เรื่องของกูNC

เมษา...

"แต่ทางเข้าบ้านฉันมันลำบากมากเลยนะคะ" ฉันพูดความจริงกับคุณไทด์เพราะกว่าจะถึงบ้านของฉันที่อยู่กลางสวนกล้วยสวนมะพร้าวนับร้อยๆต้นต้องเดินข้ามท้องร่องที่สะพานทำด้วยต้นมะพร้าวทั้งต้นและต้องเดินเข้าไปอีกลึกเลยกว่าจะถึงบ้าน

"ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะลำบากมากแค่ไหน"

ยิ่งฉันพูดเขาก็ยิ่งเหมือนอยากจะท้าทายฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเขาอยากมาส่งก็ตามใจเขา

"ถ้าอย่างงั้นก็ตามใจคุณละกันค่ะฉันถือว่าเตือนคุณแล้วนะคะ" พูดจบฉันก็เดินต่อไปเรื่อยๆโดยมีคุณไทด์เดินตามมาติดๆ

"ทำไมบ้านเธอมันอยู่ลึกขนาดนี้แถมทางเดินก็ลำบาก เดินกลับแบบนี้ทุกคนไม่กลัวเหรอ" 

"ฉันอยุ่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดทำไมฉันต้องกลัวด้วยคะ" ฉันหันไปตอบคนที่เดินตามหลังที่ตอนนี้น่าจะรู้ตัวแล้วว่าไม่น่าเดินตามฉันเข้ามาเลย แต่ในที่สุดเขาก็เดินมาส่งฉันถึงบ้านจนได้

"นี่บ้านเธอเหรอ" น้ำเสียงของเขาดูตื่นเต้นคงจะตกใจกับสภาพบัานหลังน้อยของฉันอยู่

"ค่ะบ้านฉันเอง ถึงมันจะไม่ค่อยเหมือนบ้านเท่าไหร่ก็ตาม" ฉันหันไปมองบ้านตัวเองก่อนจะหันมามองหน้าคนที่กำลังอึ้งกับสภาพบ้าน

"เธอพูดจริงหรือแกล้งหลอกฉัน"

"ฉันจะแกล้งคุณจะหลอกคุณไปเพื่ออะไรคะ"

"เธออยู่ที่นี่จริงดิ" เขาถามย้ำ

"อยู่จริงค่ะอยู่ตั้งแต่เด็ก"

"แล้วเธอ...อยู่คนเดียวเหรอ"

"เมื่อก่อนฉันอยู่กับยายค่ะแต่ท่านเสียไปแล้ว" ฉันคิดว่าไม่มีอะไรต้องปิดบังเพราะดูแล้วเขาก็ดูไว้ใจได้

"แปลว่าตอนนี้อยู่คนเดียว"

"ค่ะ" พูดจบฉันก็เดินเข้าบ้านหาโคมไฟเพื่อใช้จุดเพิ่มความสว่างเพราะในสวนแบบนี้มันไม่มีไฟฟ้าซึ่งตลอดหลายปีที่ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ฉันใช้วิธีจุดโคมไฟแบบนี้แบบนี้มาตลอดจนชิน 

"ทำไมถึงต้องจุดไฟแบบนี้ ไฟดับเหรอ"

"เปล่าค่ะ ไฟฟ้าไม่มี"

"ห๊ะ ไฟฟ้าไม่มีแล้วเธออยู่ได้ยังไง"

"อยู่ได้ค่ะ"

"เธอนี่มีอะไรให้ฉันอึ้งหลายเรื่องเลยนะถึงจะจนแต่ก็หยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดคุณย่าฉันให้เงอนตั้งแสนนึงเธอยังปฏิเสธ"

ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรเขากลับไปเพราะฉันบอกไปแล้วว่าฉันช่วยท่านด้วยความเต็มใจไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน

"ถามจริงเธออยู่มืดๆแบบนีัทุกวันเลยเหรอ"

"ค่ะ"

"อยู่ได้ยังไงกันนี่มันสมัยไหนแล้วมีด้วยเหรอบ้านที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ นี่เธออยู่ในกรุงเทพนะไม่ได้อยู่ป่ากลางเขา"

