บบที่ 7 ห้ามปากโป้ง

3 ชั่วโมงต่อมา

ด้านวาคิมเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วนั้น ทว่ากับยังอยู่ในชุดคุมอาบน้ำเช่นเดิม สายตาคมเข้มเหลือบมองนาฬิกาตั้งแต่เนเน่หอบชุดเข้าออกจากห้องนี้ไปนี้ผ่านไป 3 ชั่วโมงแล้ว แต่กับไม่มีท่าทีว่ายัยผู้หญิงปากแจ๋วนั้นจะกลับมาสักที ทั้งที่ตอนนี้เลยเวลาเช็คเอ้าท์มาครึ่งชั่วโมงแล้ว วาคิมจะตามชุดของตนกับพนักงานในโรงแรม

!! ก๊อก !! เสียงเคาะประตูห้องกับดังขึ้นมา

“เชิญ” พร้อมกับร่างบางที่ถือถุงกระดาษในมือของเธอยื่นให้กับเขา

“เครื่องซักผ้ายี่ห้อไหนของเธอนาน โครต” วาคิมว่าเนเน่ด้วยสีหน้าหงุดหงิดอย่างไม่พอใจสุดๆ หายไป 3 ชั่วโมงพึ่งจะโผล่หัวมา

“ก็นายไม่ได้บอกนี้น่าจะเอาชุดกลับกี่โมง”

“หึ...แบบนี้แกล้งกันนี้หว่า เป็นพนักงานที่นี่ไม่ใช่เหรอเธอต้องรู้สิลูกค้าเข้าเช็คเอ้าท์กี่โมง” วาคิมที่เช้านี้ถูกเนเน่กวนประสาทตั้งแต่เช้า ร่างสูงถึงกับหัวเสียสุดๆ

“นอกจากฉันเสียเวลาแล้ว ยังเสียค่าโรงแรมเพิ่มอีก”

“ก็ใช้เครื่องอบผ้านานนี้น่า นายจะอะไรกันนักหนา แค่จ่ายค่าโรงแรมเพิ่มไม่กี่พัน คนรวยอย่างนายไม่สะท้านหรอกน่า” เนเน่อย่างเฉไฉ

“แต่คนที่ทำให้ฉันเสียหาย เสียเวลาคือเธอ บริการแขกแบบนี้ ฟ้องใครได้บ้าง” เนเน่ที่ถูกวาคิมขู่เช่นนั้น ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธจัด

“หรือที่เธอแกล้งให้ฉันเสียเวลาแบบนี้ เพราะอยากให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อกับเธอนานๆ ไหนๆ ฉันก็เปิดห้องแล้ว ว่างมาเหงื่อแตกกับฉันซักยกสองยกไหมละ” ต้องเป็นผู้ชายสำส่อนมากขนาดไหน ใกล้เป็นไม่ได้จ้องแต่จะชวนทำเรื่องใต้สะดื้อ

!! ตึก !! เนเน่ถอยหลังหนี จนแผ่นหลังบางติดผนัง ใบหน้าอันหล่อเหลาในชุดคลุมอาบน้ำโน้มเข้าหาคนตัวเล็ก ร่างบางใบหน้าสวยหวานซีดเผือกลงหลับตาพริบๆ ทว่าขณะที่ริมฝีปากหนาจะประทับลงที่ริมฝีปากของเธอนั้น

!! แก๊ก !!

อัญญาที่เห็นแผ่นหลังพี่สาวเดินเข้ามาในห้องเธอคิดว่าไม่มีแขกนั้น ทว่าขณะเปิดประตูตามเนเน่เข้ามานั้น อัญญาที่เห็นเนเน่และชายหนุ่มใบหน้าอันหล่อเหลาจะจูบกันนั้น อัญญาตาเบิกกว้างอ้าปากค้าง

“อ่า...ญ่าขอโทษค่ะ ญ่าคิดว่าในห้องไม่มีแขก” อัญญาเอ่ยจบรีบปิดประตู มือเรียวตบเข้าที่ใบหน้าสวยของตน

“ผู้ชายหล่อๆ คนเมื่อกี้ ใช่ดีเจวาคิม ของฉันไหม...? อร้าย อยากจะกรี๊ด สายตาคู่นั้น พระเจ้า วาคิมเทพบุตรหล่อเทพปั้นของฉัน” ว่าแต่พี่เนเน่กับดีเจคนนั้น เข้าอยู่ในห้องด้วยกันได้ไง และไหนจะดีเจวาคิมที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาน้ำนั้นอีก นี้อย่าบอกนะ จ่ำจี้มะเขือเปราะแปะเหรอ

“หล่อๆ แบบนี้...เสร็จพี่เน่แล้วเหรอนี้” อัญญาที่เห็นเนเน่อยู่ด้วยกันตามลำพังคิดเป็นตุเป็นตะ ทว่าขณะที่คิดอะไรไปมากกว่านี้นั้น

!! แก๊ก !! เสียงประตูกับเปิดออกมา อัญญาที่เห็นเนเน่ถึงออกจากห้องพักของวาคิมนั้น คนน้องฉีกยิ้มหวานตาเป็นประกายวาววับ ด้วยสีหน้าอย่างรู้อยากเห็น

“พี่เน่ดีเจวาคิม” อัญญาไม่พูดป่าว แต่กับชู้นิ้วชี้สองข้างของเธอแตะเข้าหา สัมพันธุ์ที่ลึกซึ่งกันเขาเรียกว่าไรน่า

“ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะญ่า เลิกคิดอะไรเพ้อเจ้อแบบนั้นได้แล้ว” เนเน่เบรกอย่างรู้ทันและมืออีกข้างลากอัญญาเดินออกไปอีกทาง

“อ่า...นั้นปากที่เน่ไปโดนอะไรมา” อัญญาที่สังเกตุเห็นสีหน้าเขินอายของคนแก้มแดง แต่ที่สะดุดตาเธอเห็นจะเป็นรอยแผลที่ปากนี้แหละ ชัดมาก

“พี่เผลอกัดปากตัวเองนะ” มันตั้งแต่ตอนไหน ก่อนหน้านี้ที่บาร์ก็เห็นดีๆ อยู่นีน่า

“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้แอบจูบกับหนุ่มคนไหนมา ว่าแต่คนไหนน่า ใช่คนที่เป็นดีเจหล่อเทพปั้น ชื่อวาคิมหรือป่าวน๊า” อัญญาทิ้งระเบิดไว้แค่นั้น จากนั้นก็เดินขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นของเธอรับผิดชอบ

“ไม่ใช่หนะ” เนเน่ปฏิเสธเสียงแข็ง ทว่าในจังหวะนั้นร่างสูงกับเดินเข้ามา

“ปฏิเสธยังไง ในเมื่อ เธอจูบกับฉันจริง” วาคิมไม่พูดเปล่า แต่ร่างสูงกับกระชิบเข้าข้างหูของเธอจากด้านหลัง คนฟังตาเบิกกว้าง

“เฮ้ย...” นี้เขามาตั้งแต่ตอนไหน

“ไม่...” ฉันจะกล้าปฏิเสธได้ไง ในเมื่อคืนที่ผ่านมาฉันและเขา เนเน่เปลี่ยนสีหน้าให้ดูเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มีอะไรกับฉันหรือป่าว”

“ฉันทำข้อตกลงกับเธอยังไม่จบ จะรีบออกจากห้องเพื่อ”

“ขอตกลง” คนฟังขมวดคิ้วตาม

“เรื่องเมื่อคืนเธอห้ามปากโป้ง กับพวกเพื่อนฉัน”

“ใคร โรม ราม มอส นะเหรอ” เธอถาม

“เรื่องน่าอายแบบนี้มันน่าพูดตรงไหน ฉันไม่พูดอยู่แล้ว”

“ถ้าเธอพูดต่อ...” วาคิมไม่พูดป่าว ร่างสูงถือวิสะยื่นนิ้วชี้ของตนและที่รอยฮ่อเลือดที่ริมฝีปากของเธอ

“ฉันไม่กัดแค่ปากเธอแน่ จะกัดอะไรที่มันน่ากัดมากกว่าปาก” แต่นั้นคนฟังถึงกับชะงัก นัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน เธอปัดมือสกปรกของเขาออกจากปากเธอ นายนี้กล้าดียังไงมาแตะปากฉัน

“ไม่พูดอยู่แล้ว นายก็รู้นิว่ามันน่าอายแค่ไหน” คนฟังถึงกับเลิกคิ้ว หึ...นี้ยัยนี้คิดเรื่องอะไร อะไรคือน่าอาย

“ฉันหมายถึงเรื่องที่ฉันโดนวางยา เธอคิดว่าที่ฉันจูบเธองั้นเหรอ” วาคิมถาม

“อ้าว...” คนฟังถึงกับตาโต นี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาจูบฉันหรอกเหรอ

“แล้วทำไมนายโดนวางยาละ” เธอถามเขาอย่างใสซื่อเนเน่คนเมื่อคืน กับเนเน่ตรงหน้าเขาตอนนี้ต่างกันสุดๆ

“มีสาวๆ อยากได้ฉัน แต่น่าเสียดายว่ะ ที่ฉันไม่สนอง”

“เพราะ”

“ผู้หญิงพวกนั้นไม่ใช่สเปกฉัน” ทว่าจู่ๆ ภาพที่เขาขอให้เธอช่วยวับเข้ามาในหัว คนตัวเล็กกลื่นน้ำลายลงคอ

“แต่ถ้าเป็นเธอ ถ้าอยากได้ฉัน จะช่วยสนองให้” วาคิมที่จับเข้าปลายคางของคนตัวเล็กหน้าเชิด ใบหน้าสวยหันมาเผชิญหน้ากับตน วาคิมทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ร่างสูงเอ่ยจบก็เดินหายเข้าไปในลิฟต์ เนเน่ใบหน้าสวยรู้สึกร้อนพราวๆ ขึ้นมาบนใบหน้า

“พูดบ้าอะไรของเขา” ฉันนี้นะอยากได้วาคิม ไม่ใช่แน่นอน

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด” ร่างบางพึมพำกับตัวเอง มือเรียวและเข้าที่ริมฝีปากของตน

“ก็แค่จูบ...” จากนั้นร่างบางก็ไปทำงานต่อ

ด้านวาคิมหลังจากที่แยกจากเนเน่ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดที่วันนี้เขาต้องเสียค่าเปิดห้องใหม่เนื่องจากเลยเวลาเซ็คเอ้าท์ ร่างสูงยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานโรงแรม

“เพราะเนเน่คนเดียว” คอยดูเถอะอย่าให้เจออีก ครั้งหน้าจะจัดให้หนัก ทบทั้งต้นและดอก และวันนี้เขาก็เสียค่าโรงแรมไปอีก 5,000