บทที่ 3 ปากกับร่างกายสวนทางกัน 1

มโนภฤศต้องแบ่งพื้นที่ห้องและเตียงนอนที่ตนเคยนอนกับแฟนสาวให้กับวรนิษฐ์ ตอนนี้หล่อนย้ายมาอยู่ห้องเขาแล้ว และคนที่สั่งก็คือคุณย่านั่นเอง ตอนนี้เธอตั้งครรภ์ได้สามสัปดาห์ ไม่อยากเชื่อว่าหลังจากคืนนั้นไม่นาน แค่เดือนเดียวหล่อนจะตั้งท้องทันที เขาพลาด...พลาดที่ไม่ได้ป้องกันและปล่อยตัวไปกับรสสวาทคืนนั้น

“สมใจแล้วสินะ ที่ได้เป็นเมียฉัน แต่ฝันไปเถอะ เธอจะเป็นได้แค่เมียกอดทะเบียนสมรสเท่านั้นแหละ เพราะฉันจะไม่แตะต้องเธอไวน์” เขาบอกเธอเมื่อเธออาบน้ำออกมาจากห้องน้ำ แม้จะเห็นว่าหล่อนไม่ได้สวมชุดชั้นใน เพราะชุดนอนตัวบางนั้นเวลาโดนแสงไฟก็มองทะลุเข้าไปข้างในเห็นเรือนร่างสวยงามที่เคยสัมผัสทาบทับ

“ค่ะ สมใจแล้วตอนนี้ และไวน์จะทำให้พี่มาร์ครักไวน์ให้ได้ พี่มาร์คจะต้องไม่รักใครนอกจากไวน์” เธอตอบสวนกลับ

หึ!

“ไม่มีวันนั้นหรอก เพราะคนเดียวที่ฉันรักคือแพร” เขาตอบกลับอย่างมั่นใจ

“ค่ะ แล้วถ้าเธอรู้ว่าตอนนี้เราจดทะเบียนสมรสกันและจะแต่งงานกัน แถมในท้องไวน์มีลูกของพี่อีก เธอคนนั้นยังจะรักพี่ไหมคะ” เธอเชิดหน้าตอบกลับแล้วเดินไปนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อทาครีมบำรุงผิวก่อนนอน

“เธอมันเลว!” เขากัดกรามแน่นแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีด้วยความเดือดดาลในอก

ปัง!

เสียงประตูห้องน้ำกระแทกปิดเสียงดัง

“เลวเหรอคะ ถ้าที่ไวน์ทำเพื่อลูกตัวเองมันเลวมากนักก็แล้วแต่พี่จะมองเถอะค่ะ” เธอตอบเขากลับทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ได้ยินแล้วตอนนี้

วรนิษฐ์นอนบนเตียงนุ่มของเขา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้มานอนร่วมห้องกับมโนภฤศแบบนี้ ไม่เคยคิดฝันแต่วันนี้มันเป็นจริง เป็นความจริงและแตะต้องได้ เธอคือภรรยาของเขา แม้ยังไม่แต่งงานกัน แต่อีกสองเดือนข้างหน้าก็จะได้แต่งงานกัน เพราะตอนเย็นตอนทานมื้อค่ำคุณย่าได้บอกแล้วว่าฤกษ์แต่งงานของเธอและเขาคือสองเดือนข้างหน้า ตอนนี้เธอต้องบอกพ่อกับแม่ตัวเองเรื่องของตนและชายหนุ่ม

มโนภฤศอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นว่าตอนนี้เธอขึ้นไปนอนบนเตียงแล้ว เขาเม้มปากแน่นโยนผ้าเช็ดตัวที่คล้องคอตัวเองโยนลงตะกร้าผ้าหน้าห้องน้ำแล้วเดินสะบัดผมที่เปียกชุ่มของตัวเองไปยังหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วนั่งลงยังที่ที่หล่อนนั่งก่อนหน้านี้แล้วดึงลิ้นชักโต๊ะหยิบไดร์เป่าผมตัวเองออกมาเสียบปลั้กข้างๆ โต๊ะแล้วเป่าผมที่เปียกให้แห้ง

ชูว์!

