บทที่ 3 (1)

ฟ้าครามไม่ได้อยากมาร่วมงานเลี้ยงจบการศึกษาที่ลูกชายมหาเศรษฐีซึ่งเป็นเพื่อนในคณะได้จัดเลี้ยงให้กับบรรดาเพื่อนๆ ทุกคน เพราะหญิงสาวเจียมในฐานะของตนว่าเป็นแค่สาวบ้านนอกที่เผอิญเรียนเก่งมากกระทั่งได้ทุนมาเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้

ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ร่ำเรียนอยู่ในเมืองกรุง ฟ้าครามอาศัยอยู่ในหอพักเก่าๆ ราคาไม่กี่พันบาท และด้วยทางบ้านมีฐานะค่อนข้างยากจน หญิงสาวจึงรับจ้างทำงานทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานในร้านอาหาร รับเลี้ยงเด็ก สอนพิเศษให้กับเด็กๆ งานสุจริตที่ทำเงินได้หญิงสาวไม่เคยเกี่ยงและไม่เคยเลือกงาน

ฟ้าครามไม่เคยทำให้ทางบ้านต้องผิดหวังในเรื่องการเรียน นอกจากจะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งแล้ว หญิงสาวยังสอบชิงทุนเพื่อไปเรียนต่อในระดับปริญญาโทและปริญญาเอกในประเทศสหรัฐอเมริกาได้ด้วย

ฟ้าครามรู้ว่าตนเองเป็นคนจนคนหนึ่ง จึงไม่กล้าเข้ามาสุงสิงกับกลุ่มเพื่อนในคณะบางกลุ่ม ซึ่งล้วนแต่เป็นลูกมหาเศรษฐี มีชีวิตที่หรูหราสุขสบายบนกองเงินกองทอง หญิงสาวมีเพื่อนสนิทแค่ไม่กี่คน ซึ่งล้วนเป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกับเธอ

เมื่อเพื่อนสนิทบอกว่า...คิวากร...ผู้หล่อเหลาลูกชายของมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ในประเทศไทยได้จัดงานเลี้ยงให้กับเพื่อนทุกคนในคณะ ทุกคนสามารถไปดื่มกินฟรีได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายแม้แต่บาทเดียว ขอแค่เพียงระบุชื่อและคณะที่เรียนอยู่เท่านั้นก็สามารถเข้าร่วม

งานเลี้ยงได้เลย ซึ่งเพื่อนสนิทของฟ้าครามอยากมาร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ แต่หญิงสาวไม่อยากมาร่วมงานเลี้ยงด้วย เพราะเธอไม่มีเสื้อผ้าหรูหราสวมใส่มาร่วมงานเหมือนเพื่อนสาวคนอื่นๆ ไม่มีรองเท้า กระเป๋าราคาแพง ชุดที่ดีที่สุดสำหรับเธอคือเสื้อยืดคอกลม กางเกงยีนส์สีซีดๆ เก่าๆ และรองเท้าผ้าใบมือสองคู่ละไม่กี่ร้อยเท่านั้น

พอถูกเพื่อนสนิทคะยั้นคะยอมากเข้า ฟ้าครามจึงจำต้องตกลงรับปากว่าจะมาร่วมงานเลี้ยงด้วย แต่กว่าจะมาถึงร้านอาหารหรูซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงได้ก็ปาไปสองทุ่มกว่าแล้ว เพราะหญิงสาวต้องขึ้นรถเมล์หลายต่อ กว่าจะมาถึงร้านอาหารแห่งนี้ได้

และเพราะสภาพการแต่งตัวมอซอ เสื้อผ้าดูบ้านๆ เก่าๆ ไม่ได้หรูหราด้วยชุดเดรสสวย

งามเหมือนเพื่อนคนอื่น พนักงานในร้านอาหารเกือบไม่ให้เธอเข้ามาร่วมงานเลี้ยง ดีที่ว่าเธอโชว์หลักฐานเป็นบัตรนักศึกษาว่าเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้และคณะเดียวกันกับคิวากร พิพัช พนักงานในร้านจึงยอมให้เข้ามาร่วมงานเลี้ยงได้ในที่สุด

