ริมทะเล

"ตกลงมึงสนใจรุ่นนี้เหรอ …"ขันทองถามไทม์ ในระหว่างที่ไทม์นั่งคุยกับเขาในออฟฟิศของโชว์รูม ในช่วงบ่ายๆของวันหยุด หลังจากที่เขาไปกินข้าวกลางวันกับแม่มาแล้ว บ่ายๆไทม์ก็โทรมาหาเขา แล้วถามเขาว่า มาหาเขาได้ไหม ไทม์สนใจรถนำเข้าหนึ่งในรุ่นที่เขานำเข้ามา ที่เหลืออยู่สามคัน เขาก็เลยบอกว่ามาได้ และเขาก็นั่งทำงานอยู่ที่โชว์รูมด้วย ไทม์ก็เลยมาหาเขาหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

"อือ…กูเอาคันนี้แหละสวยดี …"ไทม์พยักหน้าตอบรับขันทอง โดยที่สายตาของเขามองรถ รุ่นที่เขาบอกว่าอยากได้ในไอแพดไปด้วย เขาดูตัวถังและอ่านรายละเอียดต่างๆในไอแพด หลังจากที่เขาดูของจริงมาแล้ว 

"อยากลองรถไหมล่ะ ขับไปหาอะไรกินที่หัวหินกันไหม ถ้าไปก็ต้องรีบไปนะ เพราะถ้าช้ากว่านี้อีกครึ่งชั่วโมง รถติดเป็นอัมพาตแน่ๆ แล้วเราจะออกจากกรุงเทพไม่ได้อีก ฮ่าๆ …"ขันทองมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง แล้วบอกไทม์ขำๆ

"ไปสิ อยากลองรถเหมือนกัน แต่ยังไม่เท่าเป้าหมายที่เราจะไปเลยนะ อยากไปกินอาหารทะเลอยู่พอดี หรือเราจะไปพักที่นั่นด้วยดีล่ะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ เรากลับตอนสายๆหรือช่วงเย็นก็ได้ ถือโอกาสไปเที่ยวด้วย …"ไทม์เห็นด้วยในทันที ที่ขันทองเสนอมา 

"งั้นไปกันเลยไหม เดี๋ยวพวกเสื้อผ้าหรือของใช้ ถ้าเราจะค้างคืนจริงๆ เราค่อยหาซื้อเอาข้างหน้าก็ได้ …"ขันทองชวนไทม์อย่างนึกสนุก

"ไปเลยสิ รออะไรล่ะ ฮ่าๆ …"ไทม์พูดพร้อมกับลุกขึ้น ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา ที่จะได้ไปเที่ยวกับเพื่อน โดยที่ไม่ได้นัดหมายกันล่วงหน้า หรือเตรียมการอะไรเอาไว้เลย

"เดี๋ยวที่พักเราค่อยหาไปด้วยในรถ ระหว่างที่เดินทางก็แล้วกันนะ ฮ่าๆ …"ขันทองเองก็อดขำไม่ได้ ที่เขากับไทม์ ชวนกันไปเที่ยวอย่างกะทันหันแบบนี้ เขาคิดว่าเป็นผู้ชายมันก็ดีเหมือนกัน ที่จะไปไหนมาไหน ไม่ต้องคิดห่วงอะไรมากมายนัก 

"ตื่นเต้นว่ะ  นี่เป็นรถคันแรกเลยนะ ที่กูตัดสินใจซื้อเอง โดยที่ไม่ได้ปรึกษาที่บ้าน …"ไทม์พูดด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น หลังจากที่เขาได้ขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยของรถ คันที่เขาได้ตกลงซื้อกับขันทองแล้ว 

"เห๊ย…ย แล้วที่บ้านมึงจะไม่ว่าอะไรเหรอ มันไม่ใช่ราคาบาทสองบาทนะเว้ย …"ขันทองถามด้วยนํ้าเสียงที่ตกใจเล็กน้อย เพราะรถที่ไทม์ตกลงจะซื้อคือ Aston Martin DBS Superleggera สีดำ ราคายี่สิบเก้าจุดเก้าล้านบาท จะไม่ให้เขาตกใจได้ยังไง แต่สำหรับเขามันเป็นเรื่องปกติ เพราะว่าเขาซื้อมาขายไปอยู่แล้ว

