ตอนที่ 2 ปลอบใจ

ตอนที่ 2

ปลอบใจ

ในค่ำคืนที่สายฝนยังคงโปรยปรายไม่ขาดสาย อ้อมกอดของธีร์ที่โอบรัดเธอไว้กลับอบอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่มผืนใดที่พริมเคยซุกกาย และอ่อนโยนลึกซึ้งเกินกว่าทุกคำปลอบโยนที่เธอเคยได้รับมาตลอดชีวิต ความรู้สึกปลอดภัยและความผ่อนคลายแผ่ซ่านไปทั่วร่างที่บอบช้ำของเธอ

ธีร์ค่อย ๆ ช้อนอุ้มพริมขึ้นแนบอกอย่างทะนุถนอม น้ำหนักอันแสนเบาของร่างหญิงสาวในอ้อมแขนทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวระรัว มือแกร่งโอบรัดแผ่นหลังของเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากคลายออกเพียงนิดเดียว เธอจะเลือนหายไปจากอ้อมกอดนี้ เสียงฝนที่ยังคงตกกระทบผืนโลกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทว่า จังหวะการเต้นของหัวใจเขาในยามนี้กลับไม่สม่ำเสมออีกต่อไป มันเต้นโครมครามด้วยความรู้สึกมากมายที่อัดแน่นอยู่ภายใน

เขาบรรจงวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ผ้าปูที่นอนสีเทาอ่อนสะอาดตาตัดกับผิวขาวนวลผ่องของเธอได้อย่างน่าใจหวิว ชวนให้หัวใจของธีร์กระตุกวูบ พริมมองเขาด้วยดวงตาคู่สวยที่เริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง ทว่าน้ำตาในครั้งนี้ไม่ใช่หยดน้ำตาแห่งความเศร้าโศกเสียใจ แต่มันคือหยาดน้ำตาแห่งความว่างเปล่าที่กำลังถูกเติมเต็มด้วยความรักและความอบอุ่นที่เธอไม่เคยได้รับจากใคร

“นายจะทำให้ฉันลืมเขาได้ไหม…” เสียงของเธอแผ่วเบา สั่นเครือด้วยความหวังอันริบหรี่

“จะไม่ให้ฉันเสียใจอีก…ได้ไหม…”

ธีร์ไม่ได้ตอบคำถามของเธอด้วยถ้อยคำใด ๆ เขาเลือกที่จะตอบด้วยการกระทำที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า เขาโน้มใบหน้าลงมาจูบริมฝีปากอิ่มของเธออย่างนุ่มนวลที่สุด ปลายลิ้นอุ่นร้อนค่อย ๆ ไล้แผ่วเบาไปตามรูปปากของเธออย่างช้า ๆ ราวกับต้องการจดจำทุกมุม ทุกส่วนของริมฝีปากคู่นี้ไว้ในความทรงจำ ลมหายใจของทั้งสองรินรดกันและกันจนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความเร่าร้อนที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน

“พริม…” เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำแผ่วเบา พร่ากระซิบชิดริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและปรารถนา

“คืนนี้...ฉันจะทำให้เธอลืมทุกความเจ็บปวด ฉันจะรักเธอ...ในแบบที่เธอควรได้รับ”

มือของเขาลูบไล้ไปตามไหล่มนของเธออย่างช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกชื้นของเธอออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น เสียงกระดุมที่หลุดออกดัง กริ๊ก กริ๊ก ไปพร้อมกับเสียงหอบหายใจที่ถี่ขึ้นของพริม ผิวเนื้อขาวผ่องที่ค่อย ๆ เปลือยเปล่ารับกับแสงไฟสีส้มนวลอบอุ่นจากหัวเตียง ทำให้ธีร์เหมือนถูกสะกดด้วยมนตร์เสน่ห์อันเย้ายวน เขาไม่อาจละสายตาไปจากความงดงามตรงหน้าได้เลย

“เธอสวย...สวยจนฉันห้ามใจไม่ไหวอีกแล้ว”

