ตอนที่ 3 ล้อเล่น

ตอนที่ 3 ล้อเล่น

เขายังจำเราได้! เสี่ยวซิงดีใจสุดขีด รีบพยักหน้า: “ใช่ค่ะ!” แต่เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา เพราะฉินจู้นตอนนี้แทบจะไม่ใส่อะไรเลย!

“เธอชื่ออะไร?” น้อยมากที่ฉินจู้นจะทักทายคนที่ไม่รู้จัก แต่คืนนี้กลับมาสนใจสาวน้อยขี้อายคนนี้

“ฉันชื่อเซี่ยเสี่ยวซิงค่ะ! คุณชายช่วยฉันเอาไว้ ต่อไปฉันจะต้องตอบแทนท่านแน่ค่ะ!” เสี่ยวซิงพูดความในใจออกไปที่เก็บไว้มานานไม่มีโอกาสได้พูดกับเขา

ฉินจู้นขมวดคิ้ว ถามกลับ : “เสี่ยวซิงอะไรวะ?”

“เซี่ยเสี่ยวซิงค่ะ!” เสี่ยวซิงแก้ไขกลับ

ดวงดาวในฤดูร้อน? (เสี่ยวซิงมีความมหายดาว เซี่ยมีความมหายฤดูร้อน)ทำไมถึงมีคนตั้งชื่อแปลกขนาดนี้ล่ะ? แต่พอเห็นสาวน้อยที่น่ารักใสซื่อบริสุทธิ์คนนี้ ฉินจู้นก็นึกสนุกขึ้นมา ค่อยๆเดินเข้าใกล้เธออย่างช้าๆ ใช้มือเชยคางเธอขึ้นมา ภายใต้สายตาที่เย็นชามีแววตาที่ดึงดูดใจฉายออกมา น้ำเสียงต่ำดังขึ้นมาอีกครั้ง “งั้นเธอคิดจะตอบแทนฉันอย่างดียังไงหรอ?”

คางของเสี่ยวซิงถูกเขาเชยขึ้นมา ดวงตาที่ใสๆคู่นั้นของเธอก็ถูกให้มองขึ้นมาอัตโนมัติ เธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลานั้นและเรือนร่างที่สง่างามของเขา

อีกทั้งเธอเห็นแววตาที่มีเสน่ห์อันชั่วร้ายของเขา ขณะนั้นเอง ใจของเสี่ยวซิงเต้นแรงมาก “ฉัน......ฉัน......” ในใจของเสี่ยวซิงทั้งตื่นเต้นทั้งกลัว เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบเขายังไง

“เธออะไร?” ฉินจู้นยิ่งเดินเข้ามาใกล้เธอ เสี่ยวซิงตกใจถอยหลังออกไม่ทันระวัง เท้าของเธอชนกับเตียงล้มเสียท่านั่งลงไปบนเตียงใหญ่ของฉินจู้น หันไปมองเตียงที่กว้างใหญ่เตียงนั้น ใบหน้าของเสี่ยวซิงซีดขาวขึ้นมา เขาคงไม่ให้เธอตอบแทนเรื่องแบบนั้นหรอก? ที่แท้เขาก็เป็นคนที่ไร้ยางอาย? หลายวันที่ผ่านมาความรู้สึกดีๆที่มีต่อฉินจู้นก็ลดลงออกจากใจของเสี่ยวซิงเกือบหมด

เห็นเธอเหมือนกวางน้อยตัวหนึ่ง กลัวจนหน้าขาวซีดหมดแล้ว ฉินจู้นรู้สึกสนใจมาก หันกลับไปหยิบน้ำที่เสี่ยวซิงรินไว้ให้ที่ตู้ข้างหัวเตียงดื่มทีเดียวหมดแก้ว “วางใจเถอะ! ฉันคงไม่ทำกับเธอเหมือนที่เฮียหม่าทำแบบนั้นหรอก กับเธอแล้วเด็กที่ยังไม่โตเต็มแบบนี้ ฉันไม่สนใจ! ไปเถอะ ฉันจะพักผ่อนแล้ว!”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ไม่รู้ทำไมในใจของเสี่ยวซิงรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก! เธอรีบวิ่งออกจากห้องนอนฉินจู้น แต่ฉินจู้นที่มองเธอรีบวิ่งราวกับจะบินออกไปนั้น ก็ยกริมฝีปากขึ้นยิ้มแบบดูเหมือนมีอะไร เขารู้สึกได้หยอกล้อเด็กคนนี้หน่อย ทำให้ใจของเขามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก!

