ตอนที่ 11 ความลับระหว่างเรา

EP 11

"มึงพูดอะไรออกมามึงรู้ตัวป่ะ!?"

"แล้วมึงล่ะ ทำเหี้ยอะไรลงไปไปนั้งเกยตักผู้ชายแบบนั้น คิดว่ากูโอเคหรอว่ะ!"

"ไม่เคก็อยู่เฉยๆดิ ไม่ต้องมายุ้ง!" ยูริตะคอกกลับไปทันควัน มือบางเอื้อมไปเปิดประตูลงจากรถแต่กลับโดนเวหาล็อคประตูรถเอาไว้ก่อน เธอหันกลับไปมองใบหน้าเพื่อนชายด้วยแววตาไม่เข้าใจ

"กูไม่ให้มึงกลับไปทำงานแบบนั้นอีกแน่นอน.." เวหากลั้นอารมณ์โมโหไว้ภายในใจ เขาเริ่มสตาร์ทรถเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง

"ไอ้เวจอด กูบอกให้จอดไง!"

"...." เวหาทำดั่งคำพูดของเธอเป็นอากาศ ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งเร็วกว่าเดิม "กูบอกแล้วไง ถ้ามึงอยากได้เงินมากมาขายให้กู.."

"...." ยูริเม้มปากแน่นเธอพูดอะไรไม่ออก สับสนไปหมดว่าเวหาพูดจริงๆ หรือแค่ประชด?

"ไม่ต้องเสอาะไปขายให้คนอื่น.."

"ถ้ามึงพูดได้แค่ปาก มึงอย่าพูดเลยดีกว่า เพราะถ้ากูไม่มาอยู่ในจุดๆนี้จริงๆก็คงไม่เอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงหรอก.."

"มึงก็พูดดิว่ะ ทำไมต้องโกหก? มีอะไรก็บอกกูดิ.."

"กูไม่อยากให้พวกมึงมารับรู้เรื่องแย่ๆของกูไง! ถ้ารู้แบบนี้แล้วก็ช่วยจอดรถให้กูด้วย"

"กูไม่จอด"

"ไอ้เว จอดเถอะกูขอร้อง" ขอบตาเธอร้อนผ่าว ยูริต้องการเงินไปจ่ายหนี้ค่าดอกเบี้ยที่พ่อเธอก่อไว้ก่อนเสียชีวิต

"มึงอย่าให้กูได้ร้ายกับมึงมากกว่านี้เลยยู.."

"...แล้วถ้ามึงไม่ให้กูไม่ทำงาน กูจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าห้อง ค่ากิน ค่าใช้จ่าย ไหนจะหนี้ที่พ่อกูก่อไว้อีก?!"

"แต่ถ้างานขายตัวแบบนี้กูไม่ชอบไง!!"

เอี๊อดดด!! รถสปอร์ตราคาเฉียดสิบล้านหักเลี้ยวเข้าไปยังคอนโดที่อยู่ไกล้ๆด้วยอารมณ์โมโห เวหาดับเครื่องยนต์เอาไว้ กำหมัดแน่นอยากจะจับยัยเพื่อนตัวดีมาลงโทษให้รู้แล้วรู้รอดว่าอะไรที่ทำให้คิดมาทำงานแบบนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ชอบ

"ม มึงจอดที่นี้ทำไม.."

"ทำงานขายตัวไม่ใช่หรอ เดี๋ยวกูเป็นลูกค้าคนแรกให้มึงเอง.." เวหาขบกรามแน่น ร่างหนาเดินผลุนผลันลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปกระชากร่างเล็กที่กำลังวิ่งลงรถเข้ามาหาร่างตัวเอง

"เออ! กูทำงานขายตัว พอใจมึงรึยัง!?"

"...งั้นก็ช่วยขายให้แค่กู อย่าไปถ่างขารับเงินใครอีก กูเตือนมึงแล้วนะยู"

หมับ ! ท่อนแขนกำยำกวาดอุ้มร่างเล็กขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ร่างหนาเดินดุ่มๆเข้าไปในคอนโดเขาเพียงส่งสัญญาณแค่สายตาให้พนักงานชายก็เป็นอันรับรู้..