"ได้ไม่ได้ฉันก็อยู่มาได้ถึงทุกวันนี้ค่ะ" 

"เป็นฉันฉันคงอยู่ไม่ได้แน่แค่วันเดียวก็เถอะ" 

"ตอนนี้คุณก็เดินมาส่งฉันถึงบ้านแล้ว คุณกลับไปได้แล้วนะคะ"

"อ่อพาถึงบ้านก็ไล่กันกลับเลยสินะ"

"เปล่าไล่ค่ะ คือตอนนี้มันจะเย็นแล้วเดี๋ยวมันจะมืดกลับลำบากว่าแต่คุณกลับได้ใช่ไหมคะ"

"อืม ก็คิดว่าได้นะ"

"ฉันว่าคุณเอาโคมไฟนี่ไปด้วยดีกว่านะคะ พอถึงประตูวัดคุณก็เอาวางไว้แถวๆ นั้นก็ได้พรุ่งนี้ฉันจะไปเก็บเอง"

"ก็ได้ ถ้างั้นฉันกลับนะ"

"ค่ะ กลับดีๆนะคะ" ฉันยืนมองเขาจนลับตาก็รีบเดินเข้าบ้าน

คอนโดCJ....

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก

"อ๊าาาา พีเจ อ๊าาาาา มีมี่ ไม่ไหวแล้ว อ๊าาาาา"

"ซี๊ดดดดด อืมมมมมมมม แม่งจะแตก อ่าาาาส์"

"พีเจขามี่อยากกกินน้ำของคุณ"

"หึ ได้ดิ"

"อ๊ะ!!" พีเจดึงตัวตนออกมาจากร่องรักของหญิงสาวอย่างเร็วจนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเพราะท่อนเอ็นของเขาไม่ใช่อันเล็กๆจะเข้าจะออกแต่ละทีมันทำเอาจุกได้เหมือนกันจากนั้นเขาก็ถอดถุงยางออกแล้วโยนมันลงข้างเตียงจากนั้นก็นำท่อนเอ็นของตนเองไปจดจ่อตรงปากของหญิงสาวที่นอนรออยู่อย่างใจจดใจจ่อ

"อ๊อก อ๊อก อ๊อก" จากนั้นมีมี่ก็ทำออรัลเซ็กส์ด้วยปากจนชายหนุ่มถึงกับครางออกมาด้วยความเสียว

"ซี๊ดดดด อ่าาา ปากเธอแม่งสุดยอดเลยมีมี่ อื้มมมม อ่าาาาา แบบนั้น ดูดแรงๆ ดูดให้น้ำของฉันแตกคาปากของเธอ"

ไม่นานพีเจก็ถึงจุดหมายปลายทางเมื่อเขาได้ปลดปล่อยความต้องการออกมาเป็นรอบที่สาม เขาเดินเข้าห้องน้ำทันทีโดยไม่สนใจหญิงสาวที่เขาเพิ่งร่วมรักกันอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนที่ตอนนี้ยังนอนหายใจรวยรินเพราะหมดแรง

พีเจ...

"เอาไปเงินค่าตัวของเธอแล้วก็กลับไปได้ละฉันต้องการพักผ่อน" ผมโยนเงินปึกหนึ่งให้กับมีมี่ที่ยังนอนอยู่บนเตียงก่อนจะเดินออกมายืนสุบบุหรี่นอนระเบียง

"ให้มีมี่นอนที่นี่ไม่ได้เหรอคะ มีมี่ไม่มีแรงลุกจากเตียงเลยค่ะพีเจ"

"เธอน่าจะรู้กฏของฉันดีนะมีมี่ว่าอะไรที่ฉันสั่งถ้าไม่ทำตามจะเป็นยังไง แต่ถ้าเธอจะนอนต่อก็ไม่เป็นไรแต่ต่อไปเธอไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก" พอได้ยินแบบนั้นมีที่ก็รีบลุกออกจากที่นอนทันทีทั้งที่ตอนแรกบอกว่าไม่มีแรงลุก หึ

