ตอนที่ 2 เพื่อนรัก2

หลังจากจัดการไอ้พวกนั้นเรียบร้อยแล้ว ต๋องก็ปั่นจักรยานไปส่งเพื่อนรักที่บ้าน บ้านของไอร์อยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณหนึ่งกิโลเมตร การปั่นจักรยานจึงเป็นการเดินทางที่สะดวกที่สุด

“แล้วมึงจะกลับบ้านยังไงวะไอ้ต๋อง” คนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่เอ่ยถามขึ้นมา

“กูให้คนขับรถไปรอที่บ้านมึงแล้ว” เจ้าตัวยิ้มแป้นขาก็ปั่นจักรยานไปเรื่อย ๆ

ต๋องเป็นลูกเศรษฐีที่บ้านมีฐานะร่ำรวย ครอบครัวมีธุรกิจรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ของประเทศ แต่เจ้าตัวกลับชอบใช้ชีวิตติดดินมากกว่า นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาได้เป็นเพื่อนสนิทกับไอร์

“กูแนะนำให้มึงบอกพ่อกับแม่ ว่าไม่ต้องให้คนมารับหรอก กูสงสารคนขับรถที่จะต้องมาตามใจคนอย่างมึง”

“จริง ๆ กูอยากได้บิ๊กไบค์สักคัน แต่แม่กูไม่ยอมน่ะสิ เพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ” ต๋องทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงวันที่เข้าไปขอให้แม่ซื้อบิ๊กไบค์ให้ แต่โดนปฏิเสธหน้าหงายกลับมา

“เป็นกูก็ไม่ซื้อให้ขนยังไม่ขึ้นเลยริอยากจะมีบิ๊กไบค์” ไอร์ว่าให้เพื่อนแล้วขำออกมา

“มึงรู้ได้ไงว่าขนกูยังไม่ขึ้น ไอ้ไอร์เอามือมึงมานี่เลย” เมื่อโดนหยามทำให้เจ้าตัวถึงกับอดไม่ได้ที่จะจับมือเพื่อนล้วงเข้าไปในกางเกงนักเรียน

“ไอ้เหี้ยต๋องมึงทำบ้าอะไรเนี่ย..อี๋” คนที่โดนจับมือไปล้วงในกางเกง ถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความขยะแขยง แก้มที่เคยขาวใสตอนนี้กลับแดงระเรื่อเป็นลูกตำลึงสุกไปเสียแล้ว

“ฮ่า ๆ สะใจโว้ย” เมื่อแกล้งเพื่อนได้สำเร็จเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาเสียงดัง แต่ไม่ทันไรก็ต้องร้องเสียงหลงออกมา “โอ๊ย ๆ กูยอมแล้ว ๆ เดี๋ยวรถแม่งล้มไอ้ไอร์!” มีหรือที่ไอร์จะยอมให้เพื่อนแกล้งได้เพียงฝ่ายเดียว อยากให้ล้วงดีนักใช่ไหม ไอร์คว้าหมับเข้าที่เป้าแล้วบีบที่พวงไข่จนเจ้าตัวจุกไม่น้อย

“ถ้ามึงยังทะลึ่งกับกูอีก กูจะบีบให้มึงมีลูกไม่ได้เลยคอยดู” ถึงจะนั่งซ้อนท้าย แต่เจ้าตัวก็ชี้หน้าขู่อีกฝ่าย

“โอเค ๆ กูยอมมึงก็ได้แต่วันเดียวนะเว้ย”

ตอนนี้มาถึงบ้านของไอร์เรียบร้อยแล้ว ต๋องรีบกระโดดลงจากรถไปไหว้แม่ของเพื่อนทันที ปล่อยให้คนที่นั่งซ้อนท้ายแทบจะจับจักรยานไว้ไม่ทัน เพราะคนขับทิ้งไปกลางคัน

“สวัสดีครับแม่” เขามาที่นี่บ่อยจนเหมือนเป็นลูกชายของบ้านหลังนี้ไปอีกคนแล้ว

“สวัสดีจ้ะต๋อง อ้าว! ไปมีเรื่องกับใครมาเนี่ยหน้าช้ำมาเชียว” ปิ่นแก้วมองใบหน้าทั้งสองคนสลับไปมา

