ตอนที่ 8

“คุณลุงพิทยาค่ะ ท่านแนะนำให้ดิฉันมาหาคุณ”

หญิงสาวยื่นนามบัตรที่กำแน่นอยู่ในมือน้อยๆ ให้กับชายหนุ่ม

เขาเอื้อมมือใหญ่ แลเห็นไรขนรกไปทั้งหลังมือและท่อนแขนกำยำ

รับนามบัตรใบนั้นไปจากมือนิ่มของหญิงสาว กวาดสายตาไปที่นามบัตร ปราดเดียวก็ระลึกได้ทันทีว่ามันคือนามบัตรของเขาที่เคยให้ไว้กับคุณพิทยา ซึ่งเป็นอดีตหัวหน้าที่ชายหนุ่มให้ความเคารพนับถือและรักใคร่เมื่อในอดีต

“เชิญข้างในก่อนครับ”

เขาผายมือเข้าไปในบ้าน เดินนำหน้าร่างอรชรของเธอเข้าไปช้าๆ ก้าวไปบนอิฐก้อนหนาที่ปูแผ่เอาไว้เป็นทางเดิน แลเห็นใบหญ้าเขียวแซมขึ้นมาตามรอยห่างระหว่างอิฐแต่ละก้อน

หญิงสาวอาศัยจังหวะที่เดินตามหลัง แอบสังเกตรูปพรรณสันฐานของเขา มองตามความสูงใหญ่ของร่างกายที่เดาเอาว่าน่าจะสูงเกินกว่า หรือไม่ก็เฉียด 180 เซ็นติเมตร

ช่วงไหล่บึนกว้าง ผึ่งผายแม้มองจากทางด้านหนัง แผ่นหลังตึงเต็ม สะโพกของเขาดูแน่นนูนด้วยปลีเนื้อแกร่งกระชับแนบไปกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินจาง บั้นท้ายนั้นสอบสวย ก้นงามสมส่วน รับกับท่อนขายาวกำยำ ทำให้แต่ละก้าวสง่างามสมชายชาตรี

‘น่าแปลกที่ชื่อของเขาก็ฟังดูว่าเป็นคนไทย แต่เหตุใด? เค้าโครงหน้าและร่างกาย จึงสูงใหญ่คล้ายลูกครึ่ง’

หญิงสาวคิด

ภายในห้องรับแขก

“เชิญนั่งครับ” มือใหญ่ ผายไปยังเก้าอี้ที่ประกอบขึ้นจากปีกไม้แผ่นใหญ่ ขนาดของมันกว้างจนน่าใจหาย เมื่อนึกถึงไม้ใหญ่ที่ต้นหนึ่งที่ต้องถูกโค่นและชักลากเอาออกมาจากป่า เพียงเพื่อจะมารองนั่ง

หากหญิงสาวก็รู้สึกโล่งใจ เมื่อหย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ไม้แผ่นนั้น จึงได้รับรู้ว่ามันคือแผ่นซีเมนต์ที่สร้างขึ้นเลียนแบบไม้ได้อย่างละม้ายคล้ายคลึง

“ไม่ใช่ไม้จริงหรอกครับ...ผมไม่ชอบเบียดเบียนป่า”

เขากล่าวอย่างรู้ทัน เมื่อเหลือบไปเห็นมือน้อยๆของเธอเผลอไปลูบเก้าอี้เบาๆ เหมือนต้องการพิสูจน์วัสดุ

“เห็นด้วยกับคุณค่ะ เพราะคงเป็นเรื่องน่าเศร้า ที่ต้นไม้ใหญ่อายุหลายร้อยปีต้นหนึ่ง ต้องกลายมาเป็นเฟอร์นิเจอร์ประดับบ้าน ประดับบารมีของมนุษย์ที่ส่วนมากก็มีชีวิตอยู่ไม่ถึงร้อยปี” เธอกล่าวได้อย่างน่าคิด

