ตอนที่ 5

เนื้อนวลแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้รับโทรศัพท์จากโอราลาพี่เลี้ยงคนใหม่ที่หล่อนเจียดเงินที่เหลืออยู่น้อยนิดให้มาดูแลเอวาในช่วงเวลากลางวันที่หล่อนไปทำงาน เพราะถ้าไม่ทำงานหล่อนกับเอวาก็จะต้องอดตายเพราะไม่มีเงิน แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้

‘พี่นวล ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก ขับรถราคาแพงสีขาว แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไรหรอกนะ เขาเข้ามาในบ้านและบอกว่าจะเอาหนูเอวาไป ฉันพยายามขัดขวางอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ฉันก็สู้แรงผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ฉัน... ขอโทษนะพี่นวล’

นี่คือคำสารภาพทั้งน้ำตาของโอราลาเมื่อหล่อนกลับไปถึงบ้านในตอนบ่ายสาม

“คนเลว คนสารเลว ใจคุณทำด้วยอะไรนะคุณคิริล!”

หญิงสาวเค้นเสียงด่าอยู่หน้ารั้วคฤหาสน์ Demon’s Palace ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของซาตานใจดำคนนั้น เขาไม่มีทางแย่งเอวาไปจากหล่อนได้ ไม่มีทาง

“คุณผู้หญิงมาหาใครหรือครับ”

รปภ. ร่างยักษ์เอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

เนื้อนวลฝืนยิ้มทั้งๆ ที่ใจจริงอยากจะอาละวาดให้ไอ้ตึกสวยๆ เบื้องหน้าพังพินาศนัก กล้าดียังไงมาขโมยหลานสาวของหล่อนไป คนบ้า คนสารเลว

“คือพี่จ๊ะ... ฉันน่ะมาหาคุณคิริลน่ะจ้ะ”

รปภ.สองคนมองหน้ากันก่อนจะหันมาจ้องมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า พร้อมทั้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขันที่ปิดไม่มิด

“เอ่อ มาหาเรื่องอะไรหรือครับ”

เนื้อนวลอ้ำอึ้งและคิดไม่ออก

“หรือว่าเป็นผู้หญิงของคุณคิลล์ครับ”

คำพูดชี้โพรงให้กระรอกของหนึ่งในรปภ. ทำให้เนื้อนวลยิ้มกว้างและรับสมอ้างทันที

“เอ่อ ใช่จ้ะ ฉัน... ฉันเป็นผู้หญิงของคุณคิริล”

รปภ. มองร่างของหล่อนอีกครั้งซ้ำๆ ราวกับไม่อยากจะเชื่อ คงจะเป็นเพราะชุดที่หล่อนใส่มันไม่ใช่แนวแบบผู้หญิงของผู้ชายคนนั้นล่ะมั้ง หญิงสาวคิดอย่างขุ่นเคือง

“คือว่า... ฉันเผลอทำน้ำเปียกชุดเดิมน่ะจ๊ะ ก็เลยต้องไปขอยืมชุดแม่บ้านใส่มาแบบนี้ แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกจ๊ะ เพราะพออยู่กับคุณคิริลฉันก็ไม่จำเป็นต้องใส่อะไรติดตัวอยู่ดี”

กัดฟันพูดออกไปอย่างอับอาย แต่ก็จำต้องพูดจนจบ

รปภ. สองคนมองหน้ากันอย่างชั่งใจก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“งั้นรอแป๊บนะ ผมขอโทรขึ้นไปรายงานคุณคิลล์ก่อน”

“เอ่อ... อย่านะจ๊ะพี่สุดหล่อ...”

หญิงสาวรีบร้องห้ามเสียงหลงทันที

รปภ. หันมามองอย่างประหลาดใจ

“อ้าว ทำไมล่ะครับ”

“เอ่อ คือว่า... ฉันน่ะอยากเซอร์ไพรส์คุณคิริลน่ะจ้ะ นะจ๊ะถือว่าช่วยฉันเถอะ ฉันไม่มีพิษสงอะไรหรอก เห็นไหมตัวเล็กนิดเดียวเอง ที่มานี่ก็แค่จะมามอบความสุขให้กับเจ้านายของพวกพี่เท่านั้นแหละ และรับรองฉันจะบอกความดีของพวกพี่ให้คุณคิริลรู้ ซึ่งแน่นอนว่าพวกพี่จะได้โบนัสก้อนโตเลยทีเดียว”

ไม่รู้ว่าหล่อนเกลี้ยกล่อมเก่งหรือว่าเพราะตาบ้าคิริลนั่นนัดผู้หญิงเข้ามาปรนเปรอที่นี่บ่อยๆ กันแน่ สองรปภ. ยอมให้หล่อนก้าวเข้าไปใน Demon’s Palaceได้อย่างง่ายดาย แม้จะบอกตัวเองว่าผู้ชายคนนั้นสูงเกินกว่าจะเอื้อมเอามาครอบครองได้ แต่หัวใจไม่รักดีก็ยังอดหึงหวงไม่ได้ หญิงสาวถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายตัวเอง ขณะย่องเข้าไปภายในตัวตึกใหญ่

“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าตาบ้านั่นเอาเอวาไปไว้ที่ไหน”

