อดีตอันเลวร้าย

แล้วนายหัวหนุ่มก็พิสูจน์ให้หญิงสาวได้รู้ว่าสิ่งที่เขาได้ลั่นวาจาไว้นั้นไม่ผิดเลย ตั้งแต่บ่ายสามจนถึงหกโมงเย็น เขาบรรเลงเกมกามกับร่างกายเธอเกมแล้วเกมเล่าอย่างไม่หยุดหย่อน ทุกที่ทุกท่าภายในบ้าน จนร่างกายเธอสะบักสะบอม ร่องสาวแสบร้อนไปหมด

เมื่อเขาตักตวงความสุขจนพอใจจึงเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย อาบเสร็จออกมาก็บอกให้เธอเข้าไปอาบบ้าง หญิงสาวเดินออกมาก็พบว่าเขาสวมเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อย แล้วออกไปยืนสูบบุหรี่อยู่นอกระเบียง

ใบเฟิร์นหยิบเสื้อผ้ามาสวม โบกหน้าโบกตาจนเรียบร้อย ก็เห็นเงินที่เขาวางไว้บนกระเป๋าถือของเธอ หญิงสาวหยิบมานับ

“ โอ้โฮ หมื่นนึงเลยเหรอวะเนี่ย ไหนพี่คนที่ไปจ้างบอกห้าพันไง ใจถึง มือหนักแบบนี้เห็นทีต้องหาทางมาบริการให้บ่อย ๆ ซะแล้ว ”

เธอเก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วเดินนวยนาดออกไปหาร่างสูงใหญ่ที่ระเบียงนอกบ้าน แล้วสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง นายหัวหนุ่มเกร็งตัวแล้วแกะมือเธอออกจากเอวทันที ใบเฟิร์นกลืนน้ำลายลงคอแล้วรีบปล่อยมือ

“ เอ่อ หนูขอโทษค่ะ หนูลืมตัวไป ” เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง แล้วเอ่ยถาม

“ ผมวางเงินไว้ เห็นหรือเปล่า ” เธอพยักหน้า

“ เห็นค่ะ ”

“ จะกลับหรือยัง ”

“ หนูจะกลับยังไงล่ะคะ นายหัวจะไปส่งหนูเหรอ ” ในใจแอบหวังลึก ๆ ว่าอยากจะจับเขาทำผัวเป็นตัวเป็นตนให้ได้ เพราะเขาทั้งรวย ทั้งหล่อ ทั้งใหญ่ ทั้งลีลาเด็ด แต่ก็คงเป็นได้แค่ฝันเพราะท่าทีที่เขามีให้เธอหลังเสร็จกามกิจช่างเย็นชาเหลือเกิน

แต่ก็ไม่แน่หรอก อาจทำเป็นเล่นตัวไปอย่างนั้น ถ้าเธอให้เขาไปส่งหน้าหอได้นะ รับรองว่าทุกสายตาจะต้องจับจ้องเธอแน่ ๆ ที่มีรถหรูมาส่งถึงที่ โก้ไม่หยอกเลยล่ะ แต่แล้วความฝันก็พังทลายเมื่อเสียงทุ้มบอกมาอย่างเย็นชา

“ เดี๋ยวผมโทรให้ลูกน้องขับรถมารับแล้วไปส่งคุณ ”

“ เอ่อ ค่ะ ”

เขาอัดบุหรี่เข้าไปแรง ๆ อีกหนึ่งทีก่อนจะขยี้มันลงที่เขี่ยบุหรี่แล้วก็เดินหนีเข้าบ้านไป ราวกับรังเกียจเธอเสียเต็มประดา อยู่ร่วมกับผู้หญิงไม่ได้อะไรประมาณนั้น แหม ทีเมื่อกี้ตอนเอากันไม่เห็นจะเย็นชาแบบนี้ ทั้งดูดทั้งเลียสารพัด ใบเฟิร์นได้แต่นึกอยู่ในใจ

ปราบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกน้องคนสนิท ปลายสายกดรับ

“ ครับนายหัว ”

“ มารับผู้หญิงไปส่งที ”

“ ได้ครับ ”

ใบเฟิร์นนั่งรอเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าบ้าน จะเข้าไปในบ้านก็กลัวโดนนายหัวหนุ่มถีบออกมา หน้าตาไม่รับแขก ทีตอนทำอย่างว่าล่ะก็ระรื่นเชียว เธอจึงนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่ที่เก้าอี้ตรงระเบียง

อีกสิบห้านาทีถัดมาวิเชียรก็มาถึง เขาเดินเข้ามาหานายหัว

“ นายอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ ผู้หญิงอยู่หอในเมือง ผมต้องไปเธอที่นั่น ผ่านตลาดโต้รุ่ง ”

“ ผ่านโต้รุ่งเหรอ งั้นผมเอาข้าวซอยร้านเดิมนะ ”

“ อ๋อ ได้ครับ ”

วิเชียรพยักหน้า โชคดีที่เมืองใต้ที่พวกเขาอยู่มีชาวเหนือมาตั้งร้านข้าวซอยของโปรดของนายหัวอยู่ นายหัวชอบกินอาหารเหนือมาก เขาเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น แล้วปิดประตูให้นายหัวของเขาเรียบร้อย

***

ร่างสูงใหญ่ยืนเหม่อมองไปนอกกระจกสู่ท้องทะเลอันเวิ้งว้างกว้างไกลจนหาที่สุดมิได้ ทำไมมันดูอ้างว้างนักนะ ทำไมมันดูโดดเดี่ยวเหลือเกิน

ปราบ ปรีดารักษ์ คือชื่อของชายหนุ่มวัยสามสิบเอ็ดผู้นี้ เขาเป็นนายหัวเจ้าของทั้งสวนยาง สวนปาล์ม หลายพันไร่ และรีสอร์ทชื่อดังอีกสองที่

พลันนั้นภาพผู้หญิงตัวเล็กบอบบางผิวขาว กับเด็กชายอีกสองคนก็แว่บเข้ามาในหัวสมองเขา สามแม่ลูกวิ่งเล่นไล่จับปูเก็บเปลือกหอยอยู่ริมทะเลอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน เด็กคนหนึ่งที่โตกว่านั่งลงแล้วเอาน้องเล็กขี่หลัง วิ่งลงไปลุยน้ำทะเลอย่างสนุกสนาน โดยมีผู้เป็นแม่เล่นเป็นยักษ์ใจร้ายวิ่งไล่ตามลงไป ทั้งหมดส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

และแล้วภาพก็ตัดไปที่ชายผู้หนึ่ง ใบหน้าคมเข้ม ร่างสูงใหญ่ ละม้ายคล้ายกับเขาเสียเหลือเกิน เขาปาข้าวของจนแตกกระจายเต็มบ้าน มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