ตอนที่3 คนป่วย

เสียงประตูที่ถูกเปิดออกอย่างกะทันหันพร้อมด้วยร่างปราดเปรียวของบุรุษผู้หนึ่งเดินอาดๆ เข้ามานั้น ทำเอาเฉินเจียวเหมยถึงกับสะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบคลานเข้าใต้โต๊ะที่อยู่ไม่ไกลด้วยสัญชาตญาณของนางในยามนี้

ยามที่โลกทั้งโลกคล้ายกับไม่มีที่ให้นางได้ยืนอีกต่อไป

หญิงสาวเพียงนั่งคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะอย่างระแวงพร้อมๆ กับรีบไตร่ตรองถึงสิ่งที่ได้เกิดขึ้นทั้งหมดของเมื่อคืนที่ผ่านมา

ภายในห้วงแห่งความคิดของนางนั้น ภาพของนางกับบุรุษผู้หนึ่งนั้น ใบหน้าของเขานั้น เป็นอย่างไร

อา...ขอแอบมองก่อน

คิดได้แล้วก็โผล่หัวออกมาจากใต้โต๊ะเพียงนิดเพื่อมองไปยังใบหน้าของบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา

ใช่จริงๆ

เป็นเขาจริงๆ

อา...

ดวงตาคมกริบเรียวยาว ดั้งจมูกเป็นสันตั้งตรง ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ริมฝีปากได้รูปสีแดงสด

อืม...ริมฝีปากอย่างนี้ล่ะที่ละเลียดชิมนางทั้งคืน เอ๊ะ...ไยอยู่ใกล้กันเยี่ยงนี้ ทำไมใบหน้าของเขาถึงเห็นได้ชัดเจนถนัดถนี่ยิ่งนัก

จ้าวจิ่นหลงที่เห็นสตรีนางหนึ่งรีบมุดเข้าใต้โต๊ะในทันทีเมื่อหันหน้ามาเห็นเขา เขาจึงไม่รอช้ารีบเดินเข้ามาแล้วมุดใต้โต๊ะตัวเดียวกันกับนางในทันที

เขาเห็นดวงตาสดใสของนางถึงแม้ว่าจะกำลังเปรอะเปื้อนไปด้วยม่านน้ำตา

เขาเห็นริมฝีปากของนาง

ริมฝีปากนี้ล่ะที่เขาจูบนางเมื่อคืน ทั้งคืน...

ชายหนุ่มหญิงสาวเพียงจ้องมองใบหน้าของกันและกันนิ่งงันอยู่ภายใต้โต๊ะตัวเดียวกันนั้นอยู่อึดใจ

เฉินเจียวเหมยกะพริบตาปริบๆ เพียงสองทีก่อนจะมีสติขึ้นมาในฉับพลันรีบออกจากใต้โต๊ะตัวเดียวกันอย่างฉับไว

จ้าวจิ่นหลงไม่รอช้า รีบตามออกมาในทันที

“ท่านเป็นใคร” หญิงสาวถามขึ้นอย่างตระหนกตกใจ

เสียงนี้ล่ะ ใช่เลย จ้าวจิ่นหลงพลันคิดแล้วรีบเอ่ย “ข้าคือ”

“หยุด!” เสียงห้ามปรามพลันดัง “หยุดเลย”

เฉินเจียวเหมยไม่ปล่อยให้เขาได้เอ่ยสิ่งใด ด้วยเพราะแน่ใจว่าเขาจะเอ่ยสิ่งใด

“ท่านกำลังป่วยใช่หรือไม่ นำยาไปแล้วกินเสีย” จบคำก็รีบหมุนตัวไปหยิบยาที่อยู่ใกล้มือแล้วส่งให้บุรุษตรงหน้าก่อนจะหมุนตัววิ่งหนีไปอย่างไว

จ้าวจิ่นหลงถึงกับยืนอึ้งไป

ฮึ่ม! นาง...นาง...

น่าตายนัก!