4

“โอ้โห! ทำไมวันนั้นลูกสาวแม่สวยจังล่ะจ้ะ หื้อ! ป้าสุก็ถักเปียสวยด้วย แม่ว่าลูกน่ารักกว่าปล่อยผมตั้งเยอะแน่ะรู้มั้ย”

พัณนิดารู้ดีว่าจะทำให้ลูกหายหงุดหงิดด้วยวิธีไหน ดังนั้นเมื่อลูกสาวลงไปข้างล่างถึงต้องเอ่ยปากชม ขณะขยิบตาให้สุภางค์ที่เดินตามหลังมาติดๆ และก็ได้ผลเกินคาดที่เด็กน้อยยกมือไปลูกผมเปียแล้วยิ้มด้วยความพึงพอใจ

“เย็นนี้เรียนเสร็จพี่พีทจะไปรับแล้วรีบกลับมาอาบน้ำใส่ชุดที่พี่พีทซื้อให้นะจ้ะลูกแม่ รับรองว่าลูกจะต้องสวยกว่าเพื่อนๆ ที่จะมาร่วมงานอีก อ้อ! เย็นนี้ไม่ต้องเปียผมก็ได้นะจ้ะแม่อนุญาต แต่ตอนนี้เราต้องรีบไปแล้วล่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันเข้าเรียน”

พัณนิดารีบจูงแขนลูกสาวตรงไปหารถทันที โรงเรียนสอนดนตรีอยู่ระหว่างทางที่จะไปบริษัทจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับการไปส่ง จะติดก็ตรงที่เวลาเลิกซึ่งพัณนิดาไม่สามารถทำได้ เพราะกลับบ้านค่ำ แต่วันนี้พัณนิดาตั้งใจจะออกจากออฟฟิศเร็ว

จะได้รีบมาดูแลงานเลี้ยง แม้น้องสาวน้องชายและน้องสะใภ้จะอาสามาช่วยดูให้ เพราะทั้งสองบ้านตกลงจะจัดงานเลี้ยงส่งลูกชายด้วยกัน ตั้งแต่รู้ว่าพชรกับเพชรกล้าจะได้เดินทางพร้อมกันแล้ว

“บานเย็นจ้ะ เก็บข้าวของเสร็จก็ตรงไปบ้านฉันก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวจะไปซื้อของให้ยัยฝนก่อนแล้วจะตามไป ฝากดูแลความเรียบร้อยด้วยนะ”

พัณนิดาสั่งเลขาคู่ใจที่ทำงานกับไพฑูรย์มานาน จนกลายเป็นคนเก่าแก่ไปแล้ว บานเย็นยืนมองแผ่นหลังเจ้านายจนเดินลับประตูออฟฟิศไป ถึงได้รีบเก็บข้าวของแล้วทำตามคำสั่งเป็นอย่างดี ส่วนพัณนิดาก็ต้องรีบก้าวขาให้เร็วขึ้น

เมื่ออยู่ในห้างสรรพสินค้าเพื่อตรงไปร้านมือถือ ตามที่ลูกชายบอกไว้แล้ว กว่าพนักงานจะเซ็ททุกอย่างเสร็จก็กินเวลาหลายนาที แล้วยังต้องเดินหาร้านห่อของขวัญอีก ก็ต้องเสียเวลาไปอีกหลายนาที

ความรีบทำให้พัณนิดาต้องเพิ่มความเร็วรถขึ้นอีก เพราะเดาได้ว่าป่านนี้น้องๆ คงจะมาเตรียมงานจนเต็มบ้านแล้วเป็นแน่ แต่ก็ยังมีความห่วงใยลูกสาวต่างสายเลือดอยู่มาก จึงโทรไปเช็คที่โรงเรียนสอนดนตรีแทนการโทรเข้าบ้าน เพราะไม่อยากกวนสุภางค์ให้มารับสาย เมื่อได้คำตอบว่าลูกสาวกลับบ้านไปเป็นชั่วโมงแล้วก็หายห่วง

กล่องของขวัญที่วางอยู่อีกเบาะจึงถูกพัณนิดาคว้าขึ้นมาดูด้วยความอิ่มใจ ลูกสาวสอบได้ที่หนึ่งดังที่ตั้งใจไว้จริงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นสุขใจ ที่เมื่อสิบสองปีกมอนตัดสินใจรับเด็กน้อยท่ามกลางสายฝนมาเป็นลูก ทำให้ลืมความทุกข์เรื่องการเสียสามีไปได้เร็วกว่าที่คิดไว้มาก แถมครอบครัวก็ดูจะสมบูรณ์กว่าเมื่อก่อนมาก เพราะมีเด็กวิ่งเล่นให้วุ่นไปทั้งบ้าน พร้อมทั้งรอยยิ้มของทุกคน

