ขอเป็นเพื่อน

นับดาว...

วันนี้มีกิจกรรมรับน้องที่คณะซึ่งฉันก็ต้องเข้าร่วมกิจกรรมซึ่งตอนนี้ฉันยังไม่มีเพื่อนเลยสักคนเอาตรงๆเลยนะฉันเป็นคนสนิทกับใครยากอาจจะเป็นเพราะที่ผ่านมาฉันมีเพื่อนน้อยด้วยแล่ะทั้งชีวิตของฉันมีเพื่อนสนิทจริงๆแค่สองคนนั่นก็คือทิศเหนือกับยัยมิ้น อ่อลืมบอกไปว่าฉันกับทิศเหนือเราเรียนกันคนละคณะทิศเหนือเรียนคณะบริหารส่วนฉันเรียนคณะนิเทศที่ฉันเรียนคณะนี้ก็เพราะฉันอยากทำงานเบื้องหลังเกี่ยวกับงานโฆษณาส่วนทิศเหนือที่มันเรียนบริหารก็เพื่อไปช่วยธุรกิจครอบครัวของมัน อันที่จริงฐานะอย่างมันไม่ต้องทำการทำงานก็มีกินมีใช้ไปทั้งชาติแล้วเพราะมันรวยมากถึงมากที่สุดแต่มันไม่เคยโอ้อวดว่ามันรวยหรืออะไรเลยส่วนครอบครัวฉันเป็นครอบครัวที่มีฐานะปานกลางไม่ได้จนแล้วก็ไม่ได้รวย

"เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป!!"  ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากลานกิจกรรมหลังจากรับน้องเสร็จจู่ๆก็มีนักศึกษาผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาดักหน้าฉันด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ ฉันมองหน้าเขาก็รู้สึกคุ้นหน้าเพราะเราเรียนคณะเดียวกันแต่ไม่เคยคุยกันลักษณะของเขาดูเป็นเด็กเนิร์ดเด็กเรียนเอามากๆสวมแว่นตาหนาเตอะใส่ชุดนักศึกษาถูกระเบียบเป๊ะๆหวีผมเรียบแป้สะพายกระเป๋าไว้ข้างหลัง

"เธอชื่อนับดาวใช่มั้ย" 

"อื้มมมใช่" ฉันไม่แปลกใจหรอกที่เขาจะรู้จักชื่อฉันเพราะชื่อฉันมันก็ห้อยอยู่ที่คอส่วนเขาก็มีชื่อห้อยอยู่ที่คอเหมือนกัน

"เราชื่อนนท์นะ"

"อื้มมรู้แล้วชื่อนายห้อยอยู่ที่คอว่าแต่มีอะไรกับเราเหรอ"

"ก็ไม่มีอะไรหรอกเราแค่อยากทำความรู้จักเธอน่ะ"

"อื้มก็รู้จักแล้วไง แค่นี้ใช่ไหมเราจะรีบกลับ"

"อย่าเพิ่งกลับสิ คือ..เอ่อ...คือ"

"มีอะไรก็พูดมาเลย"

"เราอยากเป็นเพื่อนเธอน่ะ คือเรายังไม่มีเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันเลยสักคนเธอเองก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

"นายรู้ได้ไงว่าเราไม่มีเพื่อน"

"ก็เราสังเกตเห็นไง เรามองเธอตลอด"

"นายเป็นพวกโรคจิตป่ะ มาคอยมองเราทำไมน่ากลัวนะเนี่ย" ฉันรีบขยับตัวถอยห่างเพราะเริ่มไม่ไว้ใจคนตรงหน้า

"เห้ยไม่ใช่แบบนั้นเราไม่ใช่โรคจิตนะอย่าเข้าใจผิดคือเราสังเกตเธอมาหลายครั้งแล้วเธอดูเหมือนเป็นคนไม่ค่อยแคร์ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างอยู่คนเดียวก็ได้ เธอคล้ายกับเราเลยเราก็เลยอยากเป็นเพื่อนกับเธอ"

"เป็นเพื่อนกับเราอ่ะนะ"

