บทที่ 7

[บาร์เบียร์]

"น้องเมย์เป็นอะไรบอกน้ามา" เห็นว่าบ่ายคล้อยแล้วหลานสาวยังไม่ตื่นอรอนงค์ก็เลยเข้ามาดูในห้อง แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ถ้าไม่ร้องไห้ก็คงไม่สบาย

"เมย์แค่คัดจมูกเล็กน้อยค่ะ"

"ไอ้เสี่ยนั่นไม่ได้ล่วงเกินเราใช่ไหม" เมื่อคืนนี้รู้สึกว่าแขกเข้าร้านเยอะมาก อรอนงค์ซึ่งเป็นเจ้าของร้านก็เลยยุ่งมากจนลืมเรื่องหลานสาวไปเลย

เมขลาตอบไปแค่ส่ายหน้า เธอไม่อยากให้น้าไม่สบายใจไปด้วย

"สงสัยจะดื่มมากไป ถ้างั้นคืนนี้ก็พักแล้วกัน" ทั้งสองเช่าที่ดินแต่สิ่งปลูกสร้างต้องได้ลงทุนปลูกสร้างเอง ก็เลยทำเป็นห้องแถวเล็กๆ ไว้ด้านหลัง จะได้ไม่ต้องไปหาเช่าที่ไหนนอน

ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยไหม ..เสียงสะอื้นค่อยๆ ดังขึ้นเมื่อประตูห้องปิดลง ที่เธอกลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย นั่นเพราะแม่ของเธอก็ทำงานกลางคืนแบบนี้ถึงได้มีเธอ แถมไม่รู้ด้วยว่าพ่อเป็นใคร

อรอนงค์ออกมาเปิดร้านช่วงบ่ายแก่ๆ เพราะต้องได้เตรียมของทุกอย่างรอพ่อครัวเอง รายได้เยอะก็จริง รายจ่ายก็เยอะตามมา เด็กในร้านก็ไม่ใช่จะช่วยอะไรมากมาย พวกเขาก็ต้องมีหน้าที่รับแขก

"น้าบอกให้นอนพักไง"

"ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะน้า" ถ้าเธอไม่ออกมาช่วยงาน นั่นหมายถึงน้าของเธอต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้น

"ถ้าไม่ไหวก็เข้าไปนอนนะ"

"ค้าบคุณน้าคนสวย" เมขลาพยายามจะลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ ถ้าเจอผู้ชายคนนั้นมาอีกเธอก็จะไม่เข้าใกล้ แต่ผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นป่านนี้คงลืมเธอไปแล้วมั้ง

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาในร้าน..

"รับอะไรดีคะ" คนที่ออกมาต้อนรับแขกก็คือเมขลา เธอทำทุกอย่างทุกหน้าที่ที่จะทำได้ แม้แต่นั่งคุยกับลูกค้าเหมือนเมื่อคืน

"หนูเป็นเจ้าของร้านที่นี่เหรอจ้ะ"

"เปล่าค่ะ.. คุณถามหาเจ้าของร้านทำไมคะ" ส่วนมากอายุประมาณนี้จะมีแต่ผู้ชายที่มาเที่ยว ยิ่งถามเรื่องเจ้าของร้านเมขลาก็ยิ่งแปลกใจ

"เห็นหนูหน้าตาน่ารักก็เลยอยากจะชวนคุย"

"ขอบพระคุณมากค่ะ เออ..คุณ.." จะเรียกว่าคุณพี่ก็ดูกระดากปากมาก แต่จะเรียกคุณป้ากลัวแขกจะไม่พอใจ

"หนูเรียกฉันว่าแม่ก็ได้นะ ถึงแม้ฉันจะดูอายุเยอะกว่าแม่หนูนะ"

"เออ.. เรียกแม่หรือคะ?" ป้าคนนี้มาแปลก

"เอาที่หนูถนัดเลยก็ได้จ้า"

"ถ้างั้นเมย์ขอเรียกท่านแล้วกันนะคะ"

"หนูชื่อเมย์เหรอจ๊ะ"

"ใช่ค่ะจะเรียกเมขลาก็ได้"

"เมขลา?" ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ชื่อนี้ใครเป็นคนตั้งให้ เพราะการตั้งชื่อไปในแนวทางเดียวกันหมดทั้งสามคน และนางก็ภาวนาขอให้มีแค่นี้เถอะนะ

"ดิฉันก็เสียมารยาทชวนท่านคุยนานเลย ดูเมนูก่อนก็ได้นะคะเดี๋ยวให้เด็กในร้านออกมารับออเดอร์"

"เดี๋ยวก่อนสิหนู ฉันอยากจะคุยกับเจ้าของร้านหน่อย" นางไม่อยากให้เด็กคนนี้เสียเวลาในชีวิตไปอีกแล้ว ถ้ารู้เรื่องก่อนหน้านี้ก็คงจะดี

"คุณน้าคงยังไม่ว่างค่ะ" เมขลาหันมองไปดูด้านหลังเพราะน้าสาวก็ต้องได้จัดเตรียมอะไรหลายอย่าง

"ถ้างั้นมีอะไรอร่อยๆ ก็จัดมาได้เลย"

"รอสักครู่นะคะ" พอรับออเดอร์เสร็จเมขลาก็รีบเข้าไปในครัวหาน้าสาว

"อยากคุยกับน้าเหรอ?" อรอนงค์ชะโงกหน้าออกมามอง เมื่อได้ยินหลานสาวเล่าให้ฟัง

อีกสถานที่หนึ่งในเวลาเดียวกัน..

"ผู้กองมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"

"มึงถามทำไม"

"ก็เห็นดูนาฬิกาหลายครั้งแล้ว"

"เรื่องของกู แล้วนี่เมื่อไรท่านจะออกมา"

"ผมจะรู้เหรอครับ"

"กูไม่ได้ถามมึง"

"อ้าวอยู่ด้วยกันสองคนไม่ได้ถามผมแล้วถามใครล่ะครับ"

"ไอ้นี่เดี๋ยวกูสั่งวิดพื้นเลย"

"ขอโทษครับ"

"คุยอะไรกัน"

"เสร็จธุระแล้วใช่ไหมครับท่าน..ไอ้ชาติไปเตรียมรถ!"

"ใครบอกเสร็จธุระ คืนนี้อาจจะไม่ได้กลับ"

"ไม่ได้กลับหมายความว่าไงครับท่าน"

"ไม่ได้กลับก็ไม่ได้กลับน่ะสิ"

"แล้วนายหญิงล่ะครับ"

"เออวันนี้มึงดูห่วงเมียกูจังเลยนะ"

"ห่วงสิครับคนยิ่งกำลังท้องอยู่"

"ไม่ต้องห่วงหรอกไปค้างบ้านพี่สาวแล้ว"

"เออ..แล้ว"

"แล้วอะไรของมึงอีกไอ้เพลิง"

"เปล่าครับผม"

"ไอ้นี่แปลก ผีตัวเมื่อเช้านี้ออกแล้วเหรอ" ทศกัณฐ์ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะกลับเข้าไปในห้องเดิม เพราะตอนนี้กำลังคุยเรื่องลับสุดยอดเกี่ยวกับทางทหารอยู่