7 นอนไม่หลับเพราะอะไร

หลังจากจริญญาวางสายไปแล้วรัญรวีก็นอนไม่หลับเธอจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเพราะทุกครั้งที่อ่านหนังสือก็จะทำให้รู้สึกง่วงแต่คืนนี้มันแปลกไปจากเดิมแม้จะอ่านไปหลายหน้าอาการง่วงก็ยังไม่มีสักนิด

เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะกาแฟเมื่อตอนบ่ายเลยทำให้นอนไม่หลับแต่พอคิดดูอีกทีมันก็ไม่น่าจะเพราะกาแฟเนื่องจากที่ผ่านมาไม่ว่าดื่มกาแฟไปมากแค่ไหนแต่พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายทุกครั้ง

ขณะกำลังคิดหาสาเหตุเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่คนที่โทรมาไม่ใช่จริญญาอย่างที่คิด

“สวัสดีค่ะ”

“ผมเองนะ”

“ค่ะ โทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“คนเป็นเพื่อนกันก็ต้องโทรหากันเป็นปกติ”

“แต่เราเพิ่งจะเจอกันไม่นานคงไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกันหรอกใช่ไหมคะ”

“ผมว่าคุณคิดผิดแล้วล่ะเนย ยิ่งเพิ่งเจอกันเพิ่งได้รู้จักกันก็ต้องคุยกันให้มาก จะได้ทำความรู้จักกันได้ดีขึ้นสถานะเพื่อนจะได้เปลี่ยนเป็นแฟนเร็วๆ”

“ฉันไม่เคยเจอใครเหมือนคุณเลยนะคุณกันต์ เจอกันไม่กี่ครั้งก็ขอเป็นแฟน พอฉันปฏิเสธแทนที่คุณจะโกรธหรือถอยแต่คุณกลับทำตรงกันข้าม”

“เพราะไม่ได้คิดจะจีบคุณเล่นๆ นี่ครับ”

“ถ้าเกิดผ่านไปเป็นปีๆ ฉันก็ยังไม่ยอมใจอ่อนคุณจะไม่เสียเวลาแย่เหรอคะ”

“ถ้ามันนานขนาดนั้นจริงๆ คนที่จะเสียเวลาคือคุณนะครับ คุณอย่าลืมนะครับว่าผู้ชายมีข้อได้เปรียบเรื่องอายุ”

“ฉันรู้ค่ะ แต่คนเราจะเรียนรู้กันก็ต้องใช้เวลานะคะ จะให้ฉันตกลงคบกับคุณทั้งที่เพิ่งเจอเพิ่งได้คุยกันก็ยากอยู่ เวลาจะพิสูจน์เองว่าคุณจริงใจกับฉันหรือแค่อยากเอาชนะเท่านั้น”

“ผมยินดีให้คุณพิสูจน์ขอแค่คุณไม่ตัดโอกาสของผม”

“ฉันไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้นหรอกนะคะ”

“เนย ผมลืมถามคุณอย่างหนึ่ง”

“อะไรคะ”

“ผมลืมถามว่าคุณมีแฟนหรือคนรักหรือยัง”

“คุณไม่กลัวคำตอบเหรอคะ”

“ไม่ครับ ถึงผมจะชอบคุณและอยากให้คุณมาเป็นแฟนมากแค่ไหน ผมก็ไม่อยากไปแทรกกลางความรักของใคร คุณยังไม่มีแฟนใช่ไหม” พีรกันต์ตั้งใจแต่จะจีบเธอมาเป็นแฟนจนลืมถามเรื่องสำคัญ เขาใจเต้นแรงระหว่างรอคำตอบของรัญรวี

“เคยมีค่ะ”

“ค่อยโล่งใจหน่อย ขอถามต่ออีกได้ไหม”

“ถามเยอะไปหรือเปล่าคะ”

“อีกข้อเดียวครับ” พีรกันต์ไม่เคยเซ้าซี้ใครแบบนี้มาก่อนเลยแต่เพราะอยากรู้จักเธอจริงๆ เขาเลยต้องถาม

“ได้ค่ะ แต่ข้อสุดท้ายแล้วนะคะ”

“ผมอยากรู้ว่าที่ไม่ยอมเป็นแฟนกับผมเพราะความรักครั้งก่อนจบไม่สวยใช่ไหม”

“มันจบไม่สวยอย่างที่คุณพูดนั่นแหละค่ะ แต่ที่ฉันไม่ยอมตกลงเป็นแฟนคุณเพราะฉันคิดว่าเราเพิ่งรู้จักกัน มันไม่เกี่ยวกับความรักครั้งก่อนหรอกค่ะ เพราะคุณไม่ใช่เขา”

“แค่เพราะเราเพิ่งรู้จักกันจริงๆ เหรอ หรือมีเหตุผลอื่น”

“คุณบอกว่าจะถามอีกแค่ข้อเดียวนะคะ”

“อีกข้อก็ไม่ได้เหรอมันเป็นคำถามต่อเนื่องนะครับ”

“ไม่ค่ะ ถ้าอยากถามอะไรเพิ่มก็รอครั้งต่อไป”

“คุณคงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะโทรหาคุณบ่อยๆ ผมรู้ว่างานคุณน่าจะยุ่ง คุณไม่จำเป็นต้องรับโทรศัพท์หรือตอบไลน์ผมทุกครั้งนะเนย ว่างตอนไหนค่อยตอบผมจะไม่ทำให้คุณอึดอัด แต่อาจจะทำให้รำคาญบ้าง แต่ทุกอย่างที่ทำก็เพราะผมชอบคุณและอยากเป็นแฟนคุณจริงๆ” พีรกันต์บอกชอบเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่เขาเองก็ลืมนับแต่คิดว่าคนฟังก็น่าจะใจอ่อนบ้าง

