04 เสียงคุ้นๆ

คอนโดxxx

"อื้อ...ปวดหัวชะมัด!" ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมองอะไรต่อมิอะไร เธอตื่นเพราะอาการปวดหัวที่แล่นจี๊ดเข้ามาอย่างกะทันหัน

"ลุกมากินข้าวก่อนสิหมวย จะได้กินยา" ลี่ยกถาดอาหารเดินเข้ามาในห้องของหมวย

"อื้อ...ยังไม่หิวอ่า ลี่กินก่อนเลยนะ" หมวยพูดอู้อี้ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกรอบนึง

"สายแล้วนะหมวย มากินข้าวเร็วจะได้กินยาแก้ปวด"

"หึ" เธอเค้นเสียงตอบ

"หมวย...อย่าลืมนะว่าหมวยต้องกินยาประจำของหมวยด้วย ถ้าไม่กินให้ตรงเวลา ไม่กินประจำต่อเนื่องก็จะไม่หายขาด จำที่หมอบอกได้ไหม"

"หือ?" เธอค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งทำหน้าหงอยเป็นหมาเหงา "เมื่อไหร่จะหายสักที ไม่อยากเป็นเลยอะ ทรมานฮึกก"

"เดี๋ยวก็หายนะ เรารักษามาค่อนทางแล้ว อีกนิดเดียว"

"....." หมวยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงเพราะถูกเพื่อนๆล้อเลียนจนเก็บกด อยู่กับใครก็ไม่ได้เพราะเธอเหมือนแกะดำ สิ่งพวกนี้ทำให้เธอคิดอยู่ตลอดว่าเธอไม่มีความสำคัญกับใครเลย

จนเธออยากจะฆ่าตัวตายตัดปัญหาเหล่านี้...

จนกระทั่งได้ไปเรียนต่างประเทศ เธอได้เจอกับเพื่อนใหม่ ๆ สังคมที่ไม่มีการล้อเลียนหน้าตา รูปร่าง ผิวพรรณ ทุกอย่างเป็นระเบียบหมด จนหมวยเธอเริ่มอาการดีขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ยังต้องคอยพบจิตแพทย์เพราะอาการที่เธอเป็นอยู่ มันหนักถึงขั้นฆ่าตัวตายได้เลย

หมวยเปลี่ยนนิสัยตัวเองเพื่อปกปิดอาการที่เป็นอยู่ ไม่อยากให้ใครมองเธอว่าเป็นตัวประหลาด ขี้โรค เธอกลายมาเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสขึ้นมาก การที่เธอยอมปล่อยวาง ไม่คิดอะไร ไม่เอาอะไรมาคิดให้หนักสมอง มันทำให้เธอโล่งใจไปได้เยอะเลย และมันก็สอนให้เธอได้รู้ว่า เธอเดินด้วยขาตัวเอง เงินที่ได้ก็มาจากหงาดเหงื่อของเธอเอง เธอไม่ได้ยืมขาใครมาเดิน ไม่ได้ขอเงินใครกิน

"เราอยากออกไปข้างนอกอ่ะลี่"

"จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวคืนนี้หมวยก็ออกเที่ยวอีก พักผ่อนเถอะจะได้หายเร็วๆ พักผ่อนเยอะๆ"

"ไม่รู้สิ แต่ไม่อยากอยู่ห้องเลย มันน่าเบื่อ มันจำเจ"

"ถ้าอย่างนั้นกินข้าวกินยาก่อนนะ เดี๋ยวเราไปดูหนังที่ห้างกัน"

"โอเค"

หมวยนั่งกินข้าวที่เอมมิลี่เตรียมมาให้จนหมด เอมมิลี่เป็นเพื่อนที่มีปัญหาไม่ต่างจากหมวยเลย เพียงแต่ว่าเธอไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกับหมวย แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของหมวยดีเธอจึงคอยดูแลหมวยอยู่ตลอด

........

เวลาต่อมา

"หมวยเสร็จหรือยัง!" เสียงเอมมิลี่ตะโกนดังมาจากทางด้านนอก

"ใกล้จะเสร็จแล้วรอแป๊บนึงนะ" หมวยเธอตะโกนตอบกลับไปก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้า ทาครีมบำรุงหน้าแล้วคว้ากระเป๋าสะพายเดินออกไป

"...หมวย"

"หือ...มีอะไรหรือเปล่า?"