“เอ่อ...คือ” เมื่อโดนถามเจ้าตัวก็ก้มหน้าแล้วหันไปมองเพื่อนทันที

“พอดีผมมีเรื่องกับเพื่อนที่โรงเรียนครับแม่ ไอ้ต๋องเลยเข้ามาช่วย เลยเป็นอย่างที่เห็น” เขาตอบไปตามความจริง เพราะไม่เคยมีความลับกับผู้เป็นแม่

“พาเพื่อนเข้าไปทายาข้างในก่อนเร็ว” เธอบอกกับลูกชายขณะเก็บร้าน

“ครับแม่...เดี๋ยวผมจะรีบออกมาช่วยเก็บนะ”

“จ้ารีบ ๆ ไปเดี๋ยวจะบวมกว่านี้” เธอไม่ถามว่าเพราะอะไรลูกชายถึงไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่น เพราะมั่นใจว่าลูกคนนี้ไม่มีทางเกเรไปทำร้ายคนอื่นก่อนแน่ เธอจะสอนให้ลูกเอาตัวรอดเป็น หากยอมคนมากเกินไปเราก็จะเป็นฝ่ายโดนกระทำเพียงฝ่ายเดียวไม่จบไม่สิ้น เพราะฉะนั้นหากจะสู้ก็ต้องสู้อย่างมีสติ

เดินเข้ามาในบ้านแล้วไอร์ก็หยิบยานวดมาจากตู้ยาประจำบ้านก่อนจะวางไว้บนโต๊ะ ตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งจ้องหน้ายิ้มให้กัน เพราะตลกกับใบหน้าที่บวมเป่งของอีกฝ่าย

“เดี๋ยวกูทาให้มึงก่อนละกัน ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ เร็ว” ต๋องรีบยื่นหน้าเข้ามาโดยเร็วแล้วทำแก้มป่อง ตอนแรกก็นวดเบา ๆ แต่ด้วยความหมั่นไส้ไอร์จึงลงน้ำหนักที่มุมปาก จนเพื่อนต้องร้องเสียงหลงออกมา

“โอ๊ย! เบา ๆ สิวะกูเจ็บนะเว้ย”

“ก็กูหมั่นไส้หนังหน้ามึงไง เสร็จแล้วเอาหน้าเน่า ๆ ของมึงกลับไป”

“ไอ้ตาถั่วอย่างกูนี่หน้าเน่า สาว ๆ คอนแวนต์หลงกูกันเกือบทั้งโรงเรียน อย่างนี้ไม่เรียกว่าเน่าโว้ย” คนพูดหลงตัวเองซะเต็มประดา

“ก็สำหรับกูมึงหน้าเน่าโคตร ๆ กูไม่ใช่สาว ๆ ของมึงนะเว้ยที่จะมองว่ามึงหล่อโคตร ๆ หล่อสัด ๆ หล่อเหี้ย ๆ” พูดจบก็ขำออกมา

“นี่มึงหลอกด่ากูเหรอวะ” เจ้าตัวชี้หน้าเพื่อนทันที

“ก็เออสิวะ กูไปช่วยแม่เก็บร้านดีกว่า” ไอร์รีบวิ่งออกไปก่อนจะโดนเพื่อนรักเอ่ยตามหลัง

“แล้วมึงไม่ทายาเหรอวะ” ต๋องตะโกนตามหลังแต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาตั้งใจจะเอาคืนสักหน่อย ไอ้เพื่อนตัวดีนี่มันฉลาดล้ำกว่าใครจริง ๆ

ต๋องเก็บยานวดไว้ในตู้ยาประจำบ้านแล้วเดินตามออกมา เขามาที่นี่บ่อยจนเข้านอกออกในได้เหมือนกับคนในบ้าน

“ผมกลับก่อนนะครับแม่” เจ้าตัวยกมือไหว้หลังจากเดินออกมาหน้าบ้าน

“ไว้วันหลังมาทานข้าวเย็นกับแม่นะต๋อง” ปิ่นแก้วยิ้มให้เพื่อนลูกชาย

“ครับแม่” ต๋องยิ้มก่อนจะหันไปทำหน้ายักษ์ใส่เพื่อนแล้วชี้หน้าคาดโทษ

“เจอกันพรุ่งนี้เว้ยไอ้ต๋อง”

ไอร์ตะโกนตามหลังไป ต๋องไม่ตอบเพียงแต่เอานิ้วชี้เฉือนที่คอหอยตัวเองเหมือนบอกเป็นนัยว่า ‘มึงตายแน่’ ประมาณนั้น มีหรือที่ไอร์จะยอมกลับแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อย่างศีลเสมอกัน