เพลิงสวาท (นายพันคลั่งรัก)

เพลิงสวาทนายพันคลั่งรัก(เพลิงรักปฐพี)

ผู้เขียน : กาสะลอง

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

ชายแดนอัฟกานิสถาน

ภายในฐานที่มั่นของกองทัพสหรัฐอเมริกา เบื้องหลังแนวบังเกอร์ป้องกันการโจมตีของข้าศึก เสียงปืนกลลั่นรัวถี่ยิบมาหลายนาทีไม่ได้หยุด ปลอกกระสุนที่สาดออกไปจากปากกระบอกปืนกลเกลื่อนกระจายอยู่เต็มพื้นทราย สลับกับลูกไฟที่พุ่งออกจากฐานยิงขีปนาวุธทำลายล้างอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย ตามสูตรการต่อสู้ป้องกันฐานทัพฉบับอเมริกาที่ต้องใช้กำลังทหารราบยิงสกัดป้องกันฐาน แล้วตามถล่มด้วยปืนใหญ่ ก่อนจะเรียกทันเดอร์โบกับอาปาเช่ เครื่องบินรบสมรรถนะสูงเข้ามาช่วยปูพรมยิงถล่มซ้ำอีกระลอก เพื่อให้ทหารราบบุกเข้าเคลียร์พื้นที่ได้สะดวก และที่กล่าวมาทั้งหมดนี้… คืองานของ ‘ลีโอ โดโนแวน’ ผู้บังคับกองพัน U.S. Army Rangers หน่วยทหารราบอันลือชื่อในเรื่องฝีมือการสู้รบของกองทัพบกสหรัฐอเมริกา

สามวันถัดมา กลางดึกของคืนหนึ่ง ที่บ้านโดโนแวน ซานฟราน ซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

“รอให้สว่างแล้วค่อยออกไปไม่ดีกว่าหรือลูก… ลีโอ”

ด้วยความเป็นห่วง รสรินรีบทักท้วงลูกชายคนเดียวที่เพิ่งกลับมาจากปฏิบัติภาระกิจกลางสมรภูมิรบในอัฟกานิสถานมาหยกๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มออกอาการร้อนรนจะไปหาแฟนสาวซึ่งพักอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์ย่านลอมบาร์ดของซานฟรานซิสโก

“ไม่เป็นไรครับแม่…”

ตอบพลางลากกระเป๋าสัมภาระเข้าไปเก็บไว้ในห้องนอนของตัวเอง

“แน่ะ… ยังจะดื้ออีก”

รสรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ ทำราวกับลีโอเป็นเด็กๆ

แม้รู้ดีว่าลูกชายของตนอายุกำลังจะย่างเข้าสามสิบสี่ปีในอีกไม่ กี่วัน หากแต่ในสายตาของมารดาที่รักและเลี้ยงดูลูกชายมาอย่างใกล้ชิด ก็อดแสดงความเป็นห่วงไม่ได้

“ผมอยากเจอนาตาลีครับ ไม่ได้เจอกันตั้งสองเดือนมาแล้ว ลอมบาร์ดก็อยู่ใกล้แค่นี้เองครับแม่ ขับรถไปเดี๋ยวเดียวก็ถึง”

ด้วยสีหน้าและแววตาดื้อดึงมาแต่ไหนแต่ไร นายทหารเลือดร้อนให้เหตุผลกับมารดาขณะก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

ลีโอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าจากเครื่องแบบทหารบกชุดลายพรางเต็มยศจนแลดูน่าอึดอัด ใช้เวลาเพียงครู่สั้นๆ เขาก็ออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ซึ่งสบายกว่า

นานเกือบสามเดือนมาแล้วที่รสรินไม่ได้เห็นหน้าลีโอชัดๆ เหมือนในตอนนี้ สายตาภาคภูมิใจของหล่อนแทบไม่ละจากใบหน้าหล่อเหลาของลูกชาย

ลีโอมีดวงตาสีน้ำตาลชวนฝัน เหมือนกับดวงตาของเดวิดผู้เป็นสามีของหล่อนไม่มีผิดเพี้ยน แพขนคิ้วระบายแนวดกหนาอยู่เหนือกรอบดวงตาซึ่งแฝงประกายคมกริบ ดุจเดียวกับดวงตาของราชสีห์ สมกับชื่อ ‘ลีโอ’ จมูกโด่งเป็นสันสวย หน้าผากกว้างเกลี้ยงเกลา รับกับทรงผมที่ตัดสั้นเกรียนคล้ายสกินเฮดยิ่งเน้นให้เห็นรูปทรงศีรษะสวย ริมฝีปากหยักลึกซึ่งในบางครั้งก็ทำให้เขาดูดุ หากแต่ใบหน้าคมคร้ามหน้ายำเกรงนั้นก็สามารถคลี่คลายไปสู่รอยยิ้มอ่อนโยนและอบอุ่นได้อย่างเหลือเชื่อ ในขณะที่หันมาสบตากับรสรินผู้เป็นมารดาของตน

“ขับรถดีๆ นะลูก… แม่เป็นห่วง”

รสรินร้องสั่ง เมื่อเห็นว่าห้ามไม่หยุด ฉุดไม่อยู่ จึงทำได้แค่มองตามคนตัวใหญ่ที่กำลังจะจากไปด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยเสียเหลือเกิน

หล่อนรู้จักลูกชายของตัวเองดีกว่าใคร ลีโอเป็นคนใจร้อน มีความเป็นตัวเองสูง ลองได้ตัดสินใจทำอะไรลงไปแล้วละก็ ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่

“ครับแม่…”

ลีโอตะโกนตอบกลับมา หากแต่ในขณะที่ขายาวๆ กำลังจะก้าวพ้นกรอบประตูออกไป ดวงตาของมารดาที่ทอดมองอย่างเป็นห่วง ก็ทำให้คนเป็นลูกชายต้องหมุนตัวกลับมาสวมกอดหล่อนอีกครั้ง

“เดี๋ยวผมมานะครับ”

บอกพลางหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่สลับไปมาทั้งซ้ายขวา เสียงดังฟืดฟาดอย่างประจบประแจงเอาใจ ด้วยกลัวว่ารสรินจะน้อยใจที่เขาให้ความสำคัญกับแฟนสาวจนถึงกับอดทนรอให้ถึงรุ่งเช้าไม่ไหว

หลายนาทีต่อมา

“อ้าว… ลีโอไปแล้วรึโรส”

เดวิดผู้เป็นบิดาของลีโอ ซึ่งขณะนั้นยังอยู่ในชุดนอนลายทาง เพิ่งเดินลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้าน เอ่ยถามกับรสรินที่ยืนมองส่งลูกชายตาละห้อยอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

ทั้งเดวิดและลูกชายมักจะเรียกรสรินว่า ‘โรส’ จนติดปาก ด้วยออกเสียงได้ง่ายกว่า ‘รสริน’ ซึ่งเป็นชื่อจริงของเธอ ตอนแรกเดวิดเรียกชื่อ