บทที่ 1 (2)

“มันเป็นงานเลี้ยงที่ผมจัดให้กับเพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกัน คนที่เป็นแค่เพียงคู่นอนอย่างคุณไม่จำเป็นต้องได้รับเชิญให้มาร่วมงานเลี้ยงด้วย”

ฮานาถึงกับหน้าชาซะยิ่งกว่าถูกตบหน้ากับคำพูดของคิวากร และก็ต้องหันไปถลึงตามองเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากบรรดาเพื่อนชายของคิวากร ยังไม่รวมบรรดาเพื่อนผู้หญิงที่ต่างก็หัวเราะเสียงดังด้วยความถูกใจกับความปากจัดของมหาเศรษฐีคนนี้

แน่นอนว่ามีบรรดาเพื่อนผู้หญิงในแก๊งหลายคนที่ไม่ชอบหน้านางแบบสุดเซ็กซี่ เพราะ

ฮานาพยายามทำตัวเป็นคนรักของคิวากร และกีดกันไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นๆ เข้าใกล้คิวากร ซึ่งพวกเธอต่างก็อยากเป็นผู้หญิงที่กุมหัวใจของคิวากรไว้ในกำมือ เพราะถ้าหากได้แต่งงานกับลูกชายมหาเศรษฐีก็ทำให้สบายไปทั้งชาติ แต่!!! ยังไม่มีใครสักคนที่สามารถเข้าไปนั่งในหัวใจ ไม่มีใครสามารถครอบครองหัวใจของคิวากรได้สักคน

คิวากรไม่ได้สนใจฮานามากมาย เมื่อต่างก็แลกเปลี่ยนยื่นหมูยื่นแมวให้แก่กันแล้วก็อยากจบเกมในทันที ฮานาได้ชุดเครื่องเพชรราคาแพงไปสวมใส่ประดับบารมี รวมถึงเงินในบัญชีอีกก้อนโตที่เธอได้รับจากเขา ส่วนตัวเขาก็ได้รับความสุขจากเรือนร่างของเธอ และได้รับการปรนเปรอจากมือและปากน้อยๆ ของฮานาจนแทบสำลักความสุขในแต่ละครั้งที่อยู่บนเตียงด้วยกัน เมื่อแลกเปลี่ยนกันแล้ว เขาก็อยากจบเกม! ไม่ต้องการสานสัมพันธ์กับนางแบบสาวต่อ แต่อีกฝ่ายก็ตื้อไม่เลิกสักที

และตอนนี้ฮานาก็พยายามแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ โอบกอดเกาะติดเขายังกับปลิงสาว จนเขาต้องขึงตามองและออกแรงผลักอีกครั้ง

“ถอยไปฮานา ผมต้องการสนุกกับเพื่อนๆ ถ้าคุณไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอก ก็เชิญนั่งลงและทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นๆ”

ฮานาลอบกัดฟัน ถ้าหากไม่ติดว่าคิวากรเป็นมหาเศรษฐีและหากจับเขาได้อยู่หมัดจะทำให้เธอสบายไปทั้งชาติ คงได้สะบัดหน้าหนีและเดินออกจากร้านแน่ แต่เพราะรู้ว่าการเป็นเมียของคิวากรจะทำให้สุขสบายไม่ต่างจากนั่งอยู่บนกองเงินกองทอง จึงจำต้องทนทรุดตัวนั่งให้บรรดาเพื่อนในแก๊งของมหาเศรษฐีมองเยาะเย้ยราวกับเธอเป็นตัวตลก

“คิวา...นายจะบินไปลอนดอนเดือนหน้าเลยหรือ”

จักรินเอ่ยถามเพื่อนหลังจากทุกคนได้นั่งลงดื่มแชมเปญต่อ ซึ่งบ้างก็ออกไปวาดลวด

ลายเท้าไฟอยู่กลางเวที บ้างก็ถ่ายรูปสวยๆ เก๋ๆ เพื่อเช็คอินในเฟสบุ้ค เพราะนานๆ ทีที่จะมีโอกาสได้มาดื่มกินในร้านอาหารสุดหรูชื่อดังแห่งนี้แบบฟรีๆ โดยไม่ต้องเสียเงินเลย

