5

การมีชีวิตรอดจึงเป็นอีกหนทางที่เธอคิดว่าอาจจะยังมีหวัง การประท้วงด้วยการอดข้าวอดน้ำจึงไม่ใช่วิธีที่ดีสำหรับผู้ชายใจร้ายคนนี้ คนที่เธอไม่เคยรู้จักสักนิดว่าเขาคือใคร จับเธอมาทำไม

ทุกวันเขามักเข้ามาตักตวงหาความสุขจากร่างกายของเธอ และออกไปเมื่อพึงพอใจแล้ว ทิ้งร่องรอยบอบช้ำเอาไว้ให้เธอทุกคืนวัน

เธอพยายามถามเขาหลายครั้งว่าเขาคือใคร แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ ความเฉยชาและบทรักอันเร่าร้อน ซึ่งทำให้เธอผวาหวาดกลัวหรือไม่ก็หลีกหนีแต่หนีไม่พ้น

รสจูบของเขาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกซาบซ่านอย่างเช่นในนิยายที่เคยอ่าน บทรักของเขากระแทกกระทั้นเอาแต่ใจ เธอเกลียดตัวเองที่หนีไปไหนไม่รอด และไม่มีแรงกายแรงใจสู้เขา สุดท้ายก็นั่งกอดเข่าเจ่าจุกอยู่ในห้องแคบๆ ที่ถูกกักขัง

นราวดีนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย อิสรภาพของคนเราเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด ตั้งแต่เล็กจนโตอิสรภาพของเธอนั้นถูกจองจำไปกับคนรอบข้างไม่แม้แต่คนแปลกหน้าที่คอยจ้องจะจองจำเธออยู่เช่นกัน

เธอสังเกตเห็นชายหนุ่มที่จับตัวเธอมา ตอนที่เขาเข้ามาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องเล็กๆ แคบๆ เธอเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่อเขาหันมา ก่อนจะหันกลับไปจัดการอะไรของเขาสักอย่าง ซึ่งเธอเห็นว่าเขากำลังจัดเรียงเทียนไขในกล่องให้เป็นระเบียบ ปากก็อยากเอ่ยถามไปว่าเขานำเทียนไขมาทำไม แต่เธอไม่กล้าพอที่จะพูดกับเขา

ผู้ชายเย็นชาที่มองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า เขาเหมือนคนไร้ความรู้สึก เขาไม่ได้รุนแรงทำร้ายเธอจนบาดเจ็บหรือปางตายแต่ก็ย่ำยีเธอเหมือนผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่ง

“น้ำมันตะเกียงหมด” น่าแปลกที่วันนี้เขาพูดกับเธอด้วย ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เอ่ยถาม แล้วเขาก็หันไปจัดการกับเสื้อผ้าในตู้

“หิวหรือยัง?” วันนี้เขาถามเธออีกด้วยน้ำเสียงไม่ได้ดุดันเหมือนก่อน นราวดีกลัวเขาเลยรีบส่ายหน้าไปมา เขาไม่พูดอะไร หายออกไปพักใหญ่ ก่อนเอาอาหารกลับเข้ามาให้ เธอมองมันอย่างหิวโหย ในใจมักคิดไปว่าเขาอาจจะใส่อะไรลงไปแต่เธอไม่เคยมีอาการแปลกๆ เหมือนดั่งสองครั้งแรกนานแล้ว

“ไม่มีอะไรหรอก” เขาพูดเหมือนอ่านใจเธอออก นราวดีเม้มปากแน่นไม่ได้โต้เถียงหรือแสดงฤทธิ์เดชเหมือนตอนแรกๆ ที่ถูกเขาจับมา

“ตอนแรกๆ อาจจะยังไม่ชินก็ต้องให้สมยอมกันก่อน หลังๆ ชินแล้ว เสียวอย่างเดียว ความเจ็บไม่มี” เขาก้มลงมากระซิบที่ริมหู เธอหน้าแดง มองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เขามองเธออย่างเยาะหยัน และไม่พูดอะไรอีก

นราวดีมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาที่เดินออกไปจากห้องอย่างแค้นใจ เธอเคยคิดวิตกกังวลถึงขนาดกลัวเขาใส่สารเสพติดลงไปหรือยาอะไรสักอย่างที่ค่อยๆ ฆ่าเธอให้ตายอย่างเลือดเย็น แต่เพราะความหิวทำให้เธอทนไม่ไหว คิดว่ายังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว อย่าตายแบบอดอยากเลย เธอเลยกินทุกอย่างที่เขายกมาให้กิน ซึ่งคราแรกเขาไม่พอใจที่เธอไม่แตะต้องอาหารของเขา แต่หลังๆ กลายเป็นเขางุนงงที่เธอทานทุกอย่างเกลี้ยงหมดทุกจาน

อาหารที่เขายกมาให้เป็นอาหารง่ายๆ แต่รสชาตินั้นอร่อยนัก บางวันเป็นแค่ข้าวไข่เจียวร้อนๆ มันก็แปลกออกไป เธอเคยหิวและไม่ได้กินอะไรตอนอยู่บ้านของป้าใจร้าย พี่สาวของบิดาที่ใช้งานเธอเยี่ยงทาส แม้ภายนอกจะดูเป็นคนใจดีแถมยังดูร่ำรวย แต่เนื้อแท้นั้นป้าของเธอมีเบื้องหลังที่แสนโสมม และมักพาผู้ชายมานอนด้วยทุกวันแทบไม่ซ้ำหน้า ป้าของเธอเปลี่ยนคู่นอนหรือแฟนใหม่ไม่ซ้ำหน้า

ผู้ชายพวกนั้นน่ากลัวพอๆ กับป้าของเธอ พวกเขาดูกักขฬะหื่นกามและมักมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ การกลับมาประเทศไทยนั้นเป็นอะไรที่เธอตัดสินใจอยู่นานเพราะกลัวเหลือเกินว่าบิดาจะโกรธ แต่ยังไม่มีโอกาส เพราะป้าของเธอไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนง่ายๆ จนมีเรื่องเกิดขึ้นนั่นแหละ ท่านถึงไล่เธอให้ไปตายซะ เธอจึงได้กลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง แต่กลับมาแล้วก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ โดนใครก็ไม่รู้จับมาปู้ยี้ปู้ยำรังแกกักขังหน่วงเหนี่ยว