3

เวลาต่อมา....

"ถ้ามีนไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปบังคับหรอกไอ้เมษ"

"แต่ลูกกูจะอยู่ได้ยังไงคนเดียวกูก็เป็นห่วงลูกกูเหมือนกันนะไอ้ตั้ม"

"ถ้าเรื่องนั้นพี่เมษไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพิมจะช่วยดูแลแกให้"

"อืมมมใช่ กูกับพิมปรึกษากันแล้วว่าจะช่วยดูแลหนูมีนเอง กูกับพิมก็รักแล้วก็เอ็นดูหนูมีนเหมือนลูกสาวคนนึง มึงไม่ต้องห่วงหรอก มึงไปทำงานอย่างสบายใจได้"

"นะคะพ่อ ให้มีนอยู่ที่นี่นะ มีนสัญญาจะไม่ดื้อไม่ซนจะเชื่อฟังน้าพิมลุงตั้มทุกอย่างเลย พ่อไม่ต้องห่วงมีนเลย"

"เห้ออออ พ่อก็มีลูกสาวอยู่คนเดียวจะไม่ให้พ่อเป็นห่วงได้ไงล่ะลูก แล้วอีกอย่างเราไม่เคยห่างกันไปไหนไกลๆเลย"

"ไว้ปิดเทอมมึงก็ส่งตั๋วมาให้มีนบินไปหามึงที่โน่นก็ได้นี่หว่า"

"แล้วพี่เมษกะว่าจะไปอยู่ที่นั่นกี่ปีคะ"

"ก็ยังไม่รู้อ่ะ แต่ตามสัญญาก็สิบปี แต่ถ้าที่นั่นรายได้มันดีมากๆก็อาจจะอยู่ยาวๆไปเลย แต่ก็ใช่ว่าจะอยู่ตลอดไปหรอกนะเพราะไม่ว่ายังไงเมืองไทยก็คือบ้านเกิดยังไงพี่ก็ต้องกลับมา"

สรุปแล้วพ่อก็ยอมใจอ่อนให้เธออยู่ที่นี่โดยอยู่ในความดูแลของน้าพิมกับลุงตั้ม แต่พ่อก็ได้มีข้อตกลงกับเธอก็คือว่าถ้าเธอจะอยู่ที่นี่พ่อก็จะให้อยู่แต่พ่อบอกว่าถ้าเรียนจบมหาลัยแล้วเธอต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่นู่นโดยไม่มีข้อแม้ซึ่งเธอก็ตอบตกลงในทันทีเพราะเธอคิดว่าอีกตั้งหลายปีที่จะให้เธอทำใจก่อนจะไปอยู่ที่โน่นมีนา....

ปัจจุบัน

"กว่าจะเปิดประตูได้เนอะมึงอ่ะ" เธอพูดกับไอ้ตาร์แล้วก็ใช้หางตามองยัยกี้ที่ทำลอยหน้าลอยตาได้น่าตบมากก่อนจะผลักมันทั้งสองคนให้พ้นทางจนทั้งสองคนเซไปชนกับขอบประตู

"โอ๊ะ มึงจะผลักกูทำไมวะ"

"นั่นสิไม่พอใจอะไรหรือเปล่าจ๊ะมีนนนน"

"นั่นดิ มึงรมณ์เสียไรมา"

"ถอยไป เกะกะ!!! " เธอหันไปตะคอกใส่หน้ามันก่อนจะเดินเข้าห้องด้วยความเหนื่อยและเมื่อยล้าเนื่องจากตอนนี้เธอเพลียมากอยากพักผ่อนเพราะวันนี้ตอนเลิกเรียนเสร็จเธอได้ไปช่วยพี่ปีสี่รับน้องปีหนึ่งจนค่ำแล้วพอกลับมาถึงห้องก็เข้าไมไ่ด้อีก

"เชี๊ย!!! อะไรวะเนี้ย" เธอแทบลมจับเมื่อเห็นสภาพห้องที่เละเทะหมอนอิงโซฟาหล่นกระจัดกระจายนึกว่าโดยยกเค้า ตรงพื้นห้องก็เจอกับเศษซากถุงยางที่ใช้แล้วถูกทิ้งเกลื่อนหลายอันคงไม่ต้องถามว่าใครทำ แทนที่เธอจะได้กลับมาพักผ่อนกลับกลายเป็นต้องทำความสะอาดโคตรเบื่อเลยจริงๆ เธอทำไมด่ามันไปแต่มันคงไม่รู้สึกหรอกเพราะมันไม่อยู่ สงสัยออกไปส่งกิ๊กของมันนั่นแล่ะ

"เห้ออออ" เธอนั่งถอนหายใจหลังจากทำความสะอาดห้องจนกลับมาสะอาดเรียบร้อยเหมือนก่อนที่เธอจะออกไปเรียน

เธอนั่งหลับตาพักสายตาที่โซฟากะว่าหายเหนื่อยแล้วจะไปอาบน้ำนอน

"อ่ะ ค่าจ้าง" เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาแตะที่แก้ม

"อะไรของมึง"

"รวมมิตรกะทิสดของโปรดมึงไงกูอุส่าห์ไปเข้าคิวรอเลย คนโคตรเยอะ"

"ขอบใจแต่...ทีหลังไม่ต้อง เพราะมึงควรจะรีบกลับมาช่วยกูทำความสะอาดห้อง"