ตอนที่ 4.หนีเสือปะจระเข้

ความจริงโหดร้ายกับคนไร้ที่พึ่งอย่างเธอเหลือเกิน

สิ่งที่กลัวอยู่ในอก มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ

ทุกอย่างรอบตัวแปลกตาไปหมด สถานที่แห่งนี้คริษฐาแน่ใจว่าเธอไม่เคยเห็นมาก่อน มีใครบางคนนอนอยู่ด้านข้างเธอจริงๆ น้ำตาคริษฐาไหลเป็นทาง ทั้งกลัวและเจ็บใจ

ใคร?

รูปพรรณสัณฐานเท่าที่สำรวจคร่าวๆ ไม่ใช่แดนไทยอย่างแน่นอน

พ่อเลี้ยงของเธอเป็นชายรูปร่างใหญ่ผมสีดอกเลา ผิวหนังเริ่มตกสะเก็ด เท่าที่สังเกตนั้น ชายคนนี้รูปร่างบางกว่าแดนไทยมาก ผมสีดำและดูสุขภาพดี

ไม่มีเวลาให้คิดมากไปกว่านี้อีกแล้ว คริษฐากวาดตามองไปรอบๆ เธอเห็นเสื้อผ้าตัวเองหล่นอยู่ที่ปลายเตียง เลยค่อยๆ กระถดตัวลงจากเตียงนั่น ฉวยเสื้อขึ้นมาสวม และรีบคลานไปยังจุดที่กางเกงของเธอตกอยู่ แรงตอดตุ๊บๆ จากกึ่งกลางร่างกายผสมกับความเจ็บแปล๊บๆ เป็นระยะ เธอเม้มปากพยายามไม่ใส่ใจ แต่ก็อดเหลือบมองชายผู้นั้นไม่ได้ อย่างน้อยเธอก็ควรรู้จักหน้าค่าตา ผู้ชายที่พรากสิ่งสำคัญของเธอไป

แม้จะไม่เข้าใจนัก ชายผู้นี้เป็นใคร? และเขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

หลังมองจนขึ้นใจ เค้าโครงหน้าแบบนี้คริษฐาจะจำไปจนตาย

สักวันเธอต้องรู้ให้ได้ว่าชายผู้นี้มาอยู่แทนที่แดนไทยได้ยังไง...

ลับหลังคริษฐาไม่ถึงสิบนาที “อืมมมม...” ขุนเขาครางในลำคอ ควานมือไปด้านข้าง ควานหาใครบางคนที่นอนกกกอดมาทั้งคืน เขาพยายามห้ามใจตัวเองแล้วนะ แต่กลับพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า ข้างตัวของเขาว่างเปล่า คงเหลือแค่ไออุ่นจางๆ ขุนเขาลืมตา หยัดกายลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ ห้อง

ไม่มีร่องรอยผู้หญิงคนนั้น ห้องเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่

ชายหนุ่มทรงตัวยืน ฉวยผ้าเช็ดตัวขนนุ่มขึ้นมาพันช่วงล่าง เขาเดินช้าๆ ชะโงกหน้ามองผ่านประตูที่ระเบียง แต่มันว่างเปล่าไร้เงาคนเหมือนเดิม เขาเดินย้อนกลับเข้ามาด้านใน ลองแตะประตูห้องน้ำและดันให้เปิดออก ไม่มีใครอยู่ด้านในนั้นอีกเช่นกัน หัวคิ้วขุนเขาขมวดแน่น...แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาถลาไปที่หัวเตียง หยิบประเป๋าใส่สตางค์มาเปิดดู ไม่ว่าจะเป็นบัตรเครดิตหรือเงินสด ทุกอย่างยังอยู่ครบ ไม่มีอะไรหายไปสักชิ้น

เขาทิ้งตัวนั่งหมิ่นๆ ริมเตียงย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงหัวค่ำ

ขุนเขาแวะมาหาเพื่อนเก่า อยู่คุยเรื่อยเปื่อยเพื่อรำลึกความหลังกันเกือบสองชั่วโมง จนกระทั่งเขานึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีธุระบางอย่างต้องรีบไปจัดการ เขาเลยขอตัวจากเพื่อนเก่า ขับรถยนต์ออกมาตามถนน แต่แล้วอะไรบางอย่างที่ถลาออกมาจากประตูบ้านหลังหนึ่งก็ทำให้เขาต้องกระทืบเบรกสุดแรง

ผู้หญิงคนหนึ่ง...สภาพหล่อนไม่ใคร่ดีนัก เธอถลาออกมาจากประตูบ้านและล้มฟุบอยู่กลางถนน ขุนเขาหยุดรอ เผื่อคนด้านในจะโผล่หน้าออกมาช่วย เขานับหนึ่งถึงสิบ แล้วก็ตัดสินใจสอดมือเข้าไปช่วย ตามประสาคนขี้เสือกเรื่องของชาวบ้าน

ขณะที่เขากำลังพยุงหญิงสาวแปลกหน้าขึ้นมาจากพื้น

“ปล่อยนะโว้ย นั่นเมียกู!!” ชายสูงวัยคนหนึ่งเปิดประตูบ้านออกมาและตวาดใส่เขาเสียงลั่น

ขุนเขาหรี่เปลือกตามองขึ้นๆ ลงๆ เขายิ้มมุมปาก “แน่ใจเหรอลุง?” เขาไม่ได้กวนโทสะ สภาพที่ไม่เต็มร้อย มือกำอยู่ที่เป้ากางเกงหน้าตาแหยเกยนั่น บอกอะไรหลายๆ อย่าง

หากชายตรงหน้าเป็น ‘สามี’ ผู้หญิงในอ้อมแขนเขา ชายผู้นั้นคงไม่ถูกทำร้าย สภาพแบบนั้นก่อนที่หญิงผู้นี้จะสลบ คงแผลงฤทธิ์ไว้ไม่น้อย ‘สลบ’ งั้นเหรอ เขาชักสายตากลับมาจากชายผู้นั้นก้มมองหญิงในอ้อมแขนซ้ำ

“เรียกตำรวจดีกว่าไหมลุง ท่าทางผู้หญิงคงไม่ได้สลบเพราะตกใจ อาการเธอคล้ายๆ ถูกวางยา” ท่าทางขุนเขาเดาถูก สีหน้าเผือดสีของชายผู้นั้นเผือดซีดมากขึ้นไปอีก

“มะ ไม่ต้องหรอก ปัญหาผัว เมียตกลงกันเองก็ได้”

“แน่เหรอ...จะให้ผมแน่ใจได้ไงว่าลุงกับผู้หญิงเป็นผัว เมียกันจริง เรียกตำรวจเถอะ ผมจะได้สบายใจด้วย”

“ปัง!!” นั่นคือคำตอบ ชายผู้นั้นกระแทกประตูปิดใส่หน้า ขุนเขาส่ายศีรษะ ตวัดอุ้มหญิงแปลกหน้าและเดินอ้อมรถยนต์ตัวเอง วางเธอไว้ที่เบาะด้านข้าง เขามีเวลาสำรวจหญิงผู้นั้นไม่ถึงสามนาที เสียงแตรจากรถยนต์อีกคัน ทำให้เขาตัดสินใจกลับมานั่งประจำที่ เขาค้อมศีรษะลงตอนที่เดินผ่านหน้ารถยนต์คันนั้น เขาจะพาหญิงแปลกหน้าคนนั้นไปไว้ที่ไหนในช่วงเวลาฉุกละหุกเช่นนี้