"เวลาหมวยไม่แต่งหน้าก็ดูน่ารักใสๆไปอีกแบบนึงนะ" เอมมิลี่ยิ้มให้

"บ้า! อย่ามาชมกันแบบนี้สิ เราเขินเป็นเหมือนกันนะ"

"เราพูดจริงๆนะ ตอนนี้หมวยไม่ได้เป็นแกะดำไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่อีกแล้วนะ ตอนนี้หมวยคือคนสวย สวยมากๆเลยด้วย"

"พอ ๆ เราไปกันดีกว่า"

หมวยและเอมมิลี่พากันมาที่ห้างใหญ่ใกล้ๆกับคอนโดของพวกเธอ โดยมีล็อกเกอร์เพื่อนสนิทอีกคนที่เป็นผู้ชายเป็นคนขับรถมาให้

ห้างxxx

"เข้าไปด้านในกันก่อนเลยนะ เราขอทำธุระแป๊บนึงแล้วจะเดินตามเข้าไป" ล็อกเกอร์หันมาพูด ขณะที่ทั้งสองกำลังเตรียมตัวลงจากรถ

"นายจะดูหนังกับพวกเราด้วยหรือเปล่าล็อคเกอร์เราจะได้ซื้อตั๋วหนังเผื่อเลย?" หมวยถาม

"ไม่อ่ะมันน่าเบื่อ พวกเธอดูกันไปเลย"

"โอเค อาจจะนานหน่อยนะ นายรอได้ใช่ไหม" เอมมิลี่ถาม

"รอได้ๆ" ล็อกเกอร์ตอบ

จากนั้นสองสาวก็พากันเดินลงมาจากรถ พากันมุ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่ขายตั๋วหนัง

"ดูเรื่องอะไรดีล่ะหมวย"

"อืม....เรื่องนี้ก็ได้ น่าดูเหมือนกัน"

"หนังผีเนี่ยนะ!?" เอมมิลี่ตกใจ เพราะส่วนตัวของเธอไม่ค่อยชอบหนังแนวสยองขวัญเรื่องผีเท่าไร

"อื้อใช่" หมวยพยักหน้าตอบ

"โอเค ซื้อตั๋วหนังเรื่องxxแถวนี้สองที่ค่ะ" เอมมิลี่หันไปคุยกับพนักงานขายตั๋วหนัง

"รอสักครู่นะครับ เวลาฉายภาพยนตร์เรื่องนี้อีกสองชั่วโมงนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

"เราไปไหนกันก่อนดีล่ะ กว่าหนังจะฉายก็อีกตั้งสองชั่วโมงเลย" เอมมิลี่ถาม

"กินไอติมก่อน แล้วก็ไปเดินดูเสื้อผ้ากัน" หมวยบอก

"โอเค..."

ทั้งสองคนพากันไปเดินเล่นเพื่อรอเวลาที่หนังจะฉาย แก้เบื่อ แก้เซ็ง

"เสื้อผ้ามีแต่สวยๆทั้งนั้นเลยเนอะลี่"

"ซื้อสิ"

"ไม่อาวอ่ะ เสื้อผ้าอยู่ที่ห้องมีตั้งเยอะแยะ เก็บไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า สวยมากแต่งดจับจอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า" หมวยหัวเราะลั่น

"เบา ๆ หน่อยสิหมวย รักษาภาพพจน์หน่อย" เอมมิลี่รีบเตือน

"คร้าบแม่ลี่ ขอโทษคร้าบ" หมวยพูดล้อเลียน

"หมวย!"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"ไอ้หมวยบ้า!" เอมมิลี่ดุหมวยแก้เขินก่อนจะรีบเดินหนีไป

"เดี๋ยวก่อนสิลี่ รอด้วย" หมวยตะโกนตามหลัง แล้วรีบวิ่งตามเอมมิลี่ออกไป

........

ขวับ!!

"ห่าอะไรของมึงวะไอ้ศึก หันหาอะไรของมึง?" อาวุธเอ่ยถาม ขณะที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ดีๆแต่แล้วชนะศึกก็หันหน้าขวับไป ทำเอาอาวุธและปืนใหญ่นั่งงงไปตามๆกัน

"เดี๋ยวกูมา!" ชนะศึกวางช้อนลงแล้วรีบเดินออกมาจากร้านอาหาร เขาหันมองซ้ายมองขวาด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน

"สรุปมึงเป็นอะไรของมึงไอ้ศึก?" ปืนใหญ่ถาม

"กูได้ยินเสียงคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน แต่กูนึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร"

"แล้วใครล่ะ มึงวิ่งออกไปมึงเจอใครหรือเปล่า?" อาวุธถาม

"หึไม่เจอ"

"หูแว่วไปเองหรือเปล่ามึงอ่ะ ฤทธิ์ยาปลุกเซ็กซ์เมื่อคืนยังไม่หมดหรือเปล่า" ปืนใหญ่พูดติดตลก

"ไอ้ห่า! เดี๋ยวกูยันโครมตกโต๊ะ" ชนะศึกหันไปจ้องหน้าปืนใหญ่

"พอ ๆ เลิกตีกันได้แล้วพวกมึง มากินข้าวไม่ได้มาสนามมวย รีบๆกินกันเถอะ จะได้รีบไปทำงานต่อ" อาวุธเอ่ยตัดบทขึ้นมา

เป็นเพื่อนกันถึงแม้จะโตกันจนป่านนี้แล้ว แต่ก็ยังไม่วายหาเรื่องตีกันได้ตลอด เหมือนกับเด็กสามขวบที่ทะเลาะกับเพื่อนเพราะพูดไม่ถูกใจกัน

มีเรื่องเดียวที่เขาพร้อมใจกันสามัคคี นั่นก็คือ เรื่องเซ็กซ์