“ขอบคุณที่เข้าใจงานขอฉันนะคะ” รัญรวียิ้มกับตัวเองเมื่อได้ฟังคำพูดของเขา เธอไม่รู้หรอกว่าที่เขาพูดเพราะอยากจะให้เธอยอมเป็นแฟนเขาง่ายๆ หรือเพราะนิสัยของเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ

หญิงสาวอดเปรียบเทียบพีรกันต์กับคนรักเก่าไม่ได้ ธีรยุทธคนรักเก่าของเธอเป็นพนักงานออฟฟิศ เขาทำงานเป็นเวลาเข้างานเช้า เลิกงานตอนเย็นและมีวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เวลาของเธอและเขาไม่ลงตัวเท่าไหร่ บางครั้งเขาโทรศัพท์มาขณะที่เธอกำลังทำงานหรือบางครั้งก็ชวนเธอไปเที่ยวในวันหยุดตามเทศกาลแต่รัญรวีไปด้วยไม่ได้ทุกครั้ง ทั้งสองทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากจนเธอไม่อยากทนคบกับเขาต่อเพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันเขาก็โทษว่าเป็นความผิดของเธอ แม้เธอจะพยายามขอโทษและอธิบายแต่เขาก็ไม่เคยจะทำความเข้าใจเลย

“เนยทำไมคุณเงียบไปง่วงแล้วเหรอครับ”

“นิดหน่อยค่ะ”

“ผมไม่กวนเวลาพักผ่อนของคุณแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะโทรหานะหวังว่าเราจะได้เจอกันตอนเย็น” แม้อยากจะคุยกับเธอต่อแต่พีรกันต์ก็ไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของหญิงสาว

รัญรวีกำลังสับสนอย่างหนักเธอไม่เคยเจอผู้ชายที่รุกหนักแบบนี้มาก่อน พีรกันต์ไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ ที่เธอเคยรู้จัก เขาดูเจ้าชู้แต่เวลาพูดสีหน้าและท่าทางกลับดูจริงจังจนเธอแยกไม่ออกว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ เธอรู้สึกระแวงนิดหน่อยแต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้จักเขาให้มากขึ้น เธอคิดว่าจะลองให้โอกาสเขาสักหน่อยแต่ถ้าเขาทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเธอก็จะถอยออกมาเอง

หญิงสาวนอนคิดเรื่องตนเองกับพีรกันต์จนถึงเวลาที่จริญญาลงเวรมาเคาะประตูห้อง

“ดีใจนะที่เนยยังไม่นอน ง่วงหรือยัง”

“ยังเลย จุ๋มล่ะเพิ่งลงเวรมาไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อน”

“อย่ารีบนอนนะ ถ้าจุ๋มกลับมาแล้วเนยหลับไปก่อนจุ๋มจะโกรธจริงๆ ด้วย”

“ไม่หลับหรอกให้เวลาอาบน้ำสระผม 20 นาทีนะถ้าเกินนั้นก็ไม่แน่”

“แค่ 15 นาทีก็พอ” พูดจบจริญญาก็รีบเดินไปยังห้องของตนเองที่อยู่ถัดไปอีกสามห้อง

ยังไม่ถึง 15 นาทีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง จริญญามาด้วยชุดนอนและบนศีรษะยังมีผ้าขนหนูพันอยู่

“ขอพัดลมเบ่าผมหน่อย”

“เอาไดร์ดีกว่าไหมดึกแล้วเดี๋ยวไม่สบายนะ”

“ไม่เป็นไรเอาพัดลมก็พอจุ๋มจะได้ฟังเนยเล่าเรื่องผู้ชายคนนั้นด้วยถ้าใช้ไดร์เสียงมันดัง”

“ถ้าเนยไม่เล่าจุ๋มคงโกรธมากใช่ไหม”

“แน่นอนสินี่ลงเวรก็รีบวิ่งมาเลยกลัวเนยจะหลับไปแล้ว”

“เนยนอนไม่หลับ”

“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า”

“ก็เรื่องผู้ชายคนนั้น”

“เล่ามาเลย เล่าให้ละเอียดนะบางเรื่องถ้าได้เล่าออกมาแล้วอาจจะสบายใจขึ้น จุ๋มจะเป็นผู้ฟังที่ดี”

“ไม่กลัวไปทำงานสายเหรอ”

“ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้จุ๋มเวรเช้าอย่างเดียว”

เมื่อเพื่อนยืนยันจะฟังรัญรวีก็เริ่มเล่าตั้งแต่เขาโทรศัพท์มาหาเมื่อตอนหัวค่ำ

“จุ๋มว่าเขาเอาจริงนะ”

“เนยไม่แน่ใจเท่าไหร่ เขาอาจจะอยากชนะก็ได้นะ”

“แบบนี้คงต้องดูกันยาวๆ ถ้านิสัยเขาดี หน้าตาก็ดีและเขาจริงใจอย่างที่พูดจริงๆ เนยก็ลองศึกษานิสัยกันไปก่อน”

“เนยก็คิดว่าจะลองดูคุยกับเขาดูถ้า ถ้าเวลาผ่านไปสักสามเดือนเขาไม่ถอดใจก็ค่อยว่ากันอีกที”

“ไม่คิดว่านานไปเหรอเนย”

“ไม่หรอก เวลาสามเดือนเผลอแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว” รัญรวีอยากลองดูสักครั้งเพราะตอนนี้เธอเองก็ยังไม่มีใครคุยด้วยการได้คุยกับพีรกันต์ก็น่าจะทำให้ชีวิตมีสีสันมากขึ้น