจากห้องปล่อยให้บุหงาต้องนั่งหวาดระแวงกับคนแปลกหน้าอีกครั้ง

“ขะ ขอโทษ เธอกลัวเหรอ?” คนแปลกหน้าที่เหมือนจะจำได้ว่าทำให้เธอเจ็บตัวไปก่อนหน้านี้ก็รู้สึกผิดขึ้นมา พยายามจะเข้าหาและขอโทษแต่บุหงายังไม่ไว้ใจเลย

“คุณคือใคร จำไม่ได้เลยเหรอ?”

“…..” เขาส่ายหัวไปมา เพราะจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ แม้กระทั่งชื่อตัวเองก็ยังจำไม่ได้

“อยู่ตรงนั้นแหละ มะ ไม่ต้องเข้ามา แม่บอกว่าอย่าขยับตัวเยอะ เดี๋ยวแผลมันจะฉีกเอาอีก”

“อ๋อ ขอบใจมากนะ ที่ช่วยฉันน่ะ”

“ฉันไม่ได้ช่วยหรอก พี่อินทรต่างหากที่ช่วย เขาลากคุณออกมาจากน้ำแล้วมารักษาตัวที่นี่” จริงๆ แล้วบุหงาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เธอยังไม่ได้แตะต้องชายแปลกหน้าคนนี้เลยด้วยซ้ำ เรื่องบาดแผลแม่ของเธอก็เป็นคนจัดการเอง ส่วนเธอมีหน้าที่แค่คอยนั่งดูเท่านั้นแหละ และก็ช่วยแม่ของเธอบดยาไปพลางๆ ด้วย

“เธอกับแม่เป็นหมอยาเหรอ?”

“อือ แม่เป็นหมอยา”

“เธอชื่ออะไร?”

“บุหงา”

“เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดเลยเหรอ?”

“ก็เกิดที่นี่โตที่นี่จะให้ไปไหนได้อีก”

“อยู่ที่เกาะนี้อย่างเดียว?”

“อือ..”

“แล้วอยู่กับแม่สองคนเหรอ?”

“อือ ฉันจะไปเอาข้าวมาให้ อย่าออกไปไหนล่ะ” บุหงาพูดตัดบทก่อนจะรีบเดินออกมา เธอไม่ค่อยชินเท่าไหร่กับการพูดกับใครๆ แบบนี้ ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าอีกทียิ่งไม่ชินเลย

เธอไม่ค่อยสุงสิงกับใครในหมู่บ้านก็จริง แต่การได้มาเจอคนแปลกหน้าที่ดูดีในสายตาของเธอแบบนี้ก็แอบทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจเช่นกัน

ผ่านไปสักพัก...

“อะข้าว กินข้าวต้มไปก่อนนะ แม่สั่งไว้ว่าให้กินแต่ข้าวต้มก่อน เดี๋ยวมันจะแสลงแผล” บุหงาเดินเข้ามาพร้อมกับวางถ้วยข้าวของเธอลงตรงหน้าของคนแปลกหน้า และถอยออกไปนั่งตรงที่เดิมของเธอ

“ขอบใจนะ”

บุหงาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่เธอจะนั่งก้มหน้าก้มตาบดยาของเธอต่อ ส่วนคนแปลกหน้าก็นั่งกินข้าวที่เธอเอามาให้ เขาเจ็บตรงท้องไม่ได้เจ็บมือนี่นา ดูเผินๆ มันก็เป็นเรื่องปกติแหละเพราะเธอไม่ได้ทำตัวไม่ดีผิดคำพูดที่แม่ของเธอสั่งเอาไว้

แต่ทว่าการกระทำตั้งแต่ต้นถูกยายเฒ่าจันทร์จับจ้องอยู่แล้ว แต่ก็รู้ด้วยว่าก่อนหน้าที่แม่ของบุหงาจะเข้ามามันเกิดอะไรขึ้น