พอเข้ามาในงานเลี้ยงแล้วก็ต้องทำตัวลีบราวกับไม่มีตัวตน รีบเดินตรงดิ่งไปหาเพื่อนสนิทอีกสองคนที่ได้กวักมือเรียกเธอ และแน่นอนว่าเพื่อนสนิททั้งสอง ประภาพรและอัจฉราได้เลือกนั่งอยู่ตรงมุมมืดด้านในสุดของร้านอาหารเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของบรรดาเพื่อนคนอื่นๆ ที่ล้วนแต่เป็นลูกคนรวยทั้งนั้น

“ฟ้า...ทางนี้”

ประภาพรเอ่ยเรียกพร้อมกับโบกมือขึ้น เพื่อให้ฟ้าครามซึ่งกำลังสอดสายตามองหาเธอกับอัจฉราอยู่ได้เห็นถึงตำแหน่งที่พวกเธอได้นั่งรออีกฝ่ายอยู่นานเกือบสองชั่วโมงแล้ว

ฟ้าครามคลี่ยิ้มในทันทีที่มองเห็นเพื่อนสนิททั้งสองคน ร่างบางรีบสอยเท้าเร็วๆ ตรงไปหาเพื่อน ไม่ทันได้ทรุดตัวลงนั่งก็เจอคำถามแกมต่อว่าจากอัจฉรา

“ทำไมมาช้านักละฟ้า งานเลี้ยงเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว”

“เราเพิ่งสอนพิเศษเสร็จ แล้วรถก็ติดมาก กว่าจะนั่งรถเมล์มาถึงร้านได้ก็ต้องขึ้นรถเมล์ถึงสองต่อ”

ฟ้าครามคลี่ยิ้มบางๆ ขณะทรุดตัวลงนั่งและตอบคำถามของอัจฉรา สีหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย อยากบอกเพื่อนทั้งสองว่าเธออยากกลับไปนอนพักที่หอพักหลังจากสอนพิเศษเสร็จแล้ว ไม่อยากมาร่วมงานเลี้ยงแม้แต่นิดเดียว แต่ก็ไม่กล้าบอกให้อีกฝ่ายต้องเสียใจ

อัจฉราพยักหน้ารับ พลางพยักพเยิดไปยังโต๊ะอาหารซึ่งมีการเตรียมอาหารหลากหลายชนิดรวมทั้งเครื่องดื่มให้เลือกดื่มกินแบบบุฟเฟ่ต์ แล้วบอกกับคนที่เพิ่งมาถึงว่า

“ฟ้าหิวหรือยัง ไปตักอาหารมากินสิ มีอาหารเยอะมาก อยากกินอันไหนก็ตักได้ตามสบาย”

“ไม่ต้องตักมาเผื่อพวกเรานะ พวกเรากินแล้ว”

ประภาพรบอกฟ้าคราม ซึ่งแน่นอนว่าพวกเธอกินอาหารรสชาติเลิศจนอิ่มหนำสำราญแล้ว เพราะมาถึงร้านอาหารตั้งแต่หกโมงเย็น

ฟ้าครามพยักหน้ารับก่อนจะดันกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยอมรับตรงๆ ว่าหิวมาก เพราะตั้งแต่บ่ายจนถึงเวลานี้ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย และขณะกำลังจะเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารที่มีอาหารจัดเรียงไว้เป็นแถวยาวให้ผู้ที่มาร่วมงานเลี้ยงเลือกตักกินได้ตามความต้องการ ก็มีอันต้องชะงักฝีเท้า เพราะรู้สึกได้ว่ากำลังถูกใครบางคนจับจ้องมองอยู่ พอเงยหน้าขึ้นกวาดสายตามองหาก็ต้องยิ้มเจื่อนๆ ให้ เพราะดวงตาคมกริบที่กำลังจ้องมองเธอเขม็งก็คือ ‘คิวากร’ นั่น

เอง

“ไม่น่ามางานเลี้ยงเลยเรา”

ฟ้าครามหน้าเสียถอดสีซีด รีบก้มหน้างุดหยิบจานมาตักอาหารใส่ด้วยมืออันสั่นเทา นึกโทษตัวเองที่ดันรับปากประภาพรและอัจฉราว่าจะมาร่วมงานเลี้ยงด้วย เพราะแค่เธอเดินเข้ามาในร้านก็ถูกบรรดาเพื่อนร่วมแก๊งของคิวากรเยาะเย้ยแล้ว