บทที่ 3 ปากกับร่างกายสวนทางกัน 3

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

“อ่า...เธอทำอะไรกับฉันเนี่ย ทำไมฉันตื่นตัวขนาดนี้” มโนภฤศรับรู้ได้ว่าเอ็นเนื้อร้อนที่สอดแทรกทแยงเร่าไหวเสียดสีขูดไถในร่างเล็กมันขยายตัวใหญ่และเหยียดตัวยาวกว่าเดิม

“อ่ะ...อื้อ ไวน์ไม่รู้ อ่า...พี่มาร์คขยับได้โปรด...อ่า...ไวน์อึดอัด พี่มาร์คใหญ่ขึ้นกว่าเดิม อ่า...อื้อ” หล่อนเองก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้เขาใหญ่คับแน่นโพรงสาวของตน ตอนนี้เธอแอ่นเด้งบิดเร่าเอวเล็กคอดไหวซ่านไปตามจังหวะหนักหน่วงที่เขากำลังเคลื่อนไหวในตอนนี้

“โอว์...ไม่ไหวแล้ว แน่นเป็นบ้า อ่า...เสียว อื้อ...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

มโนภฤศตื่นนอนเช้าเหมือนทุกวันที่ตื่นเป็นประจำ เขาจะออกไปวิ่งออกกำลังกายในไร่ของเขา พอวิ่งออกกำลังเสร็จกลับมาวรนิษฐ์ก็ยังไม่ตื่น เขาเม้มปากแน่น แต่ก็เดินไปยังเตียงเขย่าหัวไหล่เปลือยของเธอให้ตื่นนอนได้แล้ว เพราะนี่สายแล้ว อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะตั้งโต๊ะทานมื้อเช้าแล้ว

“ตื่นได้แล้ว อย่ามานอนกินบ้านกินเมืองแบบนี้ไวน์ และก็ไปทำงานที่ไร่ด้วย”

ไหล่เปลือยนวลเนียนนุ่มมือเหลือเกิน แต่ก็ต้องหักห้ามความต้องการไว้ เพราะเมื่อคืนก็แทบสว่างก็ว่าได้กว่าจะปล่อยให้หล่อนได้หลับพักผ่อน

“อือ...ไวน์ยังต้องทำงานอะไรอีกคะ ไวน์เป็นเมียพี่มาร์คนะ”

“คิดว่าเป็นเมียฉันสุขสบายรึไง ฉันยังต้องทำงาน เธอก็ต้องทำงานด้วย ไปช่วยคนงานทำปุ๋ยหมักที่โรงหมัก หรือจะไปแพคสตรอว์เบอร์รีที่โกดังก็ได้ เลือกเอาสักอย่าง ห้ามอยู่กินสบายแบบนี้”

น้ำเสียงเข้มห้วนสั่งทำให้เธอต้องลุกขึ้นนั่ง ไม่สนใจว่าตัวเองจะเปลือยอยู่และมโนภฤศก็รีบหันมองไปทางอื่นทันที หากมองร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยรอยขบเม้มของตนเอง เขาจะตบะแตกแล้วกดร่างเธอไปกับเตียงอีก

“พี่คิดจะแกล้งฉันให้ฉันทนไม่ได้แล้วกลับสวีเดนเหรอ ไม่มีทาง! ได้...ต้องการให้ทำงานใช่ไหมคะ ไวน์จะทำงานเหมือนคนงานค่ะ มาดูกันว่าใครกันแน่จะแน่กว่ากัน”

“ปากดีไปเถอะ! ถ้าทำไม่ได้ก็กลับสวีเดนไปหาพ่อกับแม่เธอนู่นไป! อย่ามาอยู่เป็นภาระฉันที่นี่”

“ทำไมต้องไปด้วยคะ จดทะเบียนสมรสแล้ว อีกอย่างไวน์ท้องลูกของพี่ด้วย ไม่มีทางหรอก และพี่มาร์คอย่าคิดว่าไวน์จะแคร์แฟนของพี่นะคะ ไวน์ไม่สนใจ เพราะตำแหน่งของไวน์เหนือกว่าเธอ” เธอตอกกลับแล้วลุกขึ้นลงจากเตียงพาร่างเปลือยตัวเองเดินไปยังห้องน้ำ แม้จะรู้สึกเจ็บกลางหว่างขา แต่ก็กัดฟันฝืนเดินต่อไป ไม่สนใจว่าเขาจะมองอยู่หรือเปล่า

เฮอะ!

มโนภฤศแหงนมองบนให้กับท่าทางอวดเก่งของภรรยาตีทะเบียนตนเองแล้วก็กระแทกเท้าเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าเพื่อเตรียมจะใส่หลังอาบน้ำเสร็จ แต่ตอนนี้ยังอาบน้ำไม่ได้ เพราะวรนิษฐ์อยู่ในห้องน้ำ เขาจึงวิดพื้นรอเธอที่กลางห้องกว้างของตนเอง

ฮึบ!

