บทที่ 8

"ฉันบอกไว้อย่างหนึ่ง"

"คะ?" หญิงสาวตกใจในขณะที่กำลังเช็คร่างกายอยู่เสียงเขาก็พูดขึ้นมา

"เวลาฉันพักผ่อนห้ามกวน" เพราะเวลาของเขามีค่ามาก กว่าจะหาเวลามานอนเอาแรงได้ พอตื่นต้องได้เข้าห้องผ่าตัดเคสต่อไป

ใครอยากจะกวนเขา เราไม่ได้กวนสักหน่อย ..หญิงสาวค่อยๆ เอนกายลงนอน แต่พอนึกได้เขาตื่นก็ดีจะได้คุยด้วย ก็เลยลุกขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

"คุณจะไม่ให้ฉันออกจากห้องนี้ไม่ได้นะ"

"ทำไม ในข้อตกลงก็เขียนไว้ชัดแล้วนี่"

"ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าคุณจะขังฉันขนาดนี้"

"ใครขังคุณ"

"แบบนี้แหละที่เขาเรียกขัง"

"บอกว่าเวลานอนอย่ากวน"

อะไรของเขา จะไม่ให้ออกไปพบโลกภายนอกเลยหรือไง ..คนตัวเล็กก็เลยค่อยๆ เอนตัวลงนอนที่เดิม

ผ่านไปสักครู่เสียงหายใจของเขาก็สม่ำเสมอ ..คนอะไรจะหลับง่ายขนาดนี้

"อุ๊ย" ขณะที่เธอมองจ้องอยู่ดวงตาของอีกฝ่ายก็ลืมขึ้น "ฉันไม่ได้กวนคุณนะ"

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ลุกจากที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

พออาบน้ำเสร็จชายหนุ่มก็เดินมาที่ตู้เสื้อผ้า เลือกชุดใส่

"คุณจะไปไหน"

นายแพทย์เซอร์เวย์ไม่ได้ตอบอีกนั่นแหละ เพียงแค่เขามองมาเธอก็รีบหุบปากแล้ว

พอเขาออกจากห้องไปเพียงไม่นาน แม่บ้านก็เอาอาหารมาให้

และวันนี้แม่บ้านมองสำรวจร่างกายเธอมากกว่าเดิม เพราะเสื้อที่เธอใส่ แถมข้างในไม่มีชุดชั้นใน

พอแม่บ้านออกจากห้องไปก็เริ่มไปคุยกับเลขาที่ประจำอยู่ชั้นนี้

"คุณแม่บ้านรู้ใช่ไหมว่าห้ามไปพูดที่ไหนอีก"

"รู้ค่ะ..แต่ก็แปลกนะ ป้าทำงานที่นี่ตั้งแต่สมัยคุณพ่อของคุณหมอแล้ว ไม่เห็นคุณหมอจะพาผู้หญิงที่ไหนเข้าห้อง"

"เรื่องของเจ้านายน่า ปิดปากให้สนิทด้วย"

พอคลาดสายตาแม่บ้าน แจนเลขานุการก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..

นี่แหละคือเหตุผลที่เซอร์เวย์ให้เธออยู่แต่ในห้อง เพราะเดี๋ยวเรื่องทั้งหมดก็ถึงหูพ่อเขาโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไร

"นั่นคุณพี่จะไปไหนคะ"

"ไปจัดการเจ้าลูกชายตัวดีของคุณน่ะสิ"

"ลูกอายุก็ป่านนั้นแล้ว ถ้าลูกจะมีผู้หญิงมันก็ไม่แปลกนี่คะ"

"คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"

"คุณพี่รู้แล้วหรือคะ"

มีเหรอที่พลตรีนายแพทย์วันเวย์จะอยู่นิ่งเฉย ตอนนี้รู้แม้กระทั่งว่าเธอคนนั้นไม่ต่างจากบุคคลล้มละลาย เพราะทรัพย์สินไม่มีอะไรเหลือเลย

แต่ที่คนเป็นพ่อแปลกใจ ทำไมหารายชื่อแม่ของผู้หญิงที่รักษาตัวในโรงพยาบาลไม่เจอ

พอออกจากห้องผ่าตัด นายแพทย์เซอร์เวย์ก็ต้องไปตรวจดูอาการคนไข้ที่ได้รับการผ่าตัดก่อนหน้านั้น ตามเวลาที่ถูกจัดไว้แล้ว และเขาก็ทำแบบนี้ทุกวันไม่มีอะไรน่าสงสัย

จนถึงช่วงเย็น.. วันนี้ไม่มีผ่าตัดรอบค่ำ เขาก็เลยกลับขึ้นมาพักผ่อนเร็วหน่อย

ขึ้นมาถึงก็เห็นเธออยู่ในชุดใหม่แล้ว แต่ก็ยังอยู่ในเสื้อเชิ้ตของเขา ที่จริงหญิงสาวซักชุดของตัวเองไว้แล้ว ถึงแม้ว่าจะตากแบบอนาถา แต่ที่เธอไม่ใส่เผื่อว่าได้ออกจากห้องนี้ จะได้นำมันมาสวมใส่เลย

"แม่ฉันยังอยู่ในโรงพยาบาลนี้ไหมคะ"

พอได้ยินคำถามของเธอ สายตาเขามองไปที่ประตู

"มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายขนาดนั้นเลยหรือคะ"

"คุณอย่าลืมสิ ว่าเรื่องทั้งหมดมันต้องเป็นความลับ"

"ขอโทษค่ะที่ถาม" หญิงสาวเดินกลับไปนั่งลงที่เตียง ในขณะที่เขาเข้าไปอาบน้ำ

พออาบน้ำเสร็จชายหนุ่มก็ออกมาหาเสื้อผ้าใส่ แล้วเดินไปนอนลงข้างๆ

"คุณจะนอนอีกแล้วเหรอ"

"ไม่นอนแล้วจะให้ทำอะไร" ดวงตาที่เพิ่งจะหลับลง ค่อยๆ ลืมขึ้นมองใบหน้าหญิงสาวที่อยู่แค่เอื้อม

"เออ.." หญิงสาวเริ่มประหม่า เพราะเขาไม่ได้มองแค่ใบหน้า แต่สายตาของเขายังมองต่ำลงไป..