ตอนที่ 1.เมื่อแพแตก

ตอนที่ 1.เมื่อแพแตก

ควันสีขาวเหนือยอดเมรุลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า คริษฐานั่งอยู่ท่าเดิมจนกระทั่งไม่มีควันลอยออกมาจากปล่องนั่นอีกเลย ความรู้สึกสิ้นหวังเคว้งคว้าง เหมือนเวลาหยุดเดินลงดื้อๆ เกิดขึ้นในใจ แววตาของเธอเหม่อลอย หมดอาลัยตายอยากกับการมีชีวิตอยู่ มีคนรู้จักหลายคนเดินเข้ามาพูดปลอบประโลม แต่มันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ความรู้สึกเศร้ายังฝังลึกอยู่ในใจ

ไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับเธอกับแม่อีกแล้ว

“น่าสงสารนะ จะอยู่ยังไงล่ะทีนี้ เรียนก็ยังเรียนไม่จบ”

เสียงกระซิบดังจากทางด้านหลัง และมันเป็นความจริงที่เธอเถียงไม่ได้เสียด้วย คริษฐายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ค้างอยู่บนใบหน้า คงต้องคิดทบทวนหลังจากนี้ เธออยู่ร่วมชายคากับคนที่เป็นต้นเหตุทำให้มารดาตายไม่ได้ ยิ่งหลังๆ มานี่ เธอเริ่มไม่ไว้ใจแดนไทยสักเท่าไหร่ แววตาแปลกๆ ของเขาสะกิดใจเธอหลายครั้ง

แม้จะพยายามปลอบใจตัวเอง คงแค่คิดมากไป

ชายวัยเกือบห้าสิบปีคนนั้น คงไม่คิดต่ำช้าพรรค์นั้นหรอก

เขากับเธอรู้จักกันมาเกือบสามปี แดนไทยวางตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในสายคนรอบข้าง เสียงสรรเสริญนั่น ทำให้คริษฐาแอบเบ้ปากหลายครั้ง ผู้ชายคนนี้สร้างภาพเก่ง แถมยังซุกความระยำจากสายตาคนรอบตัวได้อย่างแนบเนียน

“ยัยริด วันนี้กลับบ้านพร้อมลุงนะ”

เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างตัว คริษฐาสูดลมหายใจลึกๆ ฝืนส่ายหน้าปฏิเสธ

“งานแม่แกก็เสร็จแล้ว คืนนี้วัดคงไม่ยอมให้แกนอนที่นี่หรอก” แดนไทยกล้าวเสียงทุ้ม แอบเลียริมฝีปากล่าง หลังไล่สายตาไปตามเรือนร่างลูกเลี้ยงที่โตเป็นสาวทุกสัดส่วน

“ขอริดอยู่กับแม่อีกสักสองสามวันเถอะค่ะ”

“ได้ไงวะ ลุงปิดร้านมาหลายวันแล้วนะ ขาดรายได้ไปไม่น้อยเลย” แดนไทยบ่นอุบ จารีย์ด่วนตายจากไปดื้อๆ เขาจ่ายไปไม่น้อยเลยกับการส่งจารีย์ไปภพภูมิอื่น

“ริดจะไปช่วยค่ะ แต่ริดขอนอนที่นี่นะคะ”

สัญชาตญาณเตือนกระตุ้นให้คริษฐาหาทางเลี่ยง ใต้ชายคาบ้านหลังนั้นหากเกิดอะไรขึ้น คงไม่มีใครสามารถยื่นมือมาช่วยเธอได้ เวลาก็จวนตัวจน คริษฐาหาทางออกอื่นไม่ทัน

“น่าเกลียดตายเลย ผู้หญิงยิงเรือจะมานอนในวัดในวา พระจะได้ถูกนินทาเอาสิวะ” ฟังๆ ดูเหมือนหวังดีเสียเต็มประดา แต่หากจับสังเกตจริงๆ ความหงุดหงิดที่ปิดไม่มิดนั่น อาจทำให้คนอื่นคิดในแง่ลบได้

พ่อเลี้ยงกับลูกติดเมีย ไม่สมควรอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ในวันที่เมียไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว

“ริดกลับไปนอนที่ร้านก็ได้ค่ะ ช่วงนี้ริดคงไปๆ มาๆ กับที่บ้าน จนกว่าริดจะหาที่อยู่ใหม่ได้”

“แกจะไปอยู่ที่ไหน แกกับแม่แกไม่มีใครแล้วไม่ใช่เรอะ”

คริษฐาก้มหน้าลง พยายามข่มความเสียใจไว้ในอก แล้วก็เงยหน้าฝืนยิ้มให้แดนไทย “ค่ะ ริดคงอยู่ร่วมบ้านกับลุงไม่ได้แล้ว ริดไม่อยากถูกนินทา”

แดนไทยหน้าตึง ทุกอย่างผิดคาดไปหมด เด็กสาวหัวอ่อนอย่าง คริษฐา กลับรู้ทันความคิดของเขาและพยายามตีตัวออกห่าง ซึ่งเขาไม่มีทางยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่

“อย่าไปฟังคนนอกนักเลย ลุงกับริดอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว ลุงรักริดเหมือนลูกคนหนึ่งนะ”

รอยยิ้มแปลกๆ แต้มมุมปากหญิงตรงหน้า แดนไทยถึงกับสะอึก “อย่าเลยค่ะ ริดไปเองดีกว่า ขอแค่หาบ้านได้แล้ว ริดจะแวะเข้าไปเก็บของค่ะ”

“ทำแบบนั้นไม่ได้สิวะ หากแม่ก็รู้คงไม่ชอบใจนัก” แดนไทยร้อนรน เขารีบอ้างถึงมารดาของคริษฐาที่เสียชีวิตไปแล้ว

“ริดขอบคุณความหวังดีของลุงค่ะ แค่ริดตัดสินใจแล้ว” ไม่มีอะไรดีกว่ากันไว้ก่อน แววตาหมกมุ่นของแดนไทยทำให้คริษฐาไว้ใจไม่ลง เธออาจระแวงไปเองก็ได้ แต่การแก้ปัญหาก่อนที่ปัญหาจะเกิดย่อมดีกว่าการแก้ตามหลังอยู่แล้ว

ทางที่ดี ระยะนี้ เธอควรห่างแดนไทยไว้ก่อน

แดนไทยนิ่งไปหนึ่งอึดใจ เขายอมถอยหนึ่งก้าวเพื่อสร้างความไว้วางใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้ลูกเลี้ยงที่เป็นสาวเต็มตัว ตรงหน้าหลุดมือไป เขากล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูคริษฐามาอย่างดี ไม่มีทางปล่อยให้ผู้ชายอื่นเข้ามาชุบมือเปิบง่ายๆ หรอก

ต้องมีสักวันแหละที่คริษฐาจะเพลี่ยงพล้ำ หลังจากนั้นน่ะเหรอ เขาคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก ที่ได้ทั้งแม่และลูกสาวมาเป็นเมีย

“เอาอย่างนั้นเหรอ ตามใจริดแล้วกัน ติดขัดตรงไหนบอกลุงได้นะ ลุงพร้อมที่จะช่วยเสมอ”

แววตาว้าวุ่นเหมือนไม่ค่อยมั่นใจทำให้แดนไทยยิ้มกริ่ม เขามาถูกทางแล้ว ยอมถอยวันนี้ เพื่ออนาคตที่สดใสกว่า