บทที่ 8

วันต่อมา..หลังจากที่พุดตาลมาบาร์เบียร์แห่งนี้แล้ว

"น้าอยากให้เราไปมีอนาคต อยู่กับน้าต่อไปก็จะเป็นแค่.."

"คุณน้าเลิกพูดเถอะค่ะ"

"ไปเถอะลูก หนูอยู่แบบนี้น้าก็ลำบากใจ จะทำอะไรก็ไม่สะดวก"

"คุณน้าหมายความว่ายังไง"

"เห็นไหมน้าเป็นสาวทึนทึกอยู่เพราะใคร"

"คุณน้าไม่ต้องมาพูด น้องเมย์ไม่เชื่อ"

"มันถึงเวลาแล้วน้องเมย์ น้าก็ไม่ใช่น้าแท้ๆ ของเรา น้าก็อยากมีชีวิตอิสระ"

"เมย์ไม่เชื่อ!" ทำไมเมขลาจะไม่รู้ว่าอรอนงค์ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของแม่

อรอนงค์และแม่ของเธอมาทำงานที่สถานบันเทิงพร้อมกัน ทั้งสองก็เลยรักใคร่เหมือนพี่น้องช่วยเหลือกันมาโดยตลอด ก็มีแค่อรอนงค์นี่แหละ ที่แม่ของเธอจะฝากฝังดวงใจไว้ได้

เมขลาก็เลยพยายามช่วยงานทุกอย่างเท่าที่จะช่วยได้

ที่อรอนงค์พูดแบบนี้กับหลานสาว เพราะเรื่องที่เพิ่งจะคุยกับหญิงวัยกลางคนที่มาขอพบเมื่อคืนนี้ และไม่ต้องพิสูจน์อะไรก็ได้นางพูดอะไรมาอรอนงค์เชื่อหมด เพราะทุกเหตุการณ์ทุกอย่างอรอนงค์รู้มาโดยตลอด

อรอนงค์รู้แม้กระทั่งว่าคนที่ชื่อพุดตาลจิตใจดีงามแค่ไหน แต่ไม่คิดว่าจะถึงขนาดดีเลิศประเสริฐขนาดนี้ มีที่ไหนเมียเอกตามหาลูกนอกสมรสของสามีเพื่อจะนำไปเลี้ยงดูเอง

ตอนสมัยที่แม่ของเมขลาอุ้มลูกไปหาพ่อ อรอนงค์ก็เคยเสนอว่าทำไมไม่พาไปหาเมียหลวงเลย

แต่แม่ของเมขลาไม่อยากทำร้ายจิตใจผู้หญิงด้วยกันให้มากกว่านี้

พอคนเป็นพ่อไม่ยอมรับ แม่ของเธอก็เลยต้องได้ฝากแก้วตาดวงใจไว้กับน้าอรอนงค์ เพราะตอนนั้นรู้ตัวแล้วว่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน

ค่ำคืนเดียวกันนั้น.. จัดร้านเสร็จแขกก็ทยอยกันเข้ามา วันนี้แขกไม่หนาตาเท่าไร เพราะเงินเดือนคงจะใกล้หมดกันแล้ว

เมขลาฝืนจิตใจตัวเองออกมาช่วยงาน เพราะตอนนี้เธอรู้ความจริงหมดแล้วว่าตัวเองเป็นลูกที่พ่อไม่ต้องการ แต่จะโทษใครได้เพราะเธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงกลางคืน

"น้องสาว มานั่งกับพี่ดีกว่า"

"ขอโทษค่ะเดี๋ยวฉันจะเรียกเด็กคนอื่นมาให้ คุณพี่จะรับอะไรดีคะ"

"วันนั้นพี่ยังเห็นน้องรับแขกอยู่เลย ทำไมเหรอ คิดว่าเงินพี่ไม่หนาเหมือนแขกคนนั้นหรือไง"

"ขอโทษอีกครั้งค่ะ เดี๋ยวจะให้คนอื่นมารับออเดอร์"

เพล้ง!! ขณะที่เมขลากำลังจะเดินเข้าไปเปลี่ยนคนใหม่มาให้บริการ ..ลูกค้าคนนั้นก็เริ่มโวยวายจนทำของบนโต๊ะตกแตก

"แบบนี้มันสองมาตรฐานนี่หว่า รู้ไหมร้านแค่นี้พี่พังแป๊บเดียว" ลูกค้าที่มาเที่ยวที่นี่หมายตาเมขลาไว้หลายคน แต่เธอก็ไม่ยอมนั่งกับแขกคนไหนแบบถึงเนื้อถึงตัว แต่แขกทุกคนก็ให้เกียรติเธอขอแค่ได้คุยกัน

จนมาถึงคืนวันก่อนที่แขกเห็นว่าเธอยอมรับแขกเหมือนเด็กในร้านทั่วไป

"เกิดอะไรขึ้น" อรอนงค์ซึ่งอยู่หลังร้านรีบออกมาเมื่อได้ยินเสียง

"มาก็ดีแล้ว ไหนบอกหลานสาวไม่รับแขกไง วันนั้นยังเห็นนั่งตัวติดกันอยู่เลย"

"ขอโทษด้วยนะคะเรื่องนั้นคือ.."

"จะบอกว่ารับแค่เสี่ยเงินหนาอย่างนั้นเหรอ!"

"เมขลาเข้าไปข้างในก่อนลูก" อรอนงค์หันมากระซิบบอกหลาน เมขลาก็เลยทำตามเพราะตอนนี้เห็นพ่อครัวกับคนงานผู้ชายออกมาช่วยกันแล้ว

"ถ้าคุณลูกค้าจะมาหาเรื่องก็เชิญออกไปเลยค่ะ"

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!" ลูกค้าคนนั้นก็เลยต้องล่าถอยไปก่อน เพราะมาด้วยกันแค่สองคน แต่ตอนนี้คนงานในร้านต่างก็มายืนรอสแตนด์บาย

พอเคลียร์หน้าร้านเสร็จอรอนงค์ก็รีบเข้าไปหาหลานสาว

"มันทำอะไรเราไหม"

เมขลาส่ายหน้าตอบไปเพราะเธอตกใจมาก

"ถ้าหนูยังอยู่กับน้าก็จะเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ แต่ถ้าหนูไป..อนาคตของหนูก็จะ.."

"คุณน้าไม่ต้องพูดแล้ว" เธอจะไปได้ยังไง ในเมื่อพวกเขาไม่เคยต้องการเธอเลย ..เมขลาเดินออกมาจากร้านหวังอยากอยู่คนเดียว

"???" แต่พอออกมาก็เห็นลูกค้าอีกคนที่เธอไม่อยากเจอหน้าเอามากๆ ลงจากรถกำลังเดินตรงเข้ามาในร้าน

หญิงสาวค่อยๆ หลบเข้าไปในมุมมืดที่คิดว่าเขาคงจะมองไม่เห็น แล้วเธอจะไปไหนดี ถ้ากลับเข้าไปในร้านผู้ชายคนนี้ต้องเห็นแน่