บทที่ 2
"ถ้าอย่างนั้นไฟก็เลือกเอาแล้วกัน ว่าจะไปส่งฝนที่มหา'ลัยตอนนี้ หรือไฟจะพายัยช้างน้ำนี่ไปส่งโรงพยาบาล"
เมื่อแฟนสาวยื่นคำขาดมาแบบนี้ คนที่ทะนุถนอมเธอราวกับไข่ในหินจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน แล้วขับมอเตอร์ไซค์พาพรพรรษาไปคัดตัวดาวคณะที่มหาวิทยาลัยอย่างไม่มีทางเลือก
ภาพของชายหญิงที่ขับมอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าเธอไปอย่างไม่ไยดี ทำให้คนเจ็บมองตาค้างถึงความแล้งน้ำใจของคนทั้งคู่ ทว่าอาการชาหนึบที่บริเวณแขนซ้ายก็ทำให้เธอเลิกสนใจคนเห็นแก่ตัวพวกนั้น แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเพื่อนสนิทของตนอย่างรวดเร็ว
วันนั้นศรุตาถูกพาตัวมาส่งโรงพยาบาลใกล้มหาวิทยาลัยด้วยความช่วยเหลือของมีนาคมและเมษายน ทว่าทันทีที่ไปถึงหอประชุมของคณะนิเทศศาสตร์ เธอก็พบว่าคู่กรณีของตัวเองได้รับคัดเลือกให้เป็นดาวเดือนของคณะตามที่พวกเขาต้องการอย่างหน้าชื่นตาบาน แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นมันจะต้องแลกมาด้วยความเดือดร้อนของคนอื่น
เห็นแก่ตัว!
หญิงสาวตราหน้าพวกเขาเอาไว้ด้วยความโกรธเคืองทั้งหมดที่เธอมี แถมยังหมายมั่นปั้นมือว่าสักวันนึงเธอจะต้องทำให้คนเห็นแก่ตัวคู่นั้นรู้สำนึกและเห็นค่าชีวิตของคนอื่นเสียบ้าง
"ตาต้า แกมองสองคนนั้นทำไมวะ รู้จักกันหรอ"
เสียงของมีนาคมที่นั่งต่อแถวอยู่ด้านหลังเอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัย เพราะสังเกตได้ว่าศรุตาจ้องมองไปทางสองคนนั้นไม่วางตา แถมยังแผ่รังสีแปลกประหลาดออกมาเสียด้วย
"แกอยากรู้ไหมว่าใครมันขับมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวฉัน แล้วหนี"
คนโดนถามอ้าปากค้างและมองไปทางดาวเดือนของคณะบนเวทีด้วยสีหน้าตกตะลึง เนื่องจากเธอพอจะคาดเดาได้ว่าเพื่อนต้องการจะบอกอะไรกับตนกันแน่
"สองคนนั้นหรอ"
"อือ"
"ทั้งสองคนเลยหรอวะ" มีนาคมถามย้ำ
"ไอ้ผู้ชายหน้าขาวนั่นเป็นคนขับ ส่วนผู้หญิงเป็นคนซ้อน แต่ยัยนั่นบอกแฟนตัวเองว่ากลัวจะมาคัดเลือกดาวคณะไม่ทัน ก็เลยปล่อยให้ฉันนอนจมอยู่บนพุ่มไม้พวกนั้น ไม่คิดจะเข้ามาดูด้วยซ้ำว่าฉันเจ็บมากเจ็บน้อยแค่ไหน ขอโทษสักคำก็ยังไม่มี"
"โห เลวแบบแพ็คคู่เลยว่ะ" คนฟังเห็นด้วย
"เออ เหมาะกันยิ่งกว่าผีเน่ากับโลงผุ"
"แต่ยังไงก็ใจเย็นๆ เข้าไว้นะแก จากที่ฉันสำรวจดูแล้วแถวนั้นมันไม่มีกล้องวงจรปิด ขืนแกเดินเข้าไปแฉสองคนนั้นว่ามันขับมอเตอร์ไซค์ชนแก แต่เราก็ไม่มีหลักฐานไปเอาผิดพวกนั้นอยู่ดี"
ศรุตาส่งเสียงขึ้นจมูกด้วยความไม่พอใจ แล้วพยักหน้าให้เพื่อนรักอย่างจำยอม เพราะเธอไม่มีหลักฐานไปเอาผิดพวกเขาอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ
"ไม่เป็นไร ฉันถือคติสิบปีล้างแค้นก็ยังไม่สาย"
"ป๊าดด สิบปีมันนานไปหรือเปล่าวะ เป็นฉันฉันลืมไปแล้วนะนั่นว่าเคยแค้น" มีนาคมว่าติดตลก
แต่สำหรับศรุตาแล้ว... เธอเอาจริง!