ชายหนุ่มอมยิ้ม แอบชื่นชมในทัศนคติที่หญิงสาวมีต่อต้นไม้

“ดีใจจัง ที่มีคนคิดเห็นเหมือนกับผม”

ใบหน้าครึ้มเครา ยิ้มรื่นชื่นชม ก่อนจะก้าวหายเข้าไปในตัวบ้าน

หญิงสาวมองตามเข้าไป บ้านของเขากว้างขวาง แม้ภานนอกอาจจะดูรกไปด้วยแมกไม้ หากแสงเรืองๆของโคมไฟเพดาน ก็ทำให้บ้านดูอบอุ่น น่าอยู่

ชายหนุ่มกลับออกมาพร้อมกับน้ำเย็นในแก้ว

“บ้านรกหน่อยนะครับ…คนไม่มีแม่บ้านก็อย่างนี้แหละ” เขาต้องการบอกเป็นนัยว่าโสด

หญิงสาวแอบเบ้ปากเล็กน้อยอย่างรู้ทัน ‘ไม่ได้ถามสักหน่อย’

“คุณคงเป็นพรานที่แปลกประหลาดจริงๆ…เหมือนอย่างที่คุณลุงพิทยาบอก”

“ยังไงครับ?”

หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความอยากรู้

“ฉันคิดว่าบ้านคุณจะเต็มไปด้วยงาช้างตั้งประดับ เขากระทิง หรือเขากวางโง้งยาว แบบที่พวกเศรษฐีนิยมเอามาประดับไว้บนผนัง หรือไม่ก็หนังสือโคร่ง เสือดาว ปูรองแทนพรมเช็ดเท้าเหมือนที่ฉันเคยเห็นมา”

หญิงสาวแปลกใจ ที่ไม่เห็นสิ่งที่กล่าวมานั้น ในบ้านของนายเปลวฆวัจน์คนนี้

เจ้าของบ้านหัวเราะร่วนออกมากับความเป็นคนช่างสังเกตของหญิงสาว

“นอกจากจะไม่นิยมของพวกนั้น…ผมยังต่อต้าน และมองว่าการกระทำเหล่านั้นเป็นการไม่เคารพในธรรมชาติ ไม่เคารพในชีวิต ในสิทธิของผู้อื่น ผมไม่ชอบเอาซากเหล่านั้นมาชื่นชม ไม่ว่าจะหนังเสือหรือเขากวาง ถ้าจะชื่นชม…ผมชอบชมภาพที่มันมีชีวิตอยู่ในธรรมชาติมากกว่า ผมชอบที่จะเห็นมันในขณะที่ยังมีชีวิต มีลมหายใจ มากกว่าจะไปไล่ล่า เบียดเบียน เข่นฆ่า แล้วเอาซาก เอาหนัง เอาเขาของมันมาชื่นชม” น้ำเสียงของเปลวจริงจังในสิ่งที่พูด

‘เขาต่างจากพรานคนอื่น จริงอย่างที่คุณลุงพิทยาบอก’

หญิงพึมพำในใจ ซ่อนสายตาชื่นชมเอาไว้ไม่มิด

“ว่าธุระของคุณมาเถอะ...มาถึงบ้านผมมืดๆค่ำๆแบบนี้ ไม่แคล้วต้องมีธุระร้อน” เขาสันนิษฐาน

“ฉันต้องการมัคคุเทศก์”

“มัคคุเทศก์ก็ออกจะมีถมเถ…ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงต้องมาหาผม?” เขาแสดงสีหน้าแปลกใจ

“ถ้าต้องการมัคคุเทศก์นำเที่ยว ก็คงไม่ต้องมาหาคุณ…แต่ฉันต้องการคนนำทางไปตามหาพี่ชายที่หายสาบสูญ”

“สุสานสาละวิน” เขาเอ่ยขึ้นลอยๆอย่างรู้ทัน

“ใช่ค่ะ”

“คุณรู้ได้อย่างไรคะ?” หญิงสาวสงสัย