พยายามตัดใจ

กลับมาที่ปัจจุบัน

นับดาว....

และนั่นก็คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนซึ่งหลังจากวันนั้นฉันก็คิดว่าตัวเองต้องตัดใจจากมันได้แล้วถ้ายังอยากรักษาความเป็นเพื่อนของฉันกับมันเอาไว้  ฉันพยายามทำตัวปกติเหมือนที่เคยทำแม้ว่าช่วงแรกจะไม่สนิทใจเท่าไหร่เพราะฉันยังฝังใจกับคำพูดที่มันปฏิเสธฉันในวันนั้นแต่ตัวมันกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนมันลืมไปแล้วว่าฉันเคยสารภาพรักกับมัน มันเลยทำให้ฉันกล้าที่จะพูดคุยกับมันเหมือนเดิม ถามว่าผ่านมาสองปีฉันตัดใจได้บ้างไหมอันที่จริงมันก็เกือบได้แล้วล่ะแต่ฉันขอเวลาอีกนิด อ่อลืมบอกไปว่าตอนนี้ทิศเหนือกับพี่จิ๊บเลิกกันไปแล้ว คือคบกันได้ไม่นานก็เลิกอ่ะ ส่วนสาเหตุก็คือนิสัยแย่ๆของมันนี่แล่ะตอนที่มันรักมันหลงอะไรก็ดีไปหมดพี่จิ๊บอย่างงั้นพี่จิ๊บอย่างนี้ตามรับตามส่งทุกวันพอหมดโปรมันก็เริ่มตีตัวออกห่างจนสุดท้ายก็เลิกกันซึ่งก็เป็นมันเองที่ไปบอกเลิก พอมันเลิกกับพี่จิ๊บมันก็ไปจีบคนโน้นคนนี้ต่อทันที เป็นแบบนี้มาตลอดซึ่งถามว่าฉันชินไหมมันก็ชินแล่ะเพราะมันก็เป็นแบบนี้มานานแล้วแต่ทั้งที่ฉันรู้ฉันก็ยังชอบมันอยู่ งงใจตัวเองจริงๆ

"กูเลิกกับน้องเคทละนะ"  น้องเคทที่มันพูดถึงคือเด็กชั้นมอห้าที่มันเพิ่งคบได้ไม่นาน

"ห๊ะ อะไรนะ"

"กูบอว่ากูเลิกกับน้องเคทแล้ว"

"ทำไมอ่ะเห็นมึงบอกน้องเค้าน่ารักตรงสเป๊กมึงไง" 

"กูเบื่อกูรำคาญก็เลยบอกเลิก"

"มึงเนี่ยนะ"

"อืมใช่ ทำไมคิดว่ากูไม่กล้าบอกเลิกงั้นดิ"

"ก็กูเห็นมึงหลงน้องเค้าขนาดนั้น"

"กูก็หลงทุกคนที่กูจีบนั่นแล่ะ"

"เห้อแล้วแบบนี้น้องเค้าไม่เสียใจแย่เหรอ"

"ไม่หรอกมั้ง"

"มึงพูดง่ายเนอะ เป็นใครบ้างจะไม่เสียใจ"

"มึงเลิกพูดเรื่องนี้เหอะ ว่าแต่เย็นนี้มึงส่งกูไปซื้อของขวัญหน่อยดิ"

"ของขวัญ??ของขวัญอะไร"

"พรุ่งนี้เป็นวันเกิดน้องเจนมอสี่กูว่ากูจะ..."

"ไอ้เหนือมึงเพิ่งบอกเลิกน้องเคทไปมึงก็จะไปจีบอีกคนแล้วเหรอ"

"อย่าพูดมากจะไปไม่ไป"

"เออไปก็ได้"

ในที่สุดฉันก็ต้องไปส่งมันซื้อของขวัญให้ผู้หญิงคนใหม่ของมัน  ชีวิตของมันก็วนลูปอยู่แบบนี้จนกระทั่งเราเรียนจบมอหกและกำลังจะเข้ามหาลัย

สุดท้ายฉันกับมันก็สอบติดเรียนมหาลัยเดียวกันแต่เป็นมหาลัยทางภาคเหนือส่วนยัยมิ้นก็สอบติดมหาลัยทางภาคอิสานทำให้ฉันกับมันต้องห่างกัน 

และเพราะแบบนี้ทั้งฉันและมันก็เลยต้องย้ายไปเรียนต่อที่จังหวัดทางภาคเหนือนั่นก็คือจังหวัดเชียงใหม่ซึ่งมันเป็นจังหวัดที่ฉันอยากไปเที่ยวมากที่สุดแต่ไม่เคยมีโอกาสได้ไปแต่คราวนี้ฉันจะได้ไปเรียนที่นั่นแล้วดีใจสุดๆเลย 