เสี่ยวซิงวิ่งแบบไม่หยุดจนมาถึงห้องนอนของตัวเองแล้ว นั่งลงบนเตียงเดี่ยวของตัวเอง ท่าทางรู้สึกเศร้าใจมาก ไม่รู้เพราะอะไรตอนที่เขาบอกว่าไม่สนใจเธอ ในใจของเสี่ยวซิงถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้! หัวใจของเสี่ยวซิงสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

หรือว่าเธอเองจะชอบคุณชาย? ไม่ได้! อันดับแรกเธอก็เตือนตัวเองไว้เลยว่า นี่มันเป็นไปไม่ได้! เขาคือพระราชาที่สูงส่ง แต่ตัวเองเป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่คนหนึ่ง! นี่มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน! เสี่ยวซิงบอกกับตัวเองว่าห้ามชอบเขาเด็ดขาด! ไม่ได้เด็ดขาด!

เสี่ยวซิงส่ายศีรษะอย่างแรง ลงนอนบนเตียงเล็กๆ แต่เธอพลิกตัวไปมายังไงก็นอนไม่หลับ คำพูดของฉินจู้นวนเวียนอยู่ข้างหู ทำไมเขาถึงไม่สนใจเด็กสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์? เพราะอะไรกัน? เธอถือว่าไม่ใช่เด็กแล้วนะ แต่ทำไมคุณชายต้องพูดขนาดนี้ด้วย? เสี่ยวซิงคิดยังไงก็คิดไม่ออก

วันถัดมา เสี่ยวซิงกำลังล้างชามกับคนใช้อีกคนที่ชื่ออาฮัว เสี่ยวซิงเดินไปข้างหน้าอาฮัว ยิ้มแล้วพูดว่า : “พี่อาฮัว ถ้าหากมีผู้ชายคนหนึ่งมาพูดกับผู้หญิงว่าฉันไม่สนใจเด็กแบบนี้อย่างเธอหรอกหมายความว่ายังไงคะ?”

อาฮัวที่กำลังล้างชามอยู่มองมาที่เสี่ยวซิง “เธอไปได้ยินมาจากไหน?”อาฮัวโตกว่าเสี่ยวซิงไม่กี่ปีและพึ่งจะแต่งงานได้ไม่นาน

“ฉัน ฉันเอามาจากในทีวี!” เสี่ยวซิงปั้นสีหน้าโกหก แต่ไหนแต่ไรเธอไม่พูดโกหกดังนั้นแก้มเธอเลยแดงขึ้นมา

“จำไว้นะวันหลังห้ามถามแบบนี้กับคนอื่นอีก! จะทำให้คนหัวเราะเยาะได้” อาฮัวกำชับไว้

หลังจากที่เสี่ยวซิงมาอยู่ที่นี่ นอกจากป้าจางแล้วก็มีแต่อาฮัวที่สนิทที่สุด สาวใช้คนอื่นส่วนใหญ่จะดูถูกเธอ เพราะเธอมาจากแผ่นดินใหญ่ “พี่อาฮัว งั้นตกลงมันหมายความว่าอะไรอ่ะ? รีบบอกฉันเร็วสิ!”

เห็นเสี่ยวซิงไม่เลิกล้มความตั้งใจ อาฮัวเลยพูดกับเสี่ยวซิงเบาๆว่า : “มันก็คือผู้ชายคนนี้ชอบผู้หญิงที่มีประสบการณ์ ไม่ชอบเด็กน้อยบริสุทธิ์! ผู้ชายเนี่ยต่างก็ชอบผู้หญิงที่หุ่นดีแหละ ไม่ชอบอะไรแบนๆหรอก!” พูดจบอาฮัวก็หัวเราะออกมา

เสี่ยวซิงก้มลงไปมองตัวเอง เหมือนเด็กจริงๆด้วย! เสี่ยวซิงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที

ช่วงบ่ายนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน ฉินจู้นก็ถูกฉินเจี้ยนหาวกับเหยาเฟินโทรเรียกให้กลับมาด่วน

พอลงจากรถ ก็เห็นพวกเขาสองคนนั่งจิบน้ำชาอยู่ในสวนดอกไม้ ฉินจู้นก้าวเท้ายาวๆเดินเข้าไป “แด๊ดดี้ หม่ามี๊!”