ยูริที่ถูกอุ้มเดินไปยังห้องเชือด เธอฟุบหน้าเข้ากับอกแล้วร้องให้ออกมา ในเมื่องานที่มันทำแล้วได้เงินดีๆเธอก็ทำไม่ได้ คงมีทางเดียวคือต้องยอมขายตัวให้เพื่อนตัวเอง..

"...ถ้ามึงจะซื้อกูจริงๆ อย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้ไหม.."

"กูไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้ว ที่ทำเพราะมึงเองที่บังคับให้กูต้องทำแบบนี้.."

"...." เธอนิ่งเงียบไม่ปริปากพูดอะไร ปล่อยให้หยาดนํ้าตามันไหลลงตามผิวแก้มขาวผ่อง..ร้องให้ ให้กับชีวิตแย่ๆของตัวเอง..

ไม่นานทั้งสองก็เข้ามาถึงยังห้องบนสุดที่มีเพียงสองห้องซ้ายและขวา เวหาเดินดุ่มๆไปยังห้องด้านซ้ายเขาใช้เท้าผลักประตูเข้าไปภายในเป็นห้องนอนขนาดใหญ่..

พลึบ ! ยูริถูกโยนลงบนเตียงนอนด้วยความรุนแรง กระโปรงสั้นเหนือเข่ามามากเปิดขึ้นเผยให้เห็นแก้มก้นขาวเนียน เธอนอนหันหลังให้เวลาขดตัวกอดตัวเอง

"ที่จริงหุ่นมึงก็น่าจับเ_เหมือนกันนะ..เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานไม่เคยเห็นมึงเเต่งตัวยั่วเย็_ขนาดนี้.." มุมปากกระตุกยิ้มชอบใจมือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดๆ ตอนแรกว่าจะไม่ทำเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกันมานาน แต่พอเห็นเธอทำตัวแบบนี้ แล้วมันโมโหเลยสนองให้หลาบจำ อีกอย่าง..

ปิดกั้นผู้ชายเข้ามาจีบ เห็นแล้วมันหงุดไม่ชอบเป็นการส่วนตัว..

"มึงจะทำอะไรก็เอาดิ กูขายให้มึงแล้ว.."

"เดี๋ยว กูเอาแน่คืนนี้ยังอีกยาว.."

"หวังว่าพรุ่งนี้เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม.."

"เอากันแค่ตัว ไม่ได้มีใจ ไม่จำเป็นต้องจำ.." เวหาพูดด้วยท่าทางสบายๆเขากระชากเสื้อแล้วโยนมันทิ้งมือหนาเลื่อนลงมาปลดหัวเข็มขัด..

"อืม.." เหมือนหัวใจโดนไฟจี้ เธอกัดปากกลั้นความเจ็บเอาไว้ มันหน่วงในใจไปหมด..

11:00 AM.

"ขณะนี้เวลา สิบเอ็ดนาฬิกาตรงเป๊ะไอ้เวกับไอ้ยูยังไม่โผล่หัวมา.." คินพูดพลางเพ่งมองนาฬิกาข้อมือแล้วตบมือลงหน้าขาอย่างเบื่อหน่าย

"อยู่ด้วยกันชัว กูฟันธง!" เคชี้หน้าแฝดน้องด้วยท่าทางจริงจัง

"มึงคิดเหมือนกูป่ะไอ้ราม" คินหันมามองหน้าพระราม ที่นั้งหน้ายุ้งคิ้วขมวด

"เออ"

"ไม่ต้องเรียนกันแล้วครับ หมดคาบล่ะ"

"พอ จบแยกกันกลับ" ร่างหนาในชุดเสื้อช็อปวิศวะสีแดงกํ่าลุกขึ้น วันนี้ทุกคนต่างมีเรียนตอนแปดโมงครึ่งแล้วจบคลาสตอนสิบโมงครึ่ง เป็นวันที่สองแฝดสยองชอบที่สุด

ฟอด !

"กลับแล้วนะที่รัก บายครัช" เคก้มหน้าลงหอมเข้าที่แก้มสากแล้วรีบวิ่งหนีพระรามที่กำลังจะลุกขึ้นเตะเป้าให้กับความกวนส้นตีนของเพื่อนก่อนที่โทรศัพท์ข้างๆจะกรีดร้องขึ้น

ครืด~ ครืด~

'เวหา'

"ไร" นํ้าเสียงเรียบนิ่งกรอกลงไปไร้ความรู้สึกใดๆ

(เรียนจบคลาสแล้วใช่ไหม)

"แหกตาดูเวลาดิ"

( "อ๊ะๆ..อื้อ" ดุจังครับพ่อ..)