มื้อเช้านี้สะอางให้เด็กเตรียมอาหารอ่อนๆ ไว้ให้หลานสะใภ้ของตนเอง ไม่รู้ว่าจะทานได้ไหม มีแกงจืดฟักหอมใส่เต้าหู้ไข่ ไข่เจียวหมูสับและผัดบวบใส่ไข่ ทุกอย่างเป็นเมนูง่ายๆ และเมนูอ่อนๆ แต่ไม่รู้วรนิษฐ์จะทานได้ไหมในเช้านี้ หรือถ้าไม่ได้ นางก็สั่งให้เด็กทำข้าวผัดไข่สำรองไว้ให้แล้ว

“มาแล้วเหรอลูก แล้วตามาร์คล่ะ”

สะอางถามเมื่อเห็นหลานสะใภ้เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารคนเดียว วันนี้หญิงสาวแต่งตัวทะมัดทะแมงด้วยเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ขายาวเข้ารูป

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณย่า พี่มาร์คอาบน้ำอยู่ค่ะเดี๋ยวก็ตามลงมา ว่าแต่พ่อวินไปไหนคะ” เธอยกมือไหว้ท่านพร้อมดึงเก้าอี้ตัวที่นั่งของตนเองออกมานั่ง และเก้าอี้นี้คงเป็นที่ประจำของเธอไปตลอดแน่นอน

“พ่อวินน่ะออกไปแต่เช้าแล้วลูก เห็นว่านัดปลัดทานมื้อเช้าเลยออกไปแต่เช้า ว่าแต่กับข้าววันนี้หนูไวน์ทานได้ไหม ยังเหม็นอยู่ไหมจ๊ะ” นางถามเมื่อเริ่มเห็นสีหน้าเหยเกของหญิงสาวที่บิดเบี้ยวและยกมือปิดปาก

“คะ...คือหนูขอโทษคุณย่านะคะ หนูคงทานมื้อเช้าด้วยไม่ได้อีกแล้วค่ะ หนูขอนมสักแก้วได้ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรลูก ย่าเข้าใจคนแพ้ท้องก็แบบนี้แหละ แม่พรไปนำนมมาให้หลานสะใภ้ฉันหน่อยสิ เดี๋ยวหนูไวน์ไปนั่งทานข้าวในห้องนั่งเล่นก็ได้นะลูก ย่าให้เด็กเตรียมข้าวผัดไข่ไว้ให้แล้ว”

“ขอบคุณนะคะคุณย่า” เธอขอบคุณท่านที่เข้าใจ เพราะตอนนี้มีแค่ข้าวผัดไข่เมนูเดียวที่ทานได้และมีนมกับพวกชานมที่ทานได้ตอนนี้ แต่กับข้าวเมนูอื่นๆ ทานไม่ได้เลย ได้กลิ่นแล้วจะอาเจียนทุกครั้งและตอนนี้เหมือนว่าตีตื้นมาจุกที่คอหอยแล้วจนต้องรีบขอตัว

“หนูขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ ไม่ไหวแล้วคุณย่า” แล้วเธอก็รีบลุกวิ่งออกไปทางห้องน้ำทันที พร้อมกับมโนภฤศเดินสวนมาพอดี

“มาพอดีเลยตามาร์ค ไปลูบหลังให้เมียหน่อยสิ เมียแกแพ้ท้อง” หลานชายยังไม่ทันเดินมานั่ง นางก็สั่งทันที

“อะไรกันคุณย่า ก็ให้คนอื่นไปลูบหลังสิ ผมจะทานข้าวและต้องไปข้างนอกอีก วันนี้ผมนัดแพรไว้” เขาบอกตอบกลับเสียงห้วนแล้วดึงลากเก้าอี้ประจำตัวเองออกมานั่งพร้อมกับสั่งให้เด็กรับใช้ตักข้าว

“ตักข้าวให้ผมด้วยครับ ใครจะแพ้ท้องก็ช่างหัวมัน อยากปล่อยให้ท้องเองก็สมควรโดน” เขาพูดพร้อมกับหยิบช้อนตักกับข้าวใส่จานที่เด็กรับใช้ตักข้าวให้ตนทานโดยไม่นึกสนใจคนที่กำลังแพ้ท้องวิ่งออกไปก่อนหน้านี้

“ตามาร์ค! ทำไมใจดำขนาดนี้ฮึ นั่นลูกกับเมียแกนะ แกเป็นผัว แกก็ต้องดูแลเมียตัวเองสิ” สะอางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอันน้อยนิดของตนเองแล้วเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารทันที ตอนนี้นางทานไม่ลงแล้ว

“เมียที่ผมไม่เต็มใจ ทำไมผมต้องสนใจด้วยคุณย่า อีกอย่างอยากได้มาเป็นสะใภ้เองก็ดูแลกันเอาเองสิครับ ผมก็จดทะเบียนให้แล้ว แล้วยังต้องการอะไรจากผมอีก” เขาหันไปตะโกนตอบไล่หลังท่านที่เดินออกไป พร้อมกับเสียงอาเจียนของวรนิษฐ์ดังเข้ามาให้ได้ยิน

อ๊าก! อึก!

“อยากปล่อยท้องเอง ไม่รู้จักกินยาคุม แล้วทำไมกูต้องสนใจด้วยวะ! รักก็ไม่ได้รัก เกลียดจะตายชัก” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วหันมาสนใจกับข้าวมากมายตรงหน้าตัวเองบนโต๊ะที่ตอนนี้มีเพียงตัวเองนั่งทานคนเดียว