เสียงไดร์เป่าผมทำงานรบกวนคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับให้พลิกตัวหันมามองเขาที่นั่งหันหลังให้ตนอยู่หน้ากระจก ด้านมโนภฤศเห็นเธอพลิกตัวหันมาจ้องมองตนก็ได้แต่ยกยิ้มมุมปากแล้วสนใจเป่าผมตัวเองต่อให้แห้ง เพราะวันนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยใจ อยากนอนพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปหาแพรไหมเพื่อไปอธิบายเรื่องระหว่างตนและวรนิษฐ์ให้หล่อนฟัง

ชูว์!

เวลาไม่ถึงห้านาที ผมที่เปียกชุ่มก็แห้งดี เขาก็ปิดไดร์เป่าผมแล้วถอดปลั๊กม้วนสายไฟทุกอย่างแล้วเก็บไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิมแล้วเดินไปปิดไฟที่มุมประตูห้องนอนแล้วเดินกลับยังเตียงที่ยังคงเปิดไฟข้างหัวเตียงให้ความสว่างอยู่ ร่างสูงใหญ่เปลือยท่อนบนมีเพียงกางเกงนอนตัวสั้นที่เขาใส่นอนเท่านั้นที่ปกปิดท่อนล่างของเขาไว้

พื้นที่บนเตียงใหญ่ไหวยวบเมื่อเขาเคลื่อนตัวขึ้นมานอนบนเตียง วรนิษฐ์ขยับตัวพลิกหันหลังให้เขาเมื่อไม่อยากมองสายตาที่ชิงชังของเขายามมองมาทางตน

“ปิดไฟข้างหัวเตียงด้วย แสบตา” เขาบอกเธอแล้วปิดไฟข้างหัวเตียงของตนด้วย

“ค่ะ” เธอปิดไฟข้างหัวเตียงฝั่งตัวเองทันทีแล้วในห้องที่สว่างก็มืดลงทันทีเมื่อไฟทุกหลอดในห้องปิดหมดแล้ว

ฮือ!

เสียงลมหายใจของมโนภฤศที่ดังขึ้นมันผิดปกติ เขาขยับพลิกตัวไปมานอนไม่หลับเมื่อต้องนอนร่วมเตียงเดียวกับวรนิษฐ์ ส่วนเธอหลับแล้ว เขารับรู้ได้จากเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของหล่อน เขาเคลื่อนตัวไปมาบนเตียงนอนตะแคงหันหน้ามองจ้องแผ่นหลังเล็กในความมืดสลัว เมื่อสายตาปรับคุ้นชินในความมืด เขาก็มองภาพทุกอย่างชัดเจน

“ไวน์” เขาเรียกชื่อเธอในความมืด

“นอนยัง?” ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอหลับแล้ว

เงียบ!

ไม่มีเสียงเล็กหวานสวนตอบกลับมา

“ไวน์” ครั้งนี้เขาเรียกพร้อมกับยื่นมือไปแตะหัวไหล่เล็กและเขย่าปลุกเบาๆ เขาไม่อาจนอนหลับกับเธอได้ ไม่อาจนอนหลับได้ เพราะกลิ่นตัวของเธอ กลิ่นกายของเธอมันหอมยั่วยวน ให้ตายสิ เขาปวดร้าว ต้องการหล่อนทั้งๆ ที่บอกเกลียดชังหล่อน แต่ตอนนี้ทำไมเขาถึงตื่นเร่าเพียงแค่นอนข้างเธอบนเตียงเดียวกัน