"ไม่ใช่ปัญหา กูเอาเงินส่วนตัวซื้อ ไม่ได้ขอพ่อแม่ มึงอย่าทำหน้าอย่างนั้น ฮ่าๆ กูเอาเงินที่ปู่กับย่าเขาแอบยกมรดกส่วนตัวของเขาให้กู ฮ่าๆ …"ไทม์ขำขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ที่เขาเห็นหน้าที่ตกใจของขันทองแล้ว 

"อ้าวเหรอ…งั้นก็แล้วไป เฮ้อ…!! …"ขันทองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"แล้วกูก็เพิ่งจะเบิกมาใช้ได้วันนี้ด้วย …"ไทม์พูดพร้อมกับสตาร์ทรถ แล้วค่อยๆออกรถไปที่ถนนใหญ่อย่างระมัดระวัง เพราะว่าเขายังไม่ชินกับระบบของรถ คันที่เขากำลังขับอยู่ เขาแค่ศึกษามาคร่าวๆ หลังจากที่เขามาดูรถกับขันทองและพวกของเดชคุณไปเมื่อวันก่อน

"อย่าบอกนะ…!! …"

"ใช่…วันนี้วันเกิด อายุครบยี่สิบปีของกู …"ไทม์หันไปสบตากับขันทองแว็บหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันไปมองทางต่อ

"เห๊ย…ย แล้วทำไมไม่บอก แล้วพวกศรัณย์กับสตาร์ล่ะ พวกนั้นรู้ไหม …"ขันทองถามด้วยนํ้าเสียงที่ตกใจ

"รู้…พวกมันส่งคำอวยพรมาตั้งแต่เช้าแล้ว แต่พวกกูไม่อะไรมากกับวันเกิดอยู่แล้ว ก็เหมือนกับวันอื่นๆนั่นแหละ แต่สำหรับกู วันนี้เป็นวันที่กูรอคอย ที่จะได้ใช้เงินมรดกที่กูได้มาจากปู่กับย่าซะที หึหึ …"ไทม์พูดติดตลกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะขำออกมาเบาๆ

"สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย น่าจะบอกล่วงหน้า จะได้เตรียมของขวัญให้ …"ขันทองพูดอย่างรู้สึกผิด

"แค่มึงออกมาเที่ยวด้วย ก็ถือว่าเป็นของขวัญของกูแล้ว …"ไทม์พูดโดยที่สายตาของเขาก็ยังมองทางข้างหน้าอยู่ 

"งั้นตลอดทริปนี้กูเลี้ยงเอง ถือว่าเลี้ยงวันเกิดเพื่อนก็แล้วกัน …"ขันทองหันไปมองใบหน้าด้านข้างของไทม์ ก่อนที่เขาจะบอกไทม์อย่างอารมณ์ดี

"จริงเหรอ ขอบใจมาก …"ไทม์หันไปสบตากับขันทองแว็บหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันไปมองทางต่อ

"เป็นไง ขับดีไหม …"ขันทองถามขึ้น หลังจากที่ไทม์ขับรถมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว 

"ที่สุดอ่ะ ได้รถคันนี้มา เป็นเวลาที่เหมาะสมมาก …"ไทม์พูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"เออ…อ ลืมเลย ว่าจะหาที่พักไปด้วย …"ขันทองพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะหยิบมือถือขึ้นมา เพื่อที่จะหาที่พักในคืนนี้ไปด้วย

"หรือว่าจะไปพักโรงแรมของที่บ้านกู …"ไทม์ถามขึ้น ซึ่งตัวเขาเองไม่อยากไปพักนัก เพราะว่าเขาอยากไปแบบส่วนตัวจริงๆ ไม่ให้ที่บ้านรู้ว่าเขาไปที่ไหน

