ตอนที่ 5 เจอหน้า (02)

"พูดกันดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลย" นางจินตนาปรี่เข้าไปประคองร่างของลูกสาวขึ้น หัวใจของคนเป็นแม่สุดแสนเจ็บปวดเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากของรมิดา สองแม่ลูกกอดกันไว้แน่นท่ามกลางเสียงตะโกนด่าพร้อมทั้งสาปแช่งให้ไปตาย

"แค่นี้มันยังน้อยไป แล้วถ้าชาตินี้ลูกสาวฉันไม่ฟื้นขึ้นมา...พวกแกสองคนตายแน่!!!"

"แม่ครับ ผมว่าใจเย็นๆดีกว่านะ" หมอหนุ่มรีบเข้ามาห้ามก่อนที่เรื่องมันจะลุกลามไปมากกว่านี้ อีกอย่างที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาล หากทำอะไรโดยพละการฝั่งของเขาก็มีแต่เสียกับเสีย

"จะให้แม่ใจเย็นได้ยังไง..ฮึก! แล้วดูแพมสิ...แพมของแม่ โธ่~"

"ผมจะช่วยแพมเองครับ" หมอหนุ่มกอดปลอบคนเป็นแม่ด้วยความสงสาร สายตาจ้องมองไปยังส่องร่างที่กำลังนั่งกอดกันร้องไห้อยู่บนพื้น ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มอย่างเวทนา โดนตบแค่นี้ยังน้อยไปเมื่อเทียบกับชีวิตของทิชากร

"พีทต้องช่วยน้องนะ...ฮื้อ...ถ้าน้องเป็นอะไรไปแม่คงทำใจไม่ได้แน่ๆ!"

รมิดาค่อยๆยกมือปาดน้ำตาอย่างอดสู เธอสะอื้นเบาๆพร้อมหยัดกายลุกขึ้น เรื่องนี้เธอเป็นคนผิด เธอทำให้คนอื่นเดือดร้อน เพราะฉะนั้น...เธอจะเป็นคนรับผิดชอบเอง

ฟ้าคงกำหนดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ เธอจะก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่มันกำลังเกิดขึ้นเอง

"ระ...เรื่องนี้หนูจะรับผิดชอบเองค่ะ..ฮึกก~"

"รับผิดชอบอะไร! เธอมีปัญญาทำให้แพมฟื้นขึ้นมาหรอ!"

"หนูคงทำไม่ได้ ตะ..แต่หลังจากนี้หนูจะเป็นคนอาสาดูแลคุณแพมเอง" ดูแลจนกว่าทิชากรจะฟื้น หรือถ้าไม่มีวันนั้น...เธอก็จะรับผิดชอบการกระทำในครั้งนี้ไปจนวันตาย

"น้ำหน้าอย่างเธอจะเอาอะไรมาดูแลลูกฉัน ฉันจ้างพยาบาลพิเศษก็ได้ แต่ฉันจะเอาเธอเข้าคุก!"

"ฮึก...อย่าเอาลูกสาวของดิฉันเข้าคุกเลยนะคะ เมตตายัยดาด้วย" จินตนาขอร้องอ้อนวอนทีปกรทางสายตาหวังให้ทีปกรเมตตารมิดา แต่เขากลับเบือนหน้านี้ด้วยสีหน้าเย็นชา

"ไม่ต้องไปฟังมันนะตาพีท โทรแจ้งตำรวจเลย!"

"แม่ครับผมว่าใจเย็นๆก่อนจะดีกว่า"

"ทำไมต้องใจเย็น นั่นน้องเราทั้งคนนะ!"