อือ

มือเล็กปัดมือใหญ่ออกจากไหล่ตัวเองขยับตัวห่างไปอีกไม่ยอมตื่น ด้วยความอ่อนเพลียจากการแพ้ท้องเลยทำให้เธอหลับง่ายเพียงแค่หัวถึงหมอนก็หลับได้แล้วสำหรับว่าที่คุณแม่อย่างวรนิษฐ์

“ไวน์” เขายังคงตามไปแตะหัวไหล่เล็กในความมืดสลัวเขย่าปลุกและขยับตัวไปเบียดแผ่นหนังเธอพร้อมกับสอดมือใหญ่ไปใต้ร่างเธอแล้วยกรั้งเธอเข้าหาตัวเอง

“อือ...มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะคะพี่มาร์ค อือ...” เธอแกะมือที่กอดรัดหน้าท้องตัวเองออกแล้วจะขยับตัวห่างอีก แต่เขาก็กอดรั้งเข้าหาอีกพร้อมกับหน้าของเขาเคลื่อนมาเกยหัวไหล่เล็กของเธอพร้อมกัดเม้มติ่งหูของเธอ

“อือ...ไม่ได้ เธอจะนอนไม่ได้ ไหนๆ เธอก็เป็นเมียแล้วไม่ใช่เหรอ ขอหน่อยสิ” เขาบอกเสียงซ่านกระเส่าราวกระซิบข้างหูเธอแล้วเริ่มรุกเร้าปลุกเร้าเจ้าหล่อนให้ตื่นมาตอบสนองตนเอง

“อ่ะ...อื้อ ไม่เอานะพี่มาร์ค” เธอดันหน้าเขาออกเมื่อตื่นเต็มตาแล้ว พร้อมดิ้นหนีจากวงแขนแข็งแรงของเขา แต่เขาก็กอดรัดเธอไว้แน่น

“อืม...ทำไมจะไม่ได้ เธอเองก็ต้องการไม่ใช่เหรอถึงได้ทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันรับผิดชอบ ไหนๆ ก็เป็นเมียแล้วก็ทำหน้าที่สิ ไม่ใช่นอนเป็นขอนไม้แบบนี้” เขาใส่อารมณ์ไปในประโยคพร้อมพลิกร่างเธอนอนหงายแล้วตัวเองเคลื่อนตัวรวดเร็วไปคร่อมทับ

“มะ...ไม่นะพี่มาร์ค ไวน์เหนื่อย ไวน์กลัวเจ็บ” เธอดันเขาออกห่างจากร่างและดิ้นหนีด้วยความอึดอัด แต่เขาก็ยังคร่อมทับอยู่ไม่ยอมขยับตัวไปไหน

หึ!

ริมฝีปากหนายกยิ้มในความมืดแล้วก็เอ่ยตอบกลับ

“มันไม่เจ็บหรอก พรหมจรรย์ของเธอมันขาดตั้งแต่วันนั้นแล้วไวน์ ทำหน้าที่เมียได้แล้ว อย่าลีลา หรืออยากให้ฉันไปเอากับคนอื่นก็ได้นะ” เขาพูดไปอย่างนั้น เพราะตอนนี้เขาต้องการหล่อน ต้องการจะบดเบียดเสียดสีถูไถเข้าออกซอยถี่ในความคับแน่นของเธอ เขาจำได้ดียามหล่อนตอดรัดมันดีและเร่าร้อนแค่ไหน

“ไปเลยสิคะ อยากไปหาแฟนพี่ก็ไปเลย ไปเลยคนเลว ฮือ!” เธอตัดพ้อเสียงสั่นสะอื้นเจ็บร้าวในอกเมื่อเขาจะไปนอนกับคนอื่น

“ร้องไห้ทำไม ถ้าไม่อยากให้ไปก็ทำหน้าที่เมียได้แล้ว ถึงฉันจะเกลียดเธอมากแค่ไหน แต่ความต้องการมันเกิดขึ้นได้เสมอนะไวน์ มันไม่เกี่ยวกับรักไม่รัก”