“นั่งลงสิ!” เหยาเฟินพูดไปก็หยิบรูปถ่ายเป็นกองวางไว้ตรงหน้าฉินจู้น

ฉินจู้นมองไปที่รูปถ่ายแวบหนึ่ง ก็รู้ทันทีว่ามีเรื่องอะไร! พูดอย่างรำคาญว่า : “หม่ามี๊! ผมไม่ใช่ว่าบอกคุณแล้วหรอ? ตอนนี้ผมยังไม่คิดจะแต่งงาน!” ฉินจู้นในเวลานี้ดูออกว่าเบื่อหน่ายมาก! ห่างแค่ไม่กี่วัน เหยาเฟินก็จะเอารูปถ่ายผู้หญิงหลายรูปแบบมาให้เลือก

“นายไม่อยากแต่งงานงั้นเราจะอุ้มหลานได้ยังไง? อาจู้น นายเองก็สามสิบแล้วนะ! หม่ามี๊ตอนอายุเท่านี้คลอดนายกับพี่สาวนายสองคนแล้ว!” เหยาเฟินพยายามโน้มน้าว

“ที่บริษัทยังมีงานรอให้ผมจัดการอีกเยอะ!” ฉินจู้นได้แต่ใช้แผนเดิม......ลุกไป! พูดจบก็ลุกขึ้นจะเดินออกไป

ฉินเจี้ยนหาวที่นั่งเงียบมาตลอดก็พูดขึ้นมา “เธอนั่งลงซะ!” เสียงหนักแน่นมาก ฉินจู้นได้แต่นั่งลงอย่างว่าง่าย

“สรุป ยังไงวันนี้เธอก็ต้องเลือกจากรูปถ่ายพวกนี้มาเป็นคู่แต่งงานหนึ่งคน!” ทั้งหมดนี้ล้วนมีชื่อเสียงกันหมด รูปร่างหน้าตาเพียบพร้อม ถ้าหากเธอไม่เลือก ก็ไม่ต้องเข้าบริษัทอีกตลอดไป!” ฟังจากน้ำเสียงของฉินเจี้ยนหาวอย่างไม่ต้องสงสัย ครั้งนี้เขาเอาจริงแล้ว ไม่งั้นอย่าหวังจะได้อุ้มหลานเลย

ในใจของฉินจู้นส่งสัญญาณไม่ดี! คราวนี้แย่แล้ว ท่านพ่อออกคำสั่ง ให้รู้ว่าเขาพูดคำไหนคำนั้น มองรูปถ่ายบนโต๊ะพลางขมวดคิ้ว ดูท่าทางครั้งนี้ฉินจู้นต้องเลือกคนใดคนหนึ่งแล้วล่ะ! สายตาฉินจู้นมองไปที่สวนดอกไม้แวบหนึ่ง ทันใดนั้นมีร่างเล็กบางคนหนึ่งผ่านเข้ามาในสายตาเขา วินาทีนั้นเอง ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในสมองทันที

“แด๊ดดี้ หม่ามี๊! ให้ผมแต่งงานก็ได้ แต่ต้องให้ผมเป็นคนเลือกคู่แต่งงานเอง! ถ้าหากพวกคุณตกลงจะให้ผมแต่งเมื่อไรก็ได้ไม่มีปัญหาครับ” ฉินจู้นแบมือพร้อมกับยักไหล่

ฉินเจี้ยนหาวกับเหยาเฟินสบตากัน เหยาเฟินก็พูดขึ้นมาก่อน “นายท่าน ฉันว่าสายตาของฉินจู้นคงไม่แย่หรอก! ถ้างั้นเราก็รับปากเขาไปเถอะ?”

