9 คนไข้คนสุดท้าย

หลังจากเอาของฝากให้บิดามารดาของธีรกานต์เรียบร้อยแล้วเอวาริณก็กลับมานอนพักที่บ้านและตื่นมาอีกครั้งเมื่อใกล้ถึงเวลาไปหาพี่ชายใจดีอีกคนที่คิดถึงสุดหัวใจ

หญิงสาวมาถึงโรงพยาบาลในเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งเธอขึ้นไปหาพีรกันต์ที่ห้องทำงานจากนั้นเขาก็พาเธอมายังแผนกอายุรกรรมผู้ป่วยนอกซึ่งเปิดให้บริการถึงสองทุ่ม

“เดี๋ยวพยาบาลพาคุณเอวาเข้าห้องตรวจให้เรียบร้อยนะครับจากนั้นก็บอกทุกคนในแผนกกลับได้เลย”

“แต่นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะคะ หมอธีรกานต์จะเลิกงานแล้ว ให้เธอไปตรวจที่ห้องฉุกเฉินได้ไหมคะ เดี๋ยวนุ่นพาเธอไปเองก็ได้ค่ะ” พยาบาลสาวกลัวจะถูกคุณหมอเจ้าของโรงพยาบาลดุจึงรีบบอกกับพีรกันต์เพราะถ้าเลือกระหว่างพี่กับน้องเธอคิดว่าโดนคนน้องดุยังดีกว่าโดนคนพี่ในห้องดุ

“เอาตามที่ผมบอกนั่นแหละครับ”

“แต่…”

“อย่ากลัวไปเลยเรื่องนี้ผมรับผิดชอบเอง คุณก็แค่พาเธอไปส่งแล้วบอกว่าจะออกมาตามเวชระเบียนจากนั้นก็กลับกันได้เลย”

“จะดีเหรอคะ การตรวจต้องมีคนอื่นอยู่ด้วยนะคะ”

“ไม่จำเป็นหรอกเอวาก็แค่อยากมาเซอร์ไพรส์พี่ชายเท่านั้นเอง"

“นี่ต้องสาวคุณกันต์กับหมอธีรกานต์เหรอคะ” เธอมองหน้าเอวาริณสลับกับพีรกันต์ด้วยความสงสัย

“ครับ” พีรกันต์รีบบอกเพราะกลัวว่าถ้ายังยืนคุยกันอยู่แบบนี้พี่ชายของตนเองจะออกมาจากห้องตรวจเสียก่อน

“คุณเอวาเดินตามนุ่นมาทางนี้เลยค่ะ” เมื่อรู้ว่าเอวาริณเป็นใครพยาบาลสาวเลยรีบพาเธอมายังห้องตรวจด้านในสุดซึ่งเป็นห้องประจำของคุณหมอหนุ่มและเป็นห้องที่เปิดให้หมอธีรกานต์ใช้เพียงคนเดียว

พอเดินมาถึงหน้าห้องพยาบาลสาวก็เคาะประตูและรอจนได้ยินเสียงอนุญาตจึงเปิดเข้าไป

“มีอะไรหรือนุ่น”

“มีคนไข้ค่ะ”

“สองทุ่มแล้วนะ พวกคุณยังไม่ปิดแผนกอีกเหรอ”

“เหลือคนสุดท้ายค่ะ คุณกันต์ฝากมาตรวจ”

“อย่างนั้นเหรอ ไม่เห็นมีชื่อขึ้นในระบบเลย” เขาคลิกที่หน้าจอไปมาแต่ก็ไม่เห็นมีข้อมูลผู้ป่วยส่งมาเลยสักคน

“กำลังให้ญาติทำประวัติค่ะ นุ่นกลัวหมอกลับไปก่อนก็เลยรีบพาคนไข้มา เดี๋ยวนุ่นพาคนไข้เขามาก่อนแล้วจะไปตามเรื่องประวัติให้นะคะ”

“อือ พาเข้ามาเลย”