"มะ ไม่นะคะ มีมี่กลับก็ได้ค่ะ มีมี่ยังอยากอยู่ให้ความสุขกับพีเจ พีเจอย่าเลิกกับมีมี่นะคะ" ผมยืนกอดอกมองหญิงสาวคู่นอนที่กำลังลุกใส่เสื้อผ้าที่แทบจะปิดอะไรบนร่างกายแทบไมไ่ด้ แต่ถามว่าชอบไหมที่เห็นผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่ๆผมชอบมากเพราะมันทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวแต่ตอนนี้ผมหมดแรงแล้วไงก็เลยไม่มีอารมณ์ 

หลังจากมีมี่กลับไปผมเดินออกมาจากห้องตรงไปที่เคาท์เตอร์หยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วทำการเปิดเครื่องเพราะก่อนหน้านี้ผมปิดเครื่องเอาไว้เนื่องจากว่าไม่ต้องการให้ใครโทรมารบกวนหรือขัดจังหวะเวลาที่ผมทำกิจกรรมบนเตียงซึ่งผมจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งและพอเปิดเครื่องมาก็เห็นข้อความจากไอ้ไทด์พี่ชายนอกไส้ที่ผมเกลียดมันยิ่งกว่าอะไร แต่ผมไม่สนใจจะเปิดเข้าไปอ่าน ผมโยนมือถือทิ้งไว้ที่โซฟาใกล้ๆก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องนอนของผมที่ผมไม่เคยให้ใครเขามายุ่งวุ่นวาย ส่วนห้องที่ผมเพิ่งทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับมีมี่เมื่อกี้มันเป็นห้องนอนเล็กที่ผมเรียกมันว่าห้องเชือด ห้องนั้นผมเอาไว้สำหรับทำเรื่องอย่างว่าเพียงอย่างเดียว

ผมกลับมาที่ห้องแล้วล้มตัวลงนอนเพื่อพักผ่อนเพราะเสียเหงื่อเสียพลังงานไปเยอะ มีมี่ทำเอาผมแทบหมดแรงเธอรู้งานรู้ว่าผมชอบแบบไหนท่าไหนเธอจัดได้หมด แต่ถึงเธอจะเอาใจเก่งแต่ผมก็มีกฎเหล็กว่าถ้าเอากันเสร็จต้องออกไปจากห้องไม่มีการนอนค้างไม่ว่าเวลานั้นจะดึกดื่นมากแค่ไหนก็ตาม เพราะเวลาปกติผมชอบอยู่คนเดียวไม่ชอบให้ใครมารบกวน

วันต่อมา....

วันนี้ผมกลับมาที่บ้านเพราะไม่ได้กลับมาสองวันเต็มๆไม่รู้จะจะโดนย่าบ่นอีกหรือเปล่าเพราะผมไม่รับโทรศัพท์ใครเลยตลอดสองวันที่ผ่านมา

"กลับมาแล้วเหรอ"

"ถ้าไม่กลับมึงจะเห็นกูไหม"

"ฉันพูดกับนายดีๆนะ"

"แล้วกูพูดไม่ดีกับมึงตรงไหนไอ้ลูกเมียน้อย"

ผมว่าไอ้คนที่มันมีศักดิ์เป็นพี่ชายแต่ผมไม่เคยนับญาติกับมัน ที่ผมไม่อยากกลับบ้านก็เพราะมีมันอยู่ไงผมก็เลยไม่อยากกลับสักเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะย่าขอร้องผมถึงกลับ

"นายไม่กลับบ้านมาสองวันใครโทรหาก็ไม่รับ"

"เรื่องของกู กูจะรับไม่รับโทรศัพท์ใครแล้วมึงจะมาเสือกอะไรด้วยวะ"

"นายคงไม่รู้สินะว่าย่าเข้าโรงพยาบาล"

"ห๊ะ มึงว่าไงนะ ย่าเข้าโรงพยาบาล ย่าเป็นอะไร"

"ย่าเป็นลมแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ววันนี้คุณหมอน่าจะให้กลับบ้านได้ ยังไงนายก็ไปรับย่าที่โรงพยาบาลด้วยกันกับฉันนะ"

"กูมีรถของกู กูไปของกูเองได้" พูดจบผมก็เดินขึ้นเข้าลิฟต์เพราะห้องนอนของผมอยู่ชั้นสามของบ้านเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเยี่ยมย่าที่โรงพยาบาล