"อืมม ทำไมเหรอหรือเธอไม่ไว้ใจเรา งั้นก็ไม่เป็นไรเราขอโทษนะที่เข้ามาทักงั้นเราขอตัวกลับก่อนนะ" พูดจบนนท์ก็ทำหน้าเศร้าแล้วก็เดินออกไปฉันลังเลใจว่าจะทำยังไงดีฉันจะดูเป็นคนใจร้ายไม่มีน้ำใจหรือเปล่าที่เขามาขอเป็นเพื่อนแต่ฉันกลับไม่ไว้ใจเขาบางทีเขาอาจจะอยากมีเพื่อนสักคนก็ได้ พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบวิ่งตามนนท์ไปเพราะดูๆแล้วเขาคงจะอยากมีเพื่อนจริงๆ

"เดี๋ยวก่อนนนท์อย่าเพิ่งไป" ฉันเรียกชื่อเขาเขาหยุดเดินก่อนจะหันกลับมา เขาดูตาแดงๆเหมือนคนกำลังจะร้องไห้อย่าบอกนะว่าเขาเสียใจที่ฉันไม่ยอมเป็นเพื่อนด้วยถึงกับจะร้องไห้ ฉันรู้สึกผิดมากเลยถ้าเป็นแบบนั้น

"คือถ้านายอยากเป็นเพื่อนกับเราก็ได้นะ เราจะเป็นเพื่อนกับนาย"

"จริงเหรอดาว เธอจะยอมเป็นเพื่อนกับเราจริงๆเหรอ" นนท์ยิ้มออกมาเหมือนคนดีใจขั้นสุด คือทำไมต้องดีใจขนาดนั้นฉันก็ไม่เข้าใจ

นับจากวันนั้นฉันกับนนท์เราก็เป็นเพื่อนกัน นั่งเรียนใกล้กันไปกินข้าวพร้อมกัน ฉันเริ่มสนิทใจกับเขาเพราะเขาเป็นคนนิสัยดีแถมยังเรียนเก่งมากๆด้วยวิชาไหนที่ฉันไม่เข้าใจนนท์ก็จะบอกและสอนจนฉันเข้าใจ เวลาสอบเขาก็จะติวให้ ฉันดีใจที่วันนั้นฉันเดินไปหาเขาและยอมเป็นเพื่อนกับเขา

"พรุ่งนี้วันเสาร์ว่างมั้ยดาว"

"ว่างมีอะไร"

"ว่าจะชวนไปเที่ยวอ่ะ"

"เที่ยวเหรอที่ไหนล่ะ"

"สวนสัตว์"

"ห๊ะ เที่ยวสวนสัตว์"

"อื้มมมใช่ก็ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่เรายังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลย แล้วอีกอย่างสวนสัตว์ก็ใกล้มอด้วยเดินไปก็สะดวกแต่ถ้ามีเวลาก็ไปที่อื่นต่อ"

"อืมมม ก็ได้เพราะเราเองก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเหมือนกันตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่" 

"งั้นเรานัดกันที่หน้ามอเก้าโมงเช้านะ"

"ได้ๆ"

วันต่อมา...

วันนี้ฉันได้เที่ยวทั้งวันเลยเป็นอะไรที่มีความสุขและสนุกมากๆเพราะสวนสัตว์ที่เชียงใหม่ร่มรื่นมากมีกิจกรรมมีสัตว์ให้ดูเยอะแยะมากมายเต็มไปหมดพอเราเดินออกมาจากสวนสัตว์นนท์ก็ชวนฉันนั่งรถสี่ล้อแดงไปไหว้พระบนดอยสุเทพซึ่งก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ฉันได้ขึ้นไปไหว้พระที่นี่ พอลงมาเราก็เหมารถไปเที่ยวปางช้างกันต่อซึ่งค่าใช้จ่ายทุกอย่างนนท์เป็นคนออกหมดตอนแรกฉันก็เกรงใจจะหารครึ่งกับเขาแต่เขาบอกว่าไม่ต้องเกรงใจเพราะเขาเป็นคนชวนฉันเองเขาบอกเขารวยเขาจ่ายไหวจะว่าไปฉันก็โชคดีนะที่มีเพื่อนรวย>