ตอนที่12 ดินแดนแห่งความฝัน

ตอนที่12 ดินแดนแห่งความฝัน

เมื่อเห็นเขาหลบหน้าหนีนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เสี่ยวซิงไม่รู้ว่าตัวเองได้พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า กำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นบนท้องฟ้าก็มีแสงสายฟ้าแลบมาอย่างรวดเร็ว เสี่ยวซิงรีบนั่งย่อลงอย่างกะทันหัน กอดไหล่สองข้างไว้แน่น เธอรู้ว่าจะมีฟ้าร้องตามมาอีกแล้ว

ฉินจู้นเห็นท่าทางกลัวของเธอนั้น ก็โยนบุหรี่ในมือทิ้งอย่างไม่รู้ตัว วิ่งไปหน้าเตียงกอดเสี่ยวซิงที่ท่าทางกลัวไว้แน่น รอเสียงฟ้าร้องที่จะตามา……

สติในตอนนี้เหมือนพังทลายไป ฉินจู้นรู้สึกว่าเหมือนกับว่าตัวเองบ้าไปแล้วจริงๆ สายตาของเขาในช่วงเวลานี้กลับรู้สึกว่าเสี่ยวซิงสวยมากจนฉุดไม่อยู่ ทำให้คนทนไม่ไหวอยากที่จะเข้าใกล้และเข้าใกล้มากกว่านี้ ค่อยๆเข้าใกล้เธอ

“จั๊กจี้! ” ร่างกายเสี่ยวซิงที่ถูกผิวอาการขนลุกบนร่างกายของเขา ทำให้เธอหัวเราะคิกคักไม่หยุด

เสียงหัวเราะของเธอทำให้ฉินจู้นดึงสติกลับมา เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสา เขาไม่อยากจะทำร้ายเธอ! เขาพูดกับตัวเอง : เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าให้ใจเธอไม่ได้ ก็อย่าทำร้ายเธอ!

ฉินจู้นยืนมือไปหยิบพรมมาห่มบนตัวเธอ กอดเธอแล้วหลับตาลง “นอนเถอะ! ดึกแล้ว ” หลังจากนั้นก็ไม่ขยับเขยื้อนใดๆเลย

เสี่ยวซิงแอบมองใบหน้ารูปหล่อที่นอนอยู่ข้างเธอนั้น หลังจากนั้นก็หลับตาลงเหมือนกัน เสี่ยวซิงก็ได้เข้าไปในดินแดนแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว แต่ว่าฉินจู้นก็ไม่ได้นอนง่ายเหมือนเธอ ตอนก่อนใกล้รุ่งอรุณเขาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือนั้น

นกที่เกาะบนต้นไม้ด้านนอกนั้นก็เริ่มร้อง เมื่อตอนที่แสงพระอาทิตย์ยามเช้าส่องมาที่ห้องไม้เล็กนั้น เสี่ยวซิงลืมตาที่งัวเงียขึ้นมา นอนหลับครั้งนี้ทั้งหอมหวานและหลับลึกจริงๆ เลื่อนสายตาไปมองฉินจู้นที่อยู่ข้างเธอนั้น ทั้งแขนของเขายังโอบเอวของเธอไว้อยู่ มองใบหน้าที่หล่อเหลามีเสน่ห์นั้น เสี่ยวซิงก็รู้สึกเขินและมีความสุขแพร่กระจายไปทั้งใจ

ฉินจู้นที่สะลึมสะลือนั้นก็รู้สึกว่าคนข้างกายเขาค่อยๆขยับอย่างเบาๆเขาค่อยๆลืมตาอย่างช้าช้า เสี่ยวซิงเห็นเขาตื่นแล้ว ก็รีบหลับตาลงทันที ปกปิดใจที่ลุกลี้ลุกลนไว้

“ตื่นแล้วก็ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลย! เจ็ดโมงแล้ว ผมยังต้องทำงานนะ! ” ฉินจู้นลุกขึ้นมาจากเตียง

“อือ! ” เสี่ยวซิงเสียงไม่พอใจ แล้วลุกขึ้นมานั่งเหมือนกัน แต่ว่ากระดุมเสื้อเชิ้ตขาวที่เธอสวมใส่นั้นถูกฉินจู้นดึงหลุดออกหมด เธอทำได้แค่เอามือดึงเสื้อมาห่อตัวเธอเองไว้ หลังจากนั้นก็หาบางสิ่งบนเตียง!

“คุณหาอะไร? ” ฉินจู้นหยิบเสื้อสูทที่อยู่บนเก้าอี้มาใส่ สวมใส่เสื้อสูทที่ไม่มีเสื้อเชิ้ต ถ้าเป็นคนอื่นแต่งตัวแบบนี้ต้องน่าเกลียดแน่ๆ แต่ฉินจู้นใส่แล้วกลับได้สไตล์ใหม่ แผ่นหน้าอกเปลือยเปล่าที่แข็งแรงนั้นเติมเสน่ห์เฉพาะตัวให้เขาอย่างมาก

“ไม่……ไม่มีอะไร! ” มือซ้ายของเสี่ยวซิงกำไว้แน่น

“ไปเถอะ! ” ฉินจู้นเดินไปอุ้มเสี่ยวซิงที่อยู่บนเตียง

“ฉัน……ฉันเดินเองได้! ” ถ้ากลับไปแบบนี้ถูกคนอื่นเห็นจะทำยังไง เธอก็เขินนะซิ

“คุณใส่แบบนี้จะเดินกลับเองได้ไง? ” ฉินจู้นก้มลงไปย้อนถามเสี่ยวซิง และอุ้มเธอออกจากห้องไม้นั้นไปด้วย

ก้มมองสภาพตัวเอง เสี่ยวซิงก็ไม่โต้กลับอีก อีกทั้งอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนี้ก็รู้สึกดีมากๆ เขาเหมือนภูเขาลูกใหญ่ เธอเองเหมือนกับต้นไม้ต้นเล็กๆ ต้นไม้ต้นเล็กๆเกิดบนภูเขา ตอนนี้เสี่ยวซิงก็เหมือนต้นไม้เล็กที่ภูเขาทำให้ใจเธอสั่นสะเทือน

อากาศยามเช้าในดงมะพร้าวสดชื่นมากกว่าที่ใดๆ มีน้ำค้างที่เกาะกลุ่มกันบนพืช อากาศชื่นจนทำให้เสื้อเชิ้ตที่เสี่ยวซิงสวมใส่นั้นเริ่มเปียก ร่างกายรู้สึกหนาวนิดหน่อย เสี่ยวซิงก็เอนไปใกล้ในอ้อมกอดของฉินจู้นเข้าไปอีก