“สวัสดีค่ะคุณหมอ” เสียงคุ้นหูทำให้คุณหมอหนุ่มเงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้นมามอง

เขาสะดุดตากับใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโต คิ้วเรียงตัวเป็นระเบียบใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีตทำให้คนมองรู้สึกใจเต้นแรงเพราะรู้สึกชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า

หญิงสาวสวมกางเกงยีนขายาวรัดรูป เสื้อสายเดี่ยวสีครีมแทบจะกลืนไปกับสีผิวอีกทั้งรูปร่างก็ได้สัดส่วนราวกับนางแบบรูปร่างและหน้าตาของเธอนั้นตรงสเปกเขาที่สุด

“คุณหมอคะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายได้แต่มองก็เลยเรียกซ้ำและหวังว่าเขาจะจำตนเองได้

“ครับ เชิญนั่งก่อนครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เอวาริณนั่งเก้าอี้สำหรับผู้ป่วยที่มุม 90 องศากับโต๊ะของคุณหมอหนุ่ม

“คุณไม่สบายตรงไหนครับ มีอาการยังไงบ้าง” เขาถามและพยายามไม่เงยหน้าขึ้นมองเพราะกลัวจะเสียอาการไปมากกว่านี้

“ฉันปวดท้องค่ะ”

“ปวดมานานหรือยังครับ”

“นานแล้วค่ะ”

“ได้ไปตรวจกับหมอที่ไหนหรือซื้อยามาทานเองบ้างหรือเปล่าครับ”

“ไม่ค่ะ”

“แล้วทำไมวันนี้ถึงมาตรวจล่ะครับ” ธีรกานต์ถามด้วยความสงสัยเพราะถ้าปวดมานานแล้วก็ไม่น่าจะมาตรวจในเวลาค่ำเช่นนี้

“พอดีว่าเพิ่งว่างค่ะ”

“ผมขอฟังเสียงลำไส้หน่อยนะครับ” เขาขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้แล้วใช้หูฟังแนบไปยังหน้าท้อง ไม่นานนักเขาก็ถอดหูฟังออกและกลับมานั่งตำแหน่งเดิม

“เท่าที่ผมฟังดูเสียงลำไส้ก็เคลื่อนไหวปกตินะครับ”

“แต่ฉันปวดท้องจริงๆ นะคะ บางครั้งปวดจนตัวงอเลยค่ะ”

“แน่ใจนะครับว่าปวดท้อง ไม่ใช่ปวดประจำเดือน”

“ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเพราะกลัวเขาจะส่งไปแผนกอื่น

“คุณขึ้นไปนอนรอบนเตียงตรวจนะครับ ผมจะออกไปตามพยาบาลมาช่วย” การจะตรวจคนได้แบบนี้จำเป็นจะต้องมีพยาบาลหรือมีผู้ช่วยอยู่ด้วยทุกครั้งแต่พอธีรกานต์เปิดประตูออกไปไฟทั้งแผนกก็มืดสนิท

“ไหนล่ะคะพยาบาล” เอวาริณแกล้งถามเมื่อเขาเดินกลับมา

“มันเลยเวลาตรวจแล้วพวกเขากลับกันหมด เอาเป็นว่าผมจะเปิดประตูห้องตรวจไว้ก็แล้วกันนะครับ”

“อย่านะคะหมอ”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ฉันอายนี่คะ”

“แต่ตรวจสองต่อสองแบบนี้มันผิดกฎ”

“หมอก็รีบตรวจให้เสร็จสิคะ ฉันรู้ว่าหมอเป็นเจ้าของโรงพยาบาลคงไม่มีใครว่าอะไรหรอกค่ะ”

“แต่มันไม่ถูก”

“ที่คุณหมอไม่กล้าตรวจเพราะแอบคิดอะไรไม่ดีกับฉันหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามพลางอมยิ้ม

“คุณคือคนไข้ ผมจะคิดอะไรได้ล่ะครับ”