"รู้ครับ แต่ผมแค่ไม่อยากให้เป็นข่าว เดี๋ยวมันจะมีผลกระทบกับโรงพยาบาล อีกอย่าง...ถึงจับแม่นี้เข้าคุกก็ใช่ว่าแพมจะฟื้น"

คำพูดเย็นเฉียบของเขาทำเอารมิดาถึงกับใจแทบหยุดเต้น หรือความรักที่เคยมีให้กันมันไม่หลงเหลือแล้ว ทำไมถึงมีแต่เธอที่เป็นฝ่ายเจ็บปวด แผลเดิมในใจยังไม่หายแต่ถูกกรีดซ้ำจนเลือดไหลซิบ

"แล้วลูกจะทำยังไง หรือว่าที่ลูกไม่กล้าจับมันเข้าคุก..เพราะลูกยังรักมันอยู่!"

กึก~

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบได้ยินเพียงเสียงดังของเครื่องวัดชีพจร ‘อมรรัตน์’ รู้ดีว่าไม่ควรถามคำถามนี้ออกมา แต่เธอก็แค่อยากมั่นใจในลูกชายของตัวเองว่าหมดรักผู้หญิงคนนี้ไปนานแล้ว ต่อให้ชุบทองเคลือบทั้งตัวเธอก็ไม่รับเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด เพราะทีปกรต้องคบกับคนที่เหมาะสมเท่านั้น!

รมิดาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เธอก้มหน้าลงพื้นปล่อยให้หยดน้ำตามันไหลรินลงมาไม่ขาดสาย เธอรู้คำตอบดี แต่ก็ยังหลอกตัวเองว่าเขายังรักเธออยู่...เหมือนที่เธอยังรักเขาอยู่เต็มอก

"ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้แล้วครับ ถ้าชีวิตแลกชีวิตได้....ผมจะเป็นคนบีบคอแม่นี้ให้ตายคามือเอง!"

เหมือนหัวใจถูกบีบรัดด้วยเชือกเส้นใหญ่ ความรู้สึกของรมิดาแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี เธอเงยหน้ามองด้วยใบหน้าอาบน้ำตา ตอนนี้ไม่รู้สึกแม้กระทั่งรสเค็มของน้ำตารวมไปถึงกลิ่นคาวของเลือดที่มุมปาก เพราะในวินาทีนี้ร่างทั้งร่างมันชาไปหมด เสียงสะอื้นคือเครื่องตอกย้ำว่าเธอยังรักผู้ชายคนนี้หมดหัวใจ

รมิดาต่อสู้กับโรคร้ายมาตลอด 7 ปีและยังต้องต่อสู้กับความเสียใจที่ครั้งหนึ่งเธอเป็นฝ่ายยอมเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง เพื่อให้เขาไปมีอนาคตที่ดีและวันนี้เขาก็ทำมันสำเร็จแล้ว

ติ๊ด!ติ๊ด!ติ๊ด!

จู่ๆสัญญาณชีพของที่ทิชาก็กลับมาอีกครั้ง ทีปกรปรี่เข้าไปดูอาการของน้องสาวในขณะที่สองแม่ลูกหลบเข้าไปอยู่มุมห้อง ราวกับเป็นธาตุอากาศ และไม่นานพยาบาลก็เข้ามาล้อมเตียงในขณะที่ทีปกรใช้เครื่องมือเช็คอัตราการเต้นของหัวใจอย่างชำนาญ

รมิดามองภาพนั้นด้วยความตื้นตันใจทั้งน้ำตา เขาดูเหมาะสมกับอาชีพหมอที่สุด ดูมีสง่าราศีเหลือเกิน จนความหวังว่าสักวันจะกลับมาคบกันอีกครั้งกลายเป็นศูนย์ภายในพริบตา เขาไปไกลเกินกว่าจะหันกลับมามองผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ

"แม่ครับ! ตอนนี้แพมตอบสนองแล้วครับ!!"

"ฮึก! ลูกแพม! ฮื้อ..ฮื้อ~"

บุรุษพยาบาลรีบเคลื่อนย้ายผู้ป่วยไปยังห้องผ่าตัดอีกครั้ง ก่อนเดินออกไปหมอหนุ่มได้หันมาพูดกับรมิดาด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

"เธอกับฉัน มีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกยาว!"