เนื้อนวลบ่นอุบ ขณะย่องอย่างเงียบเชียบวิ่งขึ้นบันไดไปโดยที่ไม่มีใครเห็นเลยแม้แต่คนเดียว ไม่นานหล่อนก็มายืนมึนงงอยู่บนชั้นสอง ห้องหับมากมาย เรียงรายอยู่ทั้งซ้ายและขวา ซึ่งหล่อนไม่รู้ว่าควรจะไปค้นที่ห้องไหนก่อน

“ทำไมตานี่ถึงมีบ้านใหญ่โตแบบนี้นะ แล้ววันนี้ฉันจะค้นหมดทุกห้องไหมเนี่ย”

แม้จะท้อแท้แต่หล่อนก็ถอยไม่ได้ เอวาต้องการหล่อน ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะร้องไห้คิดถึงหล่อนมากแค่ไหนแล้ว นมไม่รู้จะได้กินหรือเปล่าด้วย พอคิดถึงตรงนี้ น้ำตาก็ซึมออกมาคลอหน่วยตา ห่วงใยเด็กน้อยสุดดวงใจ

“น้าจะไม่ยอมแพ้ น้าจะสู้...”

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปในปอดเฮือกใหญ่ หันซ้ายแลขวาอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปทางปีกขวาของคฤหาสน์ใหญ่ เดินมาเรื่อยๆ ก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อเสียงฝีเท้าใครบางคนกำลังใกล้เข้ามา หญิงสาวตัวสั่นและคิดหาทางออก

“ทำยังไงดี ทำยังไงดี...”

ร้องถามตัวเองและหันซ้ายแลขวามองไม่เห็นทางรอด จึงตัดสินใจเปิดประตูห้องที่อยู่ตรงหน้าเข้าไปทันทีก่อนที่ใครคนนั้นจะเดินผ่านมา

“โล่งอก...”

เนื้อนวลยกมือขึ้นทาบอก กำลังจะเปิดประตูออกไป แต่สายตาเจ้ากรรมดันมองไปเห็นรูปที่แขวนอยู่บนผนังเสียก่อน

อย่าบอกนะว่าห้องนี้เป็นของ...?!

“คุณคิริล...”

หญิงสาวอุทานแผ่วเบาในลำคอ ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ หล่อนหลบคนที่กำลังจะเดินผ่านเข้ามาในห้องของตาบ้าคิริล โอ้พระเจ้าทำไมมันถึงได้ประจวบเหมาะแบบนี้นะ เนื้อนวลเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่มันก็แค่วูบเดียวเท่านั้นเพราะต่อมาหล่อนก็ถูกความเจ็บแค้นครอบงำได้เช่นเดิม สาวน้อยกัดฟันแน่น ดวงตากลมโตสอดส่ายไปรอบๆ ห้อง แต่ก็ไม่พบคนที่ต้องการ กำลังจะเดินออกไปแต่หูแว่วได้ยินเสียงน้ำเสียก่อน

เนื้อนวลชะงัก และหันกลับไปจ้องมองบานประตูของห้องที่มั่นใจว่าคือห้องน้ำด้วยดวงตาวาวโรจน์ ยังไงซะคิริลก็ต้องชดใช้ให้หล่อน คิดได้เช่นนั้นโทสะก็เข้าครอบงำเต็มเปี่ยม สติไม่หลงเหลืออีกแล้วยามที่เดินมาหยุดหน้าประตูห้องน้ำ เสียงสายน้ำยังคงไหลริน ใช่... ตาบ้านั่นอยู่ในนี้แน่นอน

และไม่รู้ว่าเพราะโทสะหรืออารมณ์อะไรกันแน่ที่ทำให้เนื้อนวลเลือกที่จะกระชากประตูห้องน้ำนั้นให้เปิดออก และเดินเข้าไปภายใน กระจกฝ้าไม่ได้ช่วยพรางตาหล่อนได้เลย ร่างกายสูงใหญ่อยู่ในนั้น และวินาทีต่อมาเขาก็ก้าวออกมา

“ว๊าย... คนบ้า...”

หญิงสาวร้องอุทานตกใจและหน้าแดงก่ำเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของคิริลเปลือยเปล่าและยังคงพราวไปด้วยหยาดน้ำ ซึ่งหล่อนก็มั่นใจว่าเขาเองก็ตกใจไม่แพ้หล่อนเลยสักนิด แต่ถึงแม้จะตกใจแค่ไหน แต่พ่อเจ้าประคุณก็ยังยืนล่อนจ้อนต่อหน้าหล่อนโดยไม่รู้สึกอับอายได้อย่างตบมือให้

“เธอมาได้ยังไง”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบเย็นชา แต่คนฟังอย่างหล่อนรู้ดีว่าเขากำลังมีโทสะมากมายแค่ไหน

“คือฉัน...”

หล่อนอึกอัก และจ้องมองเรือนกายกำยำของเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น มองจ้องไปทุกๆ ส่วนราวกับมันคือสิ่งมหัศจรรย์

“คือฉัน...”

เนื้อนวลก็ยังอึกอักพูดไม่ออกเช่นเดิม สายตาก็ยังอยู่ที่เขาเหมือนเดิมเช่นกัน

คิริลกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสายตาที่จับจ้องมองมาของแม่ผู้หญิงแพศยาตรงหน้าจะทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาแบบนี้ ความเป็นชายของเขาค่อยๆ แข็งชันขึ้น จนสุดท้ายก็เต็มที่ใหญ่โต

“โอ้...”