ตอนที่ 13 ตกหลุมพราง

กลางดึกของคืนนั้นหลังทำกายภาพบำบัดให้ทิชากรเสร็จ

รมิดาก็แอบเดินออกมาสูดอากาศนอกบ้าน ที่เธอกล้าออกมาเดินเล่นเพราะรู้ว่าช่วงนี้คนในบ้านนอนหมดแล้ว จะมีก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวที่นอนไม่หลับเพราะใจกำลังว้าวุ่นพยายามหาวิธีคืนดีกับทีปกร

และในขณะนั้นได้มีรถหรูราคาแพงเคลื่อนตัวเข้ามาจอดด้วยความเร็วสูง รมิดาหันขวับด้วยความตกใจ เห็นร่างสูงแสนคุ้นตาเดินลงมาจากรถด้วยท่าทางโซซัดโซเซ

"คะ...คุณพีท!"

"ทำไมยังไม่นอน อึก! เธอมารออ่อยฉันหรอ"

"เปล่าค่ะ..ดะ...ดาแค่ออกมาเดินเล่น...เอ่อ...นี่คุณพีทเมาหรอคะ"

"เหล้าแค่นี้มันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกรมิดา" ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในอาการมึนเมาย่างสามขุมเข้ามากระชากร่างบางเข้าหาตัว ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขานึกถึงความเก่าความหลังที่รมิดาเคยทำไว้ เขาต้องดื่มเหล้าย้อมใจเพื่อลืมเธอนานนับเดือนจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน "ฉันเกลียดเธอ! ยัยผู้หญิงหลายใจ!!"

"อะ..เอ่อ...ดาว่าคุณเมามากแล้วนะคะ"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เมา! รู้อะไรไหม...เจ็ดปีที่แล้วฉันยอมทะเลาะกับพ่อกับแม่จนเกือบโดนตัดหางปล่อยวัดก็เพราะเธอ!" ชายหนุ่มตะคอกด้วยน้ำเสียงสุดเคียดแค้น

"คุณพีท..ระ...เรื่องมันนานแล้วนะคะ ดาขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณทะเลาะกับท่านทั้งสอง ดะ..ดาเองก็เสียใจเหมือนกัน"

"เธอไม่ได้เสียใจหรอกรมิดา เธอเป็นฝ่ายไปจากฉันเองนี่!"

"ได้โปรดเข้าใจกันหน่อย ที่ดาทำแบบนั้นก็เพราะเราสองคนไม่เหมาะสมกัน"

"แต่เธอสัญญากับไว้ฉันว่าจะก้าวผ่านอุปสรรคไปด้วยกัน! พอสูบเลือดสูบเนื้อฉันจะหนำใจก็เฉียดหัวทิ้งงั้นหรอ!!"

"โอ้ยยย!! ดาเจ็บ!" รมิดาหน้าถอดสีเมื่อชายหนุ่มเริ่มกระทำรุนแรง สายตาของเธอประท้วงทันทีที่ชายหนุ่มบีบต้นแขนเล็กแรงขึ้นจนกระดูกแทบหัก "ปล่อยค่ะ..ดะ...ดาเจ็บ~"

"ก็ได้" ชั่วขณะรอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นที่มุมปากโดยที่รมิดาไม่ทันสังเกต "วันนี้ฉันเมามาก เธอ...ช่วยเดินไปส่งฉันที่ห้องหน่อยสิ"

"เอ่อ..ดะ..ดาว่ามันไม่เหมาะสมค่ะ"

"เอิ้กก~ ฉันเมาขนาดนี้เธอคิดว่า...อึก...ฉันจะทำอะไรเธอได้งั้นหรอ~" หมอหนุ่มแกล้งเมาทั้งๆที่ความเป็นจริงเขามีสติครบถ้วน แค่มีอาการมึนเล็กน้อยเพราะเหล้าแค่นี้มันทำอะไรคุณหมอสายดื่มอย่างเขาไม่ได้หรอก ขนาดดานิเอลยังยอมเลย "เอิ้กกก~ แค่ประคองฉันขึ้นไปส่งห้องเฉยๆ ตอนนี้ฉันมึนหัว"

"คุณก็รู้ว่าตัวเองเป็นหมอ..ตะ...แต่ก็ไม่น่าดื่มจนเมาแบบนี้นะคะ" รมิดาแอบบ่นเล็กน้อย นี่ถ้าหากยังคบกันเหมือนเมื่อก่อนแล้วเขาเมาจนหัวราน้ำขนาดนี้ ได้นอนนอกห้องแน่ๆ