"แล้วมึงอยากไปพักไหมล่ะ กูยังไงก็ได้นะ เอาไง …"ขันทองถามอีกครั้ง เพราะเขาเห็นไทม์เงียบ เหมือนกับกำลังใช้ความคิดอยู่

"หาที่พักที่อื่นเถอะ กูอยากไปแบบเงียบๆดีกว่า …"ไทม์พูดขึ้น ก่อนที่เขาจะหันมาสบตากับขันทอง แล้วหันกลับไปมองทางต่อ

"ได้เลย…รอแป๊บ เดี๋ยวจัดให้ ฮ่าๆ …"ขันทองหัวเราะอย่างชอบใจ กับการที่ได้มาเที่ยวของเขากับไทม์ในครั้งนี้ 

"อยากพักแบบบังกะโลมากกว่าโรงแรม เพราะว่าเราพักแค่คืนเดียว แล้วเอาที่คนไม่พลุกพล่านอ่ะ …"ไทม์พูดขึ้น โดยที่สายตาของเขายังมองทางอยู่

"โอเค …"ขันทองพยักหน้ารับคำ พร้อมกับหาที่พักในมือถือไปด้วย

"แถวนี้ของขายเยอะดี เราซื้อของใช้ตรงนี้ดีไหม ก่อนที่จะเข้าที่พัก …"ไทม์ถามขันทองพร้อมกับมองสองข้างทางไปด้วย ตอนนี้เขาขับรถช้ามาก เพราะเข้ามาในเขตชุมชนแล้ว และเขาก็อยากดูของข้างทางไปด้วย บวกกับไม่ได้รีบอะไร ทำให้ไม่ต้องขับรถเร็ว

"เอาสิ หรือเราจะหาอะไรกินแถวนี้ดี เราจะได้ไม่ต้องหาอะไรกินอีก พอถึงที่พัก ก็พักได้เต็มที่เลย หรือว่าเล่นนํ้าทะเลให้เต็มที่ไม่ต้องห่วงเรื่องกินอีก …"ขันทองสบตากับไทม์แล้วถามความเห็นของไทม์ไปด้วย

"ได้...งั้นหาที่จอดรถก่อนนะ …"ไทม์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนที่เขาจะหาที่จอดรถตามที่ตัวเองพูด

"ร้านนี้นะ ติดริมทะเลลมเย็นดีด้วย ..."ไทม์ถามขันทองพร้อมกับมองบรรยากาศโดยรอบไปด้วย

หลังจากที่พวกเขาจอดรถเสร็จแล้ว พวกเขาก็หาซื้อของใช้กัน ซึ่งไม่ได้ซื้ออะไรมาก เพราะว่าพักกันแค่คืนเดียว ตื่นเช้ามาพวกเขาก็จะกลับกันเลย และพอซื้อของเสร็จ พวกเขาก็เอาของที่ซื้อไปเก็บไว้บนรถ ก่อนที่พวกเขาจะเดินมาหาร้านอาหารกัน

"อือ...ร้านนี้แหละ บรรยากาศน่านั่งดีนะ ..."ขันทองพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปในร้าน โดยที่มีพนักงานหาที่นั่งให้

"มึงสั่งเต็มที่เลย เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง อ่ะนี่เมนู …"ขันทองบอกไทม์อย่างอารมณ์ดี ก่อนที่เขาจะยื่นเมนูให้ไทม์ และด้วยที่ไทม์ไม่ทันได้มอง มือของเขาไปสำผัสที่ปลายนิ้วมือของขันทองเข้า แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะถือว่าเป็นเรื่องปกติ เรื่องแบบนี้มันสามารถเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว  

"งั้นกูไม่เกรงใจแล้วนะ  (โอมจิตคิดถึงลำโพง กูจะเสกให้ช้างกินช้างก็ลืมโขลง กูจะเสกให้โขลงกินโขลงก็ลืมไพร ขันทองอยู่มิได้ร้องไห้มาหากู โอมสวาหะ) หือ...? ..."

"เป็นอะไรวะ มึงมองหาอะไร ..."ขันทองถามไทม์ด้วยความสงสัย เพราะว่าไทม์มองซ้ายมองขวาเหมือนกับหาอะไรอยู่

"เหมือนมีผู้หญิงมาบริกรรมคาถาอะไรอยู่แถวนี้อ่ะ ..."