"ไอ้ยูอยู่กับมึงหรอว่ะ?" พระรามถามออกไปเมื่อมีเสียงครางเสียวซ่านราวจะขาดใจครางเล็ดลอดผ่านโทรศัพท์ออกมา

(เชี้ยไรกูดูหนังโป๊..มึงกลับยัง)

"กำลัง"

(เดี๋ยวกูไปหาที่สนาม มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย)

"เออ.."

ตี้ด ! พูดคุยกันจบ พระรามก็กดตัดสายไปดวงตาคมปราดจ้องมองเบอร์ใครบางคนด้วยอารมณ์สบสน

โทรไม่โทร..

ใบหน้าหล่อเหลาหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินหยิบกุญแจรถคันโปรด ไปยังBMW คันเดิมที่ชอบขับไปยังสนามแข่ง เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีเขาก็ขับมาถึงจุดมุ้งหมาย

พระรามมุ้งหน้าไปยังตรงอู่ซ่อมเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ ที่มีพนักงานคือเพื่อนๆต่างสาขาในมาลัยเดียวกันที่ไม่มีโอกาสได้เรียนกำลังซ่อมเครื่องยนต์ และประดิษฐ์อุปกรณ์ต่างๆขึ้นมาไหม่ด้วยความตั้งอกตั้งใจ..

"อ้าว บอสราม มาได้ไง" บอย รุ่นพี่คนสนิทตอนแข่งรถเจอกันเขาเป็นทั้งพี่ทั้งมือขวาในขณะเดียวกันถามขึ้น มือหนายกผ้าผืนเล็กที่ค้องคอขึ้นซับเหงื่อและยกนํ้าขึ้นกรอก..

"งานตัวเองมีไม่ทำมาโผล่หัว อยู่อู่ซ่อม"

"เคสจัดการหมด จนกูไม่มีอะไรทำแล้ว"

"...เรื่องที่ดินเป็นยังไงบ้าง" พระรามเดินไปยังรถยนต์ยี้ห้อดังที่จอดรอเวลาปรับปรุงเครื่องยนต์ แล้วกระโดดขึ้นไปนั้งบนรถเล่น ช่วงเวลาแบบนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาผ่อนคลายที่สุดแล้ว

"เรียบร้อยดี เหลือแค่เงินทุนประกอบการ บริษัทสำหรับโชว์รูมของนายก็น่าจะเริ่มสร้างได้.." บอยเดินมาข้างๆตัวรถ ท่อนแขนที่มีมัดกล้ามเป็นท่อนๆพาดตัวกระจก

"เรื่องเงินภายในอาทิตย์นี้พร้อมแน่นอน.."

"ไง ความฝันจะเป็นจริงแล้วนะ ไกล้จะสำเร็จแล้ว"

"มันก็แน่อยู่แล้ว.."

"พ่อนายจะได้เห็นซักทีว่าสิ่งที่นายเรียนมา มันสร้างสามารถสร้างเงินมหาศาลให้นายได้ตั้งแต่อายุแค่นี้.."

"อย่าพูดถึงเขาเลย.." พระรามเบือนหน้าหนี ความสำเร็จของเขามีไว้ให้คนบนฟ้าที่ขึ้นชื่อว่าแม่ดูเพียงคนเดียวเท่านั้น

ความฝันของพระรามคือการได้มีบริษัทโชว์รูมนำเข้ารถจากต่างประเทศ และสนามแข่งเป็นของตัวเองเขาพยายามมาตลอดแต่ธีระไม่เห็นด้วยอยากให้เขาเรียนหมอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจึงใฝ่เรียนรู้ด้วยตัวเองแล้วเอาเงินมรดกจำนวนหลายร้อยร้านของแม่ที่เขาเป็นผู้ได้รับไปเรียนเฉพาะทางอยู่ต่างประเทศตั้งแต่อายุสิบสาม และได้คว้าเกรดนิยมมาได้จบเร็วกว่าเด็กทั่วไปในวัยสิบแปดปี

พระรามเลือกที่จะกลับมาเรียนวิศวะโยธาที่ไทยต่อ เขาเริ่มใช้เงินทุนมรดกของแม่ก่อสร้างสนามแข่งเล็กๆและเริ่มขยายตัวขึ้นเรื่อยๆจนมันมีชื่อเสียง และใหญ่ขึ้น นับวันยิ่งได้รายได้มหาศาลจากการลงเเข่งของแต่ละแมทซ์ทุกๆคืน..เป็นเวลาสามปีเงินก้อนจำนวนมหาศาลที่เก็บไว้ก็สามารถมาสร้างบริษัทได้ในวัยที่ยังเรียนอยู่..เขาทำทุกอย่างเพื่อผู้เป็นแม่และความฝันสูงสุดของตัวเอง..

