บทนำ 3

ฉันเป็นผู้หญิงตัวผอมก็จริง แต่สูงกว่าเด็กผู้ชายหลายคน ที่สำคัญฉันฝึกต่อยมวยกับลุงโต ที่เป็นเจ้าของค่ายมวยประจำหมู่บ้าน ฉันชอบการต่อสู้ พอโตขึ้นมาฉันก็เรียนยูโด เทควันโด

ฉันไว้ผมซอยสั้นเคลียหู ชอบแต่งตัวแบบเด็กผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ฉันจึงถูกเพื่อนบางคนล้อว่าเป็นทอมบอยมาตั้งแต่เด็กแล้ว ขนาดช่วงมอปลายกระทั่งเรียนมหาวิทยาลัยมีแฟนเป็นผู้ชาย ยังถูกเพื่อนบางคนเรียก ‘ยัยทอมบอย’ อยู่เลย

ฉันจึงกลายเป็นยัยทอมบอยพิทักษ์ไอ้ตรีขี้แยมาตั้งแต่เด็ก กระทั่งเรียนจบมอต้น ไอ้ตรีย้ายกลับกรุงเทพฯ เพราะแม่กับพ่อมันคืนดีกัน ฉันกับไอ้ตรีก็ห่างกันไป ไม่เคยเจอกันอีกเลย มีนานๆ ครั้งที่มันโทร. มาหาฉัน ถามสารทุกข์สุกดิบทั่วไป ไม่ได้คุยเรื่องครอบครัวหรือเรื่องส่วนตัวมากนัก เหมือนเราเลี่ยงจะพูดถึง

ส่วนหนึ่งที่ฉันกับมันสนิทกันตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก เพราะเรามาจากครอบครัวที่พ่อแม่เลิกกัน พ่อฉันไปมีครอบครัวใหม่ และไม่เคยมาหาฉัน เพราะแม่เลี้ยงไม่ชอบ กลัวพ่อมาเจอแม่

ส่วนพ่อไอ้ตรีนั้น มันไม่เคยพูดถึงเลย ตอนจะกลับกรุงเทพฯ ก็บอกแค่ว่าพ่อแม่คืนดีกันแล้ว หลังจากเลิกกันมาหลายปี

ฉันก็งงๆ ที่เลิกกันมานานแล้วกลับมาคืนดีกันได้ ในขณะที่พ่อฉัน ไปแล้ว ไปลับจริงๆ แทบไม่เคยเจอหน้า ทั้งที่ครอบครัวใหม่ก็อยู่อีกหมู่บ้านถัดไปเท่านั้น ส่วนแม่ก็จู่ๆ แต่งงานใหม่เมื่อสี่ปีก่อน หลังจากครองตัวเป็นโสดมานาน แถมพ่อเลี้ยงของฉันเป็นชาวอเมริกัน เจอกันเพราะลุงคริสเป็นพี่ชายสามีเพื่อนสนิทของแม่

ตอนที่ไอ้ตรีย้ายกลับกรุงเทพฯ ฉันมีแฟนคนแรก รุ่นพี่ในโรงเรียน เขาขี้หึงมาก ก็เลยไม่ค่อยอยากคุยกับเพื่อนผู้ชาย ไม่อยากให้แฟนไม่สบายใจ ฉันก็เลยไม่สนใจไอ้ตรีในตอนนั้น ครั้งสุดท้ายเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเป็นปี กลับมาเจอกันอีกครั้งตอนที่ฉันมาเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ซึ่งไอ้ตรีก็เรียนที่เดียวกัน และคณะเดียวกันอีกต่างหาก

ตอนนั้นเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์มาก นอกจากได้เจอมันแบบไม่คาดฝัน แถมรูปลักษณ์ของมันก็เปลี่ยนไปจนฉันตะลึง จากเจ้าเด็กผอมแห้ง กลายเป็นเด็กหนุ่มตัวสูง นอกจากมันจะไม่ได้ผอมเหมือนตอนเป็นเด็ก แต่มันก็มีกล้ามเนื้อแบบคนที่ออกกำลังเป็นประจำ รูปหล่อ เท่ เสียจนเกือบจำไม่ได้ แต่ใบหน้าของมัน ที่มีเค้าหน้าตาดีมาตั้งแต่ยังเด็ก ก็ดูไม่ได้เปลี่ยนจากเดิม เพิ่มเติมคือหล่อขึ้นตามวัย และขี้แมงวันเม็ดเล็กๆ สีน้ำตาลจางข้างแก้มขวาของมันก็ทำให้มั่นใจว่าคนนี้คือไอ้ตรี เพื่อนสนิทสมัยวัยเยาว์ของฉันแน่นอน

แม้จะไม่ได้เจอกันแค่สามปี แต่เราก็ยังต่อพูดคุยกันอยู่บ้าง เพราะความเป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปี และสิบปีที่ผ่านมานั้น เราก็ตัวติดกันตลอด

ตอนนั้นฉันถามถึงแม่มัน มันก็บอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ ว่าแม่มันเสียแล้ว ฉันถามว่าทำไมถึงเสีย มันก็ร้องไห้ บอกว่าแม่มันฆ่าตัวตาย เพราะโรคซึมเศร้า ก่อนที่มันจะเรียนมหา’ ลัย ตอนนั้นฉันตกใจมาก ทั้งสงสารและเสียใจกับการสูญเสียของมัน เพราะไอ้ตรีรักแม่มาก และมันติดแม่มันมากๆ

พอไม่มีแม่ มันก็เลยออกจากบ้านมา มันบอกว่าพ่อมันมีเมียอีกคน และมันเข้ากับครอบครัวแม่เลี้ยงไม่ได้ นั่นคือเหตุผลที่มันไม่อยากอยู่ที่บ้านอีกต่อไป เพราะยังไงบ้านนั้นก็ไม่มีแม่อยู่แล้ว

ฉันทั้งเข้าใจ เห็นใจมันจนร้องไห้ เพราะมันอดคิดถึงพ่อตัวเองไม่ได้ นั่นคงเป็นเหตุผลที่พ่อกับแม่มันเลิกกันในตอนนั้น แม้จะกลับไปคืนดีกัน สุดท้ายพ่อมันก็ยังมีเมียอีกคนอยู่ดี

ฉันหยุดคิดเรื่องอดีตแค่นั้น ล้างจานแล้วก็เดินไปนั่งเล่นโทรศัพท์บนโซฟาที่ยังมีที่ว่างพอจะนั่งหรือนอนได้อีกคน

ตอบแชทน้องรินที่ตอนนี้ไปเที่ยวเมืองนอกกับครอบครัว อีกฝ่ายบ่นเสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับฉันและเพื่อนๆ

ฉันจึงปลอบใจว่าเรายังมีเวลาเที่ยวกันอีกเยอะ ให้เที่ยวพักผ่อนกับครอบครัวให้มีความสุข

ฉันคุยกับน้องรินอยู่นาน กระทั่งหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

"""""""""""''