ไร้ประโยชน์

​เพียงรัก ภักดิ์ใจ

บทที่ 6

"เข้ามาทำไม?" นั่นไงแค่เห็นหน้าฉันเขาก็แยกเขี้ยวใส่แล้ว...ฉันมาหลงรักผู้ชายคนนี้ได้ยังไงกันนะ ผู้ชายที่มีดีแค่หน้าตา

"ได้เวลาทานยาก่อนอาหารแล้วค่ะ" ฉันพยายามนิ่ง ๆ ไม่สนใจสิ่งที่เขาถาม เดินไปหยุดข้างเตียงแล้วยื่นแก้วยาและแก้วน้ำให้

เขาเงยหน้าฉันด้วยแววตาที่เหมือนโกรธ สายตานั้นเหมือนกำลังกล่าวโทษฉัน แต่ช่างมันเถอะต่อไปฉันจะไม่สนใจอะไรเขาแล้ว มันจะเป็นเพียงหน้าที่ที่ฉันต้องดูแลเขาเท่านั้น

"เงินที่จ้างมาช่างเสียเปล่าจริงๆ...ไร้ประโยชน์ที่สุด!" ด่าฉันอีกแล้วสินะ...แล้วสิ่งที่ฉันทำมันไม่สนองระดับสมองเขาเลยหรือไงกัน

"..........." นิ่งไว้เบส ห้ามร้อง! ห้ามเถียง! ห้ามมีปากเสียงกับเขา ยุบหนอพองหนอ~~~ ฉันนับหนึ่งถึงสิบในใจ พยายามไม่ฝักใฝ่ในคำพูดที่มันกระทบจิตใจ

"เสียแรงที่ดาวไว้ใจให้คุณดูแลผม..." อีกแล้วดาวอีกแล้ว จะย้ำให้ฉันเจ็บช้ำอะไรหนักหนา

"............." ฉันเงียบอย่างเก็บกั้นอาการ มือกำแน่นอย่างระงับอารมณ์ ระงับน้ำตาไม่ให้ไหลรินต่อหน้าเขา ทั้งที่หัวใจนั้นเจ็บร้าวเจียนแหลก

"เป็นใบ้หรือไง" แล้วฉันจะนิ่งได้นานแค่ไหน เมื่อไม่มีเลยคำพูดที่จะทำให้ฉันสงบลงได้ น้ำตาบ้าๆ นี่ก็ชอบพานจะไหลทุกที เมื่อคำพูดเสียดสีแทงใจดำ!

"เปล่าค่ะ" ฉันรับแก้วน้ำที่เขายื่นส่งให้ ตอบกลับออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งด้วยความพยายามเก็บกั้น

"ก็พูดได้นี่...ปากก็มีทำไมไม่พูด แล้วเป็นบ้าอะไรร้องไห้ ผมพูดผิดตรงไหน?"

"คุณไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันเองที่ผิด! ผิดที่มาหลงรักคนไม่มีหัวใจแบบคุณ!"

ในที่สุดก็กลั้นฝืนน้ำตาไม่ไหว ฉันสั่งน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้อีกต่อไป เมื่อคำพูดมากมายทิ่มแทงอกข้างซ้ายจนระบม

"ทำไมผมจะไม่มี แค่หัวใจที่มีมันไม่ใช่ของคุณ"

จึก!!! อีกหนึ่งตอกย้ำความเจ็บปวด ไม่ไหวแล้ว ฉันทนเก็บน้ำตาไว้ไม่ไหวจริง ๆ ฉันเดินถือถาดแก้วออกมานิ่ง ๆ พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล อย่างไม่ขาดสายพร้อมกับหัวใจที่ชอกช้ำ....โดยไร้การพูดปลอบหรือรั้งฉันไว้ ไม่มีความไยดีในความรู้สึกของคำพูดสักนิด นอกจากใบหน้าที่เฉยชา สายตาที่ว่างเปล่าและแข็งกร้าวเท่านั้น