"โอเค เพื่อความสบายใจของนาย ฉันจะไม่พูด"

"ทำงานต่อเถอะ.." พูดถึงผู้เป็นพ่อทีไร เขาก็อดน้อยใจไม่ได้ พระรามกระโดดลงมาจากรถแล้วเดินออกมาจากอู่ซ่อมไปยังห้องทำงานส่วนตัว เขาเอื้อมมือหยิบแบบตึกที่เขาลงมือวาดด้วยตัวเองขึ้นมา มือหนาค่อยๆลูบมันอย่างแผ่วเบา

"อีกนิดเดียว ผมจะทำได้แล้วนะครับแม่.."

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

"เหี้ยราม มึงเปิดประตูดิ"

"กูไม่ได้ล็อค" พระรามเก็บแบบรูปไว้ที่เดิมแล้วเหยียดกายพิงเบาะนั้ง

"ทำไรอยู่ว่ะ"

"แวะเข้ามาดูงานเฉยๆมึงมีไร" เวหาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยูริ ที่เดินตามหลังเข้ามาติดๆสภาพไม่ค่อยดีนักเธอเดินท่าแปลกๆเข้ามาในห้อง

ร่างหนาเดินเข้ามานั้งที่โซฟาแล้วพาดขาขึ้นไขว้ห้าง "พอดีไอ้ยูมันอยากทำงาน กูเลยพามาทำกับมึงพอมีงานไรให้มันทำป่ะ"

พระรามมองยูริด้วยแววตาสงสัย "ที่อู่ งานซ่อมพอทำได้ไหม เดี๋ยวเงินเดือนกูจ่ายพิเศษ"

"อืม ขอบใจ" ยูริขานรับแล้วเดินกะเผลกๆไปหย่อนก้นนั้งลงข้างๆพระราม

"มึงไปโดนไรมา เดินแปลกๆ?"

"กูลื่นห้องนํ้า"

"ระหวังหน่อยก็แล้วกัน"

"เออ" ทั้งสามคุยกันเรื่อยเปื่อยภายในห้อง พระรามพายูริไปดูงานที่อู่และสอนอะไรนิดๆหน่อยๆขลุกตัวอยู่ที่อู่ไปหลายชั่วโมง..

อีกด้าน...

ร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องร่างกายอ่อนปวกเปียกจากการเรียนหนัก เธอทรุดตัวล้มลงบนเตียงก่อนที่สัญญานโทรศัพท์จะมีคนโทรเข้ามา..

ครืดดดดดด~

'นาเดียร์'

"ฮัลโหล มีไรป่ะมึง.." มือบางกดเปิดลำโพงเสียง เพราะขี้เกียจยกหูขึ้นรับ เธอนอนหลับตาพริ้มคุยโทรศัพท์ไปด้วย

(ฮึก..พ..พิม..)

"เดียร์มึงเป็นอะไร?" พิมเสนกระเด้งตัวลุกขึ้นนั้ง มือบางทั้งสองข้างคํ้าที่นอนเอาไว้ สายตาเพ่งมองจอโทรศัพท์ ก่อนที่จอจะปรากฎวิดิโอคอล..

(พ..พิม..กูไม่ไหวแล้วว่ะ..) ใบหน้าเธอหมองคลํ้า มือบางชูผลตรวจDNA ผ่านหน้าจอให้พิมเสนดู

ผลตรวจบอกชัดว่าลูกในท้องของเธอคือลูกของพระราม..