“แล้วถ้าไม่ใช่คนไข้ล่ะคะจะคิดไหม”

“คุณบอกว่าปวดท้อง ปวดตรงไหนล่ะ เขารีบเปลี่ยนเรื่องเพราะถ้ายังคุยแบบนี้ก็คงไม่ได้ตรวจแน่ๆ

“ปวดทั่วท้องเลยค่ะ”

“ดึงเสื้อขึ้นหน่อยได้ไหม”

“แบบนี้ใช่ไหมคะ” หญิงสาวดึงเสื้อขึ้นสูงจนเห็นขอบบราเซียร์

“แค่นี้พอครับไม่ต้องดึงสูงขนาดนั้นหรอก”

เขารีบดึงชายเสื้อของเธอต่ำลงมาอีกนิดให้บริเวณหน้าท้องมีพื้นที่สำหรับตรวจ

“เดี๋ยวผมจะค่อยๆ กดนะถ้าเจ็บตรงไหนก็บอก”

“ค่ะ”

ธีรกานต์ใช้มือกดไปยังหน้าท้องแบบราบเบาๆ

“อุ้ย!”

“เจ็บเหรอ” คุณหมอหนุ่มรีบดึงมือออก

“เปล่าค่ะ แต่มือคุณหมอเย็นมาก”

“ผมจะเริ่มกดแล้วนะ” พอธีรกานต์เริ่มกดอีกครั้งเอวาริณก็ตอนนิ่ง ตาคู่สวยมองใบหน้าเขาแล้วแอบยิ้ม เวลาผ่านไปเจ็ดปีแต่ธีรกานต์ก็ดูไม่เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่ เขายังหล่อเหมือนเดิมแต่ดูมีความเป็นผู้ใหญ่และดูอบอุ่นขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก

“ตรงนี้เจ็บไหม”

“ค่ะ”

“แล้วตรงนี้ล่ะ”

“เจ็บค่ะ”

“ตรงนี้ล่ะ”

“เจ็บค่ะ ฉันเจ็บไปหมดเลย”

“ผมขอฟังเสียงลำไส้อีกครั้งนะ” เขาขออนุญาตก่อนจะใช้หูฟังเย็นเฉียบแนบไปบนหน้าท้องของเธอ ความเย็นทำให้หญิงสาวสะดุ้งแต่คนตรวจไม่ได้สนใจเพราะกำลังตั้งใจตรวจอย่างเต็มที่

“เสียงกระเพาะและลำไส้ก็ปกตินะครับ”

“แต่ฉันปวดท้องจริงๆ นะคะ ปวดไปทั่วเลย” หญิงสาวยืนยันอย่างเดิม

“ผมว่าคุณไม่น่าจะเป็นอะไรมาก ผมจะให้ยาแก้ปวดกับยาลดกรดไปทาน ถ้าไม่ดีขึ้นก็คงต้องตรวจด้วยการส่องกล้อง

“ส่องกล้องเหรอคะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่งเพราะกลัวจะโดนส่งกล้องเนื่องจากเคยพามารดาไปตรวจและท่านบอกว่าเจ็บมากเวลาที่เขาใช้กล้องสอดไปทางลำคอ

“ใช่ครับ”

“งั้นฉันขอกินยาก่อนได้ไหม”

“ได้ครับ แต่ประวัติของคุณยังไม่ส่งมาเลย เดี๋ยวผมจดใส่กระดาษไว้ก่อนก็ได้ คุณชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ น้ำหนักส่วนสูงเท่าไหร่ แพ้ยาอะไรไหม”

“อายุ 22 ปี สูง 168 ซม. น้ำหนัก 46 ไม่แพ้ยาสถานะภาพโสดค่ะ”

เขาจดใส่กระดาษและกำลังหันหลังจะเดินออกจากห้อง

“คุณชื่ออะไร เขาหันกลับมาถาม”

หญิงสาวไม่ตอบแต่เธอลงจากเตียงแล้วตรงเข้ามากอดเขาแน่น