ตอนที่ 2 คืนเข้าหอ

เป็นอีกครั้งที่เรณุการู้สึกเกร็งเมื่อต้องอยู่กับหยางเฟยสองต่อสอง เธอปรายตามองไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซส์ซึ่งมีกลีบกุหลาบหอมอบอวลโรยอยู่บนเตียง ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเศร้าๆ ที่ตรงนี้มันควรเป็นของพี่สาวเธอมากกว่า และวันที่เขามีความสุขก็คือวันที่เขาได้เข้าพิธีวิวาห์กับลลินาไม่ใช่เจ้าสาวจำเป็นอย่างเธอ

"อึดอัดเป็นบ้าเลย!" หยางเฟยถอดชุดเจ้าบ่าวออกแล้วขว้างมันทิ้งอย่างไม่ใยดี จนคนที่นั่งอยู่บนเตียงถึงกับหน้าชาทำตัวไม่ถูก

"วะ..วันนี้เรนจะกลับไปนอนที่ห้องนะคะ"

พรึ่บ!

หยางเฟยเงยหน้าขึ้นตวัดตามองด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้ามากระชากร่างบางเข้าหาตัว

"ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ร่วมห้องกับเธอหรอกนะ ถ้าไม่มีคนจับตามองเราสองคนอยู่!"

"สบายใจได้เลยค่ะ เดี๋ยวเรนจะบอกคนอื่นว่าเป็นไข้ กลัวคุณติดไข้จากเรนก็เลยจะขอกลับไปนอนห้อง"

"คิดอะไรตื้นๆโง่ๆไม่ฉลาดเหมือนพี่สาวของเธอเลย!" หยางเฟยพ่นลมหายใจฟึดฟัดด้วยความไม่พอใจ ไม่คิดว่าน้องสาวของลลิลนาจะโง่และซื่อบื้อได้ขนาดนี้

"งั้น..เดี๋ยวเรนนอนพื้นก็ได้ค่ะ"

หยางเฟยบีบท่อนแขนแรงขึ้น หญิงสาวรู้สึกเจ็บและพยายามแกะมือออก แต่ยิ่งแกะเขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบจนกระดูกท่อนแขนแทบหัก

"คุณเฟยคะเรนเจ็บ~"

"โทรหาพี่สาวของเธอซะ!"

"เรนโทรแล้วค่ะ แต่โทรยังไงก็โทรไม่ติด"

"นี่ครอบครัวของเธอสุมหัวร่วมคิดกันใช่ไหม กะจะมาหลอกเอาเงินฉันใช่ไหม!!" หยางเฟยตะคอกจนสุดเสียงด้วยความโกรธแค้น เสียเงินร้อยล้านไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเสียดายเท่ากับเสียความรู้สึกที่เสียไป

เจ้าสาวของเขาควรเป็นลลินาไม่ใช่เรณุกา!!

"ไม่มีใครคิดแบบนั้นเลยนะคะคุณเฟย"

"หรือพี่สาวของเธอมีผัวอยู่แล้ว!!"

"เรนมั่นใจค่ะว่าพี่ลีรักคุณแค่คนเดียว" เรณุกาเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคม เห็นเงาของตนสะท้อนอยู่ในนั้น ภาพของหญิงสาวซึ่งอยู่ในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์มันคือชุดที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝันและเธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

หญิงสาวยกมือลูบแหวนแต่งงานที่เขาเป็นคนสวมใส่ให้ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอ่อนๆ ถึงมันจะเป็นการแต่งงานหลอกๆแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอรู้สึกดีใจที่ได้เป็นเจ้าสาวของเขา แม้ในใจของหยางเฟยจะแต่มีแต่พี่สาวของเธอก็ตาม