(วันนั้นถุงแตก..กูกับเขาไม่รู้ตัว..พิม..กูท้องไม่มีพ่อว่ะมึง..ฮึก..ฮือออ...กูจะเอาปัญญาที่ไหนไปเลี้ยงลูกว่ะมึง...) ผลตรวจร่วงหล่นลงพื้น..ร่างเธอทรุดลงร้องให้ราวกับจะขาดใจ

พิมเสนมองเหตุการณ์ด้วยความเข้าใจ ถ้าเป็นเธอท้องไม่มีพ่อก็เหมือนหมดอนาคต ไม่มีปัญญาพอที่จะเลี้ยงเด็ก..

"เดียร์ ถึงเด็กจะไม่มีพ่อก็ไม่เป็นไรมึงยังมีกูนะเดียร์.."

(พิมพ์กูขอโทษนะมึง กูคิดมาตั้งแต่วันแรกแล้ว วินาทีสุดท้ายกูขออยู่กับมึงได้มั้ย..ฮึก..กูฝากดูแลแม่กับยาย กูฝากขอโทษพวกท่าน แล้วก็ขอบคุณมึงที่ผ่านมา..จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต..มึงก็เป็นคนเดียวที่กูไว้ใจใหรู้ได้ทุกเรื่อง..กู..ร..รักมะ.. ปั้งง!!!)

"กรี๊ดดดดดดดด...ฮึก..เดียร์มึงอย่าทำแบบนี้..ฮืออ" ภาพตรงหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฎคือร่างไร้วิญญานที่นอนจมกองเลือด ในมือมีปืนกระบอกสั้น..เสียงกรี๊ดของเธอทำให้อิงอรผู้เป็นแม่เดินเข้ามาในห้องมาดูพอดี หล่อนสตั้นไปกับภาพตรงหน้าไม่ต่างจากพิมเสน..

เอี๊อด... ร่างหนาของใครบางคนที่มาได้ยินเหตุการณ์ทุกอย่างเดินแทรกตัวเข้ามาในห้อง พระรามแง้มประตูฟังก่อนหน้านี้แล้วและได้ยินทุกอย่าง..

มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสภาพศพ แล้วจู่ๆปลายสายก็ถูกตัดไป..

"ฮึกก ฮือออ ทำไม ทำไมเดียร์ต้องมาตายด้วย สะใจนายรึยังพระราม สะใจรึยังกับความมั่วของนาย รู้สึกอะไรบ้างมั้ย!? ฉันถามว่านายรู้สึกอะไรบ้างมั้ย!" พิมเสนเดินไปกระชากคอเสื้อของพระรามเขย่าด้วยอารมณ์คลุ่มคลั่ง

"ฉันบังคับให้เพื่อนเธอฆ่าตัวตายหรอ ยัยนั้นฆ่าตัวตายเอง.."

"นายกล้าพูดออกมาได้ยังไง ถึงนายไม่ได้เอ่ยปากบังคับแต่การกระทำของนายมันพรากชีวิตคนไป ถ้านายรับผิดชอบตั้งแต่แรกเพื่อนฉันคงไม่ต้องมาตายแบบนี้! ฮึก"

"ก็ถ้ายัยนั้นเอาหลักฐานมายืนยันตั้งแต่แรก ฉันก็จะรับผิดชอบแล้วไหมว่ะ!?"

"นายควรรับผิดชอบตั้งแต่รู้ว่าเดียร์ท้องแล้ว!"

"แล้วมันพลาดไปแล้วจะให้ทำไง!"

"...." พิมเสนพูดอะไรไม่ออก มือบางเสยผมขึ้นแล้วก้มหน้าร้องให้สะอึกสะอื้นตัวโยน เธอเสียใจราวจะขาดใจ..

"อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเก็บเป็นความลับระหว่างเราให้มิดด้วย ว่าฉันเคยทำผู้หญิงท้อง.."

"...." พระรามกระชากร่างเล็กเข้ามาหาร่างตัวเองแล้วก้มหน้ากระซิบที่ข้างหูเธอ..

"ไม่งั้นคนที่ท้องไม่มีพ่อต่อไปอาจจะเป็นเธอ.."

.

.

.

โปรดทำใจ กับความเลวระดับล้านเลเวลของพระเอกไรท์555555555555555 นี้แค่เริ่มต้น หึหึ

ปล.NC คู่รองไรท์อัปตอนจบเรื่องนะคับ เผื่อขยัน5555555555555 ขึ้นอยู่กับกำลังใจจากรีดเดอร์ทุกคนเลยจริมๆ

Next...

"เดี๋ยวนี้ชอบหาเรื่องใส่ตัวนะ.."