ตอนที่ 3 คนที่ไม่อยากเจอที่สุด

หมอหนุ่มกำหมัดแน่นทันทีที่ได้ดูคลิปวิดิโอจากกล้องหน้ารถ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตัดหน้ารถของทิชากรจนทำให้รถพลิกคว่ำ แต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธแค้นที่สุดนั่นก็คือ...ผู้หญิงคนนั้น! ผู้หญิงที่เคยทำร้ายจิตใจของเขาจนปางตาย กินไม่ได้นอนไม่หลับ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาต้องไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษใน อดีตเธอคือหญิงสาวมัธยมปลายเป็นรักแรกที่เขารักมาก...และก็เกลียดมากเช่นกัน

"ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ"

เขาจำได้ขึ้นใจว่าผู้หญิงที่อยู่ในคลิปคือรมิดา! แม้เขาและเธอจะกลายเป็นเส้นขนานต่อกันและกันมานานถึง 7 ปี แต่เขากลับจำรมิดาได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น ผู้หญิงที่เขาเกลียดจนเข้าไส้และสาบานว่าชาตินี้จะไม่มีวันญาติดีกับเธอ เพราะความรักที่มอบให้ เธอกลับเห็นมันเป็นเพียงเศษฝุ่น!

หลังการผ่าตัดทิชากรก็ยังไม่พ้นขีดอันตรายเนื่องจากสมองได้รับกระทบกระเทือนอย่างหนักจนทำให้เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ผู้หญิงคนนั้นต้องรับผิดชอบการกระทำของเธอ ผู้หญิงไร้ค่าที่แม้กระทั่งหมาจรจัดยังมีค่ากว่าเธอด้วยซ้ำ ทิชากรกำลังจะเรียนจบในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า อนาคตที่แสนสดใสรออยู่ แต่ทุกอย่างกลับต้องมาพังทลายเพราะผู้หญิงคนนั้น!

"พี่จะลากคอมันมาชดใช้ให้แพมเอง!"

'ดาว่าเราเลิกกันเถอะ ตอนนี้ดากำลังคุยกับเต้ห้องหนึ่ง ดาเพิ่งรู้ตัวว่าชอบผู้ชายรุ่นเดียวกัน เราอายุห่างกันเกินไป ดาอยู่กับเต้แล้วสบายใจกว่า'

ในอดีตเขาเคยหลงรักเด็กสาวมัธยมปลายจนหมดหัวใจ เฝ้าทะนุถนอมและให้เกียรติมาตลอด ไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน อย่างมากก็แค่จูบกับหอมแก้มเพราะกะเอาไว้ว่าเมื่อไหร่ที่รมิดาอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ วันนั้นเขาและเธอจะเป็นของกันและกัน แต่ยังไม่ทันครอบครองก็มีเรื่องให้ต้องเลิกรากันเสียก่อน

พระเจ้าลิขิตให้เธอกับเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง...แต่ครั้งนี้เขาไม่ใช่ทีปกรที่แสนอ่อนโยนเหมือนในวันวานเพราะรมิดาจะได้เห็นด้านมืดของเขา!

ตึก~ตึก~

"ดาโอเคใช่ไหมลูก" จินตนาถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นรมิดาหน้าซีดตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังซึ่งเป็นที่ที่รมิดาไม่อยากมาเหยียบมากที่สุด

"ดาโอเคค่ะ" รมิดาพยายามทำใจดีสู้เสือ หวังลึกๆว่าคงไม่เจอผู้ชายคนนั้น ป่านนี้เขาคงแต่งงานมีครอบครัวที่อังกฤษไปนานแล้วในขณะที่เธอยังไม่มีใคร

ทุกสายตามองรมิดากับแม่ราวกับตัวประหลาด ด้วยการแต่งตัวบ้านๆหิ้วถุงผ้าเก่าๆสวมรองเท้าแตะทำให้ดูต่างจากผู้คนที่มาใช้บริการที่นี่เพราะมันคือโรงพยาบาลของผู้มีอันจะกิน แต่รมิดาก็ไม่ได้แคร์กับสายตาของคนพวกนั้นเลยสักนิด พนักงานต้อนรับก็เหมือนจะไม่อยากพูดด้วยเพราะรู้ว่าเธอคงไม่มีปัญญาจ่ายค่าบริการ

"คุณคือคู่กรณีใช่ไหมครับ" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลถามขึ้นพร้อมเดินเข้ามากันสองแม่ลูกไว้ เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลคงรู้เรื่องนี้หมดแล้วแต่ทำไมถึงมองเธอกับแม่ด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนไม่อยากต้อนรับ

"ค่ะ วะ..ว่าแต่คู่กรณีของฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำสีหน้าเหมือนไม่พอใจก่อนจะเดินไปกดลิฟท์พาทั้งสองไปยังชั้นสูงสุดของตึก รมิดาหันหน้ามาสบตากับคนเป็นแม่พร้อมบีบมือให้กำลังใจกันและกัน หวังว่าเรื่องราวทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ด้วยดีและหลังจากนี้เธอจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเลย

หัวใจของรมิดาเต้นรัวเพราะชั้นบนสุดของตึกคือห้องของผู้บริหาร มีลางสังหรณ์ว่าจะเจอกับใครบางคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในชีวิต เพราะตั้งแต่เลิกกันก็ยังทำใจไม่ได้ก็ได้แต่เฝ้ารอว่าสักวันจะได้กลับมาคบกันอีกครั้ง แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะฟ้าไม่ได้ใจดีกับเธอขนาดนั้น

"ผู้บริหารรออยู่ข้างในครับ"

"ตะ..แต่ฉันมาพบคู่กรณีนะคะ"

"คู่กรณีรออยู่ข้างใน"

รมิดากุมมือของคนเป็นแม่ไว้แน่น สองแม่ลูกยืนให้กำลังใจกันและกันที่หน้าประตูเพราะไม่รู้ว่าคนที่รออยู่ข้างในคือใคร หวังว่าฟ้าคงไม่ใจร้ายกับเธอขนาดนั้น ขอล่ะ..อย่าเป็นเขาเลย...อย่าเป็นคนที่เธอยังรักหมดหัวใจเลย เพราะการเริ่มทำใจอีกครั้งมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับใครบางคนกำลังนั่งรอการมาเยือนของหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเขาเคยรักหมดหัวใจ รมิดาเบิกตาโพลงทันทีที่เห็นเขาคนนั้น ถุงผ้าเก่าๆซึ่งข้างในมีแต่ยาก็

หล่นลงบนพื้น ริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างไม่เชื่อสายตา

ทำไมฟ้าต้องเล่นตลก ทำไมต้องเป็นเขา...ผู้ชายที่เธอยังรักไม่เคยลืม!

"ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...รมิดา"