หญิงสาวผู้ซึ่งตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้ชาย เดินเข้าไปประคองร่างสูง โดยให้ชายหนุ่มใช้มือกอดคอและมือของเธอก็รอบเอวสอบของเขาไว้ ทันทีที่ร่างสัมผัสกันรมิดาก็รับรู้ได้ถึงอาการแปลกๆ มันคือความรู้สึกคิดถึง โหยหาสัมผัสเดิมๆที่เคยได้รับ แม้จะได้แค่กอดกับจูบแต่เขาก็คือผู้ชายคนแรกที่ได้ทำแบบนี้

ทีปกรเป็นคนดีและให้เกียรติเธอมาตลอดทั้งๆที่มีโอกาสมากมายแต่เขาก็ไม่ทำอะไร แค่นอนจับมือเฉยๆ แต่รมิดาไม่มีทางรู้ว่าผู้ชายที่เธอกำลังประคองไปที่ห้อง...เขาได้เปลี่ยนไปแล้ว!

รมิดาประคองร่างสูงเดินขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล ด้วยความที่คุณหมอหนุ่มค่อนข้างตัวใหญ่สูงราวๆร้อยแปดสิบกว่า ในขณะที่เธอสูงแค่ร้อยหกสิบเอง กว่าจะถึงห้องเล่นเอาหญิงสาวเหงื่อตกเลยทีเดียว

"ถึงแล้วค่ะ"

รมิดาทิ้งร่างสูงลงบนเตียงพร้อมยืมปาดเหงื่อ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะกวาดมองห้องที่แสนคุ้นเคยซึ่งครั้งหนึ่งเธอเคยเข้ามาที่นี่ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แต่ที่หายไปนั่นก็คือรูปคู่ของเธอกับเขา...ไม่มีเหลือเลยสักรูป

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะก้มลงมองหน้าจอมือถือในมือ แสดงรูปคู่ระหว่างเธอกับเขา ทุกรูปยังคงถูกเก็บในเมมโมรี่ซึ่งไม่เคยกดลบแม้แต่รูปเดียว ดวงตาเศร้ามองหน้าจอมือถือเครื่องเก่าด้วยสายตาละห้อยก่อนยัดมันไว้ในถุงกางเกงเหมือนเดิม และในจังหวะนั้นชายหนุ่มที่แกล้งเมาก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งมองหน้ารมิดาด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ

"ทำไมหน้าจอมือถือของเธอ ยังเป็นรูปคู่ของเธอกับฉัน"

"อะ...เอ่อ...ดาลืมเปลี่ยนค่ะ"

"และฉันก็จำได้ว่ามือถือเครื่องนี้...ฉันเป็นคนซื้อให้"

"ถะ...ถ้าคุณพีทไม่พอใจ เดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนเครื่องใหม่เองค่ะ" เหตุผลที่รมิดายังไม่ซื้อใหม่เพราะอยากเก็บเงินไว้รักษาตัวเอง อีกอย่างมือถือเครื่องนี้มันคือสมบัติล้ำค่าซึ่งข้างในอัดแน่นไปด้วยความทรงจำที่สวยงาม แม้เทคโนโลยีจะพัฒนาไปไกล แต่รมิดาก็ยังใช้มือถือเครื่องนี้เหมือนเดิม ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนเพราะเธอไม่ได้ติดโซเชียลอะไรขนาดนั้น

"โกหกไม่เนียนเลยนะรมิดา เธอควรจะลบมันออกตั้งแต่วันแรกที่เราเลิกกัน"

"..." หญิงสาวไม่ตอบ สองมือบีบเข้าหากันแน่น

"เธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหม"

"คุณพีท!"

"สายตาของเธอมันบอกตั้งแต่วันแรกที่กลับมาเจอกันแล้ว เธอ...ยังรู้สึกดีกับฉันอยู่"

"ดะ..ดาไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ ก็เราสองคนเลิกกันแล้วนิ"

"หึ!" มุมปากร้ายแสยะยิ้ม "ใช่เราเลิกกันแล้ว แต่ถ้าเธอหิว...ฉันสนองให้ก็ได้นะ แค่แอบกินกันเล่นๆแต่ไม่ได้มีสถานะ"

"ดาว่าวันนี้คุณพีทเมามากแล้ว...เอ่อ...ดะ..ดาขอตัวนะคะ" รมิดาเริ่มรู้สึกว่าตอนนี้ทีปกรไม่ค่อยน่าไว้ใจเหมือนเมื่อก่อน เธอรีบหมุนตัวเพื่อจะออกไปจากห้องของคนใจร้าย แต่หมอหนุ่มดึงร่างของเธอเอาไว้แล้วกระชากกลับมา "ว้ายยย!!!"

"รู้ไหม...ทำไมฉันถึงให้เธอเดินมาส่งที่ห้อง"

"ไม่!! คุณพีทปล่อยดา! ปล่อย!"

"เพราะยิ่งเมามันก็ยิ่งทำให้ฉันมีอารมณ์ไงรมิดา!"

แคว่กกกก!!!