อยากจะบอกว่าตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะอยู่หอในเพราะมันราคาถูกกว่าหอข้างนอก คือฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียเงินเยอะ คือครอบครัวฉันไม่ได้ร่ำรวยเหมือนครอบครัวทิศเหนืออะไรที่ช่วยท่านประหยัดได้ฉันก็จะทำแต่...แต่ทิศเหนือมันไม่ยอมมันบังคับให้ฉันไปอยู่ด้วยเพราะมันไม่อยากอยู่คนเดียว มันให้เหตุผลว่ามันไม่ชินกับความเปลี่ยนแปลงมันเคยชินกับการอยู่บ้านมีพ่อแม่มีแม่บ้าน พูดง่ายๆก็คือมันจะให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนมาช่วยมันทำความสะอาดห้องนั่นแล่ะมันบอกกับฉันแบบนั้น ตอนแรกฉันก็ปฏิเสธเพราะฉันกับมันไม่เคยอยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสองแบบนี้ ฉันกลัวใจตัวเองกลัวว่าตัดใจจากมันไม่ได้สักทีถ้าอยู่ใกล้กันขนาดนี้ แต่ป้าแพรวก็มาขอร้องให้ฉันไปอยู่กับมันท่านให้เหตุผลว่าเป็นห่วงทิศเหนือซึ่งไม่ได้มีแค่ป้าแพรวคนเดียวที่มาขอร้องฉัน พ่อกับแม่ฉันก็ด้วยที่มาขอร้องบอกว่าถ้าฉันมาอยู่กับทิศเหนือท่านจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายสุดท้ายฉันก็ต้องจำใจย้ายอยู่กับมันที่คอนโดที่ป้าแพรวกับลุงอาทิตย์ซื้อให้ อยากจะบอกว่าคอนโดของทิศเหนือทั้งกว้างทั้งหรูหราคือมันใหญ่กว่าบ้านของฉันอีกฉันแอบถามราคาจากทิศเหนือมามันบอกว่าห้องนี้ราคาร้อยกว่าล้านพอได้รู้ราคาฉันแทบจะเป็นลมไปทันที ก็อย่างว่าป้าแพรวกับลุงอาทิตย์ท่านรวยมากเรียกได้ว่าเป็นมหาเศรษฐีเลยล่ะซื้อแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก

"ดาวกูไม่กลับห้องนะคืนนี้" มันเดินแต่งตัวหล่อออกมาจากห้องนอนของมันแล้วมาบอกฉันที่กำลังนั่งกินมาม่าอยู่ที่โซฟากลางห้อง

"อีกแล้วเหรอ" ที่ฉันตอบแบบนี้ก็เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของมันที่ทำแบบนี้

"เออน่า แต่มึงรู้ใช่ไหมว่าถ้าแม่กูโทรมาถามมึงจะตอบว่าไง"

"เออรู้แล้วกูไม่ลืมหรอก" ป้าแพรวมักจะโทรมาถามฉันเรื่องทิศเหนือว่าเขาเป็นยังไงบ้างเกเรไหมไปเรียนทุกวันหรือเปล่าออกไปเที่ยวกินเหล้ามั้ยซึ่งฉันก็ไม่กล้าบอกความจริงว่าทิศเหนือออกเที่ยวแทบทุกคืน ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วว่าทำไมทิศเหนือมันถึงคะยั้นคะยอขอร้องให้ฉันมาอยู่กับมันที่นี่นั่นเป็นเพราะมันรู้ไงว่าป้าแพรวต้องโทรมาถามเรื่องของมันกับฉัน ตอนแรกฉันก็แอบดีใจที่มันอยากให้ฉันมันอยู่ด้วยแต่พอรู้ความจริงว่าเพราะอะไรฉันก็ทำได้แค่ทำใจเท่านั้น คือตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ทิศเหนือมันแทบจะไม่เคยอยู่ติดห้องเลยนั่นเป็นเพราะเพื่อนในกลุ่มของมันก็เรียนที่นี่ด้วยก็เลยพากันเที่ยวแทบทุกคืน ช่วงแรกๆมันก็กลับมานอนที่คอนโดนะถึงจะดึกดื่นแค่ไหนก็ตามจนกระทั่งมาช่วงหลังๆนี่แล่ะที่มันไม่ค่อยกลับมานอนห้อง ซึ่งฉันก็รู้แล่ะว่ามันไปไหนทำอะไรกับใครเพราะสภาพของมันตอนที่กลับมามีแต่รอยเต็มคอ