คิวากรกระดกแชมเปญเข้าปากราวกับดื่มน้ำเปล่าก็ไม่ปาน พลางตอบคำถามของจักริน โดยที่ดวงตาคมกริบจับจ้องมองอยู่ที่บรรดาเพื่อนๆ ร่วมคณะ ซึ่งต่างก็กำลังสนุกสนานกับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้

“ใช่! ถ้าหากจัดการเรื่องเรียนจบที่ไทยเรียบร้อยแล้ว กูจะบินไปลอนดอนเดือนหน้าตาม

กำหนดการที่ได้เตรียมไว้”

“แล้วนายจะกลับมารับปริญญาไหม”

ภูริศเอ่ยถามบ้าง และเพื่อนอีกหลายๆ ก็อยากล่วงรู้ถึงชีวิตของทายาทมหาเศรษฐีผู้นี้

“คิดว่าไม่!” คิวากรตอบสั้นๆ

และคำตอบของเขาก็ทำให้บรรดาเพื่อนสาวต้องตีสีหน้าเสียดาย และเอ่ยถามถึงเหตุผล

“ทำไมคิวาไม่มาละ แบบนี้พวกเราก็อดถ่ายรูปรับปริญญากับคิวา”

เฌอมาลย์เป็นผู้เอ่ยถามและตีสีหน้าผิดหวังให้เห็นอย่างเต็มที่ เธอก็เป็นหนึ่งในบรรดาเพื่อนผู้หญิงที่แอบหลงรักคิวากรตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง และก็พยายามทำทุกอย่างให้สามารถเข้าร่วมแก๊งได้เพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดกับคิวากร

“ผมต้องการต่อปริญญาโทและเอกที่ลอนดอนให้จบเร็วที่สุด และช่วงที่รับปริญญา ถ้าผมจำไม่ผิด จะเป็นช่วงสอบที่ลอนดอนด้วย”

“น่าเสียดายที่คิวาไม่ได้มารับปริญญากับพวกเรา” รวิภาเป็นเพื่อนร่วมแก๊งอีกคนที่อดบ่นเสียดายออกมาไม่ได้

และในขณะที่เพื่อนร่วมแก๊งหลายๆ คนเสียดายที่คิวากรตัดสินใจไม่มาร่วมพิธีรับปริญญา แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้รู้สึกผิดหวังหรือเสียดายแม้แต่นิดเดียว เพราะเขามีเหตุผลลึกๆ อยู่ในใจที่อยากไปให้พ้นประเทศไทยในวันนี้พรุ่งนี้ด้วยซ้ำไป

เหตุผลที่ไม่อยากอยู่ประเทศไทยมันเป็นบาดแผลที่ฝังลึกอยู่ในใจของเขามานานหลายปีแล้ว เขารอเวลาแค่เพียงเรียนจบก็จะบินออกนอกประเทศไทยในทันที และเหตุผลที่ไม่อยากอยู่ในประเทศไทย ไม่อยากอยู่กับบิดา ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ เพราะเขาเก็บงำความรู้สึก ‘เจ็บ’ นี้ไว้แค่เพียงผู้เดียว

เมื่อไม่อยากนึกคิดให้ต้องเจ็บปวดใจ คิวากรก็วางแก้วแชมเปญลง ดันกายลุกขึ้นยืนพร้อมกับบอกเพื่อนร่วมแก๊งว่า

“ออกไปเต้นดีกว่าวะ ดีเจกำลังเปิดเพลงได้มันส์น่าไปโยกหัวมาก”

เท้าใหญ่กำลังจะพาผู้เป็นเจ้าของเดินออกจากบริเวณที่นั่งอยู่ แต่แล้วก็ต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อดวงตาทั้งคู่มองเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาในร้านอาหาร ซึ่งเธอเป็นที่น่าสนใจจนเขาต้องมองตาค้าง และล้มเลิกความคิดที่จะออกไปวาดลวดลายฝีเท้าไฟ เพียงเพื่อถามเพื่อนร่วมแก๊งว่าผู้หญิงในชุดที่ดูเฉยๆ ไม่ต่างจากเด็กบ้านนอกนั้นคือใคร?...