เขาจูบซับหยาดน้ำฝนที่ยังคงติดอยู่บนลำคอระหงของเธออย่างอ่อนโยน ไล่เรียงจากใต้ติ่งหูลงมาจนถึงไหปลาร้าที่สวยงาม ก่อนจะค่อย ๆ ลากริมฝีปากลงไปตามแนวเนินอกอิ่ม ปลายลิ้นร้อนแตะลงบนผิวเนียนละเอียดแล้วลากวนเบา ๆ ราวกับกำลังวาดภาพด้วยความรักและความหลงใหลอันลึกซึ้ง พริมบิดกายเล็กน้อยเมื่อความรู้สึกแปลกใหม่ที่แสนวาบหวามซัดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอไม่เคยรู้เลยว่าเพียงแค่จูบของธีร์...จะสามารถทำให้ร่างกายของเธอสั่นไหวได้ถึงเพียงนี้

มือของเขาเลื่อนลงไปปลดกางเกงยีนส์ของเธออย่างใจเย็นและเชื่องช้า ราวกับกำลังแกะของขวัญล้ำค่าที่เฝ้ารอมาแสนนาน เธอเผยตัวออกมาอย่างไร้สิ่งกั้นขวางระหว่างกันและกัน หัวใจของธีร์เต้นแรงจนเธอได้ยิน...ชัดเจน หัวใจที่รักเธอมาโดยตลอด...แม้จะต้องหลบซ่อนอยู่ภายใต้คำว่า "เพื่อน" มาเนิ่นนาน

เมื่อเขาสอดกายเข้ามาอย่างช้า ๆ ด้วยความอ่อนโยน พริมเม้มปากแน่น มือกำผ้าปูเตียงไว้แน่นราวกับต้องการยึดเหนี่ยวบางสิ่งไว้ แต่ธีร์โน้มลงมากระซิบข้างหูเธอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและปลอบประโลม

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ตรงนี้...จะไม่ทำให้เธอเจ็บ จะมีแต่ความสุข...เข้าใจไหมพริม”

แล้วเขาก็เริ่มขยับกาย...ช้า...นุ่มนวล...แต่แฝงไปด้วยแรงปรารถนาอันลึกซึ้งที่สะสมมานานนับสิบปี เสียงหอบหายใจของพริม เสียงครวญครางแผ่วเบาของเธอ และเสียงฝนจากภายนอกที่ยังคงตกกระทบไม่หยุด รวมกันเป็นท่วงทำนองรักอันอบอุ่นแต่เร่าร้อน มือแกร่งของธีร์สอดใต้แผ่นหลังของเธอ ดึงให้แนบชิดขึ้นอีก เธอกอดเขาไว้แน่นราวกับต้องการซึมซับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามอบให้ผ่านกายนี้

“ธีร์…นาย…” เสียงของเธอขาดห้วงด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

“ฉันอยู่ตรงนี้...และจะไม่ไปไหน เธอไม่ใช่คนเดียวที่ร้องไห้ให้คนที่ไม่เห็นค่า” เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบต่อด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น

“เพราะฉันเองก็เคยร้อง...เพื่อรักที่ไม่มีวันได้ครอบครอง”

น้ำตาอุ่น ๆ ร่วงหล่นเปื้อนแก้มเธออีกครั้ง แต่คราวนี้...เธอยิ้มทั้งน้ำตา เพราะร่างกายนี้ หัวใจนี้…กำลังได้รับความรักจากคนที่เธอมองข้ามมาตลอด ความรักที่บริสุทธิ์และแท้จริง พวกเขาเคลื่อนไหวไปพร้อมกัน ราวกับคลื่นที่ซัดเข้าสู่ฝั่งในคืนพายุ แต่ไม่ใช่เพื่อทำลาย...หากแต่เพื่อโอบกอดซึ่งกันและกัน

เสียงเตียงที่สั่นไหวเบา ๆ เสียงจังหวะรักที่ค่อย ๆ ทวีความเร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เสียงกระซิบหวานหูจากธีร์ที่ไม่เคยหยุดบอกรักเธอด้วยร่างกาย ทุก การกระทำของเขาสื่อถึงความรักที่เปี่ยมล้น

“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องร้องไห้เพราะใครอีกแล้วเพราะจากนี้ไป...เธอจะมีแค่ฉัน”

และพริม...ไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะตกหลุมรักคนที่อยู่ข้างกายมาตลอด ได้ลึกซึ้งและรวดเร็วถึงเพียงนี้ ความรักที่แท้จริงได้มาถึงแล้วในคืนที่ใจเธอแตกสลาย