"กูไม่ได้ยินนะ ..."ขันทองพูดพร้อมกับมองหน้าไทม์ด้วยความแปลกใจ

"รีบสั่งเถอะ กูอยากไปที่พักแล้ว ..."ไทม์สบตากับขันทองแล้วพูดขึ้น เขามั่นใจว่าหูของเขาฟังไม่ผิดแน่ เพราะว่าบทสวดท่องถึงสามจบ แล้วเขาก็ได้ยินชัดเจนด้วย และเขาจะไม่ห่วงเลย ถ้าไม่มีชื่อของขันทองอยู่ในบทสวดนั้นด้วย

"งั้นสั่งกลับไปกินที่บังกะโลนะ ..."ขันทองถามไทม์อย่างขอความเห็น เพราะว่าเขาเห็นหน้าของไทม์แล้ว เหมือนมีความกังวลใจอยู่ในสีหน้า

"อือ ..."ไทม์พยักหน้าอย่างเห็นด้วยในทันที เพราะว่าเขารู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่เขาได้ยินยังไงก็ไม่รู้ 

"เดี๋ยวกูสั่งเองนะ น้องครับ ..."ขันทองยกมือเรียกพนักงานของร้านให้มาหาเขา หลังจากที่เขาบอกไทม์ว่าเขาจะสั่งเอง เพราะเขาเห็นหน้าของไทม์แล้ว เหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง

...

"บังกะโลติดริมทะเลด้วย เข้าใจหาดีนะ ..."ไทม์ชมขันทองขึ้น หลังจากที่พวกเขามาถึงที่พักกันแล้ว และบังกะโลที่พวกเขาพัก มันติดกับทะเลอย่างที่เขาคิดเอาไว้เลย

"ดีนะที่ยังมีว่างอยู่ ปกติวันหยุดแบบนี้ จะไม่มีห้องพักว่างแล้วนะ ..."ขันทองมองไปรอบๆอย่างพอใจกับที่พัก

"เข้าห้องพักกันเถอะ มึงหิวแล้วใช่ไหม ..."ไทม์ถามขันทองพร้อมกับใช้กุญแจไขห้องเข้าไปด้วย

แกร๊ก

"อือ...เราไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะด้านโน้นไหม กินไปด้วย ชมบรรยากาศริมทะเลไปด้วย ..."ขันทองถามขึ้น ก่อนที่เขาจะยกของใช้ที่ซื้อมา เอาไปเก็บไว้ที่โต๊ะมุมห้อง

"ได้สิ มึงจะเล่นนํ้าด้วยไหม คงจะเล่นแหละเนาะ ซื้อกางเกงขาสั่นมาแล้วหนิ หึหึ ..."ไทม์ถามขันทองพร้อมกับยิ้มที่มุมปากไปด้วยเล็กน้อย

"เล่นสิ มึงลงเล่นด้วยกันนะ ..."ขันทองบอกไทม์ ก่อนที่เขาหยิบกางเกงขาสั้น ที่เพิ่งซื้อมาจากที่หน้าหาด เอามาใส่ทันที หลังจากที่เขาถอดกางเกงตัวเก่าออกไปแล้ว โดยที่ไม่ต้องเข้าไปเปลี่ยนในห้องนํ้า เพราะผู้ชายด้วยกัน เขาไม่สนใจอยู่แล้ว

"เปลี่ยนเลยเหรอ ไม่รอให้กินข้าวก่อนเหรอ ..."ไทม์เหลือบตามองขันทองที่เปลี่ยนกางเกงอยู่ โดยที่ไม่มีความเขินอายสักนิดที่มีเขาอยู่ด้วย

"เปลี่ยนเลยสิ มึงก็เปลี่ยนเลยด้วย นั่งกินข้าวกันไปเรื่อยๆไม่ต้องรีบ เดี๋ยวกูออกไปจัดจานรอ มึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบตามมานะ ..."ขันทองบอกไทม์ ก่อนที่เขาจะยกถุงอาหารที่ซื้อมา เดินออกไปที่หน้าห้อง 