เธอแอบชอบเขามานานแล้ว กามเทพยิงศรรักตั้งแต่แรกเห็น เธอเจอเขาก่อนลลินาด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิงค่อนข้างจืดชืด ซื่อบื้อ มองโลกในแง่ดี ตามใครเขาไม่ทันแถมยังแต่งตัวเชยเหมือนป้า แม้จะเจอหน้ากันบ่อยๆ เดินสวนทางกันแทบทุกวัน แต่เธอกลับไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย แตกต่างจากลลินาพี่สาวของเธอที่ทั้งสวยและเซ็กส์ซี่แถมยังฉลาดหลักแหลมเหมาะที่จะเป็นผู้หญิงของหยางเฟย

ลลินากับหยางเฟยตัดสินใจคหาบกันหลังศึกษาดูใจได้เพียงสองอาทิตย์ เพราะลลินาตรงสเปคของหยางเฟยทุกอย่าง ผู้หญิงทั้งฮ่องกงต่างก็อิจฉาลลินาที่ได้ครอบครองหัวใจอันแสนแข็งแกร่งของหยางเฟยที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยผ่านกำแพงเข้าไปได้

"ถ้ามั่นใจก็รีบๆตามพี่สาวของเธอกลับมาซะ ก่อนที่ฉันจะฆ่าพ่อของเธอทิ้ง!!"

"อย่าทำแบบนั้นนะคะคุณเฟย!" เรณุกาเผลอกุมมือของหยางเฟยด้วยความตกใจ เขาปรายตามองแล้วแกะมือของเธอทิ้งราวกับรังเกียจเดียดฉันท์จนเรณุกาหน้าเสียทำตัวไม่ถูก "ดะ..เดี๋ยวเรนจะรีบหาทางติดต่อพี่ลีให้ได้ค่ะ"

"ก็ดี" ชายหนุ่มรูดแหวนแต่งงานออกจากนิ้วแล้ววางมันไว้บนหัวเตียงต่อหน้าต่อตาเรณุกา ในขณะที่เรณุกาไม่เคยคิดที่จะถอดมันเลย "ฉันจะกักบริเวณพ่อของเธอจนกว่าลีจะกลับมา"

"ค่ะ" หญิงสาวก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกน้อยอกน้อยใจ อย่างน้อยก็ขอให้เธอออกจากตรงนี้ก่อนได้ไหมค่อยถอดแหวนแต่งงาน แบบนี้ก็เท่ากับว่าเขาไม่ให้เกียรติเธอเลย

"อ้อ! แล้วอีกอย่าง…" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ห้ามมองฉันด้วยสายตาแบบนี้อีก เพราะฉันไม่ชอบ!"

เขาพูดทิ้งท้ายแล้วเดินปึงปังเข้าห้องน้ำไป เรณุกามองตามจนกระทั่งร่างสูงหายลับเข้าไปในห้องน้ำ เขาคงเกลียดขี้หน้าเธอมากสินะถึงขั้นแทบไม่อยากอยู่ใกล้ไม่อยากให้เธอมองหน้า

กึกก~

เรณุกาเอื้อมมือไปหยิบแหวนแต่งงานที่หยางเฟยถอดวางอย่างไม่ใยดี เธอเคลื่อนมันมาวางบนหน้าอกข้างซ้ายราวกับปลอบใจที่เจ้าของแหวนแต่งงานถอดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี

"ถึงแกจะไม่มีค่าสำหรับเขา แต่แกมีค่าสำหรับฉันนะ"

ในเมื่อเขาไม่อยากสวมใส่เธอก็จะเก็บมันไว้ เพราะครั้งหนึ่ง ในชีวิตเธอได้เข้าพิธีวิวาห์กับคนที่แอบชอบ

หลังจากนี้ได้แต่ภาวนาให้พี่สาวติดต่อกลับมา เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เขาโมโห เขาอาจจะฆ่าพ่อของเธอก็ได้ ตอนนี้พ่อของเธอถูกหยางเฟยกักบริเวณไม่ให้ออกไปไหนจนกว่าลลินาจะกลับมา

"พี่ลีรีบๆกลับมานะคะ เพราะที่ตรงนี้มันคือของพี่ไม่ใช่ที่ของเรน"