บทที่7

เพียง(เศษ)รัก07

ร่างบางที่นอนบนเตียงกว้างเริ่มรู้สึกตัว ตาคู่สวยกวาดมองรอบห้องก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา

"ค..คุณ! "

ติณณภพทำเพียงแค่ยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามาหาหล่อนอย่างคุกคาม

"คุณจะทำอะไร"

เมื่อรู้ว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัยแน่ เพียงรักจึงรีบถอยหนี แต่ช้ากว่าติณณภพที่ดึงข้อเท้าสาวเจ้าให้เข้ามาหาตัว

"ยังไงก็หนีไม้พ้นหรอกครับ คุณเพียงรัก"

"ย…อย่าทำอะไรรักเลยนะคะ"

เพียงรักยกมือไหว้ทั้งน้ำตา ตอนนี้สาวเจ้าตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เพราะติณณภพตอนนี้ไม่ต่างจากคนโรคจิตเลยสักนิด ทั้งแววตา ท่าทาง คำพูด

"มันสายไปแล้วคนสวย มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้ผมปล่อยคุณไปโดยไม่ทำอะไรเลยน่ะเหรอ"

"รักขอร้อง…นะคะ"

"ไม่ต้องร้องไปหรอก เก็บเสียงไว้ร้องตอนเรามีความสุขด้วยกันจะดีกว่า"

สิ้นประโยคมือหนาก็กระชากร่างบางเข้าหาเต็มแรง

"ว้าย! "

มือหนากดแขนเล็กทั้งสองข้างลงกับเตียง ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว

"โอ๊ย! "

ติณณภพร้องลั่นก่อนจะยกมือกุมใบหูไว้ เพียงรักได้ทีรีบถีบชายหนุ่มออกก่อนจะรีบวิ่งออกไป แต่ไม่ทันการเพราะติณณภพเข้ามากระชากผมหล่อนไว้ก่อน

"อ…โอ๊ย"

"ชอบแบบนี้ใช่ไหม ชอบให้ใช้กำลังก็ไม่บอก"

"เพียะ! "

"โอ๊ย"

มือหนาฟาดลงบนใบหน้านวลเต็มแรง จนใบหน้างามหันไปตามแรงตบ กลิ่นคาวเลือดคลุ้งขึ้น มันเจ็บจนแสบจนมือเรียวต้องยกขึ้นมากุม

ติณณภพดึงแขนเรียวขึ้นมาก่อนที่หมัดหนักๆจะชกเข้าที่ท้องสาวเจ้าอย่างจัง มันจุกต้องร่างทั้งร่างต้องทรุดลง

"หึ! นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน"

ติณณพใช้ลิ้นดันกระพุ้งพร้อมกับแค่นยิ้มออกมาก่อนจะย่อตัวลงไปหาเพียงรัก

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เชื่อฟังผมสิครับคุณเพียงรัก"

เขาว่าพร้อมกับลูบเรือนผมหญิงสาวเบาๆก่อนจะยกขึ้นมาสูดดม การกระทำของเขาทำให้เจ้าหล่อนถึงกับตัวสั่นงัน

ใบหน้าคมคายโน้มลงมาอีกครั้ง

"ตุ๊บ!...โอ๊ย! "

ติณณภพร้องดังลั่น พร้อมกับเศษแจกันกระจายเต็มบริเวณนั้น ได้ทีเพียงรักจึงรีบวิ่งออกมา

"ตุ๊บ! "

เพราะวิ่งไม่ดูทาง และกังวลว่าติณณภพจะตามออกมาจึงทำให้หล่อนชนเข้ากับใครอีกคนอย่างจัง

"เพียงรัก"

"อย…อย่าทำอะไรรักเลยนะคะ"

เพียงรักหลับตาปี๋พร้อมกับยกมือไหว้ด้วยความกลัว

"เพียงรัก! นี่ฉันเอง"

ภาคินเขย่าคนตรงหน้าให้ได้สติ

"ค…คุณคิน"

เพียงรักโผเข้ากอดเขาแน่น

"เกิดอะไรขึ้น"

ภาคินเอ่ยถามขึ้นแต่คนตัวเล็กไม่ยอมตอบเอาแต่ร้องไห้ซบอกเขา

"เพียงรัก ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น"

ภาคินเอ่ยถามออกไปอีกรอบโดยไม่รู้เลยว่ากระแสเสียงที่เปล่งออกไปนั้นบ่งบอกถึงความร้อนใจแค่ไหน

"รัก แกเป็นอะไรไหม"

กชมลที่ตามมาติดๆเอ่ยถามขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักหญิงสาวจึงรีบผละออกจากเขาก่อนจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้า

"รักหน้าแก…"

"เกิดอะไรขึ้นรัก ใครทำแก"

"ฝากทางนี้ด้วย"

เขาเอ่ยบอกปรินทร์ก่อนจะช่วยกชมลพยุงคนตัวเล็กออกมา