บทที่ 7 ไม่ใช่ว่าไม่เคย

“แพรไหม… ใช่ไหมครับ?” เสียงทุ้มของเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นทำให้หัวใจเธอเต้นแรงยิ่งขึ้น แพรไหมพยักหน้า ยิ้มกลับอย่างอาย ๆ

“ใช่ค่ะ… สวัสดีค่ะ พี่ภีม” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ภีมเดินมานั่งตรงหน้าเธอ เงยหน้ามองอย่างสำรวจเล็กน้อย

“พี่ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอแพรที่นี่… มาวันนี้มาทำอะไรหรือครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเช่นเดิม แพรไหมหัวเราะเบาๆ พลางถือไอแพดขึ้น

“แพรอยากสักลายเสือค่ะ… นัดไว้กับพี่” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ภีมพยักหน้า เอนตัวเล็กน้อย พลางวางมือบนเข่า

“ดีครับ พี่จะดูแลให้ แพรไม่ต้องกังวลเรื่องความสะอาดหรือความเป็นส่วนตัว ทุกอย่างจะเรียบร้อยและปลอดภัยที่สุด” ภีมพูดด้วยรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานที่เธอเคยคุ้นเคย ลักยิ้มทั้งสองข้างของเขามันทำให้แพรไหมถอนหายใจเบาๆ รู้สึกทั้งตื่นเต้นและประหม่าไปพร้อมกัน

แพรไหมก้าวเข้ามาในห้องแรกของ Black Fang Tattoo Studio ห้องนี้สะอาดเกินกว่าคำว่าร้านสัก พื้นไม้เงางาม ผนังเรียบสีเข้ม ตกแต่งด้วย ตัวอย่างลายสัก หลายแบบตั้งแต่ดอกไม้ ลายเส้นกราฟิก จนถึงลายไทยประยุกต์เรียงเป็นระเบียบราวกับแกลเลอรีศิลปะ

ตรงข้างเตียงสักที่ปรับระดับได้ ทั้งนั่งและนอนไปในตัว มี หนังสือลายสัก วางเรียงให้ลูกค้าดูแรงบันดาลใจได้สะดวก ปลายเตียงมี อุปกรณ์สัก เรียงเป็นระเบียบ เข็มสักแต่ละอันถูกห่อแยกเป็นชิ้นๆ เพื่อให้มั่นใจว่าจะ ไม่ใช้ซ้ำเหมือนโรงพยาบาล สีน้ำหมึกถูกจัดเรียงในกล่องหลายสีตระการตา แต่สีดำยังเป็นสีหลักที่นิยมใช้มากที่สุด ทั้งหมดเป็น สีนำเข้าเกรดพรีเมียม

แพรไหมนั่งลงบนเตียง ปล่อยให้ความเงียบแฝงไปด้วยความตึงเครียดเล็กน้อย ภีมนั่งลงฝั่งตรงข้าม พลางยกแว่นขยายขึ้นส่องดูภาพร่างหน้าเสือที่เธอเลือก

“ลายนี้… ตรงใต้สะดือใช่ไหมครับ?” เขาถาม พลางเอียงหน้าเล็กน้อย แสงไฟสะท้อนบนใบหน้าและเสื้อเชิ้ตสีดำเข้ารูปของเขา แพรไหมพยักหน้า

“ค่ะ อยากให้เสือดูดุ แต่ก็ยังเซ็กซี่เล็ก ๆ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ภีมยิ้มบางๆ ก่อนตอบเสียงทุ้ม

“เข้าใจแล้วครับ… ลายนี้เริ่มต้นราคาหลักพันปลาย ๆ แต่สำหรับแพร เอาเป็นว่าพี่ให้ราคาพิเศษแล้วกัน” คำพูดของภีมทำให้หัวใจของแพรไหมเต้นแรง เธอพยายามกลั้นรอยยิ้มไว้ แต่ไม่ทันภีมเลิกคิ้วมองเห็น

“ยังจำได้ไหม… เวลาแพรยิ้มแบบนี้ พี่เคยทำอะไรแพรหัวใจเต้นแรงแบบนี้บ่อยๆ” เขาพูดเบาๆ พลางเอื้อมมือไปจับขอบหนังสือสัก แพรไหมกัดริมฝีปากล่าง อายเล็กน้อย แต่ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้

“อืม… ก็ทำให้หัวใจแพรก็ยังเต้นแรงเหมือนเดิมนะคะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเขินอาย ภีมหัวเราะทุ้มเบาๆ ก่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย

“เดี๋ยวพี่จะทำให้ลายเสือของแพรออกมาสวยที่สุด… ทั้งที่สวยและดุ และอาจจะทำให้แพรใจเต้นแรงกว่านี้อีก” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ไม่ละสายตาไปจากเธอเลย แพรไหมยิ้มราวกับใจสั่น ทั้งประหม่าและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน เธอรู้ตัวดีว่าความใกล้ชิดนี้ ทำให้ความทรงจำเก่าๆ และแรงดึงดูดระหว่างอดีตแฟนเก่ากลับมารุนแรงยิ่งกว่าเดิม

“ไปนั่งบนเตียงนะครับ” เขาเอ่ยบอกเธอดวย้รอยยิ้มอีกครั้ง แพรไหมนั่งลงบนเตียงสัก รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ ภีมมองลายเสือบนไอแพด ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มราบเรียบ

“แพรไหม… ถ้าอยากให้ลายออกมาสวยที่สุด เธอต้องถอดกระโปรงสั้นออกก่อนนะ” คำพูดของเขา ทำให้แพรไหมชะงัก ใบหน้าแดงก่ำ เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“แพร…ไม่…ไม่ถนัดค่ะ…ถอดต่อหน้า…ต่อหน้า…” เธอประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ภีมยิ้มมุมปาก พลางโน้มตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย เสียงทุ้มเบา ๆ กระซิบ

“แพรไม่ต้องกังวลหรอก… พี่เองก็เคยเห็นแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคย… พี่ยังจำซอกทุกซอกทุกมุมได้ดีอยู่เลยนะ” คำพูดของเขาทำให้หัวใจแพรไหมเต้นแรงขึ้น เธอเม้มปากแน่น รู้สึกทั้งประหม่าและตื่นเต้น

“พี่ภีม… พี่หยุดพูดแบบนี้ได้แล้วค่ะ!” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเขินอาย ภีมหัวเราะเบาๆ ก่อนค่อยๆ ถอดกระโปรงสั้นของเธอออกช้าๆ อย่างระมัดระวัง ความร้อนผ่าวขึ้นมาที่แก้มของแพรไหมทันที เธอไม่เคยรู้สึกประหม่าแบบนี้มานานหลายปีแล้ว