"อือ...เดี๋ยวกูตามไป ..."ไทม์ตอบรับคำของขันทอง ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนกางเกงของตัวเองบ้าง 

"นํ้าจิ้มโคตรน่ากินเลยว่ะ ..."ขันทองพูดพร้อมกับแกะเปลือกกุ้งไปด้วย หลังจากที่เขาออกจากห้องมาแล้ว เขาก็จัดการอาหารที่ซื้อมาทุกอย่างใส่จานชาม ที่พวกเขาขอให้พนักงานจัดเตรียมเอาไว้ให้ ในระหว่างที่พวกเขาเดินทางมาที่พัก พนักงานก็จัดให้อย่างรวดเร็วทันใจ

"เห็นปลาหมึกย่างแล้ว คิดถึงตอนที่พวกเราไปเที่ยวที่ภูเก็ต ตอนปิดเทอมเนาะ กินกันแทบอ้วกเลย เล่นซื้อมาชนกันเป็นสิบกิโลเลย ฮ่าๆ ..."ไทม์พูดขึ้นขำๆ 

"ใช่...แต่มันก็อร่อยนะเว้ย โคตรชอบเลย สดกรอบดี หือ...? ..."

"เป็นอะไร สะบัดหน้าทำไม ..."ไทม์ถามขันทองขึ้นทันที ที่เขาเห็นขันทองกำลังจะเอากุ้งเข้าปาก แต่ขันทองก็หยุดอึ้งอยู่สักพัก ถึงจะค่อยๆเอาเข้าปากช้าๆ เหมือนคิดหรือเห็นอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ ก่อนที่จะสะบัดหน้าไปมา

"ไม่รู้ว่ะ จู่ๆหน้าของนาดาก็ลอยเข้ามาในหัวของกู ..."ขันทองหยุดกินแล้วนั่งนิ่งสักพัก เพราะว่าเขาสลัดใบหน้าของนาดาออกไปจากหัวไม่ได้

"ทำไมเหรอ มึงรู้สึกชอบนาดาขึ้นมาแล้วเหรอ ..."ไทม์ถามขันทองพร้อมกับจ้องหน้าของขันทองไปด้วย

"บ้า...!! จู่ๆมันก็ลอยมาเองในความรู้สึก มึงก็รู้ดี ว่ากูปฏิเสธนาดามาตลอด หือ...? ..."ขันทองพูดพร้อมกับสะบัดหน้าไปด้วย เพราะเขาเห็นใบหน้าของนาดาในหัวของเขาชัดขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเขารู้ตัวเอง ว่าเขาไม่มีทางชอบนาดาเด็ดขาด แต่ทำไมตอนนี้ใบหน้าของนาดาถึงได้ชัดเจนในความรู้สึกของเขาขนาดนี้

"มึงรู้สึกยังไง มันขัดกับความรู้สึกที่แท้จริงของมึงเหรอ ขันทอง...!! เข้าห้องกัน...เร็ว...!! ..."ไทม์ไม่พูดเปล่า เขาดึงแขนของขันทองเข้าไปในห้องพักด้วย

แกร๊ก

"ขันทอง...มึงนั่งลงแล้วทำสมาธิให้นิ่ง กำหนดจิตอยู่กับลมหายใจเข้าออกของตัวเอง สิ่งที่มึงเจออยู่ มันเป็นความรู้สึกของมึงจริงๆ หรือว่ามันเกินธรรมชาติ ..."ไทม์ดึงแขนของขันทองเข้าห้อง แล้วกดล็อคประตูห้องไปด้วยอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะจัดท่าให้ขันทองนั่งในท่าขัดสมาธิอย่างรวดเร็ว

"อือ …"ขันทองเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย

"หลวงปู่ครับ ช่วยผมด้วยครับ …"ไทม์นั่งขัดสมาธิแล้วสื่อจิตหาหลวงปู่ให้ช่วย หลังจากที่ขันทองทำตามที่เขาบอกแล้ว