05 อุบัติเหตุหรือตั้งใจ

[ พาร์ท : วันฟ้าใหม่ ]

พีี่ทีพาฉันไปซื้อรถจักรยานที่ห้างในตัวเมืองฉันเลือกราคาที่ไม่แพงมากหรอกเกรงใจพี่ทีเขา แค่นี้เขาก็ช่วยเหลือฉันมามากพอแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันได้ไปเร่ิ่มงานที่ร้านเบเกอรี่ ฉันรีบปั่นจักรยานมาส่งน้องหนึ่งที่โรงเรียนแต่เช้าเพราะต้องรีบไปทำงานในตัวเมืองวันแรกฉันไม่อยากไปทำงานสาย

“ตั้งใจเรียนนะครับน้องหนึ่งเดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ”ฉันพูดกับน้อง

“ครับพี่ใหม่ ปั่นจักรยานดีๆนะครับ บ๊ายบาย”น้องหนึ่งหันหน้ามาโบกมือให้ฉัน

“บายครับ”ฉันโบกมือส่ายไปมาให้น้องหนึ่ง

จากนั้นก็รีบปั่นจักรยานมุ่งหน้าไปยังจุดหมายทันที ร้านเบเกอรี่มันอยู่ตรงตัวเมืองซึ่งฉันต้องปั่นจักรยานออกจากซอยโรงเรียนของน้องหนึ่งแล้วปั่นไปอีกซอยหนึ่งเพื่อที่จะลัดไปยังตัวเมือง

บรืนน!!

“กรี๊ดด ตุบบ!!”ในขณะที่ฉันกำลังปั่นจักรยานอย่างเร่งรีบจู่ๆก็มีรถเก๋งหรูพุ่งออกมาจากซอยอย่างรวดเร็วทำให้ฉันเบรคไม่ทันแล้วชนเข้าที่ด้านหน้ารถเก๋งคันนั้นอย่างจังแต่รถเก๋งคันนั้นไม่เป็นอะไรเลยฉันนี่สิตัวลอยขึ้นไปคนละทิศคนละทางกับจักรยานแล้วตกลงกระทบบนพื้นถนนอย่างแรง

“อะ โอ้ยย!!”ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ข้อศอกและหลังเพราะตัวฉันตกลงบนพื้นถนนอย่างแรง

ข้อศอกของฉันแตกมีเลือดไหลออกมาเยอะเลยและมันก็รู้สึกเจ็บเอามากๆเลยด้วย

“ปั่นยังไงไม่ดูทางวะ!”ฉันไม่ได้เงยหน้ามองเจ้าของรถที่ออกมาเสียงดังใส่ เพราะกำลังเจ็บอยู่

“.....”

“เธอ!!”

เสียงนั้นมัน.....

“คะ คุณ!”โลกมันกลมมากไปไหมถ้าฉันจะบอกว่าฉันเจอนายคนนั้นอีกแล้วคนที่ถามหาบ้านของฉันว่าอยู่หลังไหนแถมยังทำตัวคุกคามฉันอีกจะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไงว่าเค้าเป็นโรคจิต

“ปั่นยังไงไม่ดูทางไม่เห็นเหรอว่าฉันขับรถมา”เขาพูด หยาบคายตลอดเลยผู้ชายจริงหรือเปล่าเนี่ย

“ไม่เห็นค่ะ”ฉันตอบสั้นๆถ้ารู้ว่ามีรถแล่นมาฉันก็ไม่ปั่นออกไปแบบนั้นหรอกอีกอย่างในซอยแบบนี้ก็ไม่ค่อยมีรถใหญ่วิ่งด้วยฉันเลยไม่ได้สังเกต

“รถของฉันสีถลอกหมดแล้วเธอจะรับผิดชอบยังไง?”เค้าชี้ไปที่ด้านหน้ากระโปรงรถสงสัยจะโดนล้อรถจักรยานของฉันเลยถลอกเป็นรอยแต่ก็แค่นิดเดียวเอง

“....”ห่วงแต่รถตัวเอง ดูสภาพฉันสิแขนหักแล้วมั้งเนี่ย

“รถของฉันราคาแพงมากนะ เธอต้องรับผิดชอบ”เขาพูดอย่างเอาแต่ใจ ฟังรู้เลยว่าถูกเลี้ยงมาแบบไหน

“ตอนนี้หนูยังไม่มีเงินหรอกค่ะเอาไว้หนูมีเงินเมื่อไหร่หนูจะรีบใช้คืนให้เลยนะคะ”เอาจริงๆตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของฉันมีติดตัวมาแค่ 80 บาทแค่ค่าข้าวกลางวันก็เท่านั้น

“ฉันจะเอาตอนนี้”

“หนูมีติดตัวมา80คุณจะเอาไหมคะ”ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา

“เรื่องนี้ต้องถึงตำรวจนะเพราะเธอขับรถมาไม่ดูทาง”

“อะไรกันคุณ หนูก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ตั้งใจ”

“รถคันนี้ของฉันราคา20ล้านต้นๆ”

“.....”ฉันเบิกตากว้างเมื่อเขาบอกราคาของรถคันนี้

“สีถลอกแบบนี้ไม่ใช่น้อยๆเลยนะ”

“.....”ฉันลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เวรกรรมอะไรกันเนี่ย

“ถ้าเธอไม่รับผิดชอบฉันจะโทรแจ้งตำรวจให้มาจับเธอเข้าคุก”

“ยะ อย่านะ อย่าโทรหาตำรวจเลยนะ หนูรับผิดชอบก็ได้แต่หนูขอเวลา ทั้งหมดมัน....เท่าไหร่คะ”ฉันคงมีทางเลือกแค่นี้สินะไม่รับผิดชอบก็ติดคุก และฉันก็ติดคุกไม่ได้ด้วยเพราะฉันต้องดูแลน้องหนึ่ง

“3แสน”

“สะ สามแสน!!”ฉันถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียวเมื่อรู้ราคาความเสียหายของรถคันนี้ อะไรจะแพงขนาดนี้ ฉันทำงานสามปีก็ยังไม่มีจ่ายเลยฉันคิดไว้แค่ไม่กี่หมื่นแค่นั้นเอง

“เออ 3แสน”

“หนะ หนูขอเวลาหน่อยได้ไหม ตอนนี้หนูยังไม่มีเงินเลย”

“ได้ แต่เธอต้องไปหาฉันตามที่อยู่นี้ แล้วฉันจะรอนะ”เขายัดกระดาษบางอย่างใส่ในมือของฉันจากนั้นก็ขับรถออกไปทันที

ฉันแบมือแล้วหยิบกระดาษใบนั้นมาคลี่ดู คอนโดxxxชั้น7ห้อง303”

ขะ เขาให้ฉันไปหาที่คอนโดอย่างนั้นเหรอ เอาไงดีล่ะ จะไปดีหรือเปล่า เขาจะฆ่าฉันยัดใส่กระเป๋าหมกคอนโดเหมือนที่ออกตามข่าวหรือเปล่า แต่ถ้าฉันไม่ไปเค้าก็จะแจ้งตำรวจแล้วจับฉันเข้าคุก แล้วน้องหนึ่งจะอยู่กับใครถ้าฉันติดคุก....