‘โคร้มมมมมมมมมมมมมม’

เพลงจากครื่องเสียงในสนามหญ้าหยุดนิ่ง รอยยิ้มของคนที่เริ่มมาร่วมงานต่างหดหาย บรรยากาศครึกครื้นอยู่ก็เงียบงันลงไปพร้อมๆ กัน เมื่อสุภางค์ที่ถือโทรศัพท์ในมือล้มลงทั้งยืน กว่าจะรอให้ฟื้นและบอกกล่าวข่าวคราวก็หลายนาที

ทุกคนถึงได้ตรงไปยังโรงพยาบาลที่สุภางค์บอก หน้าห้องไอซียูเงียบกริบประหนึ่งไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในบริเวณนั้น นานนับชั่วโมงกว่าแพทย์และพยาบาลจะกลับออกมา

อาการส่ายหน้าด้วยความสิ้นหวังของแพทย์เป็นคำตอบให้ทุกคนได้อย่างดี พชร พร้อมพงษ์และจันทภาคือบุคคลที่พัณนิดาเรียกหาด้วยอาการของคนหายใจรวยริน มีสายระโยงระเยงอยู่เต็มตัวไปหมด ทั้งสามคนต่างมีน้ำตาไหลอาบสองแก้มลงมาด้วยความสะเทือนใจ

โดยเฉพาะพชรที่ไม่คิดคิดมาก่อนว่าแม่จะต้องมาประสบอุบัติเหตุแบบกระทันหันอย่างนี้ เขาแทบจะทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน

“พีท! แม่ฝากบริษัทด้วยนะลูก ดูแลพนักงานทุกคนแทนแม่ด้วยอย่าให้กิจการที่พ่อตั้งมาต้องล่มไปนะลูกนะ”

“ครับคุณแม่ ผมจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดครับ” พชรรับคำแม่แล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“พงษ์ ภา พี่ฝากลูกๆ ด้วย พินัยกรรมอยู่ในลิ้นชักหัวเตียงพี่ทำไว้แล้ว ดูแลหลานๆ แทนพี่ด้วย อย่าทิ้งหลานๆ นะพงษ์ อย่าทิ้งยัยฝนนะพงษ์นะ ดูแลยัยฝนให้ดีๆ คิดเสียว่าช่วยลูกนกลูกกานะพงษ์นะภา พี่ฝากหลานๆ ด้วย”

สองดวงตาที่มีห่วงต่อลูกทั้งสองอย่างล้มเปี่ยมยังคงเบิกค้างไว้ไม่ยอมปิด แม้จะหมดลมหายใจสุดท้ายไปแล้ว จนพร้อมพงษ์ที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจที่พี่มาจากไปในเวลาอันรวดเร็ว ต้องยกมือขึ้นไปปิดเปลือกตาให้พี่ด้วยความอาลัยรัก

“หลับให้สบายนะครับพี่พัณ ผมจะดูแลทุกอย่างให้หลานๆ เอง พี่พัณไม่ต้องห่วง ขอให้วิญญาณของพี่ไปสู่สุขตินะครับ”

“คุณแม่! คุณแม่ครับ อย่าจากผมไป คุณแม่!”

พชรร้องไห้คร่ำครวญออกมาด้วยความเสียใจอย่างที่สุด เมื่อแม่จากไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว และเด็กน้อยพิรุณญาก็มีอาการไม่ต่างจากพี่ หรือจะเรียกได้ว่ามากกว่าด้วยซ้ำ เมื่อแม่อันเป็นที่รักต้องจากไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้ล่ำลาใดๆ เลย

อาการเงียบเหงาเศร้าซึมนั้น แทบไม่มีทีท่าว่าจะลดน้อยลงเลย แม้ศพแม่จะเผาและนำอัฐิไปเก็บไว้ที่วัดแล้วก็ตาม แต่เด็กน้อยในชุดขาวก็จะขังตัวเองอยู่ในห้อง แล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจทุกวัน โดยไม่สนใจกับความเปลี่ยนแปลงรอบตัว ซึ่งจะมีผลกระทบต่อตัวเองแทบจะเรียกได้ว่าพลิกชีวิตก็ว่าได้