“อืม!” ฉินเจี้ยนหาวพยักหน้า

“บริษัทยังมีเรื่องให้ต้องจัดการ ผมไปก่อนนะครับ!” ฉินจู้นลุกขึ้นเดินไป

กลางดึกของคืนนี้ ในขณะที่ตระกูลฉินทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว ฉินจู้นก็เรียกเสี่ยวซิงให้มาห้องนอนชั้นสามของเขา

มีประสบการณ์แล้วครั้งหนึ่ง เสี่ยวซิงเดินเข้าห้องนอนฉินจู้นด้วยความตื่นกลัว ถึงแม้ลึกๆในใจจะดีใจก็ตาม แต่ความกลัวกับความตื่นเต้นนั้นมีมากกว่า

“ปิดประตูด้วย!” ได้ยินเสียงเสี่ยวซิงมาแล้วฉินจู้นก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่พูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

เสี่ยวซิงเลยหันตัวไปปิดประตูอย่างเบาๆ มือที่ยื่นไปปิดสั่นเล็กน้อย ไม่รู้เขาเรียกเธอมาทำอะไร? หลังจากปิดประตูเสี่ยวซิงก็ยืนอยู่หน้าประตู เงยหน้ามองไปที่ฉินจู้น เห็นเขาใส่ชุดนอนสีเทาสว่างนั่งอยู่หัวเตียงกำลังมองเอกสารในมืออย่างตั้งใจ ผู้มีพระคุณคนนี้ของเธอช่างหล่อจริงๆ! แม้แต่ใส่ชุดนอนยังดูดีขนาดนี้ เพียงแต่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเย็นชาไปหน่อย จริงสิ มาที่นี่เดือนกว่าแล้ว เหมือนกับว่าเธอเองยังไม่เคยเห็นเขายิ้มมาก่อนเลย “มานี่!” สายตาของฉินจู้นที่มองเอกสารเปลี่ยนมามองที่เสี่ยวซิง

“ค่ะ!” เสี่ยวซิงเดินไปอย่างเขินอายหยุดตรงที่ห่างจากหัวเตียงหนึ่งเมตร ก้มลงมองปลายเท้าตัวเอง

“เธอได้เงินเดือน เดือนละเท่าไร?” ฉินจู้นวางเอกสารในมือแล้วลุกจากเตียงไปหยิบบุหรี่จากหัวเตียงมาสูบ พริบตาเดียวในห้องก็เต็มไปด้วยควันบุหรี่แล้ว

“สี่หมื่นค่ะ” เสี่ยวซิงพูดเบาๆพร้อมเงยหน้าขึ้น แล้วรีบพูดต่อทันทีว่า : “คุณชาย! ฉันจะพยายามรีบเก็บเงินมาคืนคุณค่ะ! ฉันทำได้แน่!”

“ที่นี่มีใบสัญญาหนึ่งใบ เพียงเธอยอมที่จะเซ็นมัน แต่งงานปลอมๆกับฉันหนึ่งปี ก็คือมาเป็นภรรยาในนามของฉันหนึ่งปี หนี้ระหว่างเธอกับฉันก็เป็นอันจบสิ้น เป็นไง?” ฉินจู้นหยิบเอกสารในมือโยนมาที่เตียง

“ฉัน......ฉัน......” เรื่องนี้มันกะทันหันมาก เสี่ยวซิงติดอ่างจนพูดไม่ออกสักคำ เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกๆๆ แต่งงานปลอม? ทำไมเขาถึงต้องแต่งงานปลอมๆ? อีกอย่างทำไมเขาถึงต้องเลือกเธอด้วยล่ะ?

“ฉันว่าเธอไม่ต้องพิจารณาแล้ว! สัญญานี้เป็นผลดีทั้งเธอและฉัน เซ็นมันซะ!” ฉินจู้นลุกขึ้นหยิบสัญญากับปากกามาไว้ตรงหน้าเธอ เอาปากกายัดใส่มือเธอ ไม่ปล่อยให้เธอได้คิดก็บังคับให้เธอเซ็นชื่อเซี่ยเสี่ยวซิงลงในใบสัญญา

“จำไว้นะ! ห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าเราแต่งงานกันปลอมๆ ต่อไปเธอต้องแสดงเป็นลูกสะใภ้ที่ดี ภรรยาที่ดีต่อหน้าพ่อแม่ของฉัน! รู้มั้ย?” ฉินจู้นมองเสี่ยวซิงจากด้านบนลงมา น้ำเสียงล้วนเป็นเสียงที่เจ้านายกำลังสั่งลูกน้อง

“ค่ะ!” เสี่ยวซิงมองดูสัญญาในมือ ทุกอย่างยังอยู่ในท่ามกลางเมฆหมอกไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